Semua Bab ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง: Bab 331 - Bab 340

ใต้เท้าหลี่เห็นนางทำหน้าจริงจัง รู้ว่านางต้องการพูดเรื่องสำคัญ จึงแลกสายตากับท่านกูตู๋แล้วนั่งลงเชียนอวี่เล่าเรื่องที่เกิดในวังให้พวกเขาฟัง แน่นอน นางปิดบังเรื่องวิญญาณมังกรและเรื่องที่จ่านเหยียนได้รับบาดเจ็บใต้เท้าหลี่ฟังแล้วเงียบไปพักใหญ่ท่านกูตู๋ก็พิจารณาเล็กน้อยเหมือนกัน “ไทเฮาทรงประสงค์ช่วยเหลือฝ่าบาท”ใต้เท้าหลี่นึกถึงหลงจ่านเหยียนที่เจอในจวนสกุลหลงเมื่อก่อนหน้านี้ ขณะนั้นแม้นางจะเป็นไทเฮา กลับถูกจวนสกุลหลงกลั่นแกล้ง ยามนี้กลับมีความมั่นใจจะก่อตั้งหน่วยงานตรวจสอบการทุจริตของขุนนาง? ต้องได้รับคำสั่งมาจากมู่หรงฉิงเทียนแน่ในใจของเขาเกิดความรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกแม้เขาจะเลื่อมใสมู่หรงฉิงเทียนมาก และรู้สึกว่าเขามีความสามารถเป็นเจ้าแห่งแผ่นดิน แต่... เขาเป็นขุนนาง อย่างไรก็ไม่อยากให้เขานั่งตำแหน่งนั้นหากบอกว่าการกระทำนี้ของไทเฮาเพื่อช่วยฮ่องเต้ และยังเป็นคำสั่งจากเขา นั่นก็พิสูจน์ว่าเขาไม่หมายตาราชบัลลังก์จริงเช่นนี้ต่อให้เขามีใจสวามิภักดิ์มู่หรงฉิงเทียน ก็ไม่รู้สึกผิดต่ออดีตฮ่องเต้และฝ่าบาทแม้แต่น้อยเชียนอวี่มองใต้เท้าหลี่และเอ่ย “ใต้เท้า หากให้ท่านดำรงตำแหน่งเป

อาซิ่นพยักหน้าแบบเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ ยังกังวลเล็กน้อย “เพียงแต่... หากเขาไม่ทำเพื่อประโยชน์ส่วนตนล่ะขอรับ?”ฮุ่ยอวิ่นขอพรืด “หากไม่ ก็เป็นไปตามที่เราต้องการพอดีมิใช่หรือ? แสดงว่าใช้คนผู้นี้ได้ ประหยัดแรงทางคุกทักษิณ หากเขาทำเพื่อเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน สวามิภักดิ์ต่อทางราชครูถง พวกเราจะให้เขาสุขสบายได้อย่างไร? ฉวยโอกาสนี้เปลี่ยนตัวเขาเสีย”อาซิ่นลูบศีรษะ เอ่ยอย่างกระอักกระอ่วน “นั่นสิ เหตุใดข้าน้อยจึงคิดไม่ถึงกันนะ?”ฮุ่ยอวิ่นถีบเขาทีหนึ่ง “เจ้าเนี่ยรู้แต่แม่นางอาหูท่านนั้น เห็นนางทีไร จ่านเหยียนก็หัวเราะ ก็ไม่รู้ว่าตัวเองโง่เหมือนหมูตัวหนึ่ง”ครั้นมู่หรงฉิงเทียนได้ยินคำว่า ‘จ่านเหยียน’ ก็เงยหน้า มองฮุ่ยอวิ่นนิ่ง ๆ ทีหนึ่ง จากนั้นก็ก้มหน้าอ่านฎีกาต่อ เพียงแต่ไม่มีสมาธิ ภาพเมื่อคืนวนเวียนอยู่ในหัวของเขาไม่หยุด ทำให้เขาหัวใจล่องลอยเตลิดไปไกลความรู้สึกเช่นนี้ นอกจากหนิงเอ๋อร์ก็ไม่เคยมีกับผู้อื่นมาก่อนแต่หนิงเอ๋อร์ในตอนนั้นก็เป็นแค่ความวู่วามของชายหนุ่มคนหนึ่ง หัวใจแรกแย้ม ย่อมต้องเกิดความรู้สึกดีต่อสตรีนางหนึ่งอยู่แล้วบัดนี้เขาใกล้เข้าเลขสาม เลยช่วงอายุวู่วามนั้นแล้วสำห

