เกลียดก็คือเกลียด(1)

เจ้าของร่างอวบในชุดเดรสตัวโคร่งสีดำ สวมรองเท้าผ้าใบสีขาว ยืนอยู่หน้าศาลาใหญ่ในวัดอารามหลวงชื่อดังย่านใจกลางเมือง ใบหน้าซีด ปากแห้งใต้ดวงตาคล้ำบ่งบอกว่าเธอไม่ได้รับการพักผ่อนที่เพียงพอ

ขยับเท้าจะก้าวเข้าไปด้านในทว่าก็ถูกคว้าแขนเอาไว้จากตวิศา

“แกแน่ใจว่าจะเข้าไปด้านในจริงๆ เหรอกุน”

“แน่ใจสิ ฉันอยากไปเคารพศพและขอโทษคุณอรกลมแล้วก็...พ่อกับแม่ของเธอด้วย”

“แต่ว่าตอนนี้คุณธามอยู่ด้านในนะ ฉันเห็นรถเขาจอดอยู่ด้านโน้น”ตวิศาชี้มือไปอีกด้านของศาลาวัด

“ฉันทำใจเอาไว้แล้วแหละว่าจะต้องมาเผชิญหน้ากับเขา เพราะถึงอย่างไรแล้วฉันก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้...”

หญิงสาวหยุดพูดไปครู่หนึ่งพลันน้ำตาก็รื้นขึ้นมาอีกครั้งทั้งที่เพิ่ง

เหือดแห้งไปยังไม่ถึงสองชั่วโมงเสียด้วยซ้ำ

ตวิศาสงสารเพื่อนจับใจจึงเดินเข้าไปกอดปลอบอีกครั้ง ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าปีกุนนั้นรู้สึกผิดแค่ไหน หากจะโทษก็ต้องโทษโชคชะตาที่ถาโถมพายุชีวิตมาใส่เพื่อนเธอขนาดนี้ ลำพังแค่พวกเธอถูกทอดทิ้งเป็นเด็กกำพร้ามันก็เป็นรอยแผลให้เจ็บช้ำมากพออยู่แล้ว

ด้านในศาลาวัดมีผู้คนมาร่วมรอฟังสวดอภิธรรมค่อนข้างเยอะ โชคดีที่วันนี้ไม่มีนักข่าวเพราะเจ้าของงานไม่อนุญาตให้เข้ามาทำข่าว บนโซฟาไม้มีสองสามีภรรยาสูงวัยนั่งกอดกันร้องไห้ปานจะขาดใจ

เบื้องหน้าโลงศพธามวัฒน์นั่งเหม่อลอยมองรูปถ่ายตั้งหน้าศพแทบไม่กระพริบตา นาน ๆ ครั้งจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลอาบลงสองแก้ม อีกไม่นานเขากับเธอก็จะต้องแต่งงานกันอยู่แล้วทำไมสวรรค์ใจร้ายกับเขาอย่างนี้

“ตาธาม แม่ว่ากินอะไรก่อนดีไหม หลายวันมานี้แกกินข้าวนับคำได้

เลยนะ หนูอรคงไม่สบายใจหากเห็นลูกอยู่ในสภาพนี้”

ธมนต์ย่อตัวนั่งลุงคุกเข่าแล้วเอื้อมมือไปแต่ไหล่ลูกชายเพียงคนเดียวของบ้าน เขาหันกลับไปมองหน้าคนเป็นแม่แล้วส่ายหัวเบา ๆ

“ผมไม่หิว กินอะไรไม่ลง”

“ถึงไม่หิวแกก็ต้องกินนะ ดูสิหน้าตอบลงตั้งเยอะแม่เองก็คงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีแกนะธาม อย่าลืมว่าแม่เหลือแกแค่คนเดียว”

น้ำตาเริ่มคลอดวงตาเมื่อเห็นสภาพของธามวัฒน์ทรุดโทรมไม่ต่างกับศพเดินได้ หน้าตาซีดเซียวหนวดเคราครึ้มร่างกายแทบจะไม่มีแรงเดินอยู่แล้ว

“ขอโทษนะครับที่ทำให้แม่เป็นห่วง” เขายกมือไหว้

การสูญเสียครั้งนี้มันหนักหนาที่สุดแล้วในชีวิตเพราะต้องเสียทั้งเมียและลูกในคราวเดียวกัน เขาไม่อยากกลับบ้าน ไม่อย่างไปไหนเลยเพราะทุกที่มันมีแต่ความทรงจำของเขากับอรกมล

แม้กระทั้ง...ห้องใหม่ที่เพิ่งรีโนเวทเอาไว้รอเจ้าตัวเล็ก

“บดินทร์ มาพาเจ้านายแกไปกินข้าวกินปลาแล้วอาบน้ำให้เรียบร้อย”

ธมนต์กวักมือเรียกเลขาฯ ส่วนตัวที่ช่วงนี้ทำหน้าที่แทนคนเป็นเจ้านายทุกอย่างเหลือแค่อย่างเดียวที่ทำไม่ได้คือการเซ็นต์อนุมัติเอกสารภายในบริษัท

“เจ้าธามอาการหนักเลยเหรอมนต์”

นภัสเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเด็กและคบหากันมาจนถึงปัจจุบันเอ่ยถามทันทีเมื่อธมนต์เดินกลับมานั่งด้านข้างเหมือนเดิม เจ้าตัวพยักหน้ารับแล้วถอนหายใจออกมา

“ฉันเองก็เสียใจที่ต้องเสียหลานไป ฉันเข้าใจความรู้สึกเธอตอนที่เสียลูกไปแล้วล่ะ”

“เอาน่า หลานเธอแค่กลับไปเอาของเล่น หากบุญหนุนนำตาธามก็จะได้เจอเนื้อคู่แล้วหลานเธอจะกลับมาใหม่”

มันเป็นคำปลอบโยนง่าย ๆ ทว่ากลับทำให้รู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง หลานเธอจากตายยังพอทำให้ได้รู้ว่าก้อนเลือดและว่าที่ลูกสะใภ้ไม่ได้อยู่บนโลก

ใบนี้แล้วแต่สำหรับนภัสไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าลูกสาวเธอเป็นตายร้ายดีอย่างไรเพราะหายตัวไปตั้งแต่ยี่สิบสี่ปีที่แล้ว

ตอนนั้นลูกเธออายุได้เพียงแค่หนึ่งขวบเท่านั้นหากลูกเธอยังมีชีวิตอยู่ห่านนี้ก็คงอายุยี่สิบห้าปีเต็มแล้ว

ปีกุนเดินมาหยุดอยู่หน้าธรณีประตูศาลาวัด เธอยังไม่กล้าเข้าไป

ด้านในคงทำได้เพียงแค่มองโลงศพและรูปถ่าย

แม่ของอรกมลสังเกตเห็นผู้หญิงรูปร่างอวบอ้วนคนนั้นยืนอยู่ตรงประตูอยู่นานแล้วแต่ไม่เห็นเดินเข้ามาสักทีจึงผละจากวงแขนสามีแล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปหา

“หนูเป็นเพื่อนกับยัยอรเหรอ ป้าเห็นยืนอยู่นานแล้ว” ความใจดีและเมตตาส่งผ่านสัมผัสฝ่ามือมาแตะที่แขนของปีกุน

น้ำเสียงอบอุ่นและท่าทีมีเมตตานั้นมันยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดเข้าไปอีกร้อยเท่าพันเท่า อุบัติเหตุครั้งนั้นส่งผลทำให้หลายคนต้องสูญเสีย พ่อกับแม่ที่ต้องเสียลูก ผู้ชายที่ต้องเสียคนรักและลูกไปพร้อมกัน

“หนูไม่ใช่เพื่อนของคุณอรกมลหรอกค่ะ”

“ไม่ใช่เพื่อนเหรอ?”

หัวคิ้วย่นเข้าหากันด้วยความฉงนใจหากไม่ใช่เพื่อนแล้วเหตุใดหญิงสาวตรงหน้าถึงมีทีท่าว่าเสียใจหนักขนาดนี้ แล้วดวงตาก็ต้องเบิกกว้างขึ้นเมื่อ

ปีกุนพูด

“หนูเป็นผู้หญิงที่คุณอรกมลช่วยชีวิตเอาไว้ค่ะ” พูดจบก็ปล่อยโฮออกมาพร้อมกับทรุดตัวนั่งลงคุกเข่าแล้วก้มกราบ

“หนูขอโทษค่ะ”

“หนูคือผู้หญิงคนนั้นเหรอ” เสียงสั่น น้ำตาร่วงเผาะลงเม็ดใหญ่

“ค่ะ หนูมาขอขมาคุณป้าแล้วก็ขอขมาคุณอรกมล”

หญิงสูงวัยแทบเซยังดีที่ตวิศายืนอยู่ไม่ไกลจึงเข้าไปประคองแล้วพยุงให้ไปนั่งตรงเก้าอี้ใกล้ ๆ คนเป็นสามมีคุณป้าก็มารับไม้ต่อด้วยการโอบไหล่แล้วยื่นยาดมให้ดม

“หนูไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ค่ะ หนู...”

“จะขอโทษทำไม หนูไม่ได้เป็นคนขับรถชนเสียหน่อย”

พูดยังไม่ทันจบแม่ของอรกมลก็พูดสวนขึ้นมาก่อน เธอรู้ดีว่าทุกอย่างมันคืออุบัติเหตุ ฟ้าคงลิขิตมาแล้วให้เป็นแบบนี้และดูจากสภาพของหญิงสาวตรงหน้าคงรู้สึกผิดกับเหตุการณ์ครั้งนี้มาก

“หนูเข้าไปเคารพศพยัยอรเถอะ ไม่ต้องห่วงป้าเดี๋ยวลุงดูแลเอง”

ชายสูงวัยพยักเพยิดอนุญาตให้สองสาวเข้าไปจุดธูปบอกกล่าวขอขมา

ธมนต์กับนภัสมองผู้หญิงสองคนที่เพิ่งเดินผ่านหน้าไปเมื่อครู่ว่าเป็นใครแล้วทำไมถึงได้ไปคุกเข่าก้มกราบแม่ของอรกมลแต่คำตอบนั้นก็ไม่ต้องหากอีกต่อไป