ตอนที่ 2 คนข้างห้อง

หลังจากงานวันนั้นเริ่มดำเนินการ ทีมของหลินและจีนก็เริ่มนัดคุยคอนเซ็ปชุดของแต่ละคนพร้อมกับรับฟังความคิดเห็นของศิลปินแต่ละคนว่าแต่ละคนอยากสวมชุดแบบไหนบ้าง

 ดูเหมือนว่าทุกคนก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ยังเหลือเพียงสองคนที่ยังเหลืออยู่ที่พี่ทัพเคยเตือนว่า พวกเขาคือ "โจทย์ยากที่สุด" สำหรับงานนี้

"บีเอาแบบร่างชุดออกมาแล้วลองส่งไปที่ทีม B เพื่อให้พวกเขาลองดูแบบชุดให้เข้ากับการแต่งหน้า ฝ่ายอาร์ตจะได้ลองปรับดู แล้วก็อย่าลืมโลโก็ของคอนเสิร์ต"

"ค่ะพี่หลิน"

"หยก เรื่องเสื้อยืดล่ะมาหรือยัง ที่สั่งปักและสกรีนไป"

"มาวันพรุ่งนี้บ่ายๆค่ะพี่หลิน พึ่งแจ้งมาค่ะ มีสองสี ขาวกับดำเอาไว้ใส่ซ้อมค่ะ"

"จีนไปไหน ยังไม่เข้ามาอีกเหรอ"

"เห็นว่ามีนัดคุยกับศิลปินนะคะ"

"อ้อ โอวี่สินะ เป็นยังไงบ้างนะ เอาล่ะ รีบส่งแบบตัวอย่างเสื้อยืดไปพร้อมกับแบบของชุดที่ร่างเอาไว้ให้ทีม B ทีเดียวเลย"

"ได้ค่ะพี่หลิน อ้อพี่หลินคะ พี่ทัพฝากกุญแจห้องมาให้พี่แล้วนะคะ"

"ขอบใจมาก พวกเราพักชั้นเดียวกันหรือเปล่า"

"ไม่นะคะ พี่พักอยู่ชั้นบนร่วมกับพวกศิลปินอีกสามคนค่ะ พวกเราพักชั้นเดียวกับ...เฮ้อ....อลิซกับจินนี่ค่ะ"

"เอาน่า พักชั้นเดียวกันแต่คนละห้อง ไม่ต้องไปวุ่นวายกับพวกเธอก็พอแล้ว"

"ครั้งก่อนแค่คุยเรื่องเสื้อผ้าก็กินเวลาไปทั้งวัน"

"แถมยังไม่ได้อะไรเลยด้วย"

"คอนเซ็ปอะไรนะ นางฟ้าแต่ไม่อยากใส่ชุดสีขาวเพราะทำให้ดูอ้วน อยากอำพรางรูปร่างแต่ก็ไม่อยากใส่ดำเพราะเหมือนนางมาร โอยย หัวจะปวดค่ะ"

"เอาน่ะ ประชุมใหญ่ครั้งหน้าค่อยมาสรุปกันอีกที เรายังมีประชุมใหญ่ร่วมกับศิลปินอีกครั้งด้วยปลายเดือนก่อนเริ่มทำการตัดชุด"

"หยกยอมเดินทางไกลหน่อยดีกว่ามาพักอยู่ใกล้ๆยัยซุปตาร์ตกกระป๋องเรื่องเยอะสองคนนี้ นี่ขนาดมีแค่อลิซคนเดียวนะคะ ยังดีที่จินนี่มีสไตล์ลิสต์ส่วนตัวจะได้ไม่ปะทะตรงๆ แต่ก็...."

