ทำทุกวิถีทาง(1)

[ยัยกุนกินข้าวบ้างหรือเปล่าล่ะตาล]

เพราะความเป็นห่วงของแม่ครูรำไพจึงโทรหาตวิศาตั้งแต่เช้าก่อนหน้านี้ลองโทรเข้าไปหาปีกุนแล้วแต่เธอปิดเครื่องติดต่อไม่ได้

“ทานน้อยมากเลยค่ะ เมื่อวานตาลเอาข้าวต้มไปให้ก็ไม่ยอมกิน”

ตวิศาใช้หัวไหล่ดันโทรศัพท์แนบเข้ากับหูส่วนมือก็วุ่นกับการจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ก่อนจะหยิบข้าวของใส่ในกระเป๋าสะพาย

[แม่ฝากดูยัยกุนหน่อยนะตาล]

“ไม่ต้องห่วงค่ะแม่ครู เดี๋ยวก่อนออกไปทำงานตาลจะแวะไปดูกุนให้นะคะ”

ตวิศารับคำแล้วกดวางสายออกจากห้องพักตัวเองเดินตรงไปห้องเพื่อนรักซึ่งอยู่ถัดไปไม่กี่ห้องเท่านั้น ยังไม่ทันจะยกมือขึ้นเคาะประตูห้องปีกุนก็เปิดประตูออกมาพอดี

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ แม่ครูเป็นห่วงน่ะ ติดต่อแกไม่ได้ก็เลยใช้ให้ฉันมาดูว่าแกเป็นอะไรไหม”

“ฉันไม่เป็นไรพอดีโทรศัพท์แบตหมดลืมชาร์ตน่ะ” ปีกุนบอกแล้วก้าวออกมาจากประตูห้องพักก่อนหันกลับไปล็อกกุญแจ

ตวิศาเพิ่งสังเกตเห็นว่าเพื่อนตนเองอยู่ยูนิฟอร์มทำงานหลังจากยื่นลาพักร้อนไปเป็นอาทิตย์และเธอซึ่งเป็นผู้จัดการโดยตรงจึงทำเรื่องอนุมัติไป

แต่ว่าวันนี้ยังไม่ครบกำหนดพักร้อนเลย

“แกจะไปทำงานแล้วเหรอ”

“อืม อยู่ห้องฉันก็ฟุ้งซ่านแล้วก็คิดมาก เลยอยากออกไปข้างนอกบ้าง”

“เอางั้นก็ได้แต่ว่าแกจะไหวแน่นะ เพราะ...” ตวิศาไม่กล้าพูดต่อ ปีกุนเข้าใจสีหน้าของเพื่อนจึงฝืนยิ้มออกมา

“แกกลัวว่าฉันจะเจอกับคุณธามที่ทำงานใช่ไหม” ตวิศาพยักหน้างึก ๆ

แน่นอนว่าเรื่องนี้เธอเลี่ยงไม่ได้เพราะว่าที่ที่เธอทำงานเขาคือเจ้าของและมีศักดิ์เป็นเจ้านาย สามารถไล่เธอออกจากงานตอนไหนก็ได้และแน่นอนว่าหากเธอตกงานตอนนี้คงเป็นเรื่องลำบากมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

สภาพอิดโรยและรอยหมองคล้ำจากดวงตาคู่คมยังคงปรากฏเด่นชัดเหมือนคนไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาหลายวัน

ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำเดินนำหน้าเลขาฯ ขึ้นไปบนชั้นออฟฟิศของสำนักงานใหญ่ห้างดังที่ตัวเองบริหารงานอยู่ ใบหน้าขรึมไล่รอยยิ้มเหมือน

ทุกครั้งที่มาทำงาน

จากเจ้านายสายอบอุ่นละมุ่นกลับกลายเป็นคนเงียบและเย็นชาแถมยังดูดุดันมากกว่าเดิมเสียอีก แน่นอนว่าพนักงานทุกคนรู้ว่าสาเหตุมาจากะไร

“วันนี้มีตารางงานอะไรบ้าง” เอ่ยถามบดินทร์เสียงต่ำ

“เช้านี้มีเซ็นเอกสารบางส่วนครับ ส่วนตอนบ่าย...” บดินทร์หยุดพูดทำให้ธามวัฒน์ชะงักฝีเท้าแล้วหันกลับไปหา

“ส่วนตอนบ่ายมีอะไร”

“ตอนบ่าย...เออ...”

