บทที่ 10 สงสัยว่าพระเอกมีชู้

"จะ เจ้าเหตุใดถึงแต่งกายเช่นนี้เล่า" เปาอี้ส่วงไม่ได้ตกใจที่นางจับได้ว่าเขาโกหก แต่เขาสนใจร่างกายกึ่งเปลือยของนางมากกว่า

สวีอี้ฝานแค่นเสียงหึออกมาในลำคอ ก่อนจะรวบชุดคลุมขึ้นมาห่อหุ้มกายเอาไว้เช่นเดิม หากนางไม่ทำเช่นนี้เขาคงไม่มีวันยอมรับสินะ ท่านแม่ทัพเปาเป็นพวกบ้ากามชัดๆ

"ข้าไม่รู้ว่าท่านโกหกทุกคนไปเพื่อเหตุใด แต่ข้าหรือฮูหยินผู้เฒ่าเป็นคนในครอบครัวของท่านแท้ๆแต่ท่านกลับไม่ไว้ใจ ท่านมันเป็นสามีที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ" สวีอี้ฝานตำหนิออกไปตามตรง ไม่เพียงแค่นางเท่านั้นที่ตกใจ แต่ถ้าหากฮูหยินผู้เฒ่ารู้ก็คงจะเสียใจไม่น้อยเลยทีเดียว

เปาอี้ส่วงขบกรามแน่นจนเห็นสันนูนเด่นชัด ตั้งแต่ฮูหยินผู้เฒ่าจวบจนถึงท่านพ่อและท่านแม่ของเขาในยามที่พวกท่านยังมีชีวิตอยู่ยังไม่เคยตำหนิเขามาก่อน ทว่านางกล้าดีอย่างไรถึงได้เอ่ยปากตำหนิเขาเช่นนี้

"ข้ามีเหตุผลของข้า"

"เหตุผลอะไรหรือเจ้าคะ" นางถามกลับทันควัน แต่งเป็นสามีภรรยากันแล้วก็ไม่ควรมีความลับต่อกันและกันสิ หากเป็นเรื่องสำคัญนางจะได้ช่วยส่งเสริมเขาอย่างไรเล่า

"เจ้าเป็นฮูหยินของข้าก็ทำหน้าที่ดูแลจัดการเรื่องราวต่างๆภายในจวนให้ดีเถิด เรื่องอื่นให้เป็นหน้าที่ของข้าก็พอแล้ว"

หัวคิ้วเรียวย่นเข้าหากันด้วยความไม่พอใจนัก แม้จะรู้ว่าที่เขาพูดมานั้นเป็นหน้าที่ของภรรยาที่ดี แต่สำหรับนาง แม้จะเกิดเป็นสตรีแต่ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าบุรุษ สิ่งใดที่บุรุษทำได้ สตรีอย่างนางก็ทำได้เช่นกัน

"หากท่านพี่ต้องการเช่นนั้นก็ย่อมได้ ท่านพี่อยากทำอะไรก็ตามใจเถิด ข้าไปล่ะ" สวีอี้ฝานเอ่ยตัดบท เพราะรู้ว่าดึงดันไปเปาอี้ส่วงก็คงไม่ยอมบอกนางง่ายๆ

ช่างเถิด... เขาจะทำอะไรก็เรื่องของเขา เพราะอย่างไรเสีย หากเขากับนางเอกหยวนเสี่ยวหงรักใคร่กันแล้ว สักวันหนึ่งนางก็จะกลายเป็นคนนอกอยู่ดี

หญิงสาวหมุนกายหันหลังทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง แต่มือบางกลับถูกคว้าเอาไว้เสียก่อน สวีอี้ฝานจึงหมุนกายหันหน้ากลับมาตามสัญชาตญาณ ตวัดฝ่ามือลงไปบนสันจมูกของเขาอย่างรวดเร็ว

