All Chapters of ย้อนมิติมาเปิดร้านชาไข่มุก: Chapter 51 - Chapter 60

ตอนที่หนึ่ง หมดสติ “คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ บ่าววิ่งไปแจ้งนายท่านกับอนุหูแล้ว แต่พวกเขาไม่ยอมตามหมอมาตรวจรักษา บอกแต่ว่าให้คุณหนูพักผ่อนมากๆ อีกครู่ก็ดีขึ้นเอง ฮือๆๆๆๆ” เด็กสาวตรงหน้าร้องไห้ออกมาคุณหนู นายท่าน เอ!...การแสดงที่เตรียมไว้ไม่มีบทแบบนี้นี่นา ทำไมเด็กคนนี้พูดออกมาเป็นฉากราวกับเป็นเรื่องจริงหรือว่า...สิปางค์ยังไม่ทันคิดต่อก็รู้สึกปวดหัวแทบระเบิดจึงต้องหลับตานอนลงก่อนจะหลับไปจริงๆอีกครั้ง หญิงสาวรู้สึกตัวตื่นอีกทีเมื่อถูกเขย่าจนนอนไม่สบาย เสียงม้าวิ่งกุบกับบ่งบอกว่าตอนนี้เธอน่าจะอยู่ในเกวียนหรือรถที่ขับเคลื่อนโดยม้าสิปางค์ลืมตามองรอบข้างแล้วค่อยๆทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นเท่าที่พอนึกได้โรงครัวมีควันไฟ เธอวิ่งเข้าไป แล้ว...ตู๊มอืม...น่าจะเกิดอะไรขึ้นสักอย่างกับเธอจากนั้นจู่ๆเธอก็รู้สึกว่าถูกผ้าขาวรัดคอคล้ายคนกำลังผูกคอตาย จึงกระโดดลงมาแล้ว...คราวนี้ หญิงสาวก้มลงมองสำรวจร่างกายของต

ตอนที่สาม ทำร้าย เสี่ยวหวั่นเดินมานั่งลงอีกข้าง ส่วนอาฟู่ยังไม่กล้าตีเสมอจึงเพียงตักข้าวคีบผักแล้วเดินไปนั่งชันเข่าที่พื้นข้างประตู            “อย่าได้ร้องไห้เลย ป้าซู กินข้าวก่อนเถอะ พวกเรากินไปคุยกันไป” หลี่หยู่ซีปลอบโยนพลางคีบเนื้อไก่ให้สาวใช้เก่าแก่ของมารดาสามสาวต่างวัยกินข้าวอย่างเชื่องช้าด้วยต่างมีเรื่องในใจ เมื่อเห็นว่าอิ่มดีแล้ว หลี่หยู่ซีจึงเปิดฉากสนทนา            “เอาล่ะ นับจากนี้ พวกเราคงต้องชีวิตอยู่ที่นี่ ส่วนจะนานเพียงใดข้าเองก็ตอบไม่ได้”            “ความจริงเรื่องนี้ก็นับมีข้อดี ด้วยชีวิตต่างเมืองเช่นนี้ ไม่ใคร่มีกฎเกณฑ์วุ่นวาย พวกเราสามารถทำเรื่องได้มากมายโดยไม่ต้องใส่ใจคำครหานินทา คิดเสียว่าได้มาท่องเที่ยวพักผ่อนก็แล้วกัน” สาวน้อยกล่าวสรุปคำปลอบโยน       &nb

ตอนที่สี่ ผู้ช่วยเหลือหยางหมิงเจ๋อปรายตามองบุตรชายผู้ใหญ่บ้านซึ่งยังคงนอนงอตัวกุมส่วนกลางระหว่างขาพลางร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด            “ข่าวจากเมืองหลวงช่างสะพัดได้รวดเร็วจริง” หลี่หยู่ซีบ่นพึมพำแม้จะรู้ดีว่าข่าวคาวเช่นนี้ย่อมร่ำลือได้เร็วดังไฟลามทุ่งอีกอย่างแม่เลี้ยงอย่างอนุหูคงตั้งใจแพร่เรื่องไม่ดีของนางเพื่อทำลายชื่อเสียงในบ้านเดิมของมารดาอยู่แล้ว การที่ผู้คนต่างรับรู้จึงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ“เชิญคุณหนูหลี่ ตามข้าเข้าเมืองเถิด” หยางหมิงเจ๋อเดินนำไปขึ้นรถม้าของตนเอง ขณะส่งคนติดตามมาช่วยขับรถม้าของหลี่หยู่ซีด้วยอาฟู่บาดเจ็บอยู่ใช้เวลากว่าหนึ่งชั่วยามจึงถึงที่ว่าการเมือง ชายหนุ่มเดินนำพานางไปเขียนเอกสารแจ้งเรื่องราวและลงชื่อเป็นพยานให้ตามที่รับปาก“คราวนี้หยางกงจื่อคงรับคำขอบคุณจากข้าได้แล้ว” หลี่หยู่ซีโค้งให้อย่างสุภาพ“คุณหนูหลี่ไม่ต้องเกรงใจ” หยางหมิงเจ๋อมองตามสายตาใสกระจ่างซึ่งหันซ้ายแลขวามองความคึกคักใน