ฮุ่ยอวิ่นลังเลเล็กน้อย “แค่มองดูอยู่ห่าง ๆ?”ราชครูถงยืดอกเอ่ย “ข้าก็หวังว่าท่านอ๋องจะสามารถรักษาอย่างสงบ หายดีในเร็ววัน”“เช่นนั้นรบกวนท่านราชครูรอสักครู่ ข้าน้อยจะเตรียมการสักหน่อย” ฮุ่ยอวิ่นลังเลครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ย“แค่ดูแวบเดียว จำเป็นต้องเตรียมอะไร?” ราชครูถงกล่าวจบก็เดินหน้าไปอย่างไม่ยอมให้ขัดองครักษ์ของจวนอ๋องอยู่ด้านหน้าจึงรีบขวางเอาไว้ คนข้างตัวราชครูถงชักกระบี่ประชันหน้ากันเดี๋ยวนั้นฮุ่ยอวิ่นหน้าขรึม “ท่านราชครูหมายความว่าอย่างไร?”ราชครูถงแค่นเสียงหัวเราะ “ในเมืองหลวงแห่งนี้ ไม่มีผู้ใดกล้าขวางข้า!”ฮุ่ยอวิ่นก็บันดาลโทสะแล้วเหมือนกัน “ที่นี่คือจวนเซ่อเจิ้งอ๋อง หากท่านราชครูดึงดันจะใช้กำลัง จะไม่ได้ประโยชน์ใด ๆ เช่นกัน”“อย่างนั้นหรือ?” ราชครูถงเชิดหน้าหัวเราะเยาะ “เช่นนั้นข้าก็อยากลองจริง ๆ คุณชายฮุ่ยอวิ่นจะทำกับข้าอย่างไร?”ฮุ่ยอวิ่นเอ่ยเสียงหนัก “ท่านราชครูอย่าได้สร้างปัญหาให้ข้าน้อยจะดีกว่า ข้าน้อยสงสัยนัก ท่านมาเยี่ยมท่านอ๋อง หรือมาหาเรื่องกันแน่”ราชครูถงตะคอก “เจ้าขัดขวางไม่ให้ข้าไปเยี่ยมท่านอ๋องครั้งแล้วครั้งเล่า คิดอะไรอยู่กันแน่? ต่อให้อดีตฮ่องเต้ประชวรห

