ผลการตัดสิน(1)

ป๊อก ป๊อก

เสียงค้อนเคาะลงแท่นจากผู้พิพากษาเมื่ออ่านคำตัดสินพิจารณาเสร็จ ปีกุนถึงกับเม้มปากเข้าหากันเพราะศาลยกฟ้อง

ศาลพิสูจน์จากกล้องวงจรปิดได้ว่าจำเลยได้ระมัดระวังขณะลงไปเก็บเหรียญแล้วและบริเวณนั้นมีไฟส่องสว่างมากพอที่จะทำให้โจทก์มองเห็นว่าจำเลยอยู่บนถนน อีกทั้งก่อนถึงบริเวณนั้นมีเส้นทางม้าลายรถที่สัญจรต้องชะลอเพื่อระมัดระวังคนที่ต้องข้ามถนน

“ลงถนนเพื่อไปเก็บเศษเหรียญเนี่ยนะ”

ธามวัฒน์วางแฟ้มเอกสารกระแทกโต๊ะอย่างแรงแล้วแค่นหัวเราะออกมา ชีวิตของอรกมลและลูกในท้องต้องมาจากไปเพราะเศษเงินเหรียญพวกนั้นนะเหรอ

ความแค้นและความเกลียดชังปะทุเข้ามาในจิตใจ เขาขบกรามแน่นจนขึ้นสันนูน ปลายนิ้วเคาะลงโต๊ะอย่างพิจารณา

บดินทร์เห็นความโกรธเกรี้ยวปรากฏบนใบหน้าเจ้านายจึงเกิดความลังเลว่าจะรายงานเรื่องต่อไปดีไหม แต่ทว่าธามวัฒน์ก็จับอาการนั้นได้

“มีอะไรจะพูดก็พูดมา”

“ผู้จัดการร้านกระเป๋าส่งใบลาออกล่วงหน้าของคุณปีกุนไปที่ยังฝ่ายHRแล้วนะครับ เธอเลือกที่จะลาออก”

“หึ”

ชายหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคออีกครั้ง พอศาลตัดสินว่าตัวเองพ้นผิดแล้วอยากหนีเอาตัวรอดอย่างนั้นเหรอ

“แล้วเรื่องคนที่ขับรถชนที่ผมให้คุณไปจัดการ เรื่องไปถึงไหนแล้ว”

“ผมจัดการเรียบร้อยแล้วครับ น่าจะถูกไล่ออกแล้ว”

“ดี คุณมีอะไรจะไปทำก็ไปเถอะ” โบกมือไล่ บดินทร์ค่อมศีรษะเล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องไป

ไม่คิดเลยว่าเจ้านายผู้แสนใจดีจะกลับกลายมาเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นได้ขนาดนี้

ธามวัฒน์เลือกเปิดดูประวัติของปีกุนใหม่อีกครั้งแล้วสายตาก็ไปสะดุดยังสถานที่เกิดของผู้หญิงคนนั้น

“สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าบ้านเติมรัก”

ชายหนุ่มรู้สึกคุ้นหูชื่อนี้มากเหมือนเคยได้ยินจากไหนสักที่ เร็วเท่าความคิดเขาจึงเข้าไปค้นข้อมูลผ่านออนไลน์แล้วเห็นรูปของแม่ครูรำไพเขาจึงได้คำตอบ มิน่าล่ะ วันนั้นที่โรงพยาบาลเขาถึงคุ้นหน้าหญิงสูงวัยคนนั้นนัก

หลังจากฟังคำตัดสินเสร็จแล้วยังเหลือเวลาอีกหลายชั่วโมงก่อนจะต้องไปเริ่มงานพาร์ทไทม์ในร้านอาหารช่วงค่ำ ปีกุนยังไม่รู้เลยว่าเธอต้องไปที่ไหนหรือทำอะไรต่อเพราะลางานประจำเอาไว้ทั้งวัน

คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าพาตัวเองมาอยู่บริเวณป้ายรถเมล์ตรงสถานที่เกิดเหตุได้อย่างไร ดวงตาหม่นมองไปยังร่องรอยคราบเลือด พลันน้ำตาก็รื้นขึ้นมาเธอได้แต่ยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นสุดกำลัง

“นั่นมันผู้หญิงในงานศพวันนั้นนี่” นภัสมองผ่านกระจกรถแล้วพึมพำออกมาทำให้คนขับรถส่วนตัวหันกลับไปถาม

“คุณผู้หญิงพูดกับผมหรือเปล่าครับ”

“เปล่าฉันหมายถึงผู้หญิงที่นั่งอยู่ป้ายรถเมล์เมื่อกี้” อยู่ ๆ ความสงสารและเวทนาผู้หญิงคนนั้นก็ผุดขึ้นมาในหัวใจ

“สมชายจอด!”

เท้าเหยียบเบรกรถกระทันหันโชคดีที่รถคันหลงหยุดได้ทันจึงถูกบีบแตรเตือนด้วยความไม่พอใจ นภัสจึงบ่นคนขับรถไปชุดใหญ่

“ก็คุณผู้หญิงบอกให้ผมจอดผมก็เหยียบเบรกสิครับ”

“พูดแล้วายังจะมาเถียง ถอยรถกลับไป”

“ถอยกลับไปไหนครับ” นภัสพ่นลมหายใจออก เธอรู้ว่าสมชายเป็นคนซื่อ ๆ แต่ไม่คิดว่าจะซื่อจนบื้อขนาดนี้

“ถอยกลับไปป้ายรถเมล์เมื่อกี้ไง” สมชายพยักหน้ารับแล้วรีบกดไฟฉุกเฉินเปลี่ยนเป็นเกียร์ถอยหลังทันที แต่ก็ไม่ลืมที่จะมองรถด้านหลังไปด้วยเพราะเกรงจะเกิดอุบัติเหตุ

ปลายรองเท้าแหลมสีแดงมาหยุดยืนตรงหน้าปีกุนเงยขึ้นมอง เธอเห็นผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่งกำลังยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ ช่างใจอยู่ครู่หนึ่งจึงรับมาซับน้ำตาแล้วนภัสก็เลือกเดินมาทรุดตัวนั่งลงด้านข้าง

“ขอบคุณนะคะ ว่าแต่คุณป้าเป็นใครเหรอคะ”

ความสงสัยนั้นทำให้เธอเอ่ยถามขึ้นมาเพราะคลับคล้ายคลาว่าเคยเห็นเธอที่ไหนมาก่อน

“ฉันเป็นเพื่อนสนิทของธมนต์น่ะ...”

“ธมนต์” ปีกุนกรอกดวงตาไปมาพยายามนึกว่าธมนต์คือใคร

“ธมนต์เป็นแม่ของธามวัฒน์น่ะ ฉันเคยเห็นหนูมาก่อนตอนงานศพ

ของ...” เว้นช่วงคำพูดเพราะกลัวว่าจะกระทบต่อจิตใจอีกฝ่าย

“งานศพของคุณอรกมลใช่ไหม” ปีกุนย้อนนึกกลับไปวันนั้นแล้วนึกหน้าของคุณป้าตรงหน้าขึ้นมาได้

“ใช่จ้ะ...ว่าแต่หนูมานั่งร้องไห้ตรงนี้ทำไมเหรอ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า”

“เปล่าหรอกค่ะ กุนแค่รู้สึกเหนื่อยกับโชคชะตาตัวเองแล้วก็รู้สึกผิดต่อคุณอรกมลก็เท่านั้น” ดวงตาทอดมองไปยังร่องรอยอุบัติเหตุในวันนั้น

นภัสมองตามสายตาหม่นหม่องนั้นก็พอจะเดาออกว่าตรงนั้นน่าจะเป็นสถานที่เกิดเหตุจึงไม่ถามอะไรต่อ

“ป้าก็พอจะได้ยินเรื่องนี้มาจากธมนต์อยู่บ้าง แต่ทุกอย่างมันก็คืออุบัติเหตุไม่ใช่เหรอ”

