ตอนที่  8 เรียนมารยาท

 

“กงเหรินซิน นี่เจ้ากล้าปฏิเสธข้างั้นหรือ”

เหรินซินมิได้ตอบเพียงแค่เบี่ยงหน้าหันไปทางอื่น จมูกงอนเชิดที่แสนดื้อดึงนั้นเหตุใดจึงได้สะดุดสายตาเขานัก เดิมทีหมิงเว่ยเซียวไม่เคยคิดจะมองสตรีตรงหน้าอย่างใคร่ครวญโดยละเอียดเลยสักครั้ง เพราะนางค่อนข้างจะน่ารำคาญทุกครั้งที่ได้พบเจอและเกือบทุกครั้งที่พบ นางก็มักจะก่อเรื่องขึ้น

“เจ้าอยากจะรับหรือปฏิเสธก็มิใช่เรื่องของข้า ส่วนยานี้ข้าแค่นำมามอบให้ จะใช้หรือไม่ก็เรื่องของเจ้า”

กงเหรินซินหันมามองพักตร์ที่เต็มไปด้วยความโกรธ ท่านอ๋องเสด็จกลับออกไปอย่างรวดเร็ว เพียงสองครั้งที่พบกันไม่เคยมีครั้งใดที่ทั้งคู่จะคุยกันดี ๆ เหรินซินหันไปมองยาที่วางอยู่บนโต๊ะ อาเจิงเดินเข้ามาพร้อมกับถามนางอีกครั้ง

“คุณหนูเหตุใดท่านจึงได้ใช้คำพูดเช่นนั้นกับท่านอ๋องเจ้าคะ”

“คำพูดข้าทำไมหรือ”

“เมื่อก่อนนี้ท่านจะใช้คำเป็นทางการกับพระองค์ทุกครั้ง แต่ทำไมตอนนี้พูดราวกับ…ข้าคิดว่าท่านพูดเหมือนกับคนที่อยู่ในยุทธภพ ไม่สนกฎเกณฑ์และธรรมเนียม...”

แม้แต่สาวใช้ข้างกายก็เริ่มสงสัยในความเปลี่ยนแปลงนี้ ตอนนี้นางคงต้องเริ่มปรับตัวแล้วจริง ๆ

“อาเจิง”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

“เจ้าพอจะรู้จักอาจารย์สอนมารยาทบ้างหรือไม่”

“หา!”

อาเจิงถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เดิมทีบุตรีขุนนางใหญ่ก็จะมีอาจารย์ที่มาสอนมารยาทให้กับสตรีในจวนอยู่แล้ว แต่กงเหรินซินนั้นไม่แม้แต่จะไถ่ถามในเรื่องนี้ อีกอย่างก่อนหน้านี้นางก็นับว่าค่อนข้างรู้จักมารยาทขั้นพื้นฐานแต่ก็นั่นแหละ แค่พื้นฐานเท่านั้น

“คุณหนู”

“ช่างเถอะข้าแค่อยากจะร่ำเรียนมารยาทเกี่ยวกับคำพูดทางการที่จำเป็นต้องใช้ อีกอย่าง… ก็อย่างที่เจ้ารู้ ข้าหลง ๆ ลืม ๆ ไปบางเรื่องคงจะต้องทบทวนใหม่ทั้งหมด เรื่องนี้ฝากเจ้าด้วยก็แล้วกัน”

“เจ้าค่ะ”

ไม่นานสิ่งที่ไม่เคยปรากฏในจวนสกุลกงมาก่อนก็ทำให้คุณชายรองอย่างกงอวี้หานถึงกับไม่เชื่อสายตา เมื่อเห็นว่าน้องสาวเพียงคนเดียวขอให้เขารับอาจารย์จากในวังมาสอนมารยาทให้นาง ใช้เวลาเพียงเดือนเดียวนางก็สามารถเรียนรู้ได้จนหมด

‘คงเพราะยังมีความทรงจำของกงเหรินซินคนเดิมอยู่สินะ บางเรื่องแม้นไม่สอนข้าก็ยังทำได้ดี อย่างน้อยก็ไม่ต้องเหนื่อยจดจำละนะ’

“คุณหนูกง ไม่คิดเลยว่าท่านจะใช้เวลาไม่นานก็สามารถเรียนรู้มารยาททุกอย่างได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้”

“ของคุณเถาหมัวมัวที่กรุณาเสียสละเวลามาสั่งสอนข้าเจ้าค่ะ”

“มิได้ ๆ วันนี้เป็นบทเรียนสุดท้ายแล้ว ข้าหวังอย่างยิ่งว่าจะทำให้ท่านออกงานสังคมและเข้าวังหลวงได้อย่างมั่นใจ”

“รบกวนท่านแล้วเจ้าค่ะ”

จวนท่านอ๋อง

“ข้าฟังผิดไปหรือไม่ เจ้าบอกว่ากงเหรินซินทำอะไรนะ”

