ตอนที่ 3 ย้ายออกจากบ้านใหญ่

“พวกเจ้าอย่าได้คิดเอาอะไรในบ้านของข้าไปแม้แต่ชิ้นเดียว ของทุกชิ้นในบ้านนี้เป็นของตระกูลซ่งทั้งหมด!”

ซ่งอวี่ถงและซ่งหงอี้ถึงกับส่ายหน้าอย่างจนใจพวกเขาเข้าไปในบ้านโทรมๆ ที่ถูกแยกออกมาจากตัวบ้านใหญ่ก่อนจะเก็บเสื้อผ้าของใช้เล็กน้อยใส่หีบใบเล็กอย่างรวดเร็ว ซ่งหงอี้รนรานรีบเก็บเสื้อผ้าที่มีน้อยชิ้นของตนเองยัดลงไปในหีบเดียวกันกับผู้เป็นอาด้วยความตื่นเต้นที่จะได้ออกจากบ้านหลังนี้

“เจ้าก็มาเก็บของของเจ้าสิ”

เป็นซ่งอวี่ถงที่เอ่ยออกมาเพราะเมื่อหันไปมองด้านหลังก็เห็นว่ามู่อิงเถาเอาแต่ยืนนิ่งจ้องมองมาที่พวกเขาตาปริบๆ ไม่คิดที่จะขยับตัวเลยสักเพียงนิด

“อ่อ เอ่อได้ๆ”

ท่ามกลางสายตาของชาวบ้านที่มามุงดูสองบุรุษต่างวัยและหนึ่งสตรีอวบอ้วนต่างก็หอบเอาหีบเสื้อผ้าของตนเองออกมาที่ลานหน้าบ้าน และเป็นซ่งอวี่ถงที่เอ่ยปากออกมาในที่สุด

“ท่านพูดเองว่าต่อไปนี้พวกข้ากับบ้านใหญ่ไม่เกี่ยวข้องกันเป็นตายไม่รับรู้กัน เช่นนั้นพวกท่านเองก็อย่ามารบกวนพวกข้าอีกก็เป็นพอ”

“คิดว่าพวกเจ้ามีดีตรงไหนพวกข้าถึงต้องร้องขอเจ้างั้นหรือ”

“เป็นเช่นนั้นก็ดี”

ซ่งอวี่ถงเอ่ยออกมาเพียงสั้นๆก่อนจะจ้องมองฮูหยินซ่งอีกครั้งแล้วรีบพาทั้งสองคนเดินออกไปจากบ้านตระกูลซ่งด้วยความรวดเร็ว

ซ่งอวี่ถงรู้มานานแล้วว่าเขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของนาง นางถึงได้ปฏิบัติตัวกับเขาเยี่ยงคนรับใช้เช่นนี้มาโดยตลอด เขาจึงไม่รู้สึกเสียดายหรือเสียใจที่นางตัดขาดเขาออกจากบ้านใหญ่เลยสักเพียงนิด

มู่อิงเถาและซ่งหงอี้เดินตามซ่งอวี่ถงออกมาจากบ้านใหญ่มาตามถนนสายใหญ่จนมาสิ้นสุดที่ถนนสายเล็กๆ เกือบจะท้ายหมู่บ้านอยู่แล้ว นางมองตามแผ่นหลังแกร่งของเขาในใจก็รู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้พวกเขาถูกไล่ออกมาแบบนี้

“เอ่อ พวกท่านโกรธที่ข้า…”

“โกรธเรื่องอะไรเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ”

“ท่านคิดเช่นนั้นหรือ แล้วพวกเราจะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะเจ้าคะ”

“นั่นอย่างไรล่ะ บ้านร้างหลังนั้นไม่มีคนอยู่อาศัยมานานแล้วล่ะพวกเราก็ไปอยู่ที่นั่นกันก่อนไว้ให้มีเงินมากหน่อยค่อยไปขอซื้อที่ดินเพื่อสร้างบ้านขึ้นมาใหม่ หงเอ๋อข้าขอโทษนะที่ทำให้เจ้ามาลำบากด้วย”

“พูดอะไรเช่นนั้นขอรับท่านอา พวกเราก็มีกันอยู่แค่นี้คนที่ท่านต้องขอโทษก็คือนางต่างหากเล่า”

“จริงด้วย! อิงเอ๋อข้าขอโทษนะที่ทำให้เจ้าต้องมาลำบากด้วยหากว่าพวกเราไม่ไปสู่ขอตระกูลมู่เจ้าก็คงไม่ต้องมาลำบากกับพวกข้าเช่นนี้”