“แต่ต้นเหตุมันก็มาจากกุนไม่ใช่เหรอคะ ถ้ากุนไม่วิ่งออกไปเก็บเหรียญคุณอรกมลคงไม่ลงมาช่วยแล้วต้องมาถูกรถชนเสียเอง คนที่สมควรจะตายไปน่าจะเป็นกุนมากกว่า” พูดแค่นั้นน้ำตาก็รื้นขึ้นมาจนต้องยกทิชชูขึ้นเช็ด

นภัสเอื้อมไปกุมมือของปีกุนด้วยความสงสารจับใจ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเธอถึงรู้สึกผูกพันแปลก ๆ

“อย่าไปคิดอย่างนั้นสิ อรกมลจะเสียใจเอาได้นะที่ช่วยชีวิตหนูเอาไว้แล้วหนูไม่เห็นค่าของมัน ปล่อยวางทุกอย่างแล้วคิดเสียว่ามันเป็นโชคชะตาที่ฟ้ากำหนดมาแบบนี้”

ปีกุนพยักหน้ารับน้อย ๆ แม้จะรู้ว่ามันอาจจะทำใจได้ยากหากไม่เจอกับตัวเอง แต่อย่างานั้นประโยคนั้นก็ปลอบใจอยากทำให้เธอฮึดใช้ชีวิตอยู่ต่อเพื่อสู้กับโชคชะตาตัวเอง

ไม่รู้ว่าทั้งสองต่างพูดคุยอะไรกันบ้างแต่กว่าจะรู้ตัวท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้วปีกุนจึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองจะต้องไปทำงานเสิร์ฟต่อ นภัสจึงอาสาจะไปส่ง

“ไม่ต้องหรอกค่ะ กุนเดินลัดซอยนี้เข้าไปก็ถึงแล้วค่ะ แล้วคุณป้าล่ะคะกลับยังไง” หญิงสาวเป็นห่วงคนสูงวัยแล้วชะเง้อมองซ้ายมองขวาเพื่อหาแท็กซี่สักคัน

“อย่าห่วงเลย คนขับรถจอดรอป้าอยู่ตรงโน้น”

ปีกุนมองตามนิ้วมือของนภัสจึงเห็นว่ารถหรูสีดำจอดเลยป้ายรถเมล์ไปไม่มากและตรงนั้นก็มีผู้ชายวัยกลางคนยืนรออยู่ เห็นอย่างนั้นเธอก็เบาใจจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

“ถ้างั้นหนูขอตัวลานะคะ” ยกมือป้อมไหว้อย่างนอบน้อม

“เดี๋ยวสิหนู” คว้าแขนเอาไว้ทัน “ฉันชื่อนภัสนะแล้วหนูล่ะชื่อว่าอะไร”

นภัสรู้ว่าชื่อเล่นว่ากุนแต่ไม่รู้ว่าชื่อจริง ๆ ว่าอะไรกันแน่เธออยากทำความรู้จักกับหญิงสาวยิ่งนัก

“หนูชื่อปีกุนค่ะ”

“แล้วหนูพักอยู่ที่ไหน?” คำถามถัดมาทำเอาหญิงสาวขมวดคิ้วเข้าหากัน เพิ่งรู้จักกันแท้ ๆ ทำไมถึงมาถามที่อยู่กันแล้วล่ะ

สีหน้าลังเลนั้นนภัสจึงรู้ตัวว่าเสียมารยาทแล้วยิ้มแห้งก่อนจะปล่อยมือหญิงสาว “คุณป้าติดต่อหนูที่สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าบ้านเติมรักก็ได้ค่ะ”

“บ้านเติมรัก?”

“ใช่ค่ะ กุนเป็นเด็กกำพร้าค่ะเติบโตมาจากที่นั้น” หล่อนยิ้มอ่อนยกมือไหว้อีกครั้งก่อนจะเดินจากไป นภัสเองก็เดินไปขึ้นรถกลับบ้านเหมือนกัน