LOGINShare
2 นำเรื่อง (ต่อ)
Last Updated:
2025-04-15 16:30:02แมวปีศาจร้องเสียงหวานน่ารักแต่พินิจแล้วมันคือปีศาจชัดๆ
“หากเจ้ายังมองข้าอยู่เช่นนี้ สมควรถูกควักลูกตาหรือไม่”
นางว่าพลางคว้าผ้าผืนบางมาปกปิดร่างกาย
ดวงตาสีมรกตราวกับลูกแก้ว ไล่สำรวจเรือนร่างนางอย่างย่ามใจ ซึ่งมองพลางแลบเลียลิ้นสีแดงสด ราวกับอยากลิ้มรสชาติหอมหวานที่มันคุ้นเคย!!
“จะ เจ้าจะทำอะไรข้า”
หญิงสาวส่งเสียงตวาด แต่ร่างกายพลันอ่อนปวกเปียก และยังไร้พลังต่อต้านอีกฝ่าย ตัวนางคล้ายถูกสกัดจุดจึงมิอาจขยับไหว
จากนั้นร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นแทนเดรัจฉานตัวดังกล่าว
ยามนี้นางรับรู้ว่า อีกฝ่ายเป็นมนุษย์ผู้ชายร่างกายสูงใหญ่
“ลักลอบเข้าหาผู้อื่นยามวิกาล ย่อมไม่สมควร อื้อ อุ๊ย มะ มันย่อมไม่สมควร!! อมิตาพุทธ มะ มัน ปะ เป็น โอ้ บาป
กรรมโดยแท้!”
นางหลับตาพริ้ม สองมือเรียวขยุ้มหมอนและฟูกนอน ความรู้สึกซาบซ่านเจียนถูกปลดปล่อย และดูเหมือนอีกฝ่าย ช่ำชองในเรื่องรักๆ ใคร่ๆ คนผู้นั้นเลื่อนตัวลงต่ำเรื่อยๆ และเริ่มสนุกกับสิ่งที่เขาโปรดปราณเป็นพิเศษ
“อะ อย่า ส่วนงดงามนั้น สำหรับคนที่ข้าปรารถนาเข้าหอด้วยเท่านั้น!!”
เขามิสนใจ ดูเหมือนต้องการให้สวีหรันเฟยปลดปล่อยความสุขออกมา
“จะ เจ้า กระทำมากเกินไปแล้ว ชะ ช่างไร้ยางอาย”
เสียงคนตัวโตคำรามต่ำๆ ชวนให้ซ่านสยิวโดยแท้
สวีหรันเฟยขนลุกซู่เกรียว แต่จะทำสิ่งใดได้ เพราะกำลังตกเป็นของเล่นผู้อื่นอยู่
“ท่านไม่มีวันได้ลิ้มรสน้ำพิสุทธิ์ ของข้า มะ ไม่มีวัน!”
นางร้องบอก แต่ร่างกายกลับไม่เชื่อฟัง มิหนำซ้ำยังกดศีรษะคนผู้นั้นลงเพื่อให้ครอบครองสิ่งที่กำลังแข็งสู้ปากสู้ลิ้น
“หึๆ ๆ นี่คือการแก้แค้น ที่เจ้ากล้าบุกเข้ามาขืนใจข้า”
ในขณะที่คิดว่าตนกุมชัยชนะ นางกลับต้องร้องเสียงหลงในเวลาต่อมา ด้วยดวงตาและใบหน้าอีกฝ่ายคุ้นเคยยิ่ง
“ปะ เป็นท่าน อีกแล้ว”
เอ่ยจบสวีหรันเฟยก็ครางเสียงหลง ร่างเพรียวพลันเกร็งจัด เผลอแยกสองขากว้าง เผยทุกซอกมุมให้คนสัปดนเห็น
“เฟยเฟย เจ้ารักษาตัวได้ดีเสมอมาก งดงาม...ดอกไม้และเกรสของเจ้านั้น คือสิ่งที่ข้าคิดถึงตลอดเวลา”
อีกฝ่ายยิ่งกล่าวเช่นนี้ จึงกระตุ้นให้สวีหรันเฟยเข้าสู่จุดสุดยอดได้เร็วขึ้น
