ตอนที่ 3 ไอ้คนเฮงซวย!!

 

นิลินทร์ลุกขึ้นด้วยความโมโห สายตานั้นทำเอาวายุหยุดกึกและหันมามองหน้าเธอ หลินเดินเข้าไปใกล้ๆ เขาด้วยความโกรธ

"เอาไอแพดฉันคืนมา"

"คุณไม่ได้ต้องการถ่ายรูปและนอนกับผมเหรอ"

"นอนกะผีอะสิ!! หลงตัวเองโคตรๆ หล่อมากเลยมั้ง ไอ้...ฉันบอกให้เอาไอแพดฉันมา!!"

"เดี๋ยว นี่คุณมาเคาะห้องผมเพราะผู้จัดการ.."

หลินคว้าน้ำส้มในแก้วที่เขาคงดื่มและวางเอาไว้สาดเข้าไปยังหน้าขาวๆ นั้นทันทีพร้อมกับดึงสมุดที่เขาถืออยู่กลับมาแต่เขากลับไม่ยอมคืนให้เธอง่ายๆจนเธอโมโหและถอยออกมา

"ไอ้คนเฮงซวย เสียดายที่....ฮึ้ย!!"

หลินโกรธจนตัวสั่นพร้อมกับหันหลังกลับไปและเดินออกจากประตูทันทีเพื่อเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง เธอสวนกับใครบางคนเป็นหนุ่มหล่ออีกคนที่มองหน้าเธอพร้อมกับสงสัยเพราะห้องที่เธอพึ่งจะเดินออกมานั่น...คือห้องของ....

"วายุ ไม่เลวนี่ นี่นาย...เฮ้ย...เกิดอะไรขึ้น"

วายุหันไปมองคนที่เดินเข้ามาใหม่พร้อมกับเช็ดหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำส้มคั้นครึ่งแก้วที่ถูกสาดมา

"ผมต้องถามพี่มากกว่า นั่นไม่ใช่เด็กที่พี่บอกว่าพ่อจะหามาให้ผมเหรอ"

"โธ่ กว่าจะบอกปัดแล้วปัดอีกใช้เวลาอยู่ตั้งนาน ต้องบอกให้รถพาขับกลับไปส่งเลยนะกว่าจะปลีกตัวมาได้ แทบแย่ ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้น ใครอ่ะ สวยมั่นโคตรๆเลยว่ะ ถูกใจป๋าเลยอยู่ห้องข้างๆนี่เองด้วย"

วายุหันมามองหน้าเขาด้วยความตกใจ

"พี่ว่าอะไรนะ ยัยนั่น...อยู่ห้องข้างๆนี่งั้นเหรอ"

"อื้ม ใช่สิ ก็เมื่อกี้นี้เห็นพึ่งเดินกลับเข้าไป พอดีสวนกันหน้าประตูน่ะ"

วายุหลับตาพร้อมกับยกแขนขึ้นมากุมขมับ เขาพลาดไปแล้ว ไม่ว่าเธอเป็นใครตอนนี้เขาก็ได้สร้างศัตรูไปเรียบร้อยแล้ว สายตานั่นยังคงติดตาเขาอยู่เลยและเขาก็นึกขึ้นได้

 เขาเอื้อมไปหยิบไอแพดที่ยึดมาจากเธอและกดดู เธอล็อครหัสเอาไว้ แต่รูปหน้าจอนั้นเป็นรูปของเธอซึ่งมันดูน่ารักไม่เบาสำหรับเขา

วายุวางไอแพดลงและคว้าสมุดนั้นมาเปิดดู ด้านในนั้นมีลายเซ็นของเขาที่พึ่งเซ็นไว้ แต่หน้าหลังๆมีแต่แบบร่างชุดของงานคอนเสิร์ตครั้งนี้ 

"ที่แท้เป็นดีไซน์เนอร์ที่พี่ทัพบอกนี่เอง"

"อะไรนะ ดีไซเนอร์อยู่ชั้นเดียวกับเรางั้นเหรอ ชั้นหนึ่งมีแค่หกห้อง สามห้องก็เป็นศิลปินชายทั้งหมด แล้วไหงมีผู้หญิงอยู่ที่ชั้นนี้ได้ล่ะ"

"อ่ะ ไอแพดเขา ไปสืบให้ผมทีไปสระผมใหม่ก่อนล่ะ"

"เดี๋ยวก่อน อะไรวะเนี่ย มาวันแรกก็ทะเลาะกับคนในทีมงานแล้วเหรอ โอยย...จะรอดไหมเนี่ยคอนเสิร์ตนี้เนี่ย..."

