Semua Bab ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว: Bab 91 - Bab 100

“พี่รองท่านบ้าไปแล้วหรือ” เยี่ยนเยว่ฉีมองหน้าพี่ชายผมสีเงินอย่างไม่อยากเชื่อ ก่อนหันไปอธิบายกับพี่ชายคนโต “ข้าแค่โกรธที่พี่ใหญ่สังหารมือธนูนั่นต่างหาก เพราะถ้ามันยังมีชีวิตอยู่เราย่อมรู้ตัวผู้บงการที่แท้จริง”เยี่ยนหยางจงหัวเราะเบา ๆ รู้สึกโล่งใจที่น้องสาวแสนงามยังมีมโนธรรมอยู่ ยังไม่เลือดเย็นเท่าเยี่ยนจิ้นหลิง“เจ้ารองคิดถึงผลลัพธ์มากกว่าวิธีการ ซึ่งบางครั้งข้าก็ไม่ได้เห็นด้วย ส่วนนักฆ่าบนขื่อคนนั้นอย่างไรก็คงไม่มีวันปริปาก เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ข้าจึงกำจัดทิ้งเสีย”“ฉีเอ๋อร์พอจะเข้าใจเจตนาของพี่ใหญ่แล้วเจ้าค่ะ” น้ำเสียงนางอ่อนลง เพราะถ้าเป็นนางก็คงไม่อาจปล่อยผู้บริสุทธิ์ให้ตายต่อหน้าต่อตาได้เยี่ยนหยางจงกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น ความเห็นแก่มโนธรรมในครั้งนี้อาจเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องวุ่นวายของเยี่ยนเยว่ฉี “น้องเล็ก เจ้าพอจะคาดเดาเหตุการณ์ในวันข้างหน้าได้แล้วกระมัง”“หวังว่าท่านอ๋องจะปฏิเสธคำขอของนาง” หญิงสาวตอบไม่ค่อยเต็มเสียงนัก“ดอกท้อบาน ชะตาฟ้าลิขิต นิมิตข้าแจ่มชัดแล้ว” เยี่ยนจิ้นหลิงเอ่ยเสียงเบา “ในเมื่อแผนตัดไฟแต่ต้นลมล้มเหลวไม่เป็นท่า น้องเล็กก็มีแต่ต้องยอมรับ”“พี่รองหมายความ

เมื่อผ้าคลุมหน้าถูกถอดออกไปแล้ว เยี่ยนเยว่ฉีถึงมองเห็นสภาพโดยรอบ ห้องหอของนางกับมู่เลี่ยงหรงอยู่ในส่วนของเรือนจันทราซึ่งอยู่ใกล้กับเรือนหลักมากที่สุด ห้องนอนของนางแบ่งออกเป็นสามส่วน มีห้องชั้นนอกซึ่งเอาไว้ใช้พักผ่อนนั่งเล่น ท่านอ๋องจัดเตรียมเก้าอี้กุ้ยเฟยและโต๊ะกินข้าวเอาไว้ให้พร้อมสรรพ เยี่ยนเยว่ฉีอมยิ้ม เพราะตนชอบนอนอ่านหนังสือหรืองีบหลับในวันที่อากาศดี ถัดมาเป็นห้องนอนซึ่งมีเตียงไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลาง ไม่เหมือนกับห้องเดิมของจวนกั๋วกงซึ่งจะจัดวางที่นอนเอาไว้ริมผนัง ภายในล้วนประดับตกแต่งด้วยเครื่องเรือนราคาแพง แม้แต่ม่านมุ้งก็เป็นแพรพรรณชั้นดีทั้งสิ้น ส่วนสุดท้ายคือห้องอาบน้ำ ภายในมีถังไม้ขนาดคนสี่คนเข้าไปอาบพร้อมกันได้อย่างสบาย เยี่ยนเยว่ฉีตื่นเต้นกับสิ่งที่เห็นอยู่ไม่น้อย ทุกสิ่งราวกับภาพฝัน นับแต่นี้ไป นางจะได้ใช้ชีวิตสูงศักดิ์เคียงข้างกับฉินอ๋องไปตลอดชีวิตแล้วผ่านไปสักครู่ชิงหรูก็กลับมาพร้อมกับอ่างทองคำ เยี่ยนเยว่ฉีสั่งให้นางวางของทั้งหมดไว้ที่โต๊ะหัวเตียง จากนั้นจึงโบกมือเป็นสัญญาณให้ทุกคนออกไปเพื่อที่นางจะได้ดูแลท่านอ๋องได้อย่างสะดวกในที่สุดเจ้าบ่าวเจ้าสาวก็ได้อยู่ด้วยกัน