“ฟังไม่ผิดพ่ะย่ะค่ะ นางเชิญเถาหมัวมัวไปสอนมารยาทให้ที่จวนสกุลกงพ่ะย่ะค่ะ”

“ตันฉินเจ้าว่าเรื่องนี้มีอะไรแปลก ๆ หรือไม่ ก่อนหน้านี้และหลังจากที่นางตกน้ำพร้อมกับจินหรู เหตุใดจึงเปลี่ยนไปขนาดนี้”

“กระหม่อมก็บอกไม่ถูก แต่สิ่งที่แปลกแท้แน่นอนก็คือนางไม่ตามตอแยพระองค์มาร่วมสองเดือนแล้ว นี่คือสิ่งเดียวที่กระหม่อมคิดว่านางแปลกไป หรือเป็นเพราะว่านางกลัวว่าพระองค์จะจับได้ว่านาง เอ่อ…”

“เดิมทีข้าก็คิดเหมือนเจ้า ครั้งนี้นางทำผิดใหญ่หลวงถึงขั้นพยายามจะฆ่าจินหรู ข้าคิดว่าเรื่องนี้คงทำให้นางเกิดนึกกลัวจึงรีบเปลี่ยนท่าทีเพื่อมิให้ผู้อื่นสงสัยนาง แต่ว่าข้าลองมากับตัวเองหลายครั้ง ท่าทีที่หนักแน่นเวลาพูดของนางก็ดูน่าเชื่อถือไม่น้อย แต่เรื่องก่อนหน้านั้นที่นางเคยกระทำมา หลายครั้งก็เกือบทำให้จินหรูเกือบตาย จึงทำให้ข้ายังตัดนางออกจากผู้ต้องสงสัยไม่ได้”

“พระองค์มิได้ทรงเชื่อที่นางพูด”

“ตราบใดที่ยังสืบไม่แน่ชัดข้าไม่มีทางเชื่อสตรีเช่นนาง คำพูดที่ออกมาจากปากล้วนร้ายกาจเต็มไปด้วยคำโป้ปดเชื่อถือไม่ได้ ก่อนหน้านี้ทั้งเรื่องชาดทาปากพิษ หนอนพิษ และยังเรื่องร้ายกาจอื่น ๆ ที่นางทำ แม้ว่าจะไม่ได้เอาผิดแต่ครั้งนี้เกี่ยวกับชีวิตคน หากนางไม่ได้ทำจริง ๆ .... ช่างเถอะอีกสองวันจะมีงานเลี้ยงที่สกุลจางเจ้าเตรียมตัวให้ดี”

“พ่ะย่ะค่ะ”

"กงเหรินซิน หากก่อนหน้านี้ไม่เกิดเรื่องมากมายเช่นนั้น คำพูดเจ้าในตอนนี้ก็คงจะทำให้ข้าเชื่อได้อย่างสนิทใจ"

แม้ในพระทัยของท่านอ๋องจะแอบหวังลึก ๆ ว่านางจะไม่ใช่คนร้ายตามที่เหรินซินยืนยันหนักแน่น แต่เพราะเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นที่เกิดขึ้นล้วนเกิดจากนาง ทั้งยอมรับ และไม่ยอมรับทำให้ท่านอ๋องรู้สึกไม่เชื่อถือในตัวนาง รวมถึงครั้งนี้ด้วย....

"ทุกเรื่องล้วนเกิดจากนาง หรือว่า...."

จวนสกุลกง

“งานเลี้ยงสกุลจางงั้นหรือ ข้าไม่ไปได้หรือไม่เจ้าคะ”

“ไปด้วยกันเถอะ ไหน ๆ เจ้าก็อุตส่าห์ร่ำเรียนมารยาทมาแล้ว อีกอย่างจะได้ไปดูหน้าพ่อลูกสกุลจางนั่นด้วย”

“เขายังทยอยจ่ายค่าเสียหายให้เราไม่ครบอีกหรือเจ้าคะ”

“เฮ้อ ตระกูลขุนนางเก่าแก่แม้ว่าจะมีเกียรติยศแต่หากพูดถึงเรื่องทรัพย์สินแล้วล่ะก็คงจะมิได้มั่งมีมากนัก อีกอย่างครั้งก่อนบุตรสาวยังก่อเรื่องทำร้ายเจ้าจนทำให้ฝ่าบาทสั่งจ่ายค่าทำขวัญ แม้ว่าข้าไม่อยากเอาเรื่องแต่เห็นบาดแผลเจ้าในวันนั้นก็อดไม่ได้ที่จะต้องสั่งสอน แต่หากครั้งนี้เจ้าไม่ไปงานเลี้ยงนั่นก็ไม่เท่ากับว่าจะถูกคนพูดลับหลังอีกหรือว่าเจ้าน่าสงสัย”

“แวดวงสังคมของพวกขุนนางนี่น่าเบื่อเสียจริง”

