บทที่ 8 บุกหอหมื่นบุปผา (1)

เช้าวันใหม่เวียนมาถึงแล้ว เปาอี้ส่วงหายไปทั้งคืนและไม่ได้กลับมาที่จวนสกุลเปา จวบจนถึงเวลาเช้าสวีอี้ฝานตื่นนอนเขาก็ยังคงไม่กลับมารวมถึงหลูเผิงเองก็หายไปด้วยเเช่นกัน

'นี่มันคงไม่ใช่เรื่องธรรมดาแล้ว' สวีอี้ฝานคิดในใจ เรื่องที่ฮ่องเต้ทรงเรียกประชุมด่วนคงไม่พ้นเรื่องแผนการลอบปลงพระชนม์ฮ่องเต้ของพวกจอมโจรชุดดำอย่างแน่นอน

จอมโจรชุดดำ เป็นกลุ่มโจรที่สร้างตัวขึ้นเพื่อเตรียมการก่อกบฏ พวกมันต้องการที่จะยึดอำนาจของหวางฮ่องเต้ เมื่อหลายเดือนก่อนหวางจื่อชางอ๋องเคยแอบปลอมตัวเข้าไปสืบและเกือบได้รู้ถึงแหล่งที่ซ่อนของมัน โดยให้องครักษ์เงาทั้งสองคนคือมู่ฝานและฉางชินแอบติดตามไปอย่างลับๆ ทว่าเปาอี้ส่วงกลับนำทัพเข้าไปโจมตีพวกมันเสียก่อน

ระหว่างนั้นเหตุการณ์โกลาหลวุ่นวาย เหตุเพราะกลุ่มคนทั้งสองต่างแต่งกายด้วยชุดสีดำสนิทเหมือนกันจนแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร และในตอนนั้นเองที่เปาอี้ส่วงไปยืนแทนที่ของหวางจื่อชางอ๋องตั้งแต่เมื่อใดไม่ทราบ เศษดินและเศษฝุ่นตลบอบอวลจนมองไม่เห็นสิ่งใดทำให้มู่ฝานคิดว่าท่านอ๋องกำลังตกอยู่ในอันตรายจึงรีบเข้าไปช่วย กว่าจะรู้ตัวว่านางช่วยผิดคนก็สายไปเสียแล้ว

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น สวีอี้ฝานก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงแววตาคู่นั้นของเขา นับตั้งแต่แต่งงานด้วยกันมา นางรู้สึกสงสัยมากเหลือเกิน

หรือท่านแม่ทัพเปาจะไม่ได้ตาบอดจริงๆ...

ทว่าเขาจะแกล้งตาบอดไปเพื่ออะไรกันเล่า แต่คนอย่างมู่ฝานอยากรู้อะไรก็ต้องรู้ เห็นทีว่านางจะต้องพิสูจน์อะไรบางอย่างเสียแล้ว

"ฮูหยินเจ้าคะ เกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ" ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ หลิงหลิงก็รีบวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหา สีหน้าของนางตื่นตระหนก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความร้อนรน

"มีอะไรหรือหลิงหลิง"

"คุณชายเจ้าค่ะ ตอนนี้กำลังเกิดเรื่องกับคุณชายชางหมิงเจ้าค่ะ!" หลิงหลิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระหืดกระหอบ จากหน้าประตูจวนมาถึงหอนอนของฮูหยินไม่ใช่ใกล้ๆเลย

ทางด้านคนเป็นพี่เมื่อได้ยินว่าเกิดเรืองไม่ดีกับน้องชายก็ใจหายวาบ รีบเดินออกมาหน้าประตูจวนแลเห็นเกาถังบ่าวคนสนิทของน้องชายจึงทำการสอบถาม ทันทีที่รู้ว่าตอนนี้สวีชางหมิงอยู่ที่ใดก็รีบสั่งคนให้เตรียมรถม้าเดินทางไปหาทันที

หอหมื่นบุปผาตั้งอยู่ภายในตลาดกลางเมืองหลวง เวลานี้เพิ่งจะยามซื่อ (09.00 - 10.59 น.) ยังไม่มีแขกเหรื่อมากมายเท่าใดนัก รถม้าคันใหญ่ของจวนสกุลเปาพาสวีอี้ฝานมาถึงหอหมื่นบุปผาภายในเวลาอันรวดเร็ว ทว่ารถม้ายังไม่ทันได้จอดสนิทดี สวีอี้ฝานก็กระชากประตูเปิดออกกระโดดลงจากรถม้าด้วยท่าทางคล่องแคล่วว่องไว

เพล้ง!

เสียงข้าวของแตกกระจายที่ดังมาจากในห้องทำให้คนที่ได้ยินร้อนใจเป็นอย่างมาก สวีอี้ฝานพยายามดึงประตูให้เปิดออก แต่ดูเหมือนว่าประตูจะถูกลงกลอนอย่างแน่นหนาจากด้านใน

"เดี๋ยวบ่าวจัดการให้ขอรับ" เกาถังปรี่เข้ามาพยายามพังประตูแต่ก็ไม่สำเร็จ

"ถอยไป" สวีอี้ฝานสั่งการเสียงเรียบ จากนั้นจึงถอยไปทางด้านหลัง มือบางถลกกระโปรงขึ้นเหนือพื้นดิน จากนั้นก็รีบวิ่งตรงเข้ามายกเท้ากระโดดถีบไปที่บานประตูอย่างแรง

โครม!

ประตูไม้บานใหญ่แตกออกจากกันเป็นรูกว้าง ท่ามกลางสีหน้าตื่นตะลึงของหลิงหลิงและเกาถัง แต่สวีอี้ฝานหาได้สนใจไม่ นางรีบแทรกกายเข้าไปในรูขนาดเท่าตัวคนหายเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

"โอ้ แม่นางคนงามมีธุระอะไรกับพวกข้างั้นหรือ" ชายร่างหนาคนหนึ่งกล่าวขึ้น มองสตรีร่างบางที่เดินเข้ามาใหม่ด้วยแววตากรุ้มกริ่ม สวีอี้ฝานไม่ได้สนใจสายตาของมัน แต่กลับกวาดตามองหาสวีชางหมิงแทน

"เป็นอะไรหรือไม่" หญิงสาวรีบก้าวเร็วๆเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่บนพื้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ร่างกายสะบักสะบอมจากการโดนทำร้ายมา

"ท่านพี่ ข้าว่าแม่นางผู้นี้หน้าตาคุ้นๆนะ อ้อ ข้าจำได้แล้ว นางคือคนที่โยนรองเท้าใส่หน้าข้านี่เอง" ชายคนที่สองกล่าว ดวงตาทอดมองมายังคนตัวเล็กด้วยความกรุ่นโกรธ