"ทำไมไม่เจอคนดีๆอย่างพี่แยมบ้างนะ พี่แยมคุยก็ง่ายแถมยังไม่เรื่องมากเหมือนสองคนนี้ด้วย"

"เขาจะมาพักที่ตึกนี้ทำไมเล่า ที่พักพี่แยมเขามีอยู่แล้วข้างๆตึกนี้ ก็เขาทำงานที่นี่"

"ก็นั่นสิคะ ดูพี่เขาเข้าใจอะไรง่ายกว่า...สองคนนั้นเยอะเลย เออ ว่าก็ว่า อลิซเคยมีข่าวกับพี่วายุนี่คะ แล้วแบบนี้จะไม่เป็นการก่อถ่านไฟเก่าให้ประทุขึ้นมาอีกเหรอคะ"

"นี่ๆ กลับไปทำงาน เอาแบบไปให้ทีม B ได้แล้วเดี๋ยวก็โดนหัวหน้าทีม B บ่นเอาอีกทีนี้จะไม่ช่วยแล้วนะ"

"ค่าๆ ไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ"

หลินมองตามหยกและบีที่เดินเอาแบบไปที่ห้องทำงานของทีม B ตามคำสั่ง ที่จริงในตอนเธออยู่มัธยมต้นก็เคยได้ยินข่าวเรื่องของสองคนนี้เช่นกันว่าพวกเขาเคยคบกัน แต่ไม่นานข่าวนี้ก็เงียบไป

ครั้งนั้นวายุดังเป็นพลุแตกเพราะอัลบั้มเดี่ยวที่ประสบความสำเร็จและอลิซที่พึ่งจะเข้ามาในบริษัทและพึ่งมีผลงานชุดแรกเช่นกัน เรื่องนี้แท้จริงแล้วก็ไม่รู้ว่ามีความจริงอยู่มากน้อยแค่ไหน

ตึกห้องพัก

ห้องพักในชั้นยี่สิบสองและยี่สิบสามของบริษัทที่สร้างขึ้นเพื่อให้พนักงานของค่ายพักโดยเฉพาะ มีทั้งหมดห้าชั้น ตั้งแต่ชั้นยี่สิบเอ็ดถึงชั้นยี่สิบห้าเป็นของศิลปินและทีมงานแล้วแต่ว่าทางบริาษัทจะจัดให้พักกันอย่างไร

ชั้นยี่สิบเจ็ดและยี่สิบแปดเป็นที่พักของระดับผู้บริหารของบริษัท ซึ่งไม่ค่อยมีใครได้ขึ้นไปนอกจากระดับซุปเปอร์สตาร์ที่จะไปพบกับผู้บริหารหรือการประชุมลับสำคัญๆของบริษัทเท่านั้น

"ชั้นยี่สิบสอง ห้อง สองสองศูนย์สี่ นี่เอง"

หลินเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับคำแนะนำให้เปลี่ยนรหัสหน้าประตู เธอจึงเลือกเปลี่ยนในตอนนั้นเลย จังหวะเดียวกันที่เพื่อนข้างห้อง หรือตรงข้ามก็ไม่ทราบที่เดินมาพอดี เขาสวมชุดดำกางเกงเข้ารูปสีดำสวมหมวกและแว่นดำเดินตามหลังมา 

"ขอโทษ คุณขวางทางผมอยู่"

"อุ้ย ขอโทษค่ะ...คุณ..วา...."

เธอไม่ทันจะพูดจบเขาก็เดินเลยไปพร้อมกับกระเป๋าลากสีดำใบใหญ่ไปห้องถัดจากเธอ สองสองศูนย์ห้า ไม่ทันที่เขาจะเข้าห้้องคนห้องตรงข้ามก็เปิดประตูออกมาทักทายเขา

"วายุ มาแล้วเหรอ มาๆ วันนี้มาดื่มฉลองกันหน่อยไหนๆก็ได้มาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง นึกถึงบรรยากาศเก่าๆ"

"โอปอ มาถึงนานแล้วเหรอดีใจเหมือนกันแล้ว…โอวี่ล่ะ"

"เดี๋ยวก็ตามมา เอ๊ะ..นั่นทีมงานเหรอ นายรู้จักไหม"

