Lahat ng Kabanata ng The Principal's Affair : Kabanata 21 - Kabanata 30

"Kailan mo pa ito inihanda?" mahina niyang tanong. Bahagyang ngumiti si Rafael, pero walang saya sa mga mata nito. "Noong umagang nagising akong wala ka na sa tabi ko." Napasinghap siya. Ibig sabihin, simula pa lang noon, inisip na ni Rafael na may posibilidad na magkita ulit sila—at pinaghandaan na nito ang lahat. "Hindi mo man lang ako tinanong kung ano ang gusto ko?" may bahagyang panginginig sa boses niya. Bahagyang bumaba ang tingin ni Rafael sa kanyang tiyan bago bumalik sa mga mata niya. "At ikaw? Tinakasan mo ako nang hindi man lang ako tinanong kung anong gusto ko." Hindi siya nakaimik. "Huwag mong isipin na wala akong pakialam, Bella. Hindi ako ang tipo ng lalaking iiwas sa responsibilidad. Pero ikaw, ikaw ang umalis. At ngayon, gusto kong siguraduhin na hindi mo magagawa ulit iyon." Tumikhim siya at muling tinignan ang kontrata. "Nakasaad dito na hindi ko pwedeng ilihim sa'yo ang bata. Na kailangan nating pareho siyang palakihin." Tumango si Rafael. "Oo. Gusto kon

Pagkatapos ng kanilang ‘meeting,’ umuwi na rin siya sa wakas. Pagod ang kanyang katawan, pero higit pa roon, magulo ang kanyang isipan. Hindi ko inaasahan na sa unang araw pa lang ng paghahanap ko sa kanya, ay makikita ko na agad siya.Ngunit higit na mas nagpapabigat sa kanyang loob ang tanong na bumabagabag sa kanya. Ano ang plano ni Rafael? Ano ang sasabihin ko sa pamilya ko? Paano ko ipapaliwanag ang lahat ng ito?Ayon kay Rafael, hanggang sa manganak siya, dapat siyang manatili sa puder nito. Pero paano ko ipapaliwanag iyon sa kanila? Sa kakaisip, hindi na niya namalayan na nakatulog na siya.Nagising na lang siya nang maramdaman ang marahang pagyugyog sa kanyang balikat."Ate, ate, gising ka nga. May bisita ka sa baba. Hinahanap ka," anang tinig ng kanyang nakababatang kapatid.Napamulagat siya. Bisita?"Sino daw?" tanong niya habang pinipilit bumangon."Principal niyo raw po,” sagot nito.Nanlaki ang mga mata ni Bella."Ano?!"Mabilis siyang bumangon, kinuha ang tuwalya, at hal

Nakatayo pa rin si Bella sa gilid ng sasakyan, hindi makagalaw. Hindi pa rin niya matanggap ang narinig niya kanina. Bahay daw ‘to ni Rafael? Hindi. Hindi siya makapaniwala. Seryoso ba ‘to? Hindi ba siya tinutukso lang? Pero sa itsura ni Rafael, parang hindi naman ito nagbibiro. Napatingin siyang muli sa napakalaking bahay sa harapan niya. Kung mansion lang ang pag-uusapan, ito na siguro ang pinakamarangyang bahay na nakita niya sa buong buhay niya. Mas malaki pa ito sa eskwelahan nila, at mukhang mas mamahalin pa ang tiles kaysa sa sahig ng bahay nila. Lumingon siya sa gawi ni Rafael na kalmado lang na nakatayo malapit sa pintuan. Wala itong kahit anong bahid ng excitement o kung anong emosyon. Para bang wala lang ito sa kanya. Pero sa isip ni Bella, ‘Ano ba ‘to?! Hindi man lang ako na-prepare emotionally!’ Huminga siya ng malalim, saka pumikit ng mariin. ‘Okay. Relax lang. Hindi ka naman kakainin ng bahay na ‘to.’ Tumingin siyang muli kay Rafael, nagpipigil ng iritasyon. "Hoy.

Dahil hindi mapigilan ang sarili, lumapit siya upang silipin ang loob mula sa isang bintana. "Ano ‘to?" "Diyan tumutuloy ang mga hardinero at driver," sagot ni Rafael habang nakatayo lang sa gilid niya. "Minsan may tao, minsan wala, depende kung may kailangan pa silang gawin dito sa bahay." Nilingon siya ni Bella, nagtataka. "So ibig sabihin, madalas walang tao rito?" Tumango si Rafael. "Oo. Kung matapos na ang trabaho nila sa araw, umuuwi sila sa pamilya nila. Babalik na lang kinabukasan o kapag kailangan ulit." Napaisip si Bella habang pinagmamasdan ang maliit na bahay. "Ang ganda rin ng tirahan nila, ha. Parang mas maganda pa ‘to sa bahay namin." Isang mapanuring tingin ang ibinigay ni Rafael sa kanya. "Masyado kang impressed sa maliliit na bagay." "Well, siguro kasi hindi ako sanay sa ganito," sagot ni Bella sabay lingon sa kabuuan ng lugar. "Hindi kasi ako lumaki sa bahay na parang hotel." "Totoo naman," sang-ayon ni Rafael. "At hindi rin ako lumaki sa bahay na parang kubo

Pagkatapos ng hapunan, tumulong pa si Bella sa pagliligpit ng hapag-kainan kahit pa pakiramdam niya ay para siyang bombang anumang oras ay puwedeng sumabog. Hindi niya alam kung gaano katagal siya makakapanatili sa kasinungalingan na sinabi niya.Nang matapos ang mga gawain, agad siyang umakyat sa kwarto niya. Gusto niyang makapag pahinga, pero hindi rin niya maiwasang isipin ang mga sumunod na mangyayari.Pagkaupo niya sa gilid ng kama, napahawak siya sa noo. "Paano ko mapapanindigan ‘to?" bulong niya sa sarili.Wala pang isang minuto, biglang tumunog ang cellphone niya. Pagtingin niya sa screen, si Rafael ang tumatawag.Kabadong sinagot niya ang tawag. "Hello?""Natapos mo na?" malamig ngunit may bahid ng pang-uusisang tanong nito.Napabuntong-hininga siya. "Oo, nasabi ko na. Pero ang bigat sa loob, Rafael.""Hindi mo na mababawi ‘yan," diretso nitong sagot. "At mas mabuting galing na mismo sa'yo ang dahilan kesa mahuli ka nilang nagsisinungaling."Napakagat siya sa labi. Alam niyan