All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง: Chapter 321 - Chapter 330

อยู่มาสามร้อยกว่าปี เป็นครั้งแรกที่อีหลักอีเหลื่อเช่นนี้นางรีบกระชับเสื้อตัวเอง กระแอมกระไอ รู้สึกว่าต้องหาเรื่องพูดสักหน่อย สลายสถานการณ์อึดอัดนี้“เอ่อ ข้า... ข้าเพิ่งฟืน” หลังจากจ่านเหยียนพูดออกมาแล้วก็หัวเสียกว่าเดิม นี่มิใช่การยอมรับหรือ?มู่หรงฉิงเทียนก็ไม่รู้จะมองไปทางไหนดีแล้วเหมือนกัน ครั้นได้ยินนางกล่าวเช่นนี้ ใบหน้าแดงซ่าน ดีที่ทัศนวิสัยขมุกขมัว จ่านเหยียนมองไม่ชัด อันที่จริงนางก็ไม่ได้มองเขาเหมือนกัน หลัก ๆ เพราะไม่กล้าจ่านเหยียนยกมือประคองกระดูกคิ้วตัวเอง ในสมองเละตุ้มเปะไปหมด จะพูดอะไรดี?! ทำไมเขายังไม่ไปอีก?! ความอึดอัดมันทำให้คนตายได้นะ!ประตูถูกกระแทกเปิดออกดังปัง สายลมรุนแรงขุมหนึ่งหอบมาถึงมู่หรงฉิงเทียน เขาใบหน้าขึงขัง นึกว่าเป็นผู้ร้าย จึงอุ้มจ่านเหยียนบนเตียงแล้วกระโดดถอยออกไปหลายก้าว“ใคร?! กล้าบุกรุกตำหนักหรูหลานยามวิกาล?!”กลับเป็นอาเสอที่เพิ่งไปนอนเมื่อครู่จ่านเหยียนเอ่ยด้วยความหงุดหงิด “ตาล่ะ?”“ท่านอ๋อง?” อาเสออึ้ง ราวกับเพิ่งเห็นชัดตอนนี้เอง “ท่านอ๋องเข้าวังได้อย่างไรเพคะ?”ยามนี้มู่หรงฉิงเทียนกำลังอุ้มจ่านเหยียนอยู่ ครั้นเห็นชัดว่าเป็นอาเสอก็รี

ประตูตำหนักเปิดเอี๊ยด จี๋เสียงกับหรูอี้รีบวิ่งไปปรนนิบัติจ่านเหยียนจ่านเหยียนกลับใส่เสื้อผ้าออกมา เห็นอาเสอถูกคนมุงล้อมและได้ยินถ้อยคำที่นางกล่าวเมื่อครู่ จึงแสยะยิ้มเย้ยหยัน เอ่ย “โอ้ ฝึกแต่เช้าเลยหรือ? นี่ต้องฝึกไปถึงเมื่อใด?”อาเสอมองนางตาปริบ ๆ “นี่อย่างไร ต้องไปทำธุระเดี๋ยวนี้แล้ว ทรงคิดว่าบ่าวควรฝึกไปถึงเมื่อใดเพคะ?” น้ำเสียงหวานพราวเสน่ห์“วันนี้ไม่มีธุระให้เจ้าทำ อีกอย่าง ต่อให้มีก็ยังมีอาหูมิใช่หรือ?” จ่านเหยียนยื่นมือกด “เจ้าต่อนะ ฝึกสักสามวัน ห้าวัน เจ็ดวันก็ได้”“สามวัน ห้าวัน เจ็ดวัน?!” อาเสอปากอ้าตาค้าง นี่จะใจร้ายเกินไปแล้วกระมัง? นางแค่ล้อเล่นเอง!หากทุกคนมองนางด้วยสายตาอิจฉา นี่คือพระเมตตาพิเศษเชียวนะ เพื่อเรื่องฝึกยุทธ์ของนาง แม้แต่งานที่ต้องทำในตำหนักก็ไม่ต้องให้นางทำแล้ว คุณหนูใหญ่ทรงดีต่ออาเสอแท้ ๆ“อาเสอ คุณหนูใหญ่โปรดปรานเจ้ามากจริง ๆ นะ!” อาหูอดพูดขึ้นอย่างหึง ๆ ไม่ได้อาเสอมองสายตาอิจฉาริษยาเคียดแค้นของทุกคน ช่างเหมือนคนใบ้กินหวงเหลียน มีขมมิอาจเอ่ย ได้แต่หัวเราะแหะ ๆ แสร้งทำเป็นปกติ “แน่นอนว่าพวกเจ้าจะอิจฉามากไม่ได้ แต่วางใจเถอะ ต่อไปพวกเจ้าแต่ละคนจะได