ตอนที่หก ข้ามาแล้ว  กัวจื่อหานเองก็แสดงความชื่นชอบรักใคร่ในตัวหลี่หยู่ซีอย่างไม่เคยเปลี่ยนแปลง ยามที่เขาไปร่ำเรียนที่สำนักศึกษา เขาถึงกับคุกเข่าขอร้องบิดาของนางอยู่ถึงสามวันเพื่อพาหลี่หยู่ซีไปเรียนด้วยกัน พวกเขาตัวติดกันอยู่ตลอดเวลาไม่ว่ายามกิน ยามเล่น ยามเรียน ความผูกพันนานกว่าสิบปีนับว่าไม่น้อยทีเดียวจนหลี่หยู่ซีพ้นวัยปักปิ่น กัวจื่อหานจึงขอร้องให้บิดามาสู่ขอเพื่อหมั้นหมาย แต่กว่าจะกำหนดวันพิธีแต่งงานในช่วงปลายปีนี้ได้ เวลาก็ผ่านเลยมาจนหลี่หยู่ซีอายุเกือบ17ขวบปีแล้ว หญิงสาวรู้ดีว่าเหตุร้ายต่างๆที่เป็นอุปสรรคล้วนเกิดจากอนุหูกับน้องสาวต่างมารดา’หลี่หยู่ถง’ ด้วยแม่เลี้ยงของนางย่อมต้องการให้บุตรสาวแท้ๆแต่งงานกับบุตรชายเสนาบดีแทนที่จะเป็นลูกเลี้ยงอย่างนาง ที่ผ่านมาแม้หลี่หยู่ซีจะพยายามประนีประนอม แต่ไม่อาจหยุดยั้งความร้ายกาจของสองแม่ลูกนั่นได้ เช่นนั้นจะกลับไปให้มีเรื่องมีราวอีกเพื่อเหตุใด

ตอนที่แปด เตรียมการเปิดร้าน เพียงได้ยินว่าต้องพึ่งพาหยางหมิงเจ๋อ สีหน้าของกัวจื่อหานก็ไม่พอใจอีก            “แค่บ้านเช่าหลังหนึ่ง ข้าออกหาเองได้ เจ้าพึ่งหยางกงจื่อผู้นี้มากเกินไปแล้วนะซีซี”            “นับไปแล้วเขาก็คือหุ้นส่วนผู้หนึ่ง หากการค้าได้กำไรเขาย่อมได้ส่วนแบ่ง ดังนั้นพึ่งพามากหน่อยย่อมไม่มากไป หานหาน เจ้าอย่าได้คิดมาก ข้ากับเขาเพิ่งพบกันไม่กี่วัน หรือเจ้าไม่วางใจว่าความสัมพันธ์กว่าสิบปีของพวกเราจะสู้เขาไม่ได้” หญิงสาวเอ่ยคล้ายท้าทาย“ย่อมไม่มีวันเป็นเช่นนั้น พวกเรารู้จักกันลึกซึ้งถึงเพียงนี้ เขาย่อมไม่อาจแทรกแซงได้” กัวจื่อหานย่อมมั่นใจในความสัมพันธ์นานปีเขาดูแลอยู่เคียงข้างหลี่หยู่ซีมาตั้งแต่7ขวบ นางมีเขาเพียงคนเดียวตลอดมา เมื่อมีชายอื่นทำท่าจะมาแทรกแซงจึงอดกังวลใจมิได้            “หานหาน อย่า