พวกเขาหันมามองหลินที่ยืนอยู่หน้าประตูและทำท่ากำลังเปลี่ยนรหัสห้องอยู่ ที่จริงเธอเผลอยืนมองซุปตาร์ที่เป็นขวัญใจเธอในวันเด็กมัธยมอยู่ต่างหาก ไม่นึกไม่ฝันว่าวันนี้จะได้มาพบพวกเขาและกำลังจะได้ทำงานร่วมกัน ที่สำคัญ....ยังพักอยู่ห้องใกล้กันขนาดนี้อีกด้วย

"ไม่รู้จัก สงสัยทีมงานละมั้ง"

หลินรีบเปลี่ยนรหัสและเดินเข้าห้องไปโดยทำเป็นไม่สนใจพวกเขาอีก แม้ว่าชื่นชอบเพียงใดแต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ เธอรู้ว่าจีนอยู่ห้องตรงข้ามแต่วันนี้ยังไม่ได้ย้ายมา

เธอเลือกย้ายมาวันนี้ก่อนเพราะรู้ว่าศิลปินคนดังจะเริ่มเข้ามาที่พักในวันนี้ แต่คิดไม่ถึงว่าจะโชคดีที่ได้เจอเขาเลย

"อะไรนะคะ ให้...ให้หลินทำอะไรนะ"

"เออ ไปเคาะห้องของวายุแล้วคุยเรื่องคอนเซ็ปชุดของเขาซะ"

"เดี๋ยวก่อน แต่ว่า...ไหนพี่บอกว่า...เขาโลกส่วนตัวสูงยังไงล่ะ จู่ๆไปเคาะแบบนี้เขาจะไม่ลากบิดามารดาหลินมาด่าเหรอคะ"

"ไม่หรอก พี่ไลน์ไปบอกผู้จัดการเขาแล้ว ผู้จัดการเขาก็แจ้งไปแล้ว ตอนนี้คงกำลังรอแกอยู่แหละ"

ห้อง 2205 

"อะไรนะ ไม่เอาจะส่งมาทำไม พี่ก็รู้ว่านี่มันที่พักของบริษัท หากมีภาพหลุดไปมันจะไม่ดี ทำไมไม่เลิกยุ่งกับผมเสียทีนะ บอกให้กลับไป"

"วายุ แต่ว่า..."

"ถ้าไม่บอกให้กลับไป ผมจะยกเลิกงานคอนเสิร์ตครั้งนี้ พี่เลือกเอา"

"ก็ได้ๆ จะลองคุยดูนะ"

"ไม่มีคำว่าลอง ถ้ามาหาผมอย่าหาว่าผมไม่เกรงใจนะ"

"ก็ได้ๆ บอกแล้วๆ"

ห้อง 2204 

"ก็ได้ค่ะ หลินจะไปเดี๋ยวนี้ เหลือแค่ชุดของเขาคนเดียวแล้วตอนนี้ที่ยังไม่มีแม้แต่คอนเซ็ปและแบบร่าง ทีม B ก็จะพาลกินหัวหลินอยู่แล้ว"

"เออ แกก็ลองดูหน่อย ช้าเร็วยังไงก็ต้องคุยอยู่ดี"

"ได้ค่ะ"

หลินวางหูไปทันที เธอพึ่งเริ่มเก็บของเสร็จ ระหว่างนั้นก็เปิดเพลงโปรดเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วฟัง เพลงของวายุที่ดังมากในช่วงที่เธอยังเรียนอยู่ ความทรงจำหลายอย่างไหลออกมา 

คอนเสิร์ตงานฤดูหนาวที่เบียดคนเข้าไปดู ฟังได้แค่เพลงครึ่ง ก็ดันมีพวกนักเลงก็ตีกัน และปาขวดขึ้นเวที สุดท้ายคอนเสิร์ตนั้นก็ยกเลิก

 ไหนจะไปคอยดักรอที่สนามบินเพื่อรอรับศิลปินคนโปรด สุดท้ายก็ไม่ได้เจอเพราะคนล้นออกมาจนบอดี้การ์ดต้องขับรถตู้ไปรับพวกเขาที่ลานข้างๆสนามบินเพื่อออกจากสนามบินได้

