All Chapters of ทวงรักร้ายนายวิศวะ(เลว) | เวหา x เชอรีน: Chapter 81 - Chapter 90

“แล้วมึงกับไอ้วินไม่ไปด้วยกันจริงเหรอ”มาร์ชยิ้มเยาะอดที่จะเสียดายไม่ได้ที่ในครั้งนี้พวกเราไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกัน สายฟ้าถอนหายใจ ใจจริงเขาก็อยากไปอยู่หรอกแต่ทั้งเขาและไอ้วินในตอนน่างก็มีธุระบางอย่างที่ไม่สามารถละทิ้งไปไหนได้เลย“มึงก็น่าจะรู้ว่าทำไมกูกับไอ้วินถึงไม่ไป”“ทำไมอะ” เพียวเอ่ยถามไปยังมาร์ชอย่างไม่เข้าใจ ธุระนั่นสำคัญขนาดที่ปฏิเสธไม่ยอมไปเที่ยวกับเพื่อนได้เชียวเหรอ มาร์ชก้มกระซิบเข้าที่ใบหูของแฟนสาวเรื่องแบบนี้เรื่องเม้าส์ต้องพูดเบาๆเพราะเดี๋ยวไอ้สายฟ้ามันจะด่าเอาได้“พวกมันติดหญิงไงแล้วผู้หญิงของพวกมันนะก็ยังอยู่แค่ชั้นปีที่1เท่านั้นด้วย”“อ๋อแบบนี้นี่เอง นี่ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” เพียวพยักหน้าอย่างเข้าใจที่แท้สายฟ้ากับธาวินก็ติดหญิงนี่เองจึงทำให้เธอไม่ค่อยได้พบพวกเขาสักเท่าไหร่ เธอส่งยิ้มให้สายฟ้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเพื่อนทั้งสองของเธอจะเป็นพวกกินเด็กสายฟ้ากล่าวคำทักทายไปยังเพื่อนสาวทุกคนสายตาชำเลืองมองไปทีละคนแล้วไปจบที่เพื่อนผู้หญิงคนสุดท้าย ดวงตาคู่คมเบิกกว้างขึ้นเมื่อเขาได้เห็นเข้ากับวิเวียนซึ่งเคยเป็นพนักงานที่ร้านของเขา“หวัดดีเพียว หวัดดีไอรีน หวัดดีเชอรีนด้วย แล้วนั่

“ส่งกระเป๋าของฉันคืนมาได้แล้ว” เสียงหวานเอ่ยบอกไปยังชายหนุ่มที่กำลังมองเธออยู่ เขานิ่งมองดูท่าทีของหญิงสาวโดยที่ไม่คิดที่จะคืนให้เธอ มือเล็กยื่นมือไปข้างหน้าไม่ว่าอย่างไรเธอต้องได้กระเป๋าของเธอคืนแต่คนที่หน้ามึนยังคงรั้งไม่ยอมให้อย่างง่ายดายไม่ว่าอย่างไรต้องไปส่งให้ถึงที่“เดี๋ยวถือขึ้นไปให้เวจะไปส่งถึงหน้าห้องนอน”“ไม่ต้องกระเป๋าใบแค่นี้ฉันถือเองได้ เอาคืนมาเลย ฉันไหว~” เชอรีนถลึงตาดุใส่เขา มือเล็กเริ่มจับไปที่หูกระเป๋าเดินทางอย่างพยายามที่จะยื้อแย่ง เธอคิดว่ากระเป๋าใบแค่นี้เธอถือได้สบายมากเชอรีนยังคงยืนยันคำเดิมว่าเธอนั้นถือไหว...เวหาพยักหน้าอย่างเข้าใจถ้าเธออยากถือมากนักงั้นถือกระเป๋าของเขาก็แล้วกันเพราะยังไงก็คือกระเป๋าเหมือนกันแถมยังได้ฟิลแบบคู่รักแลกกระเป๋ากันถือด้วย“อืม ถ้าอยากถือมากงั้นช่วยถือกระเป๋าของเวแล้วกัน ใบไม่หนักมากไม่ค่อยได้พกเสื้อผ้ามา” มือหนาหยิบจับกระเป๋าสะพายข้างหลังของตัวเองแล้วเดินเข้าหาเชอรีน เขาจับร่างบางหันหลังให้กับเขาแล้วนำกระเป๋าสะพายใส่แขนเล็กของเธอทั้งสองข้าง“ดะ เดี๋ยว นี่! ได้ฟังที่ฉันพูดบ้างมั้ยเนี่ย” เชอรีนที่พยายามดิ้นหนีก็พลางมองหน้าเขา นี่เขาเ

