ทำทุกวิถีทาง(2)

แม้จะมีผู้ใจดียื่นมือมาจ่ายค่าน้ำค่าไฟที่พุ่งขึ้นเดือนละหลายหมื่นแล้วแต่ค่าใช้จ่ายส่วนที่เหลือมันก็ยังคงชักหน้าไม่ถึงหลังอยู่ดี

“กุนยังอยากทำงานที่นี่อยู่ค่ะ” บอกเขาด้วยเสียงอ้อมแอ้มขายาวก้าวเข้าไปคว้าต้นแขนออกแรงบีบ

“แต่ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ”

เขาตวาดเสียงดังจนเรียกสายตาลูกค้ากำลังเดินผ่านไปผ่านมา บางคนก็เริ่มหยิบโทรศัพท์ออกมากดถ่ายคลิป

“คุณธามคะ ยัยกุนมันเจ็บแล้วค่ะ” ตวิศาเดินอ้อมจากเคาน์เตอร์ออกมาบอกด้วยน้ำเสียงแกมขอร้อง

“ปกป้องกันดีนี่เป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ ก็ดี ฉันจะไล่ออกพร้อมกัน” ดวงตาขึงขังหันกลับไปจดจ้องจนตวิศาเริ่มรู้สึกกลัวว่าจะโดนไล่ออกอย่างว่า

เป็นหน้าที่ของบดินทร์เข้ามากระซิบบอกเจ้านายเพื่อห้ามปราม

“คุณธามครับผมว่าพอเถอะ ตอนนี้ลูกค้ามามุงดูเต็มไปหมดแล้ว

เราจะไล่พนักงานสุ่มสี่สุ่มห้าออกไม่ได้นะครับมันผิดกฎหมายแรงงาน”

“แล้วไง แค่เงินไม่กี่บาทผมจ่ายให้ได้แลกกับการต้องทนเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้”

“เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาครับ แต่มันจะส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของห้างฯ และธุรกิจอื่นในเครือบริษัทเรานะครับ”

ได้ยินอย่างนั้นสีหน้าของชายหนุ่มเริ่มผุดความลังเลขึ้นมา สายตานั้นจับจ้องอย่างอาฆาตอย่างอาฆาตก่อนจะสะบัดข้อมืออย่างแรงจนคนเจ้าเนื้อเซถลา

ความโกรธทำให้อกแกร่งสั่นกระเพิ่มตามแรงหายใจ อยากทำอะไรก็ทำไม่ได้สักอย่างแต่พอเหลือบมองโซนการจัดวางกระเป๋าแล้วส่ายหัว หากเป็นอย่างนี้มีหวังขายไม่ออกยอดตกกันพอดี

ยอดตกอย่างนั้นเหรอ? ความคิดนี้ผุดขึ้นมาแล้วปรากฏรอยยิ้มจาง ๆ จนแทบมองไม่ทัน ในเมื่อตอนนี้ไม่มีอะไรให้ไล่ออกก็สร้างมันขึ้นมาสิ

“บดินทร์”

“ครับ”

“ปกติแล้วยอดขายของร้านนี้ต่อเดือนเท่าไร”

ตวิศาย่นคิ้วเข้าหากัน ไม่เข้าใจว่าเจ้านายจะถามยอดขายขึ้นมาทำไมทั้งที่ปกติทุกสิ้นเดือนเธอก็เป็นคนส่งยอดทั้งหมดให้ฝ่ายส่วนกลางอยู่แล้ว

บดินทร์ส่งสายตาให้กับตวิศาไปเอาแฟ้มยอดขายเดือนล่าสุดมาให้ดูก่อนเพราะรายละเอียดด้านอื่นต้องดึงข้อมูลจากโปรแกรมอีกทีหนึ่ง

ตวิศารีบเดินกลับไปยังเคาน์เตอร์ดึงแฟ้มข้อมูลออกมาแล้วยื่นให้กับธามวัฒน์ ผลประกอบการทั้งหมดอยู่ในขั้นพอใจ ไม่สิ ต้องเรียกว่าขั้นดีเลยแหละแต่ยังไม่ดีพอตามที่เขาต้องการ

“ต่อไปนี้ยอดขาดต้องถึงสิบล้านทุกเดือนหาก ไม่ถึงไล่ออกยกเซตได้เลย อ้อ นายช่วยทำเป็นหลักฐานยีนยันด้วยนะ” หันกลับไปสั่งบดินทร์