เธอนั่งฟังเพลงไปพร้อมกับเดินออกมาสูดอากาศที่นอกระเบียง เสียงเพลงแว่วไปที่ห้องข้างๆ ที่เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจและยิ้มมุมปากออกมาอย่างไม่คาดคิดว่าในยุคนี้จะยังมีคนฟังเพลงของเขาอยู่

ด้วยกำลังใจที่เต็มเปี่ยม หลินคว้าสมุดจดงานและไอแพดคู่ใจเดินจากห้องไปยังห้องข้างๆที่เป็นห้องพักของวายุทันทีเพื่อคุยเรื่องชุดของเขาในคอนเสิร์ตครั้งนี้

"ติ๊ง…ต่อง…"

คนด้านในที่พึ่งอาบน้ำเสร็จได้ยินเสียงประตูและคิดว่าเป็นผู้จัดการของตัวเองเขาจึงเดินไปเปิดประตูพร้อมกับชุดคลุมอาบน้ำและผ้าคลุมผม เมื่อประตูเปิดออกก็ตกใจเล็กน้อยที่เป็นสาวสวยหน้าใสตากลมโตที่ยืนอยู่หน้าประตู เขารู้สึกคุ้นหน้าเธอแต่ก็จำไม่ได้

"นี่จะเอาแบบนี้จริงๆเหรอเนี่ย ไม่กลัวเป็นข่าวเลยใช่ไหม ได้เลยเข้ามานี่!!"

หลินถึงกับตกใจเมื่อถูกทักเช่นนั้น เมื่อเดินเข้าไปแล้ว เขาก็รีบดึงไอแพดและสมุดของเธอไปพร้อมกับเปิดและเขียนบางอย่างลงไปในนั้นอย่างไม่ได้ถามคนตรงหน้าว่าเข้ามาทำไม แต่เขาเก็บไอแพดของเธอไปไว้บนหลังตู้สูงที่เธอแม้ว่าจะสูงแต่หลินก็เอื้อมไม่ถึง

"เอ่อ นี่คุณคะ"

"เงียบแล้วนั่งลง"

หลินยอมเดินไปนั่งที่โซฟารับแขกที่เหมือนกันกับห้องของเธอ เมื่อนั่งลงและเขาก็เดินตามมานั่งตรงข้ามอย่างไว้ท่า หลินเห็นว่าเขาดูหงุดหงิด แต่เธอกำลังจะเริ่มพูด

"คือว่า...หลินมาที่นี่..."

"จะเอาเท่าไหร่"

"คะ??"

"เท่าไหร่ถึงจะยอมไป คุณรับเงินมาเท่าไหร่ที่ถูกส่งมาให้ผม อ้อ อย่าบอกนะว่าแค่อยากนอนกับผมแล้วไป มันคงไม่ได้ง่ายๆแบบนั้นแน่ๆใช่ไหม"

"คุณวายุคะ คือว่า ดูเหมือนว่าคุณจะ..."

"คุณจะต่อรองยังไงก็ว่ามา อยากได้อะไร รถ บ้าน เงินก้อนโต เช็คเงินสดได้ไหม รับแล้วก็รีบออกไปแล้วอย่าให้ใครเห็นละ"

"ดะ..เดี๋ยวนะคะ คุณฟังฉันก่อน"

"ห้าแสน...พอไหม"

"คือฉันไม่ใช่"

"แปดแสน"

"เดี๋ยวค่ะ คือคุณวายุคะ คุณกำลังเข้าใจ...."

"เธอคงไม่คิดว่าหุ่นลีบๆแบนๆนั่นมีค่าเป็นล้านหรอกนะ"

หลินเริ่มหมดความอดทน นี่เธอยังไม่ทันจะอ้าปากพูดอะไร เธอทำใจเย็นอย่างที่สุดแล้วที่จะคุยกับเขาแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น

"หุบปากเดี๋ยวนี้นะ!!"