"โอะ!" ชายหนุ่มผงะไปทางด้านหลังด้วยความตกใจเล็กน้อย มองร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างตกตะลึง ในขณะที่สวี้ฝานเองก็ตกใจไม่แพ้กัน เป็นเพราะในยามที่ยังอยู่ในฐานะองครักษ์เงาของหวางจื่อชางอ๋อง นางต้องคอยระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเวลาทำให้นิสัยเดิมๆติดมาแม้จะมาอยู่ในร่างใหม่แล้วก็ตาม

"เจ้าทำร้ายข้า!" เปาอี้ส่วงกล่าวเสียงกร้าว มือหนายกมือขึ้นบีบจมูกเพราะตอนนี้โลหิตสีแดงไหลซึมออกมามากกว่าเดิมเสียอีก

"ท่านพี่ เลือด!" สวีอี้ฝานรีบควานหาผ้าเช็ดหน้า เดินเข้าไปหมายจะช่วยประคบให้ แต่เปาอี้ส่วงกลับคว้าคนตัวเล็กมาไว้ในอ้อมแขนและผลักให้นางนอนลงบนเตียงโดยมีเขาทาบทับอยู่ด้านบน

"ท่านพี่จะทำอะไรข้า"

"ข้าจะเข้าหอกับเจ้า" ดวงตาคมกวาดมองไปทั้งกายสาวที่บัดนี้เสื้อคลุมของนางเปิดอ้าออกเผยให้เห็นเรือนกายแสนเย้ายวนในชุดผ้าน้อยชิ้น

"คนบ้ากาม" นางทำหน้ายุ่ง แม้จะไม่พอใจเท่าใดนัก แต่ก่อนแต่งงานก็ทำใจมาบ้างแล้วว่าอย่างไรเสียสักวันหนึ่งเขาก็ต้องร่วมรักกับนาง เรื่องบนเตียงนั้นเป็นเรื่องธรรมดาสามัญสำคัญคนเป็นสามีภรรยาอยู่แล้ว

นางงดงามออกปานนี้ หากเขาไม่จับนางกิน เขาคงเป็นพวกตายด้านแล้วล่ะ!

เปาอี้ส่วงไม่เห็นคนใต้ร่างทักท้วงอันใดก็ยิ่งได้ใจ มือหนากระชากเสื้อคลุมตัวนอกออกอย่างใจร้อนเผยให้เห็นทรวงอกอิ่มที่มีตู้โตวสีขาวห่อหุ้มเอาไว้ ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำลงไปหมายจะซุกไซ้ความนุ่มหยุ่นให้หนำใจ ทว่ายังไม่ทันที่ปลายจมูกจะได้สัมผัสกับเนินเนื้อขาวอวบ ของเหลวหนืดข้นสีแดงก็หยดแมะลงไปเสียก่อน

'บัดซบ! เขาจะเข้าหอกับนางแต่เลือดกำเดากลับไหลออกมาไม่หยุด'

"ท่านพี่หยุดเลือดที่จมูกของท่านก่อนดีกว่าหรือไม่" เสียงหวานๆดังขึ้นขัดจังหวะ สวีอี้ฝานมองโลหิตสีแดงที่ไหลออกมาจากปลายจมูกของเขาอย่างระอา เห็นแบบนี้แล้วนางไม่มีอารมณ์พิศวาสร่วมกับเขาหรอกนะ

เปาอี้ส่วงถอนหายใจออกมาอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด สุดท้ายจึงยอมตัดใจผละออกจากร่างบางแสนเย้ายวนของนาง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องส่งเสียงเรียกหลูเผิงให้มาประคบจมูกให้

หนิงเชาเดินไปตามระเบียงที่ทอดยาวไปถึงเรือนเล็ก ก่อนจะเดินไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง ไม่นานประตูก็ถูกผลักให้เปิดออก หญิงวัยกลางคนจึงรีบเร่งฝีเท้าเดินไปข้างในด้วยความรวดเร็ว