ครั้นมู่หรงเจี้ยนนั่งลง กัวอวี้ก็รีบยกน้ำชา“ไทเฮาทรงชงพระสุธารสชานี้ด้วยพระองค์เอง ฝ่าบาทลองเสวยดูนะเพคะ” กัวอวี้เอ่ยมู่หรงเจี้ยนมิได้ดื่ม เพียงเอ่ยชืด ๆ “เมื่อครู่เราดื่มน้ำถั่วแล้ว ตอนนี้ไม่เหมาะจะดื่มน้ำชา ขอบพระทัยความประสงค์ดีของเสด็จแม่”แม้รู้จำเป็นต้องเรียกนางว่าเสด็จแม่ แต่อย่างไรก็ยากจะทำใจสงบได้ ดังนั้นเขาจึงชักสีหน้าใส่จ่านเหยียนจ่านเหยียนอื่ม “ฮ่องเต้ วันนี้ที่ข้าเรียกพระองค์มาเพราะต้องการหารือกับพระองค์เรื่องหนึ่ง”มู่หรงเจี้ยนเอามือลูบลายมังกรตรงเข่า เอ่ยด้วยสีหน้าเฉยเมย “เสด็จแม่มีพระดำรัสก็ตรัสมาเถอะ”จ่านเหยียนไม่สนว่าเขาจะรู้สึกหงุดหงิดที่ต้องพูดกับนางหรือไม่ ใบหน้าฉายอารมณ์สงบ “ข้าอยากก่อตั้งหน่วยปาซ่านเหมิน”“ปาซ่านเหมิน? มันคือสิ่งใด?” มู่หรงเจี้ยนเงยหน้ามองนางแล้วถาม คิดว่าคงเป็นเรื่องที่ทำขึ้นเพื่อเบ่งบารมีเท่านั้น“บัดนี้การทุจริตยักยอกเงินในราชสำนักรุนแรงมาก ฝ่าบาทน่าจะทรงทราบกระมัง?” จ่านเหยียนไม่อธิบายแต่ย้อนถามมู่หรงเจี้ยนแสยะยิ้มกับนางอย่างเสียดสี “คิดไม่ถึงว่าเสด็จแม่จะสนใจเรื่องในราชสำนักเช่นนี้ เพียงแต่... ไม่กลัวความผิดวังหลังห้ามก้าวก่ายเ

รากฐานของบ้านเมือง คือประชาชน ประชาชนคือน้ำ น้ำสามารถโอบอุ้มเรือได้ก็สามารถคว่ำเรือได้ ดังนั้นขอเพียงทำงานเพื่อประชาชนต้าโจวอย่างจริงใจ นั่นจึงจะเป็นหนทางที่ถูกต้อง“เสด็จแม่ เราเข้าใจแล้ว!” มู่หรงเจี้ยนลุกขึ้นยืน สายตาไม่มีความดูถูกเหมือนเมื่อก่อนอีก แทนที่ด้วยความเคารพ“นั่งลง ข้ายังมีเรื่องจะพูดกับพระองค์” จ่านเหยียนเอ่ยมู่หรงเจี้ยนนั่งลง มองนางอย่างจริงจัง“ก่อนเสด็จพ่อของพระองค์จะสวรรคต เคยคิดจะกำจัดพระองค์ แต่สุดท้ายยังเลือกให้พระองค์ขึ้นครองราชย์ สาเหตุที่ทรงต้องการกำจัดพระองค์นั้น เพราะรู้ว่าพระองค์ต้องถูกสกุลถงบังคับแน่ วันหน้าจะรักษาชีวิตไม่ได้ ทรงอยากรักษาชีวิตของพระองค์เอาไว้ ที่ตอนท้ายทรงเลือกให้พระองค์ขึ้นครองราชย์ นั่นเพราะเชื่อพระทัยพระองค์ ดังนั้นข้าจึงหวัง ไม่ว่าพระองค์จะตัดสินนโยบายใดก็จงนึกถึงความคาดหวังที่เสด็จพ่อของพระองค์มีต่อพระองค์ให้มาก ระมัดระวังรอบคอบให้มาก กับบ้านเมืองเช่นนี้ กับความสัมพันธ์ต่างแคว้นก็เช่นนี้” ที่จ่านเหยียนกล่าว ความจริงก็เพื่อองค์หญิงแปด นางทำใจให้พี่น้องมองหน้ากันไม่ติดเพราะเรื่องนี้ไม่ได้“เสด็จแม่หมายถึงเรื่องของน้องแปดหรือพ่ะย่ะค

สำหรับใครจะเกิดเรื่อง ใครจะบาดเจ็บนั้น องครักษ์ก็บอกไม่ได้เหมือนกัน บอกแค่ว่าเรื่องทางตำหนักหรูหลานลึกลับมาตลอด ไม่มีผู้ใดรู้ครั้นใต้เท้าหลี่ได้ฟังข่าวนี้ก็ใจสั่นหนักกว่าเดิม ถึงขั้นคิดว่าเชียนอวี่ถูกจัดการอย่างลับ ๆ ไปแล้ว“ไม่ได้ ข้าต้องเข้าวังไปพบหมู่โฮ่วฮองไทเฮา!” ใต้เท้าหลี่ยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นตระหนก จึงออกเดินทางทันทีท่านกูตู๋สหายร่วมงานในที่ว่าการเอ่ย “ข้าน้อยเกรงว่าไทเฮาอาจไม่พบใต้เท้า”“ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องลองดู” ใต้เท้าหลี่เป็นห่วงความปลอดภัยของเชียนอวี่ แต่ยังมีสติอยู่ หากบอกว่าเชียนอวี่เกิดเรื่องจริง ๆ ทางไทเฮาต้องแสร้งทำเป็นปกติแน่ จะไม่ให้ผู้ใดเอ่ยถึงเรื่องนี้เด็ดขาด หากเขาเข้าวังถามถึงเรื่องเชียนอวี่ อาจถูกปิดปากได้ง่ายเพียงแต่... ยามนี้เชียนอวี่จะเป็นหรือตายก็ต้องรู้สึกหน่อยกระมัง? เขาไม่อยากรอเช่นนี้ต่อไป แม้จะมีความหวังน้อยนิดก็ต้องลอง!ท่านกูตู๋รู้ว่าเตือนไปก็ไม่มีประโยชน์ กลัวว่าเขาจะวู่วามจนเกิดเรื่อง จึงเอ่ย “เช่นนั้นข้าน้อยจะเข้าวังไปกับท่านด้วย”“ไม่ ท่านอยู่ที่ที่ว่าการ” ใต้เท้าหลี่รู้ว่าเรื่องนี้ทำให้ผู้อื่นติดร่างแหยิ่งน้อยก็ยิ่งดี มีคนติดเข้ามามากหนึ่ง