Semua Bab My Contract Husband: The Ultimate Prank Gone Wrong: Bab 71 - Bab 80

**Olivia** 11:40 PM Narinig ko ang bosina ng dalawang sasakyan sa labas ng mansiyon. Nananatili akong nakaupo sa sofa, naghihintay sa pagpasok ng mga magulang ko. Habang nasa labas sila, dinig ko ang mga boses nila, at alam kong ang pagkawala ko ang pinag-uusapan nila. Pagkapasok nila sa loob, parehong natigilan ang mga magulang ko nang makita nila ako, para bang isang multo lang ang nadatnan nila sa gitna ng sala. “C-Carmen?” “Olivia?” Sabay ang pagtawag nila sa akin, nanginginig ang tinig at puno ng pag-aalala. Isang malamig na tingin lang ang ibinalik ko sa kanila. Mabilis na lumapit sa akin si Dad, halos madapa pa sa pagmamadali, umupo sa tabi ko, at niyakap ako nang mahigpit, para bang takot siyang muli akong maglaho sa harapan nila. “God… ilang oras kaming naghahanap sa labas—mula umaga hanggang inabutan na kami ng gabi kakahanap sa’yo, tapos naririto ka lang pala sa mansiyon,” ani Daddy, umiiyak habang yakap-yakap ako. Tuluyan namang lumapit si Mommy. “Si Segundo, hal

**Olivia** “Carmen, kailan ka ba uuwi rito?” tanong sa akin ni Mommy habang nakikipag-video call siya. Napatigil ako sa pagsusulat at dahan-dahang naibaba ang hawak kong pen. Napatingin ako sa screen ng laptop para silipin ang mukha ng aking ina. Kita ko sa kanyang mga mata ang pamumuo ng luha, halatang pigil na pigil na siyang umiyak. Ang pagod at pananabik ay parehong nakaukit sa kanyang tingin. “Oo nga naman, anak. It’s been two years na since na-finalize ang divorce ninyo ni Segundo. Segundo right now has finally moved on. Alam kong hindi ka na guguluhin ng taong iyon. He has a girlfriend now, at mukhang masaya naman sila,” singit ni Daddy habang umuupo sa tabi ni Mommy, dala pa ang baso ng tubig na kanina pa niya hawak. “Aray! Bakit?” reklamo ni Dad nang bigla siyang paluin ni Mommy sa balikat. “Di ba sabi nga ni Olivia, ayaw niyang marinig ang pangalan ni Segundo,” inis na asik ni Mommy kay Dad, halos nanggigil pa habang nakakunot ang noo at mariing pinipisil ang braso nito

Arn's family owned this school. Her parents, Arnie and Raju Hunter, are close friends of my mom. Bukod sa paaralan, may sarili pa silang mga negosyo na itinayo sa iba’t ibang lugar—mga hotels, restaurants, at ilang real estate properties, kaya hindi na nakapagtataka kung bakit kilala sila at mayaman talaga ang pamilyang Hunter. Hindi man sila kabilang sa Top 10 billionaires ng bansa, at least nasa listahan pa rin sila ng Top 14, na sapat na para ipakita kung gaano kalaki ang impluwensiya nila sa business world. Pero, I only treated her as a friend. Kahit pa isa siya sa mga pinagkakasundo sa akin ni Grandpa, bukod kay Alexandria na hanggang ngayon ay nananatiling candidate para sa isang arranged marriage, talagang tutol ako sa ganoon. I don’t want to enter into marriage yet, lalo na’t sariwa pa rin sa akin ang bigat ng naging epekto ng una kong nawasak na kasal. I was the one at fault, and I still carry the guilt along with the lessons it left behind. Kaya mas pinipili kong umiwas kay

**Olivia** Habang nakaupo pa rin ako sa upuan, nakatutok ang mga mata ko sa laptop, inaantay na tuluyang makalabas ng classroom ang mga estudyante, hindi ko maiwasang ituon ang paningin ko kay Segundo. Ramdam ko ang unti-unting paghupa ng ingay sa paligid, tila ba isa-isang kumukupas ang bulungan ng mga istudyante habang lumalakad sila papuntang pinto. Naging kapansin-pansin rin ang bigat ng katahimikan, lalo na nang tanging si Segundo na lang ang naiwan sa loob. Muling nagtagpo ang aming mga mata. Ilang sandali kaming ganoon—seryosong nagkatitigan habang ang puso ko, ang lakas ng kabog, para bang gustong kumawala mula sa dibdib ko. Pinilit kong kumalma, pilit kong itinago ang panginginig ng mga daliri ko na mahigpit na nakahawak sa gilid ng laptop. Ayaw kong magpadaig sa titig niya na hindi rin nagpapatalo sa akin. Para bang may sariling wika ang mga mata niya. Sa palagay ko nga, kanina pa siya nag-aantay na magtagpo ulit ang mga mata namin pero sinasadya ko talagang iwasan iyon, t

“So, isang linggo mo rin ako hindi papansinin?” usisa muli ni Ruby na may halong biro at pang-uusig. “Of course not. Okay lang naman kung student ko si Seg. Wala namang problema sa akin,” saad ko. Pero napaubo si Ruby sa kabilang linya, tila nasamid sa sinabi ko at halatang hindi siya makapaniwala. “What?! Student mo siya?” may gulat na katanungan niya. Napatango lang ako, halos walang ekspresyon ang mukha para hindi niya mabasa ang nararamdaman ko. “Ayyy… sinadya mo rin na sa Business Department ka pumasok. Baka nga nagkukunwari ka lang na wala kang ideya na sa Elbierro siya nag-aaral,” litanya niya na para bang sinadya ko talagang maging estudyante ko ang dati kong asawa. Pinaglaruan pa niya ang camera na parang nang-aasar, pinapakita ang ngiti niyang alam kong gusto lang akong tuksuhin. “Hindi kaya. Nagulat nga ako noong nakita ko siya sa classroom kanina. Pareho kaming nagkagulatan sa isa’t isa. Promise, wala talaga akong ka-ide-ideya na sa Elbierro siya nag-aaral, at ang m