วายุเข้าไปอาบน้ำอีกรอบเพราะความเหนียวของน้ำส้มที่ถูกสาดมาที่หน้าดุจเทพบุตรแวมไพร์ของเขา เธอเป็นใครกันนะถึงได้กล้าสาดน้ำส้มใส่หน้าเขา แต่ดูสายตาเธอในวันนี้คงจะโกรธเขามาก เขาไม่เคยเจอคนแบบนี้มานานมากแล้ว วายุปล่อยให้น้ำฝักบัวรดไปที่หัวพร้อมกับยิ้มให้กับเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ อย่างน้อยก็รู้ว่าเธอเป็นคนในทีมงานการจัดคอนเสิร์ตนี้ ไม่ใช่ผู้หญิงที่มักมากที่พ่อเขาส่งมาให้เขาดูตัว

"เอา..นี่ ประวัติและเหตุผลที่เธอคนนั้นบุกเข้ามาหานายและสาดน้ำส้มใส่"

วายุหยิบแฟ้มมาดู เขานึกแปลกใจไม่น้อยว่าพี่ต้อมผู้จัดการของเขานี่เป็นซุปเปอร์แมนหรือเปล่าเหตุใดจึงหาข้อมูลมาได้รวดเร็วแบบนี้

"หัวหน้าดีไซเนอร์ ผู้ดูแลเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายในคอนเสิร์ตครั้งนี้"

"ใช่ เป็นตัวแม่ในทีมดีไซเนอร์ที่อายุน้อยที่สุดในวงการตอนนี้ด้วย อายุยี่สิบเจ็ด ดูๆแล้วก็ใกล้เคียงกับนายนะ"

"ใกล้เกือบสิบปี หึ ช่างพูดนะ แล้วเธอมาหาผมทำไม"

"เจ้านายเธอส่งมาน่ะสิ คุณทัพเทพไงที่โทรมาคุยกับนายวันก่อน นี่อย่าบอกว่าลืมนะ"

"อืม ผมลืมสนิทเลย"

"นั่นยังไง แล้วไปทำอีท่าไหนเข้าถึงได้ทะเลาะกันขนาดนี้เนี่ย"

"ก็ ผมเข้าใจว่าเธอเป็น..."

สาธิตถึงกับหลับตาด้วยความรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที 

"เฮ้อ เอาเถอะเรื่องนี้เดี๋ยวพี่จัดการเองละกัน"

ห้อง2204

"ติ๊ง ต่อง"

หลินเดินมาส่งที่มอนิเตอร์หน้าห้อง เธอเห็นว่าเป็นผู้ชายที่เดินสวนกับเธอเมื่อครู่นี้ มาพร้อมกับไอแพดและสมุดร่างของเธอ หลินตัดสินใจเปิดประตูออกไป

"สวัสดีครับ ผมชื่อสาธิต เป็นผู้จัดการคุณวายุนะครับ คือว่า ต้องขอโทษด้วยจริงๆที่คุณวายุเข้าใจผิดคุณไปครับ"

"เข้าใจผิดงั้นเหรอคะ"

"ครับ คือก่อนหน้านี้....พ่อของเขานัดให้ผู้หญิงมาดูตัวกับเขา แต่เขาไม่ยอมผมไปจัดการเรื่องนี้ให้เลยมาช้าน่ะครับ พอคุณ...เอ่อ..."

"นิลินทร์ค่ะ เรียกหลินก็ได้ค่ะ ดีไซเนอร์ทีมงานของ GST ค่ะ"

"อ้อครับคุณหลิน ต้องขอโทษจริงๆนะครับครั้งนี้วายุเข้าใจผิดไปจริงๆ หวังว่า เอ่อ..."

"ไม่เป็นไรค่ะคุณสาธิต หลินก็วู่วามไปจริงๆ คือหลินอยากจะคุยเรื่องคอนเซ็ปชุดที่ใช้ในงานคอนเสิร์ตน่ะค่ะ หากว่าเขาว่าง เอ่อ...หรือคุณสาธิตคุยเรื่องนี้แทนเข้าได้ไหมคะ"

"ผมว่าอีกครึ่งชั่วโมงเราไปพบกันที่ห้องวายุดีกว่านะครับ  ...อ้อ ไม่ต้องกลัวครับผมอธิบายให้วายุเข้าใจแล้วครับเรื่องนี้จะไม่มีปัญหาอีก และก็วายุก็ไม่ได้โกรธคุณหลินหรอกครับ เรื่อง...."