“เออ...อ่า อะไร” น้ำเสียงเข้มขึ้นจนเลขาฯเริ่มสั่นเล็กน้อย

“ตอนบ่ายคุณธามต้องไปตรวจดูความเรียบร้อยพื้นที่เช่าแล้วก็บูทในห้องห้างฯ ครับ”

ธามวัฒน์หยุดคิดไปครู่หนึ่งแล้วก็พยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะผลักประตูห้องทำงานเข้าไป เลขาฯ คนสนิทมีสีหน้าฉงนใจที่เห็นว่าเจ้านายนิ่งผิดปกติซึ่งการร่วมงานกันมาหลายปีย่อมรู้ดีว่ามันคือน้ำนิ่งไหลลึก

ใบหน้าหล่อร้ายจดจ้องอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วไล่ดูประวัติของปีกุนทีละตัว เขารู้แค่ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นพนักงานภายใต้บริษัทของตัวเองแต่ด้านอื่นเขาไม่เคยรู้เลยเพราะไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัว

‘พนักงานขายกระเป๋ายี่ห้อxxอย่างนั้นเหรอ’ เขากระตุกยิ้มมุมปากรังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากดวงตา

วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์แน่นอนว่าผู้คนต้องมาเดินห้างฯตากแอร์เพื่อผ่อนคลายและเลือกซื้อข้าวของ ภายในร้านขายกระเป๋าแบรนด์เนม

แห่งนี้ก็เหมือนกัน

แม้จะยังมีความโศกเศร้าฝั่งอยู่ในจิตใจแต่หน้าที่ของพนักงานคนหนึ่งคงไม่สามารถเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงได้ รอยยิ้มสดใสจึงผุดฉายบนใบหน้าด้วยความเต็มใจแต่ใครจะไปรู้ว่ามันจะทำให้อีกคนซึ่งกำลังเดินมาเห็นเกิดความไม่พอใจ

“ไว้โอกาสหน้ามาอุดหนุนใหม่นะคะ” มืออวบยกขึ้นไหว้อย่าง

นอบน้อมแล้วเดินออกไปส่งลูกค้ายังหน้าร้าน

“คนอย่างเธอเคยมีคำว่าสำนึกผิดอยู่ในหัวใจบ้างไหมถึงยังกล้าทนทำงานที่นี่ ไม่รู้สึกละอายใจหน่อยเหรอ”

รอยยิ้มกว้างเมื่อครู่หุบลงทันทีเมื่อเห็นว่าเจ้าของประโยคทิ่มแทงหัวใจเป็นใคร รองเท้าส้นสูงสีดำเงาก้าวถอหลังช้า ๆ จนไปหยุดอยู่กลางร้าน

ความสั่นกลัวฉายขึ้นในดวงตาแม้ว่าเธอตั้งใจอยากจะเลี่ยงเขาแค่ไหนก็คงทำไม่ได้เพราะผู้เป็นเจ้าของย่อมอยากไปอยากมาเมื่อไรก็ได้

เธอไม่มีคำแก้ตัวเหมือนเคยนอกจากนิ่งเงียบ คำว่าละอายใจมันก็ไม่ต่างอะไรกับด่าเธอว่าหน้าด้านหรอก และใช่ เธอหน้าด้านจริง ๆ หากเป็น

คนอื่นคงลาออกจากงานไปแล้วแต่เธอยังทำอย่างนั้นไม่ได้เพราะติดคำว่าเป็นห่วงแม่ครูที่ต้องแบกรับภาระค่าอาหารของเด็กอีกเกือบร้อยชีวิต