“เดี๋ยวนะคะคุณธาม แต่ยอดขนาดนี้มันเยอะเกินไป” ตวิศารีบแย้ง

“ไม่มีคำว่าเยอะเกินไปสำหรับพนักงานขาย ผมมีให้เลือกสองทางระหว่างทำยอดให้ถึงกับแค่ใครบางคนลาออกไปจากที่นี่ซะ”

ธามวัฒน์ปลายตามองไปยังปีกุนแล้วยิ้มเยาะก่อนจะเดินออกจากร้านไป ปล่อยให้ความลำบากใจก่อเกิดขึ้นกับปีกุน ในร้านนี้ไม่ได้มีแค่เธอกับ

ตวิศาที่ทำงานอยู่แต่มันมีคนอื่นร่วมงานอยู่

“มันเกิดอะไรขึ้นเหรอพี่ตาล ทำไมคุณธามถึงทำอย่างนั้นกับพี่กุนล่ะ แล้วถ้ายอดไม่ถึงพวกเราจะโดนไล่ออกไหมคะ”

น้องในร้านได้ยินคำสั่งนั้นแล้วถึงกับวิตกกังวลขึ้นมา ตวิศาตบไหล่แล้วบอกว่าให้ใจเย็น ๆ ทุกอย่างมันต้องมีทางออกเสมอ

“แกจะเอายังไงต่ออ่ากุน ฉันว่ายังไงคุณธามเขาคงหาเรื่องแกทุกทางนั่นแหละ ต่อให้ยอดขายที่ร้านจะถึงสิบล้านก็ตาม” ตวิศาถามขึ้นขณะเดินไปรอรถเมล์ด้วยกันหลังเลิกงาน

หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาเธอไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อนในเมื่อไม่มีทางเลือกเธอก็จะทำตามที่เขาต้องการนั่นคือการลาออกแล้วไปหางานใหม่ทำดีกว่า อายุเธอยังน้อยและประสบการณ์ด้านการขายที่สั่งสมมาเจ็ดปีมันคงช่วยให้เธอหางานง่ายขึ้น

“สิ้นเดือนนี้ฉันจะลาออก”

“ฮะ”

“มันคงต้องเป็นอย่างนั้น ฉันไม่อยากฝืนและไม่อยากทำให้แกกับน้องในร้านต้องมาเดือดร้อนเพราะเรื่องส่วนตัวของฉัน”

“ฉันไม่เข้าใจคุณธามเลยทำไมไม่แยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานออกจากกัน”

“แต่ฉันเข้าใจเขานะ หากต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้แล้วยังต้องมานั่งจ่ายเงินเดือนให้กับคนที่ทำให้คนรักตัวเองต้องตายก็คงไม่มานั่งแยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานหรอก” ฝืนยิ้มออกมา

“แกเข้าใจและเห็นอกเห็นใจเขาเพราะว่าเขาคือผู้ชายที่แกรักใช่ไหม”

คำพูดของเพื่อนสนิททำเอาปีกุนชะงักไปเล็กน้อย แม้ว่ามันจะเป็นความจริงบางส่วน แต่ส่วนลึกแล้วเธอก็รู้สึกผิดจริงๆ หากมีตรงไหนที่จะทดแทนได้เธอก็จะทำ

“ไม่รู้สิ แต่อย่างน้อยการที่ฉันลาออกมันก็ช่วยให้เราสองคนไม่ต้องตกงานคู่นะ ส่วนเรื่องหางานใหม่ฉันคงต้องเริ่มหาเลยเพราะอีกไม่นานก็สิ้นเดือนแล้ว”

“ถ้าแกตัดสินใจแบบนั้นฉันก็เคารพการตัดสินใจของแก เอ้อ ว่าแต่เรื่องคดีความไปถึงไหนแล้วเห็นว่าทางฝ่ายคนขับรถเขาทำเรื่องยื่นฟ้องแกด้วยนี่”

“อืม” พยักหน้ารับ “รอฟังผลตัดสินอาทิตย์หน้า”

เธอเองไม่รู้ว่าศาลจะพิจารณาคดีนี้อย่างไรแต่เธอเองก็เชื่อมั่นในความยุติธรรมที่มีและว่าไปตามคำตัดสินพร้อมกับยอมรับคำตัดสินนั้น