บทที่ 9 จับพิรุธคนโกหก (1)

"โอ๊ย พี่สาวข้าเจ็บนะขอรับ" เสียงร้องโอดโอยของสวีชางหมิงยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง มือหนาของเขาพยายามแกะมือคนเป็นพี่ออกจากใบหู ทว่ามือเล็กของสวีอี้ฝานเกาะหนึบราวกับตีนตุ๊กแก ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถดึงมือของนางออกได้เลย

"เป็นเด็กเป็นเล็กริอ่านเข้าหอนางโลม หนำซ้ำยังกล้าไปทะเลาะเบาะแว้งกับพวกนักเลงหัวโจกเพราะแย่งสตรีคนเดียวกัน ข้าไม่ดึงหูเจ้าขาดไปก็ดีแค่ไหนแล้ว" สวีอี้ฝานกล่าวเสียงดุ สวีชางหมิงเพิ่งจะอายุสิบห้าหนาว อายุห่างกับนางสองปี ท่านพ่อท่านแม่อุตส่าห์ส่งให้ไปเรียนที่สำนักศึกษาแต่กลับหนีออกมาเที่ยวหอนางโลม

หากยังดีที่เกาถังฉลาดพอ เขาเลือกที่จะวิ่งไปขอความช่วยเหลือจากนางที่จวนสกุลเปา เพราะถ้าหากเขาวิ่งกลับไปที่จวนสกุลสวีและท่านพ่อกับท่านแม่รู้ต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่อย่างแน่นอน

"ข้าผิดไปแล้ว พี่สาวอภัยให้ข้าด้วยเถิด โอ๊ยย" ท้ายประโยคเขาร้องเสียงดัง เมื่อสวีอี้ฝานใช้มือบิดหูของเขาอย่างแรง หยดน้ำตาไหลปริ่มคลออยู่ที่หน่วยตา อีกไม่นานหูของเขาคงได้หลุดติดมือของพี่สาวออกมาจริงๆแน่

สวีอี้ฝานถอนหายใจออกมาแรงๆหนหนึ่ง ก่อนจะดึงมือกลับ ปล่อยใบหูของสวีชางหมิงให้เป็นอิสระ ชายหนุ่มเห็นเช่นนั้นจึงถลาเข้ามานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของพี่สาว สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

"พี่สาว ข้าผิดไปแล้วจริงๆ อภัยให้ข้าด้วยเถิด"

"หมิงหมิง หนนี้จะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ข้าจะช่วยเจ้า หากมีครั้งต่อไปอีก ข้าจะฟ้องท่านพ่อกับท่านแม่"

สวีชางหมิงได้ยินเช่นนั้น ร่างกายก็พลันชาวาบไปทั้งตัว หากท่านพ่อกับท่านแม่รู้ชะตาของเขาคงต้องขาดสะบั้นเป็นแน่

"เข้าใจแล้ว ข้าไม่กล้าอีกแล้วล่ะขอรับ" ชายหนุ่มตอบเสียงอ่อย สีหน้าจืดเจื่อน รู้สึกผิดต่อพี่สาวจริงๆไม่ได้เสแสร้ง

สวีอี้ฝานได้ยินเช่นนั้นจึงผงกศีรษะรับเล็กน้อย

"ข้าจะไปส่งเจ้าที่สำนักศึกษา กลับเข้าไปตั้งใจเรียน อย่าสร้างเรื่องวุ่นวายอีก"

สวีชางหมิงขานรับเสียงแผ่ว ก่อนจะเหลือบมองหน้าคนเป็นพี่อีกหน ปากหนาเม้มเข้าหากันสลับกับคลายออกราวกับมีเรื่องให้ครุ่นคิด ตลอดทางสองพี่น้องไม่ได้พูดจากันอีก สวีชางหมิงรู้ว่าพี่สาวยังคงเคืองเขาเรื่องวันนี้จึงนั่งเงียบอย่างสงบเสงี่ยมมาตลอดทาง จวบจนกระทั่งรถม้าคันใหญ่มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าสำนักศึกษา สวีอี้ฝานจึงโบกมือไล่น้องชาย ทว่าเพียงแค่ประตูเปิดออก เท้าใหญ่แตะลงไปบนพื้น สวีชางหมิงก็หันหน้ากลับมาเอ่ยกับนางอีกครั้ง