"เป็นอย่างไรบ้าง ส่วงเอ๋อร์หลานชายของข้าเอ่ยปากตำหนิบุตรสาวสกุลสวีหรือไม่" ทันทีที่เห็นหน้าบ่าวรับใช้คนสนิท จางเข่อซินรีบยิงคำถามใส่ทันที นางหมายถึงเรื่องเฉียวเฉียวกับเพ่ยหลิน เนื่องด้วยยังไม่รู้ว่ายามนี้เปาอี้ส่วงสั่งลงโทษสาวใช้สองคนนั้นแล้ว แต่เมื่อเห็นหนิงเชาส่ายศีรษะไปมา สีหน้าของนางก็ปรากฏความผิดหวังขึ้นมา

"บ่าวไม่รู้ว่าท่านแม่ทัพตำหนิบุตรสาวสกุลสวีหรือไม่ แต่สิ่งที่บ่าวเห็นร้ายแรงกว่านั้นหลายเท่าเลยเจ้าค่ะ"

"ร้ายแรงกว่างั้นหรือ? เจ้าหมายความว่าอย่างไรกัน" ฮูหยินผู้เฒ่าเผลอตัวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงของนางแฝงไปด้วยความสงสัย

"เจ้าค่ะ บ่าวเห็นท่านแม่ทัพกับบุตรสาวสกุลสวีหายเข้าไปในห้องหอ ครู่ใหญ่ก็เห็นท่านแม่ทัพเดินออกมา ใบหน้าอาบชุ่มไปด้วยเลือด บ่าวคิดว่าท่านแม่ทัพต้องโดนบุตรสาวสกุลสวีทำร้ายมาแน่ๆเจ้าค่ะ"

"ตายจริง!" ฮูหยินผู้เฒ่ายกมือขึ้นมาบอก อุทานเสียงสูงด้วยความตกใจ นางมีหลานชายเพียงคนเดียว ประคบประหงมเลี้ยงดูมาตั้งแต่ยังแบเบาะ ไม่เคยแม้สักครั้งที่คิดจะทำร้ายด่าทอหรือทุบตี แต่สตรีผู้นั้นเป็นใครกัน กล้าดีอย่างไรถึงมาทำร้ายหลานชายสุดที่รักของนางได้

"น่าสงสารท่านแม่ทัพเหลือเกินเจ้าค่ะ บุตรสาวสกุลสวีนั่นก็เหลือเกิน บ่าวไม่เคยเห็นภรรยาบ้านไหนทำร้ายสามีตนเองจนเลือดตกยางออกขนาดนั้นเลยเจ้าค่ะ" หนิงเชาเห็นท่าทางกรุ่นโกรธของฮูหยินผู้เฒ่าก็รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจแทนไม่น้อย หารู้ไม่ว่าคำพูดของนางกลับยิ่งทำให้เพลิงโทสะของจางเข่อซินโหมกระหน่ำมากขึ้นกว่าเดิม

"ไม่ได้การแล้ว เห็นทีว่าข้าต้องทำอะไรสักอย่าง"

"ฮูหยินผู้เฒ่ามีแผนอันใดหรือเจ้าคะ" หนิงเชายื่นหน้าเข้าไปถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

จางเข่อซินโคลงศีรษะไปมาเล็กน้อยอย่างใช้ความคิด ก่อนที่ปากบางแต้มชาดสีแดงสดจะค่อยๆแย้มยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

เช้าวันใหม่ สวีอี้ฝานตื่นนอนด้วยความสดชื่น เป็นวันที่สามแล้วที่นางได้นอนหลับเต็มอิ่ม หลังจากหนีมานอนที่หอนอนส่วนตัวที่เปาอี้ส่วงยกให้ ตลอดทั้งคืนเปาอี้ส่วงไม่ได้มาวอแวกวนใจของนางอีก สวีอี้ฝานจึงคิดว่าเขาคงรู้สึกเสียหน้าเรื่องเมื่อวานกระมัง