แม้แทบจะไม่เหลืออาภรณ์ติดกาย ทว่าเยี่ยนเยว่ฉีกลับร้อนรุ่มมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อถูกกระตุ้นเพลิงในกาย เพื่อให้เขากับนางแนบสนิทใกล้ชิดยิ่งขึ้น มู่เลี่ยงหรงจึงขยับร่างบางให้หันหน้าเข้าหาตน และด้วยการบังคับขยับนี้เยี่ยนเยว่ฉีจึงต้องตวัดขาเรียวยาวโอบรอบสะโพกสอบของเขาเอาไว้ แล้วคล้องแขนกับลำคอเพื่อเป็นหลักยึด ฝ่ามือร้อนของบุรุษลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังนวลเนียน เมื่อพบกับปมเล็ก ๆ ที่ผูกไว้ก็กระตุกออกอย่างเบามือ อุปสรรคสุดท้ายถูกกำจัดจนสิ้น เหลือเพียงร่างเปลือยเปล่าของเทพธิดาแสนสวยในอ้อมกอดแสงจากเทียนมงคลคู่สีแดงวูบไหว อาบไล้ไปบนผิวขาวเนียนละเอียดดุจกระเบื้องเคลือบ ยิ่งทำให้เยี่ยนเยว่ฉีงดงามราวรูปสลักอันไร้รอยตำหนิ ช่างสูงค่าคู่ควรให้ทะนุถนอม‘วิเศษยิ่งนัก ยอดรักของข้า’ดวงตาลากไล้สำรวจเทพธิดาในอ้อมกอด ยิ่งมองยิ่งพบว่าเรือนกายของนางช่างสมบูรณ์แบบ เต็มไปด้วยเสน่ห์น่าหลงใหลทุกสัดส่วน ร่างระหงยั่วยวนน่าสัมผัสไปทุกตารางนิ้ว ไม่ว่ามือจะลูบไล้ไปตรงที่ใด ผิวกายขาวผ่องดุจแสงจันทร์กระจ่างก็เรียบลื่นนุ่มละมุนมือ มู่เลี่ยงหรงแทบลืมหายใจเมื่อแลเห็นปทุมถันอวบอิ่มเต็มตา ยอดสีหวานชูชันท้าทายให้ครอบครองยิ่งนัก ชายห