มินานหญิงสาวก็ปลดปล่อยออกมาระลอกใหญ่
หัวใจนางเต้นแรง แรงราวกับมันจะกระโจนออกมาอยู่นอกอก และอ่อนเพลียลงในทันที
“หึๆ ๆ หญิงแพศยาและสารเลว ทั้งอำมหิตเช่นเจ้า สมควรเป็นนางโลมในซ่องชั้นต่ำ ทำสิ่งใดเอาไว้ มินานกรรมจะตามสนอง” อีกฝ่ายเหมือนพวกผีเข้าผีออก เมื่อครู่ชมนางอยู่หยกๆ ตอนนี้กลับต่อว่า
“บัดซบ ทะ ท่านกล่าวหาข้า คำพูดพวกนั้น ไม่เป็นจริง”
“ฮ่าๆ ๆ ยังมีเรื่องชั่วๆ ที่เจ้าทำอีกมากมาย เฟยเฟย... อย่าเพิ่งร้อนใจไป ข้าจะทรมานเจ้าทุกค่ำคืน รีดเลือด รีดน้ำพิสุทธิ์ให้เหือดแห้งหมดจนร่าง”
“เหลวไหล ทะ ท่านมันก็แค่เข้ามาก่อกวนข้าในฝัน”
นางกล่าวดวงหน้าแต้มสีแรงระเรื่อด้วยอับอายต่อเรื่องที่เกิดขึ้น
“เฟยเฟย เจ้ากำลังกลัว แล้วอย่าตื่นตระหนกจนเกินเหตุ ด้วยข้าจะทำให้เจ้าอยากตายวันละพันหน เมื่อได้กลับรังรักของเรา และลงไปอยู่ในสุสานกับข้า ใช้ชีวิตเยี่ยงผีเน่ากับโลงผุ อยู่ด้วยกันตราบฟ้าดินสลาย”
สิ้นคำพูดนั้น นางจึงส่ายหน้าหวือ ก่อนร้องปฏิเสธสุดเสียง
“ไม่...ข้าไม่มีวันไปที่ใดทั้งสิ้น อีกไม่นานพวกเขาก็จะลืมตาขึ้นมาดูโลก”
“หึๆ ๆ เด็กน้อย เจ้าหมายถึงมารหัวขนในท้องของป่องๆ นี้น่ะหรือ ฝันไปเถอะ ข้าจะกรีดท้องเจ้า แหวกเอาพวกมันออกมาดูว่ามีหน้าตาคล้ายผู้ใด แน่นอนคงไม่ใช่ลูกของข้า เพราะเจ้านอกจากเก่งในการทำโอสถพิษ ยังฝักใฝ่การอ้าข้าให้บุรุษสอดใส่สิ่งสกปรกในกลีบดอกไม้ช้ำๆ คนไร้ยางอายย่อมเป็นเช่นนี้” เขาว่าร้ายนางด้วยถ้อยคำต่ำทราม
“ทะ ท่านเป็นผู้ใด ถึงได้หยาบคาย และป่าเถื่อนกับข้าเช่นนี้” เมื่อหลุดประโยคนั้นออกไป นางก็สะดุ้งตื่น
เม็ดเหงื่อผุดท่วมกายเย้ายวน พอสำรวจเนื้อตัวก็พบว่าบริเวณจุดงดงามมีน้ำหวานเกาะพราวอยู่ นอกเหนือจากนั้นสิ่งที่ไม่ทันเฉลียวใจที่หลังต้นคอ และขาหนีบถูกคนผู้นั้นกัด
สวีหรันเฟยเอะใจ จึงกวาดตามองไปรอบตัว ก่อนหยุดสายตาที่ขอบหน้าต่าง นางต้องตกใจจนร้องเสียงหลง เมื่อเห็นร่างของแมวสีเทาแลบลิ้นเลียเท้าหน้าข้างหนึ่งของตน ดวงตาของมันส่งต่อความเคียดแค้น และชิงชัง อึดใจเดียวกัน มือเรียวคว้าแจกันที่อยู่ใกล้ตัว ตั้งใจขว้างใส่แมวปีศาจ แต่ช้าเกินไป มันกระโดดหนีหาย ทิ้งไว้เพียงกลิ่นกายหอมประหลาดที่คละเคล้ากลิ่นสวาทที่อบอวลอยู่ในห้องนอนของสวีหรันเฟย