“วันนั้นกระหม่อมอุ้มเด็กไปถึงจวนคุณชายหลงอู่ เป็นอาหู...อาหูเอายาให้เด็กคนนั้นกิน พูดตามความจริง กระหม่อมเป็นคนฝึกยุทธ์ แม้ไม่รู้หลักการแพทย์ แต่ก็มองออกว่าเด็กคนนั้นไม่รอดแล้ว เพียงแต่จะไม่พูดว่าอัศจรรย์ก็ไม่ได้ หลังจากเด็กคนนั้นกินยาลงไปได้ไม่นานก็รักษาชีวิตเอาไว้ได้ อาหูบอกว่าคุณชายหลงอู่เป็นผู้คิดค้นทำยานี้ขึ้นมา คนคนหนึ่งหากรู้เรื่องยา คาดว่าต้องรู้การแพทย์เหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ!”แม้ทุกคนจะรู้แก่ใจดีว่าหลงอู่ก็คือหลงจ่านเหยียน แต่ทุกคนมิได้พูดออกมาอย่างโจ่งแจ้ง ยามที่ควรใช้ ‘หลงอู่’ แทนที่ก็ยังใช้หลงอู่ฮุ่ยอวิ่นมองไปทางมู่หรงฉิงเทียน มู่หรงฉิงเทียนผงกศีรษะน้อย ๆ “ไปเถอะ แต่อย่าพูดมาก แค่ถามนางว่านี่คือยาพิษอะไรก็พอ”“เข้าใจแล้ว” ฮุ่ยอวิ่นตอบรับอาซิ่นคิดแล้วจึงถามหยั่งเชิง “ท่านอ๋อง เช่นนั้นทางซูกงกงจะให้พวกเขาพาตัวคนไปจริงหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“อื่ม!” มู่หรงฉิงเทียนสีหน้าซีดเซียวเล็กน้อย แม้เมื่อครู่จะขับพิษออกมาแล้ว แต่ก็ยังมีพิษหลงเหลือ ร่างกายยังอ่อนแอประมาณหนึ่ง กอปรกับเขาเพิ่งหายได้ไม่นาน พลังชีวิตยังไม่ฟื้นคืนสมบูรณ์ การฝืนเดินพลังขับพิษเช่นนี้ แม้ไม่บาดเจ็บถึงรากฐาน แต่ก็หนัก

ฮุ่ยอวิ่นไปบอกมู่หรงฉิงเทียนก่อนว่าหลงจ่านเหยียนมาจวนอ๋องมู่หรงฉิงเทียนขมวดคิ้ว “ก็บอกเจ้าว่าอย่าบอกนางเยอะอย่างนั้นมิใช่หรือ?” ทว่าในใจยังมีความสุขสันต์เล็ก ๆ นางมาเพราะได้ยินว่าเขาถูกพิษหรือ?ฮุ่ยอวิ่นเอ่ยอ้อมแอ้ม “นางฉลาดออกอย่างนั้น หลอกนางไม่ได้หรอก”อาซิ่นถามอยู่ด้านข้าง “ใครตามนางออกวังมาหรือขอรับ?”“คืออาหูบ้านเจ้า!” ฮุ่ยอวิ่นกลอกตาขาวกับเขาแบบหงุดหงิด “เจ้าโง่ เจ้ารักข้างเดียวละสิ ไม่เห็นอีกฝ่ายจะชอบเจ้าเลย”อาซิ่นหัวเราะแหะ ๆ “พบมากหน่อยก็ดีเองขอรับ”“หมดทางเยียวยา ถูกความสวยครอบงำไปหมดแล้ว” ฮุ่ยอวิ่นแจกลูกมะกอกให้เขาอีกหน“ข้าจะออกไปพบนาง นางอยู่ที่ไหน?” มู่หรงฉิงเทียนถาม“ศาลาเล็กตรงระเบียงทางเดิน”ยังไม่ทันกล่าวจบก็ไม่เห็นเงามู่หรงฉิงเทียนแล้วฮุ่ยอวิ่นเอ่ยแบบอึ้ง ๆ “เร็วอย่างนี้เชียว? อาซิ่น...”อาซิ่นล่ะ? อาซิ่นก็หายไปแล้ว“เหตุใดเรื่องนี้มีกลิ่นตุ ๆ?” ฮุ่ยอวิ่นพึมพำแล้วเดินตามออกไปมู่หรงฉิงเทียนยืนอยู่ตรงทางเลี้ยว มองหญิงที่นั่งอยู่ในศาลาผู้นั้นนางอยู่ในชุดสีขาวราบเรียบ รวบเส้นผมหลวม ๆ ด้วยผ้ารัดผมเส้นเดียว ทั้งคนดูเอื่อยเฉื่อยเหม่อลอยนางมองมาพอดี ดวง