'สมน้ำหน้า' หญิงสาวคิดในใจพลางยิ้มเยาะ แต่เมื่อเดินออกมาจากหอนอนเห็นพ่อบ้านหลิวเดินเข้ามาหาจึงเอ่ยปากถามหาคนเป็นสามี

"ท่านแม่ทัพออกไปข้างนอกตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่กลับมาขอรับ"

นางร้องอ้าวออกมาเบาๆ ที่แท้แล้วเขาก็ไม่อยู่ที่จวนเองหรอกหรือ หญิงสาวคิดด้วยความสงสัย ระยะหลังมานี้เปาอี้ส่วงหายไปจากจวนในตอนกลางคืน หากไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาก็ต้องแอบไปหาใครบางคนเป็นแน่ เขาทำตัวลับๆล่อๆเช่นนี้ทำให้นางอดคิดไม่ได้จริงๆว่า...

ท่านแม่ทัพเปามีชู้เป็นแน่!

มือบางยกขึ้นปิดปาก ก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะหึๆออกมาในลำคอ ตามกฎของแคว้นฮั่น หากผู้ใดได้รับสมรสพระราชทานจากฮ่องเต้ คนทั้งสองจะลงชื่อหย่าจากกันได้ก็ต่อเมื่อทั้งสองฝ่ายยินยอมพร้อมใจด้วยกัน ไม่ใช่เป็นเพราะความต้องการของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเท่านั้น

หากเปาอี้ส่วงคบชู้จริงๆก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี นางจะได้หาเรื่องขอหย่ากับเขาเสียเลย จากนั้นเขาจะไปพบเจอกับนางเอกหยวนเสี่ยวหงหรือจะทำอะไรก็ช่างเขา แต่นางขอแค่ให้ได้กลับไปใช้ชีวิตอย่างสุขสบายอยู่ที่จวนสกุลสวีเช่นเดิมก็เพียงพอแล้ว

"เปาฮูหยิน"

ในขณะที่กำลังยืนคิดอะไรเพลินๆ สวีอี้ฝานก็ได้ยินเสียงเรียกดังมาจากทางด้านหลัง เมื่อหันไปมองจึงพบว่าเป็นสาวใช้คนสนิทของฮูหยินผู้เฒ่านั่นเอง

"เดือนหน้าจะมีงานเลี้ยงฉลองวันพระราชสมภพครบสี่สิบพรรษาของซือฮองเฮา ฮูหยินผู้เฒ่าสั่งว่าให้ฮูหยินไปหาของขวัญที่เหมาะสมที่จะถวายให้ซือฮองเฮามาให้นางดู" ขณะที่พูดหนิงเชาก็เชิดหน้าขึ้นไปด้วย พร้อมสบตากับคนตรงหน้าอย่างไม่หวั่นเกรง พอพูดจบก็หมุนกายทำท่าจะเดินจากไป

ท่าทางของนางทำให้สวีอี้ฝานรู้สึกหงุดหงิดใจไม่น้อยเลยทีเดียว

"เดี๋ยว"

หนิงเชาชะงักฝีเท้าอยู่กับที่ หันกลับมาตามเสียงเรียก แต่ยังคงท่าทีหยิ่งผยองเช่นเดิม เพราะรู้ว่าตนมีฮูหยินผู้เฒ่าคอยหนุนหลังอยู่จึงไม่เกรงกลัวบุตรสาวสกุลสวี

"เหตุใดเจ้าถึงพูดกับข้าอย่างไม่มีหางเสียง"

"หึ ฮูหยินเพิ่งมาอยู่ไม่นานคงจะยังไม่รู้ว่าบ่าวก็เป็นของบ่าวเช่นนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว"

"อ้อ เข้าใจแล้ว ที่จวนสกุลเปาคงไม่เคร่งครัดเรื่องมารยาทสินะ"

หนิงเชาหน้าตึงไปเล็กน้อย ส่งสายตามองไปยังสวีอี้ฝานอย่างไม่พอใจนัก รู้สึกอับอายไม่น้อยที่โดนตำหนิต่อหน้าทุกคนเช่นนี้