All Chapters of The Principal's Affair : Chapter 41 - Chapter 50

“Aray ko po, Lord,” wika ni Bella matapos mabangga ang noo niya sa pintuan ng ref. Dali-dali niyang binalik ang tingin sa ref at kunwari sobrang interesado siya sa loob nito. "Pang-ilang beses mo nang binuksan ‘yang ref?" Tanong ni Rafael sa kanya. ‘Giiiilk!’ mahinang wika niya na siya pang ang nakarinig. Parang napako siya sa kinatatayuan niya. PUTIK. Pilit niyang nilunok ang kaba at sinara ang ref, bago bumaling kay Rafael. "A-Ah… e… nag-iisip pa kasi ako kung ano ang gusto kong kainin!" Tumaas ang isang kilay ng lalaki. "Kung wala ka namang kukunin, umupo ka na lang." ‘Hala, hala! Tatabi ba ako sa kanya?! May choice ba ako?! Wala! ARGH!’ Dahan-dahan siyang lumapit sa mesa na parang may pasaning isang toneladang hiya. Hindi siya pwedeng tumingin nang diretso kay Rafael. Hindi niya kaya. Kumuha siya ng baso ng gatas at mabilis na iniinom ‘yon. Malamang! Buntis siya, dapat gatas lang! Pero putik, bakit parang… parang mas lalo lang siyang naging awkward?! Naramdaman niyang

Pagkalabas ni Bella ng mall, nag-abang siya sa harap habang hawak ang ilang paper bag ng pinamili nilang gamit para sa baby. Maya-maya lang, huminto ang isang pamilyar na itim na sasakyan sa tapat niya. Bumaba ang bintana, at sumilip si Rafael—seryoso ang mukha, tulad ng dati.“Sakay na,” malamig niyang sabi.Ngumiti si Bella at mabilis na sumakay sa passenger seat. Habang nagda-drive si Rafael, hindi niya napigilan ang pagiging madaldal.“Alam mo ba, ang saya ni mama kanina! Kung pwede lang bilhin lahat ng nasa mall, ginawa na niya! Tapos, may mga cute na damit doon na gusto kong bilhin pero grabe ang presyo! Ang mahal! Tapos, tawang-tawa ako kasi—”“Bella,” putol ni Rafael, hindi inalis ang tingin sa kalsada.“Ha?”“Ang ingay mo.” Anya nito sa kanya.Napanguso si Bella, pero hindi niya napigilang tumawa. “Eh, wala eh, masaya lang ako! Hindi mo ba ako namimiss?” pabirong tanong niya sabay tawa.Hindi sumagot si Rafael, pero bahagyang gumalaw ang sulok ng kanyang labi—parang pilit na

Habang nasa sasakyan, hindi maalis ni Bella ang kaba sa dibdib niya. Tahimik lang si Rafael habang nagmamaneho, pero ramdam niya ang tensyon sa loob ng sasakyan. “Sino siya?” ulit ni Rafael, mas mababa na ngayon ang boses nito. Napatingin si Bella sa kanya at napangiti nang pilit. “Ha? Ah… siya si—” “Ang pangalan,” malamig na putol ni Rafael, hindi man lang siya tinignan. Napabuntong-hininga si Bella. Wala namang masama kung sasabihin niya, ‘di ba? “Siya si Noah Cruz. Best friend ko noong college.” Tahimik si Rafael, pero napansin ni Bella ang bahagyang paghigpit ng hawak nito sa manibela. “Best friend lang?” tanong nito, pero may bahid ng pagsisiyasat ang tono. “Uh, oo naman!” sagot niya agad. “Si Noah? Grabe, Rafael, kung alam mo lang—” “Hindi ko nga alam, Bella. Kaya ipaliwanag mo.” Natahimik siya. Teka, bakit parang inis si Rafael? Huminga siya nang malalim at saka nagpatuloy. “Si Noah ay kaibigan ko simula pa noong college. Nag-aral siya sa ibang bansa for year

Tahimik ang biyahe pauwi.Nasa passenger seat si Bella, nakatingin sa labas ng bintana. Ang mga ilaw ng kalsada ay tila kumikislap sa kanyang mga mata, na parang pilit tinatago ang mga luhang hindi niya maipaliwanag kung para kanino at medyo kinakabahan din siya ngayon.Alam niyang nasa tabi lang si Rafael, pero bakit parang ang layo-layo ng presensiya nito?Wala ni isang salita ang binitawan ni Rafael simula nang umalis sila sa café. At si Bella, kahit gustong magbukas ng kahit anong usapan ay mapipigilan ang bigat ng sitwasyon.Natatandaan pa niya ang mensahe nito kanina.“Uuwi ka ba o doon ka na sa lalaking ‘yan?”Napapikit si Bella. Gusto niyang magpaliwanag, gusto niyang sumigaw na wala siyang ginagawa na mali, pero... paano nga ba magsisimula kung hindi rin siya sigurado sa nararamdaman?“Cold mo na naman,” bulong niya sa sarili, halos hindi marinig. “Para ka namang refrigerator.”Napalingon si Rafael saglit—na tila narinig ang kanyang bulong—pero agad ding ibinalik ang tingin s

Mabigat ang bawat hakbang ni Bella habang tinatahak niya ang maikling hallway papunta sa kwarto ni Rafael. Pero sa bawat paglapit niya sa pintuan, parang mas lalo namang bumibigat ang dibdib niya. Para bang sa bawat hakbang ay may kasamang tanong: Paano ko sasabihin? Hindi ba siya magagalit? Hindi ba niya ako pagtatawanan? Nakahawak na siya sa doorknob, pero hindi niya ito agad binuksan. Pinikit niya ang mga mata at pilit na kinakalma ang sarili. “Kaya mo ‘to, Bella. Para kay Kiera. Para sa pamilya mo. Huwag ka munang mahiya. Isantabi mo muna ‘yang pride mo.” Bulong niya sa sarili. Dahan-dahan niyang binuksan ang pinto, at doon niya nakita si Rafael—nakaupo sa gilid ng kama, nakayuko habang hawak ang cellphone. Tahimik ito, tila malalim ang iniisip. Walang salita ang lumabas agad sa bibig ni Bella. Tumayo lang siya sa may pinto, parang isang batang hindi alam kung papasok ba o lalabas. Napansin siya ni Rafael. Tumingin ito sa kanya—yung malamig na tingin na parang laging ma