เกลียดก็คือเกลียด(2)

เสี้ยววินาทีที่ธูปดอกเดียวถูกปักลงบนกระถางก็ถูกปัดออกจากมือปริศนา ใบหน้าเปื้อนน้ำตาเงยขึ้นก็ต้องตกใจกับสายตาอาฆาตที่พร้อมจะฆ่าเธอแล้วเผาไปพร้อมกันกับคู่หมั้นเขาทันที

“คุณธาม...”

“เธอมาที่นี่ทำไม กลับไป!” ตวาดลั่นศาลาจนทุกคนหันกลับมามองเป็นตาเดียวกัน

ปีกุนหน้าหดเหลือแค่สองนิ้วยังไม่ทันจะอ้าปากได้พูดอะไรร่างสูงก็พุ่งเข้ามาเขย่าหัวไหล่จนตัวโยก บดินทร์พยายามดึงคนเป็นเจ้านายออกมาแต่ก็ไม่สามารถดึงออกมาได้ไม่รู้ว่าไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน

“คุณธามอย่าค่ะ” ตวิศาเข้าไปช่วยแยกทั้งสองอีกแรง สุดท้ายก็แยกทั้งคู่ออกจากกันได้สำเร็จ

“ฉันเกลียดเธอ แค่เงายังไม่อยากเห็น จะไปตายที่ไหนก็ไป!”

เป็นคำพูดที่บาดลึกลงก้นบึ้งหัวใจทุกอย่างมันเข้ามาพร้อมกันจนเจ็บเจียนตาย

“คุณธามพอเถอะครับ คนอื่นมองอยู่” บดินทร์เห็นสถานการณ์ไม่ดีจึงเอ่ยปราม ทว่าธามวัฒน์กลับกันขวับกลับมามอง

“มองแล้วทำไม ทุกคนจะได้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ทำให้อรกมลกับลูกต้องตาย” ชี้นิ้วกลับไปหาปีกุนพร้อมกับเสียงฮือฮา

ธมนต์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้าไปกระชากแขนลูกชายให้ออกมาตั้งสติ

ด้านนอก ปีกุนถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวนั่งลงร้องไห้โดยไม่อายใคร นภัสเห็นอย่างนั้นแล้วรู้สึกสงสารเวทนาอย่างบอกไม่ถูก เธอรู้สึกว่าเหมือนเคยเห็นผู้หญิงคนนี้จากที่ไหนมาก่อนแต่ก็นึกไม่ออกว่าที่ไหน

“แม่ปล่อยผม ผมบอกให้ปล่อย ผมจะไปลากผู้หญิงคนนั้นออกมาจากงานศพอรกมล” ธามวัฒน์พยายามแกะมือคนเป็นแม่ออก

“ธาม ธาม!” ขึ้นเสียงจนร่างโยน

ชายหนุ่มชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อเห็นว่าแม่หน้าแดงก่ำไม่รู้ว่าเหนื่อยจากการลากเขาออกมาจากงานหรือว่าโกรธอยู่กันแน่

“แม่ไม่รู้หรอกนะ ว่าแกจะโกรธผู้หญิงคนนั้นแค่ไหนแต่ตอนนี้แกอยู่ในงานศพของคู่หมั้นตัวเองและพ่อแม่อรกมลก็อยู่ในงานนั้นด้วยแกต้องให้เกียรติพวกเขา ตั้งสติหน่อยลูก” ธมนต์บอกกับลูกชาย

ธามวัฒน์สูดลมหายใจเข้าปอดแล้วเดินไปย่อตัวนั่งลงม้านั่งตรงใต้ต้นลีลาวดี ธมนต์เดินตามไปนั่งข้างกันความเงียบเข้าปกคลุมครู่หนึ่งแล้วเอ่ยขึ้น

“ก่อนหน้าที่แกจะมาผู้หญิงคนนั้นเขาไปก้มกราบเท้าพ่อแม่หนูอรกมลจากที่แม่เห็น พวกเขาก็ไม่ได้โกรธหรือเกลียดอะไรผู้หญิงคนนั้นเลย

เพราะอะไรรู้ไหม...” ธมนต์หยุดพูด

ธามวัฒน์มองหน้าคนเป็นแล้วส่ายหน้า “เพราะพวกเขารู้ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”

“อุบัติเหตุที่มัน...”

“หยุด! อย่าเพิ่งเถียงแม่ฟังให้จบก่อน” ธมนต์ยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะที่ปาก

“ผู้หญิงคนนั้นเขาคงไม่ได้ตั้งใจและไม่ได้อยากให้เรื่องพวกนี้มันเกิดขึ้นเลย แค่มองก็รู้แล้วว่าเธอเองก็เสียใจไม่ต่างจากลูก สภาพลูกกับผู้หญิงคนนั้นเหมือนกันตรงไหนรู้ไหม ต่างแค่สถานะความใกล้ชิด ส่องกระจกดูสิ”

ธมนต์ยื่นกระจกขนาดเล็กให้ธามวัฒน์ส่องดูตัวเองซึ่งมีใบหน้าหมองคล้ำ ใต้ขอบตาดำ หนวดเคราและผมยาวรุงรัง

“แล้วลูกดูโน่น”

คนเป็นแม่ชี้ไปยังร่างอวบของปีกุนซึ่งถูกตวิศาพยุงลงมา ผมเธอยุ่งเหยิงแม้จะมัดขึ้นลวกๆ ก็ตาม ใบหน้าตอนนี้สภาพกับตัวเองไม่มีผิด

“เหมือนกันไหม” ธามวัฒน์เบือนหน้าหนีไม่ยอมตอบ

“สภาพเหมือนแกเลย นั่นแหละต่างก็เสียใจเหมือนกัน” เอื้อมไปกุมมือลูกชายแล้วตบเบาๆ

“นั่งสงบสติอารมณ์ ใจเย็นแล้วค่อยเข้าไป” ชายหนุ่มพยักหน้ารับแล้วพ่นลมหายใจออกมา

ธามวัฒน์สงบอารมณ์ตัวเองลงได้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะหายโกรธหรือหายเกลียดผู้หญิงคนนั้น แต่การนิ่งครั้งนี้คือการคิดวิธีที่จะทำให้เธอเจ็บปวดทุกครั้งเมื่อนึกถึงอรกมล

งานศพของอรกมลผ่านไปเรียบร้อยแล้วแต่ธามวัฒน์ก็ยังคงใช้เวลาปรับสภาพจิตใจตัวเองให้ดีขึ้นเพื่อที่จะได้ไปทำงาน ยามนี้บริษัทต้องการเขาเพราะปล่อยให้บดินทร์คอยดูแลงานทุกอย่างให้มานานหลายวันแล้ว

“ผมจะไม่มีวันลืมคุณนะ อร”

ชายหนุ่มลูบไปยังรูปถ่ายคู่กันตรงโต๊ะหัวเตียงแล้วยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะขยับเสื้อสูทแล้วถือเอากกระเป๋าออกไปทำงาน...