ออสตินรีบพูดแก้ตัวด้วยความรวดเร็วใบหน้าของเขานั้นนิ่งไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาแม้แต่น้อย“ไปกันเถอะฉันอยากช่วยทาสีแล้วเนี่ย” เพียวเมื่อเห็นว่าทุกคนต่างก็มากันพร้อมแล้วเธอจึงเอ่ยชักชวนให้เริ่มเดินทางไปยังโรงเรียนอนุบาลแห่งนั้นได้แล้วทั้งหมดเดินเท้าไปยังโรงเรียนแห่งนั้นใช้เวลาเพียงแค่ 5นาทีเท่านั้นพวกเขาก็ถึงยังจุดมุ่งหมายเป็นที่เรียบร้อยโรงเรียนอนุบาลประจำตำบลโดยในทันทีที่เข้าไปในโรงเรียนแล้วมาร์ชที่พอรู้จักคนดูแลอยู่บ้างก็รีบมองหาและเมื่อเจอก็รีบสาวเท้าพาเพื่อนเดินเข้าไปยังตรงบริเวณนั้นทันที“สวัสดีครับ วันนี้ผมพาเพื่อนๆมาช่วยกันทาสีโรงเรียนให้น้องๆครับ”พวกเด็กๆรีบยกมือไหว้ไปยังคุณลุงคนนั้นทันทีโดยที่เขาพอเห็นเด็กรุ่นลูกพากันไหว้ก็รีบยกมือขึ้นรับไหว้ ชายวัยกลางคนยิ้มกว้างอย่างมีความสุขออกมา“อ้าวเจ้ามาร์ช ขอบใจมากนะหลานๆเชิญตามสบายเลยนะ สีอยู่ทางด้านโน้นนะเด็กๆ ยังไงถ้าหิวหรือว่าอะไรก็เดินไปหาลูกน้องของลุงได้เลยนะ”เมื่อพูดจบลุงคนนั้นก็เดินออกไปจากจุดที่พวกเขายืนกันอยู่ มาร์ชรีบหันไปบอกเพื่อนทันที เขากลัวว่าเพื่อนอาจจะมองลุงไม่ดีจึงจำต้องรีบอธิบาย“ลุงเขามีหน้าที่ที่ต้องไปดูแลรับผิ

มาร์ชที่ได้ยินไปกับคำพูดของเวหาแล้วก็พยักหน้าอย่างเข้าใจพร้อมกับมองดูไปที่แฟนสาวและก็กลุ่มเพื่อนของพวกเธอที่เมาหลับฟุบคาโต๊ะ เขาส่ายหน้าเพียงนิดอย่างเข้าใจและก็ไม่ได้ว่าอะไรพวกเธอโดยที่ก็ไม่ลืมเอ่ยถามไปยังเพื่อนสนิทว่าสามารถพาเชอรีนกลับไปที่บ้านของเขาได้แน่หรือเปล่า“อืมเดี๋ยวกูพาเธอกลับเองแล้วไอรีนกับวิเวียนล่ะ” เวหารีบตอบรับเชอรีนตัวเล็กแค่นั้นไม่มีทางที่เขาจะอุ้มหรือยกเธอไม่ไหวแต่ที่หนักใจในตอนนี้ก็คือเพื่อนของเธอที่เหลืออีกสองคนต่างหาก ทั้งมาร์ชและเวหาต่างก็หันมองไปยังออสตินที่นั่งอยู่ด้านข้างโดยที่คนที่ถูกมองก็นิ่งพลางมองจ้องกลับอย่างเหนื่อยใจ“มองอะไร อย่างมากกูก็อุ้มได้แค่คนเดียวเท่านั้น”ทั้งสองต่างก็ยิ้มให้แก่กันแล้วก็เป็นมาร์ชที่พูดต่อโดยเขาก็ต้องย้ำบอกเพื่อนตัวร้ายอย่างออสตินไว้ก่อนเพราะบางทีมันอาจะพาวิเวียนแวะไปยังห้องนอนของมันก็เป็นได้“งั้นมึงก็ช่วยจัดการอุ้มวิเวียนกลับไปส่งที่ห้องของเธอที ย้ำว่าห้องของเธอนะไม่ใช่ห้องนอนมึง ชัดนะ!!”“เออพูดอยู่ได้มันก็ต้องเป็นแบบนั้นนั่นแหละ” ออสตินที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกเหมือนโดนรู้ทันเขาส่งเสียงฟึดฟัดออกมาเบื่อพวกมันจริงๆที่ดักเขาไว้ก

เขาเริ่มเลียไปยังกลีบดอกไม้เนียนสวยซึ่งก็ทำเอาร่างบางที่กำลังอมของใหญ่อยู่นั้นถึงกับสะดุ้งตื่นตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะ ‘เลีย’ ให้เธอแบบนั้น แล้วไหนบอกว่าจะ ‘ดูดนม’ ให้เธอไงแล้วทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้“อื้อ..อ๊า~” เชอรีนร้องเสียงหลงทันทีที่เวหาเลียไปตามรอยแยกสีหวานอย่างตั้งใจ เธอผละออกจากเจ้าสิ่งนั้นจะเหลือไว้ก็เพียงแค่มือที่ขยับชัดรูด เวหาที่ต้องการจะเสร็จจึงได้เอ่ยปากเสียงเข้มบอกเธอ“อย่าหยุด! อมต่อให้เสร็จ ห้องไม่เก็บเสียงอย่าร้องดัง!!”คนเมาที่เหมือนจะได้ยินคำว่าห้องไม่เก็บเสียงก็รีบอมของใหญ่ต่อ เธอขมิบตอดรัดจากความเสียวที่ได้รับน้ำหวานเริ่มไหลพรั่งพรูออกมาจากร่องเล็กทำเอาคนที่ต้องการชิมน้ำรีบดูดกลืนของเหลวลงคอ“อื้อๆ พอแล้ว อ๊า~” เมื่อทนต่อความเสียวไม่ไหว เธอจึงผละริมฝีปากออกจากเจ้าสิ่งนั้นอีกครั้ง นี่เขาจะทรมานเธอไปถึงไหนมันเสียวมากเลยนะ ทำไมเขาถึงได้ทรมานกันแบบนี้“บอกว่าอย่าหยุดไง หืม~” เวหาเริ่มรู้สึกเดือดดาลขึ้นเมื่อเธอไม่ยอมให้ความร่วมมือ เขาสอดนิ้วเข้าไปสำรวจในร