“อ้ายเฟย สี่คนนี้คือนางกำนัลที่ข้าคัดสรรมาให้ ข้ารับรองว่าพวกนางทำงานดีและมีความรอบรู้ หากเจ้าต้องการทราบเรื่องใดในจวน พวกนางสามารถแนะนำจัดหาให้เจ้าได้ทั้งหมด โดยเฉพาะชิงหรู นางดูแลห้องข้างของข้ามาหลายปี”เยี่ยนเยว่ฉีหรี่นัยน์ตามองชิงหรูอย่างเสียมิได้ พอเห็นก็จำได้ทันทีว่าหญิงสาวผู้นี้คือนางกำนัลที่เตรียมน้ำอุ่นมาให้เมื่อคืน นางหน้าตาสะสวย นัยน์ตาหวานฉ่ำดูยั่วยวน ผิวพรรณนวลเนียนเปล่งปลั่ง รูปร่างงามระหงสมส่วน มีเสน่ห์ดึงดูดใจบุรุษมากทีเดียวมู่เลี่ยงหรงที่ลอบสังเกตอยู่พบว่าเยี่ยนเยว่ฉีกำลังกินน้ำส้มอยู่ เขากลั้วหัวเราะเบา ๆ จนนางต้องหันมาค้อนผู้เป็นสามีทีหนึ่ง“ชิงหรูไม่ได้ถวายตัวให้ข้า”“ข้ายังไม่ได้ว่าอันใดท่านเสียหน่อย” หวางเฟยบ่นพึมพำเมื่อถูกจับได้“ก็ข้าอยากบอกเจ้านี่” ฉินอ๋องไม่ต้องการทำให้พระชายาคนงามต้องรู้สึกเสียหน้าจึงพูดแก้เก้อให้เสร็จสรรพ“เยว่ฉีทราบแล้ว” นางพอใจที่ท่านอ๋องไว้หน้าตนมู่เลี่ยงหรงยิ้มกว้าง ก่อนจะหันไปสั่งนางกำนัลทั้งหลายให้ปรนนิบัติผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ของหวางเฟย เหล่านางกำนัลรีบทำตามประสงค์ของเจ้านาย เยี่ยนเยว่ฉียอมรับว่าผู้ที่มู่เลี่ยงหรงคัดสรรค์มาให้นางนั้นทำ

ในที่สุดรถม้าก็แล่นมาถึงจุดจอดรถม้าของวังหลวงซิ่นเฉิงขานเรียกผู้เป็นนาย ส่วนซูจิ้งก็จัดการวางขั้นบันไดข้างรถม้า ทั้งสองต่างทำหน้าที่ของตนเองโดยไม่มองหน้า ไม่พูดไม่จากันแม้แต่ครึ่งคำ ทั้งที่ต้องเดินเคียงกันไปตลอดทางเป็นองครักษ์หนุ่มที่รู้สึกเหมือนจะทนไม่ไหว คิดว่ายังไงก็ต้องหาทางคุยกับซูจิ้งให้รู้เรื่องรู้ราว อย่างไรเสียตอนนี้ก็อยู่จวนเดียวกัน หากนางเป็นอนุบ่าวของเยี่ยนจิ้นหลิงจริง เหตุใดจึงตามหวางเฟยมาเล่า เขาจะต้องถามความให้กระจ่าง หากแม้ไม่มีวาสนาต่อกันก็ยินดีจะล่าถอย ไม่ใช่เดาสุ่มเอาเองเช่นนี้ เมื่อตกลงใจได้เขาก็ผ่อนคลายลงหลายส่วน‘คืนนี้ล่ะ ซาลาเปาน้อย ข้าจะต้องรู้ความจริงให้จงได้’มู่เลี่ยงหรงต้องพาเยี่ยนเยว่ฉีไปถวายพระพรไทเฮา หนทางจากจุดจอดรถม้าไม่ใกล้เลย ซ้ำไทเฮายังเลือกเวลาให้ทั้งสองมาเข้าเฝ้ายามตะวันตรงศีรษะ ที่น่าแปลกคือไม่มีเกี้ยวสำหรับสตรีมารับ กว่าจะถึงตำหนักของพระนาง ฉินอ๋องกับหวางเฟยต้องเดินเท้าเป็นเวลาราวหนึ่งก้านธูปเมื่อทั้งสองถึงที่หมายก็เห็นกูกูสูงวัยผู้หนึ่งยืนรออยู่หน้าประตูตำหนัก ครั้นนางเห็นมู่เลี่ยงหรงก็รีบเข้ามาต้อนรับทันที จากนั้นจึงเดินนำบุคคลทั้งคู่เข้าส