All Chapters of My Contract Husband: The Ultimate Prank Gone Wrong: Chapter 91 - Chapter 100

“Bakit, sino ba nanay niyan?” muling tanong ni Trent. Halata sa mukha niyang gustong-gusto niyang malaman kung sino ang nanay ng bata. Kahit ako, hindi ko rin maitago ang interes. Parang may kung anong kirot sa dibdib ko habang pinagmamasdan ko ang batang kaharap namin. “My mom’s name is—” mabilis na tinakpan ni Shaun ang bibig ng bata bago pa nito tuluyang mabunyag ang pangalan ng kanyang ina. Halatang nagulat pa nga ang bata sa ginawa ni Shaun. “Buddy, did you forget your promise to your mom?” madiin at mahinahon niyang sabi habang nakasilip sa gwapong mukha ng bata. “Kapag sinabi mo kung sino ang Mommy mo, hindi ka na niya papayagang manood ng live car racing ulit. Remember?” Kaagad namang napatango ang bata, kitang-kita ang pagsisisi sa maliit niyang mukha. “I’m sorry po, Tito Shaun,” magalang niyang paumanhin habang nakatungo. “Good boy,” puri ni Shaun, sabay gulo ng buhok ng bata. “Pasensya na, mga pare,” sabay buntong-hininga ni Shaun. “Hindi pwedeng sabihin kung k

**Olivia** Panay ang silip ko sa oras. Kanina pa ako naghihintay ng reply ni Shaun dahil ilang ulit na akong nag-text kung pauwi na ba sila, ngunit hanggang ngayon ay wala pa rin siyang sagot. Tumawag na rin ako kanina, pero hindi niya sinasagot ang tawag ko. Hindi ko tuloy maiwasang kabahan. Pumayag akong isama niya si Flynn sa Midnight Verge dahil sabi niya ay sandali lang sila roon. Manonood lang daw sila ng car racing kasama ang mga bago niyang kaibigan na galing pa sa ibang bansa at dumayo rito para makipagkarera. Ngunit hanggang ngayon, wala pa rin sila. Mag-aalas nuwebe na ng gabi, kaya dapat ay tulog na ang anak ko ngayon. Hindi na ako mapakali. Hahabulin ko na lang sila sa Midnight Verge. Napatayo ako, tumango sa console, at maingat na inilapag ang naka-frame na litrato ni Apple, ang aming Samoyed dog. Namatay siya kaninang umaga. Ang saya ko pa noong pumasok ako sa school dahil maayos pa siya, ngunit habang nasa unang subject class pa lamang ako, bigla akong tinawagan ni

**Segundo** Pagkaparada ko ng kotse sa garahe ng mansiyon, napatingin muna ako sa relo bago ako lumabas ng sasakyan. Halos alas-dose na ng gabi. Tahimik ang paligid at tanging mahinang ugong ng mga kuliglig at ihip ng hangin ang maririnig. Balak ko sanang dumaan sa likurang bahagi ng mansiyon para hindi na mapansin sa loob, pero pagliko ko sa paligid ng mga halamang ornamental, muntik na akong mapasigaw sa gulat nang biglang may sumulpot sa harapan ko. “Dad, anong ginagawa mo rito sa labas? Maghahatinggabi na,” mahina kong tanong habang tinitingnan ko ang suot niya. Nakapang-opisina pa rin siya, gusot ang long sleeves at nakalaylay pa ang necktie sa leeg niya. Kita sa mukha niya ang pagod, pati ang takot. Hindi pa ako nakakabawi nang bigla niya akong hinila at sabay kaming napaupo sa sementadong daan. Agad kaming yumuko, nagkubli sa likod ng makapal na halaman. Ilang segundo lang, may dumaan na liwanag ng flashlight mula sa di kalayuan. Halatang may taong may hawak nito at may h

**Olivia** “Ma’am Carmen, may nagpadala po nito. Para daw po sa inyo,” ani Niña, habang bitbit ang isang mamahaling bouquet ng red tulips na binalot sa ivory silk wrapper. “Kanino galing?” tanong ko sabay abot ng bulaklak. Binuksan ko ang maliit na card na nakasabit, ngunit wala man lang nakasulat na pangalan. Isang gasgas na linyang “To the most beautiful woman I know” lang ang laman, pareho ng mga linya sa iba pang bouquets na natatanggap ko linggo-linggo. “Hindi rin po alam ng delivery man, ma’am,” sagot ni Niña bago nagpaalam na babalik na sa kusina. Inilapag ko ang bouquet sa console table sa tabi ng malaking salamin. Halos wala na akong mapaglagyan sa dami ng mga natatanggap kong bulaklak. Lahat pare-pareho—maganda nga, pero parang walang saysay ang mga ito. Naisipan kong lumabas at tumungo sa likod ng bahay, sa malawak naming back garden na kasing-lawak ng isang maliit na parke. Dadalawin ko ang puntod ni Apple—ang aking si Apple Seggy Cuddlebean—na apat na araw pa lang m

MONDAY… **Olivia** “Good morning, Ma’am!” bati sa akin ng mga estudyante ko pagkasabay ng pagpasok ko sa loob ng room. Pagkalapag ko ng mga bitbit kong folders at laptop sa mesa, agad kong napansin ang isang bouquet ng bulaklak. Saglit akong napatitig doon, saka napabuntong-hininga. Bouquet na naman? Sawang-sawa na talaga akong makakita ng mga bulaklak. “Kung kanino ‘tong bouquet, pakikuha naman,” sabi ko habang ibinabaling ang tingin sa klase. Nagkatinginan sila at sabay-sabay pang ngumiti, parang may gustong ipahiwatig. “Mukhang sa inyo po iyan, Ma’am. Pagkapasok namin, nandoon na ‘yan sa mesa ninyo,” sagot ni Miss Orquiz. “Sa secret admirer niyo yata ‘yan, Ma’am!” sigaw naman ng isa. “Oh, baka naman galing sa boyfriend ninyo po. Ayiiieee…” sabay tuksuhan ng buong klase. Napailing ako at bahagyang napangiti. “I don’t have a boyfriend. Maybe galing nga sa suitor ko,” sagot ko na lang. Sa isang iglap, nagsigawan sila sa kilig. “Pero hindi talaga ito para sa akin. My suitor alr