"วันนี้พี่สาวเก่งมาก สักวันหนึ่งข้าจะเก่งให้ได้เหมือนพี่สาว" สวีชางหมิงยกนิ้วโป้งให้นางพลางแย้มยิ้มกว้างก่อนจะสาวเท้าวิ่งหายเข้าไปภายในสำนักศึกษา

สวีอี้ฝานได้แต่มองตามตาปริบๆ

'นางเป็นคนเก่งงั้นหรือ ไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเลย'

ตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตทำงานให้กับหวางจื่อชางอ๋อง นางก็ทำไปตามหน้าที่ๆได้รับ ไม่เคยมีผู้ใดชื่นชมนางเหมือนอย่างวันนี้มาก่อน ทว่าวันนี้ที่นางปกป้องสวีชางหมิง นางไม่ได้ทำเพราะเป็นหน้าที่ แต่นางทำเพราะต้องการปกป้องครอบครัว

มุมปากบางยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย รู้สึกมีความสุขอย่างประหลาด

หลังจบเรื่องวุ่นวายที่หอหมื่นบุปผา สวีอี้ฝานจึงเดินทางกลับมาที่จวนสกุลสวี ได้ความจากพ่อบ้านหลิวว่ายามนี้ท่านแม่ทัพเปาอี้ส่วงกลับมาจากวังหลวงแล้ว และตอนนี้ถูกฮูหยินผู้เฒ่าเรียกตัวไปพบ สวีอี้ฝานร้องอ้อออกมาเบาๆ จากนั้นจึงก้าวขาหมายจะเดินกลับหอนอน แต่เดินไปได้เพียงสองก้าวก็หันกลับมาหาพ่อบ้านหลิวอีกครั้ง

"พ่อบ้านหลิวรู้หรือไม่ว่าฮูหยินผู้เฒ่าเรียกตัวท่านพี่ไปพบเรื่องอะไร"

"ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องของเฉียวเฉียวกับเพ่ยหลินนะขอรับ"

วาจาของพ่อบ้านหลิวทำให้สวีอี้ฝานเหยียดยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ สาวใช้สองคนนั่นคงจะวิ่งแจ้นไปฟ้องฮูหยินผู้เฒ่าให้เอาเรื่องนางสินะ

"ฮูหยินเจ้าขา จะไม่เป็นอะไรจริงๆหรือเจ้าคะ" สีหน้าของหลิงหลิงเต็มไปด้วยความกังวล แต่เมื่อเห็นสวีอี้ฝานไม่ทุกข์ร้อน นางจึงอดถามไม่ได้

"อย่าได้กังวลไปเลยหลิงหลิง เรื่องนี้ข้าหาได้เป็นคนผิดเสียหน่อย"

"แต่ถ้าหากฮูหยินผู้เฒ่าจะเล่นงานฮูหยิน นางคงไม่ยอมรับเป็นแน่ว่าเป็นคนหาเรื่องฮูหยินก่อน อีกทั้งนางยังเป็นถึงท่านย่าของท่านแม่ทัพ บ่าวเกรงว่าท่านแม่ทัพจะเชื่อที่นางพูดน่ะสิเจ้าคะ"

สวีอี้ฝานชะงักไปเล็กน้อย ครุ่นคิดตามคำพูดของหลิงหลิง ทว่ายังไม่ทันจะได้เอ่ยปากตอบก็เห็นร่างสูงของใครบางคนกำลังเดินตรงมาทางนี้แล้ว

"สวีอี้ฝานใช่เจ้าหรือไม่" เสียงทุ้มขานเรียกชื่อของคนตัวเล็กโดยที่ดวงตายังคงมองตรงไปด้านหน้า ไม่ได้จับจ้องมาที่นางแต่อย่างใด ก็แหงสิ... เขาเป็นคนตาบอดนี่นา

เดี๋ยวนะ ตาบอดงั้นหรือ!