"ออ ได้ค่ะ งั้นขอหลินเตรียมตัวสักครู่นะคะเดี๋ยวหลินจะตามไปค่ะ"

"ได้ครับๆ"

สาธิตกลับไปแล้วเมื่อหลินรับสมุดและไอแพดคืนมาจากเขาพร้อมกับปิดประตู

"ลายเซ็นเหรอนี่ หึ หลงตัวเองใช้ได้เลย แต่ว่า...ลายเซ็นไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเลยแฮะ"

สิบห้านาทีต่อมา

"ติ๊ง ต่อง"

"มาแล้วๆ วายุ ทำตัวดีๆนะครั้งนี้อย่าเสียมารยาท"

"รู้น่ะ เปิดประตูเถอะ"

"คุณหลินเชิญครับ"

"ขอบคุณค่ะคุณสาธิต"

"เรียกพี่ต้อมเถอะครับ ต่อไปต้องคุยกันอีกหลายเดือน ฝากตัวด้วยนะครับ"

"ยินดีค่ะพี่ต้อม ฝากตัวด้วยเช่นกันค่ะ"

"เชิญนั่งก่อนครับเดี๋ยวผมเอาน้ำมาให้"

"ขอบคุณค่ะ"

หลินยังไม่กล้ามองหน้าวายุตรงๆ เธอเลยหันมารูดไอแพดเพื่อเปิดงานเก่าๆออกมาเพื่อเตรียมตัวคุยกับเขา

"ผมขอโทษด้วย เรื่องเมื่อครู่...ผมเข้าใจคุณผิดไป"

หลินชะงักไปเล็กน้อยเมื่อคนข้างๆหันมาคุยกับเธอ เมื่อเธอหันกลับไปมองเขา กลับกลายเป็นว่าหัวใจนั้นเต้นไม่เป็นจังหวะทันที ก็คนที่เคยชื่นชอบตั้งแต่วัยรุ่นสาวมาอยู่ใกล้ๆและยังพูดขอโทษอีก จะไม่ให้เธอละลายได้อย่างไร

"เอ่อ หลินเองก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ ที่...วู่วามเกินไป"

"ไม่เป็นไร วันนี้คุณมาคุยเรื่องชุดงั้นเหรอ"

"ใช่ค่ะ อยากทราบว่าคอนเซ็ปที่อยากได้ และแนวเสื้อผ้าที่อยากจะใส่เป็นแบบไหนน่ะค่ะ"

อันที่จริงการนั่งคุยงานกับซุปตาร์วายุคนนี้ไม่ได้ยากอย่างที่เธอคิดเอาไว้เลย แล้วเขายังให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีอีกด้วย เพราะความเป็นมืออาชีพที่คุยกันง่ายขึ้น หลินจึงได้ข้อสรุปเร็วขึ้น

"ประมาณนี้เป็นไงบ้างคะ"

"อืม ผมว่าใช้ได้ แต่ผมไม่เอาแบบรัดมากเกินไปมันจะเคลื่อนไหวไม่สมูธ และเราต้องคุมโทนสีชุดด้วย"

"ได้ค่ะ ถ้างั้นรอแป๊บนะคะ แบบนี้ คุมโทนแบบนี้ แต่รูปร่างคุณวายุนับว่าดีมาก ถ้าใส่หลวมเกินไปคงจะดูไม่เหมาะกับรูปร่างเท่าไหร่นะคะ งั้นลองเปลี่ยนเนื้อผ้าที่กระชับและสบายขึ้นน่าจะดีกว่า"

"อืม เข้าใจคิดดีนี่คุณหลิน หัวไวใช้ได้"

"เอาล่ะ น่าจะครบแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะคุณวายุ พี่ต้อม งั้นหลินขอตัวก่อน วันจันทร์หน้าพบกันที่บริษัทค่ะ"

"เดี๋ยวก่อนคุณหลิน"

"คะ...คุณวายุมีอะไรจะเพิ่มเติมเหรอคะ"