“พูดอะไรเช่นนั้นกันเจ้าคะท่านพี่หากว่าข้าไม่มาอยู่กับพวกท่าน ตัวข้าเองก็ไม่รู้ว่าจะถูกขายไปที่ไหนเลย อยู่กับพวกท่านก็ดีแล้วไม่ได้ลำบากอะไรมาก”

‘ใช่เสียที่ไหนกันเล่าตอนนี้ข้าหิวจะตายอยู่แล้ว’

โครกคราก…

‘ไอ้ท้องเวรเอ้ย มาร้องอะไรตอนนี้เล่า’

“คือว่า”

“ฮ่าๆๆ ท่านอาสะใภ้ท้องท่านร้องแล้ว”

“สงสัยข้าคงหิวมากไปหน่อย ข้าไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วเช้ามาก็ต้องมาทำงานต่อเลยลืมไปเสียสนิท”

“เช่นนั้นพวกเจ้าเข้าไปรอข้าที่บ้านหลังนั้นนะ ข้าจะไปจับปลาที่ทะเลสาปไปเพียงครู่เดียวไม่นานหรอก”

“ก็ได้เจ้าค่ะ/ขอรับ”

ซ่งอวี่ถงเดินถือไม้ปลายแหลมไปตามทางเดินไปยังทะเลสาปท้ายหมู่บ้านมู่อิงเถามองตามแผ่นหลังนั้นไปพอดีกับที่เขาหันกลับมามองนาง แววตาฉงนสงสัยนั้นสร้างความกระอักกระอ่วนใจให้แก่นางเป็นอย่างมาก

มู่อิงเถาอยากตามเขาไปที่ทะเลสาปด้วยแต่เพราะนางต้องทำความสะอาดบ้านร้างเก่าๆ แห่งนี้ให้เรียบร้อยเสียก่อนไม่เช่นนั้นคืนนี้คงต้องนอนคลุกกับฝุ่นทั้งคืนเป็นแน่

“ท่านอาสะใภ้”

แววตาใสซื่อของเด็กชายตัวน้อยที่กำลังจ้องมองนางอยู่นั้นทำให้มู่อิงเถาหันมามองด้วยความเอ็นดู

“ว่าอย่างไร”

“ท่านหายดีแล้วงั้นหรือ ข้าเห็นกับตาเลยนะว่าท่านนอนแน่นิ่งไปที่แคร่หน้าบ้านตรงนั้น”

“ข้าก็แค่เหนื่อยน่ะเลยหยุดพัก เห็นหรือไม่ว่าพอพักแล้วข้าก็กลับมาแข็งแรงแล้วอย่างไรเล่า”

มู่อิงเถายิ้มสดใสพร้อมทั้งยืนขึ้นเดินไปมาให้เด็กชายดูแม้ภายในร่างกายของนางนั้นจะระบมเพราะฝีมือฮูหยินใจร้ายผู้นั้นไม่หายแต่ก็ทำใจแข็งเพื่อไม่ให้เด็กน้อยเป็นกังวล

“มา เจ้ามาช่วยข้าทำความสะอาดที่นี่กันเถอะ”

“ขอรับ”

วันนี้ทั้งวันมู่อิงเถาและซ่งหงอี้ช่วยกันทำความสะอาดบ้านเก่าๆ หลังนี้จนสะอาดเรียบร้อย โชคยังดีที่ในบ้านหลังนี้ยังมีของใช้เก่าๆ และแคร่เก่าๆอยู่สองอันให้พอได้ใช้เป็นที่นอนได้ นางรีบนำผ้าปูสำหรับรองนอนออกมาผึ่งแดดเพื่อปูนอนคืนนี้และคิดเอาไว้แล้วว่าพรุ่งนี้จะนำผ้าห่มเหล่านี้ไปซักที่คลองท้ายหมู่บ้านอีกครั้ง

นางถือวิสาสะรื้อหีบผ้าของซ่งอวี่ถงออกมาดู ในนั้นมีแต่เสื้อผ้าชุดเก่าที่ถูกตัดเย็บจนแทบมองไม่เห็นเนื้อผ้าดีๆเลย

“เท่าที่ข้าพอจะจำได้ท่านพ่อของเขาก็ดูจะรักเขามากไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงมีแต่เสื้อผ้าเก่าๆ เช่นนี้นะ”

“คนบ้านใหญ่นั่นแย่จริงๆ ใช้งานบ้านสามจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน อาหารดีๆ ไหนจะเสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่มยังไม่ยอมเจียดแบ่งมาให้”

จะว่าไปเท่าที่นางจำได้เสื้อผ้าของบ้านใหญ่แทบทุกคนใหม่เอี่ยมกันทั้งนั้นเลยนี่นา ก็คงมีเพียงบ้านสามนี้กระมังที่เหมือนคนรับใช้ไม่มีผิด!

“นั่นเจ้าจะทำอะไร”

“!”