“เจ้าพูดอย่างกับว่าตัวเองมิใช่บุตรขุนนางอย่างนั้นแหละ ถือว่าได้ออกไปงานเลี้ยงนอกจวนหลังจากเจอเรื่องร้าย ๆ มาก็แล้วกัน อีกอย่างสกุลจางคงไม่กล้าก่อเรื่องกับเจ้าอีกแล้วหลังจากโดนลงโทษไปครั้งก่อน การที่พวกเขาจัดงานเลี้ยงครั้งนี้ขึ้นมา ก็เหมือนกับพยายามจะบอกทุกคนว่าเรื่องก่อนหน้านี้เป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิดเท่านั้น”

“เช่นนั้นข้าคงเลี่ยงไม่ได้สินะ”

“แล้วนี่เจ้าจะไปไหน”

“จะออกไปเดินเล่นสักหน่อยเจ้าค่ะ อยู่ในจวนมาร่วมเดือนข้าอยากออกไปสูดอากาศบ้าง”

“เช่นนั้นก็อย่ากลับค่ำนักเล่า เย็นนี้พี่จะรอกินข้าวด้วย”

“เจ้าค่ะ”

ตลาดในเมือง

ที่จริงแล้วเหรินซินมีเป้าหมายที่จะออกมานอกจวน นางพึ่งได้รับจดหมายจากหอหลัวต๋าว่าสิ่งที่นางต้องการเสร็จเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นวันนี้นางจึงรีบมารับ

“คุณหนูกงกระบี่นี้เป็นอย่างไรบ้าง ถูกใจท่านหรือไม่”

“ยอดเยี่ยมมาก ตรงตามที่ข้าต้องการ”

กระบี่อ่อนในมือของกงเหรินซินที่พับม้วนเข้าออกได้ดุจใจปรารถนาถูกใจนางยิ่งนัก แม้ว่าจะรอนานกว่ากำหนดสักหน่อยแต่ก็นับว่าคุ้มค่า

“อ่อนไหวดุจสายน้ำ พลิ้วไหวดุจลม คมกริบดุจไฟ ทำจากวัสดุชั้นเยี่ยมตามที่ท่านสั่งไม่มีผิด”

“ขอบคุณท่านมาก ข้าชอบมากว่าแต่อีกเรื่องที่ข้าขอให้ท่านทำเล่า”

“อ้อ เรื่องนั้นไม่มีปัญหาข้าหามาให้ท่านเลือกสี่คน แต่ละคนข้าสืบประวัติมาอย่างดีแล้วเชิญทางนี้ขอรับ”

เหรินซินเดินตามผู้ดูแลหอหลัวต๋าออกไปด้านนอก ที่นั่นมีสตรีอีกสี่คนยืนอยู่ หนึ่งในนั้นเป็นคนที่กงเหรินซินรู้สึกคุ้นเคยแม้ว่าจะยังไม่เห็นชัด ๆ แต่ใบหน้านี้นางไม่มีทางจำผิด

‘ศิษย์น้องอันเมี่ยน เหตุใดนางจึงมาอยู่ที่นี่ได้’

“อันเมี่ยน” ศิษย์น้องที่สำนักไป๋ซาน นางเป็นบุตรสาวคนกลางของขุนนางในเมืองฉีอันและเคยร่ำเรียนมาพร้อมกับเยว่ชิงชิง ก่อนหน้านั้นนางได้สูญเสียมารดาไปจึงได้ร่ำลาอาจารย์และลงเขาไป จากนั้นก็ไม่ได้ข่าวของนางอีกเลย เมื่อมาพบกันอีกครั้งอันเมี่ยนดูเหมือนว่าจะไม่เหมือนบุตรสาวขุนนางอีกต่อไปแล้ว

“คุณหนูกง นี่คือสตรีที่ข้าเลือกมาให้ท่าน ลองเลือกดูก่อนว่าตรงตามความต้องการท่านหรือไม่ พวกนางดูสะอาดเรียบร้อย ท่านลองดูขอรับ”

กงเหรินซินเดินไปมองหน้าสตรีสี่คนที่ยืนเรียงอยู่ตรงหน้า มีเพียงอันเมี่ยนคนเดียวที่ไม่หลบสายตานาง อาจเป็นเพราะนางฝึกยุทธ์มาก่อนเหมือนเยว่ชิงชิง อีกทั้งยังเคยเป็นบุตรสาวขุนนางเหมือนกับกงเหรินซิน ดังนั้นความเย่อหยิ่งในตัวก็ยังคงมีอยู่ เรื่องนี้ทำให้เหรินซินรู้สึกประทับใจ ผู้ดูแลส่งข้อมูลของทั้งสี่คนให้นางเลือกแต่เหรินซินแค่รับมาดูเท่านั้น

“ผู้ดูแลข้าเลือกได้แล้ว ข้าต้องการให้เจ้ามาอยู่ข้างกายข้าเจ้าจะยินดีหรือไม่…เจ้าชื่ออันเมี่ยนสินะ”