"คุณ...ดูแลเรื่องเสื้อผ้า..ของพวกเราทุกคนเลยเหรอ รวมถึง...ผมหมายถึงศิลปินที่จะขึ้นคอนเสิร์ตครั้งนี้"

"ใช่ค่ะ หลินเป็นฝ่ายออกแบบนี่คะ ก่อนหน้านี้ไปคุยเรื่องคอนเซ็ปแบบมากับทุกคนแล้วค่ะ เหลือคุณวายุเป็นคนสุดท้าย"

"อ่อ แล้ว...ถ้าผมต้องการให้คุณมาดูแลเครื่องแต่งกายให้ผมคนเดียวล่ะ หรืออย่างน้อย ขอเบอร์ติดต่อคุณเอาไว้หน่อยจะได้สะดวกเวลาจะติดต่องานกัน"

"คะ..เอ่อ เรื่องนี้คุณวายุน่าจะมีพี่ต้อมดูแลให้แล้วนี่คะ"

"ไม่พอหรอก พี่ต้อมไม่รอบคอบพอ ผมว่า..."

"เรื่องนี้หลินตัดสินใจเองไม่ได้หรอกค่ะ ขอโทษด้วยจริงๆนะคะ แต่หลินจะพยายามช่วยดูแลในหน้าที่ตรงนี้ให้เต็มที่เลยนะคะ รับรองว่าจะให้ออกมาดีที่สุดแน่นอนค่ะ งั้น ขอตัวก่อนนะคะ ส่วนเบอร์ หลินให้นามบัตรที่พี่ต้อมเอาไว้แล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ"

หลินเดินออกจากห้องของทั้งคู่ทันทีและรีบเดินกลับ วายุเดินมาที่หน้าประตูพร้อมแง้มดูเธอเดินกลับไปในห้อง เมื่อเห็นว่าประตูห้องเธอปิดแล้วเขาจึงกลับเข้ามา พร้อมกับสายตาผู้จัดการหนุ่มที่ยืนยิ้มให้อยู่หลังประตู

"อย่าบอกนะว่านาย....."

"พี่ว่าจะมีผู้หญิงสักกี่คนที่กล้าสาดน้ำใส่หน้าผม"

"คุณชายขอรับ เรื่องนี้ไม่ได้ยาก แต่มันไม่ได้ง่ายแบบนั้น คือว่าคอนเลิร์ตนี้น่ะ มีน้องอลิซร่วมแสดงด้วยนะครับ"

"ว่าอะไรนะ ไหนบอกว่าไม่มาไง"

"ก็พอเธอได้ข่าวว่าคุณมาแสดง เธอก็เปลี่ยนใจมาร่วมทันทีเป็นคนสุดท้าย อ้อ ไม่ใช่สิ จินนี่ต่างหากที่เป็นคนสุดท้ายแค่ยังเดินทางมาไม่ถึงเท่านั้นเอง เพราะฉะนั้น วันถ่ายรูปเพิ่ม ก็จะมีคุณ กับเธอ ต้องไปถ่ายรูปเพิ่มในวันเดียวกัน"

"แล้วคนอื่นล่ะ"

"เขาถ่ายกันไปหมดแล้วสิครับ พวกคุณให้คำตอบช้าที่สุด ก็เลยต้องมาถ่ายย้อนหลังเพื่อทำโปสเตอร์โปรโมทครับผม ส่วนจินนี่ เธอให้สไตล์ลิสต์ถ่ายส่งมาแล้ว"

"ก็ได้ แต่ผมต้องการดีไซเนอร์คนนี้มาช่วยดูแลจัดการเรื่องเสื้อผ้าหน้าผมให้ผม ถ้าไม่ได้ คอนเสิร์ตนี้ผมจะไม่ขึ้น ต่อให้รับปากไปแล้วแต่พี่ไม่บอกผมว่าอลิซมาขึ้นด้วย ถ้าผมรู้ก่อนผมคงไม่มา"

"ถ้าไม่มาก็ไม่เจอคุณหลินนะครับคุณชาย"

"เลิกเรียกผมว่าคุณชายเสียที"

"แล้วเรื่องนี้จะให้พี่บอกคุณท่านได้หรือเปล่า"

"ยังไม่ต้อง ไม่ได้...ชอบอะไรเสียหน่อย แค่เอามาเป็นไม้กันหมาอลิซเท่านั้นเอง"

"เหรอออออครับบ"

"หาข้าวให้กินหน่อย ผมหิวแล้ว"

"ครับผม"