จากนั้น นางรู้สึกปวดหน่วงๆ ที่ครรภ์
โอ้ สายเลือดของคนผู้นั้นร้องประท้วงต่อสิ่งที่เกิดขึ้น
ช่างน่าละอาย กำลังจะเป็นมารดาผู้อื่นแท้ๆ แต่ไฉนนางไม่อาจระงับกำหนัดแสนต่ำช้านี้ได้
Latest chapter
อุ้มท้องหนีราชันย์ปีศาจ 60 สามีเก่า (บทส่งท้าย)
บทส่งท้าย สามเดือนผ่านไป เหยาหรูอวี้อยู่ไม่เป็นสุข นางไม่ได้อึดอัดในการอยู่เรือนรับรองสกุลหยาง ซึ่งตอนนี้ปรับเปลี่ยนหลายอย่างจนกลายเป็นตำหนักนอกวังหลวงของมู่ชิงเฉินเฮ่อไปโดยปริยาย ตอนนี้สถานะของนางคือพระชายาของอีกฝ่าย หากกล่าวไปแล้วก็ตลก ด้วยตั้งใจขอหย่า แต่มู่ชิงเฉินเฮ่อถามว่า แล้วใครจะดูแลนาง ได้ยินคำถามแบบนั้น เหยาหรูอวี้ทั้งสับสน มึนงง และทำตัวไม่ถูก “หม่อมฉันอยากเป็นอิสระ และไม่จำเป็นต้องมีบุรุษใดคอยให้ความช่วยเหลือ” “ฮ่าๆ ๆ ฝีปากกล้า แต่ดูเหมือนไม่ได้มีความมั่นใจเลย หรูอวี้” “เฉินอ๋อง... สงสารลูกนกสักตัวเถิด ท่านกำลังทำให้หม่อมฉันสับสน และอย่างไรตอนนี้ ท่านก็ต้องดูแลอนุอี้ ไม่นานนางก็คลอดปีศาจน้อย เอ๊ย คลอดองค์ชายแสนน่ารักให้ท่านเลี้ยง” “หรูอวี้ รู้ใช่หรือไม่ว่าเจ้ากลับแคว้นของตนไม่ได้แล้ว” อ๋องหนุ่มใช้คำถามง่ายๆ ไม่ได้มีน้ำเสียงดุดัน ทว่าเป็นยามนั้นที่เหยาหรูอวี้กลั้นน้ำตาไม่ไหว นางน้อยใจเป็นทุน และคิดถึงถิ่นฐานของตนด้วย “หม่อมฉันกลัว จากนี้ก็ต้องอยู่ที่นี่ตลอดไป ไม่มีคนรัก ไม่มีใครสนใจ เป็นได้แค่ท่านหญิงโง่เขลาผู้
อุ้มท้องหนีราชันย์ปีศาจ 59 สามีเก่า
จ้าวหว่านอี้และคนของนาง รวมถึงเหยาหรูอวี้แต่งตัวเป็นชาวเมืองทั่วไป เพื่อมาส่งอาหารและยารักษาโรค และเมื่ออยู่ด้านนอก หลายสิ่งบอกให้รู้ว่าไม่ปกติ หลี่จิ้งอยู่ไม่ห่างจ้าวหว่านอี้ ฝ่ายเหยาหรูอวี้มีคนอารักขาตลอดเวลา “สังเกตหรือไม่ว่า แม้เราปลอมตัวออกมายังมีคนรู้ นั่นย่อมหมายความว่า ในเมืองเจี้ยนมีสายให้คนพวกนี้” เหยาหรูอวี้พยักหน้ารับ พอเดินผ่านกลุ่มผู้คน เข้าไปในส่วนที่ลึกสักหน่อย ก็คนมาล้อมหน้าล้อมหลัง “ดี ข้าขี้เกียจเสียเวลา” จ้าวหว่านอี้ไม่ได้ท้าทาย นางรอให้คนร้ายเผยตัวนั่นเอง อึดใจต่อมา มีระเบิดควันพวยพุง และมือสังหารหมายเข้ามาชิงตัวจ้าวหว่านอี้ ทว่าเป็นคนของมู่ชิงเฉินเฮ่อ และทหารอารักขาปกป้องนางไว้อย่างสุดกำลัง ขณะเดียวกันฝ่ายตรงข้ามก็มีฝีมือดีมาก “คุณหนู!” พอรู้ว่ามีผู้ที่พุ่งเข้ามาหาตนคือใคร จ้าวหว่านอี้ก็หมุนตัวไปอีกด้าน แล้วพยักหน้าให้หลี่จิ้งช่วยจับตัวไว้ คนผู้นั้นเป็นวรยุทธ์ ฝ่ายหลี่จิ้งก็พอมีฝีมือบ้าง ทั้งคู่ปะมือกันอยู่สามสี่กระบวนท่า จ้าวหว่านอี้เห็นว่าคนของตนสูงวัย กว่าอาจเพลี่ยงพล้ำเลยตะโกนไปว่า
อุ้มท้องหนีราชันย์ปีศาจ 58 สามีเก่า
เช้าวันใหม่เกิดความโกลาหลที่หน้าประตูเมือง จ้าวหว่านอี้ขึ้นไปบนกำแพง มองลงไปด้านนอก เห็นว่ามีชาวบ้านทยอยเดินทางมาที่เมืองเจี้ยนอย่างไม่ขาดสาย ส่วนมากเป็นผู้ประสบภัยน้ำท่วม ยามนี้ไม่มีการเปิดให้คนเข้ามาด้านใน เนื่องจากป้องกันภัยและโรคติดต่อราษฎร รวมถึงพวกที่แอบอ้างปะปนเข้ามาเพื่อสร้างความก่อก่อนดังนั้นทางการจึงจัดหาที่พักด้านนอก สร้างกระโจม หรือที่นอนชั่วคราว และให้มีโรงทานแจกจ่ายนอกประตูเมืองด้วย เหยาหรูอวี้ตามมาสมทบบนกำแพงเมือง นางเห็นผู้คนมากมายก็ใจเสีย “พวกเขาอพยพมาไม่หยุด ความหิวทำให้เกิดเรื่องมากมาย และข้าเชื่อว่ามีผู้อยู่เบื้องหลังแน่นอน” “ดังนั้นขจัดต้นตอของปัญหา แล้วดูแลปากท้อง เมืองรอบๆ นี้ส่วนมากไม่ได้รับผลกระทบน้ำท่วม คงต้องการแรงงานเพาะปลูก อาจช่วยได้ไม่ทั้งหมด แต่ดีกว่าการป้อนอาหารให้พวกเขาอยู่เช่นนี้” จ้าวหว่านอี้กล่าวจบ เหยาหรูอวี้ก็ทึ่งจัด “อนุอี้มองการณ์ไกล ข้าไม่แปลกใจเลย หากเจ้าจะเป็นผู้มอบทายาทให้แก่เฉินอ๋อง” หญิงสาวยิ้ม แล้วตอบกลับ “แต่คนที่ฮ่องเต้อยากให้เป็นพระชายาของเฉินอ๋องคือเจ้า” เหยาหรูอวี้โบกมือไปมา พ
อุ้มท้องหนีราชันย์ปีศาจ 57 สามีเก่า
สถานการณ์แจกจ่ายอาหารเป็นไปตามที่จ้าวหว่านอี้คาดเดาไว้ คนที่หิวโหยรอรับของกิน ไม่มีการบ่น หรือแสดงกิริยาให้คนของจ้าวหว่านอี้ต้องปวดหัว ทว่าเวลาผ่านไปจนถึงช่วงบ่าย ฝ่ายของรองเจ้าเมืองก็แจ้งว่า ด้านนอกประตูเมือง มีชาวบ้านหลั่งไหลมามากกว่าเดิม ยามนี้นับแล้วเพิ่มขึ้นนับห้าร้อยชีวิต จ้าวหว่านอี้คิดถึงเรื่องในนิยายที่ตนเขียน และวางแผนรับมือให้ได้ จากนี้คือสิ่งที่ศัตรูนางกำลังก่อความวุ่นวาย จงใจให้มีผู้คนอดยากเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ “ภายในห้าวันนี้ จะมีคนมาที่เมืองเจี้ยน ให้เราต้องหาอาหารให้พวกเขาไม่ต่ำกว่าสองพันคน” “โอ้ คุณหนูหากมากมายถึงเพียงนั้น เกรงว่าข้าวที่ซื้อไว้คงไม่พอ อีกทั้งเสื้อผ้า ยารักษาโรคที่พวกเขาร้องขออีก” “ข้าเข้าใจ ตอนนี้มีคนวางแผนให้เราใช้เสบียงของสกุลหยางที่กำลังผ่านมาทางนี้ และข้าจะแบ่งมาสักส่วนหนึ่ง แล้วค่อยเติมกลับ” “หากทำเช่นนั้นจะไม่เป็นตามความต้องการของคนที่คิดร้ายต่อเราหรือเจ้าคะ” ซินเยว่ถามด้วยความอยากรู้ “เราต้องช่วยคนก่อน และข้าจะให้พวกที่ก่อกวน ชดใช้อย่างสาสม เพราะภัยน้ำท่วมครั้งนี้ เกิดจากพวกเขาทำลายเขื่อน และย
อุ้มท้องหนีราชันย์ปีศาจ 56 สามีเก่า
หลี่จิ้งเข้ามาหาหญิงสาว รายงานสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้น “คุณหนูเช้ามืดต้องออกเดินทาง คาดว่าใช้เวลาอย่างน้อยก็ราวๆ สองวันเจ้าค่ะ สกุลหยางเลือกจัดงานเลี้ยงที่เรือนรับรองนอกเมืองหลวง ดังนั้นแขกที่ไปจึงไม่ได้มากนัก แต่อย่างไรเสีย มีสตรีหลายคนที่ได้รับเชิญ รวมถึงคุณหนูเซียง” “เฮ้อ ตัวข้าตั้งแต่ถูกเฉินอ๋องฉุดตัวมา ก็ชอบอยู่ที่นี่ อีกอย่างเดินทางไกลๆ เป็นสิ่งที่น่าเบื่อ” “มิได้หรอกเจ้าคะ องค์ชายสามเตรียมรถม้าไว้ให้แล้ว นอกจากนั้นยังมีทหาร และบ่าวอีกไม่น้อย หากจะว่าไปก็เกินความจำเป็นอยู่มาก” เมื่อหลี่จิ้งกล่าวเช่นนั้น จ้าวหว่านอี้ก็ฉุกคิดหลายสิ่ง นางมาอยู่ที่นี่ไม่กี่วัน เป็นเรือนร้างอย่างที่มู่ชิงเฉินเฮ่อบอกก็จริง หากทุกอย่างสะดวกสบาย ท่าทางเขาไม่ได้ต้องการอนุเพิ่ม อีกอย่างในไม่ช้าเหยาหรูอวี้จะมาเป็นพระชายาของอีกฝ่าย ยามนี้มีหลายสิ่งที่จ้าวหว่านอี้ไม่เข้าใจ แต่นางจะไม่เปลี่ยนแปลงสิ่งใด ด้วยรับรู้ว่า เนื้อหาในนิยายยามนี้สามีเก่านางคือผู้ควบคุม นอกเหนือจากนั้น เรื่องสำคัญคือนางตั้งครรภ์ และไม่ใช่กับชายชู้ หากเป็นมู่ชิงเฉินเฮ่อ แล้วที่หวานชื่น อีกฝ่ายคลั่งรั
อุ้มท้องหนีราชันย์ปีศาจ 55 สามีเก่า
จ้าวหว่านอี้ไม่ได้โทษคนตัวโตสักนิด เป็นนางต่างหากที่อดทนต่อความซ่านสยิวไม่ได้ เสียแต่ว่าก่อนที่เขาจะปลดปล่อย ชายหนุ่มยังไม่พานางขึ้นสวรรค์ และน้ำอุ่นขาวข้นก็ทะลักออกมามากมาย จนนางกับเขาต่างอึ้งพอๆ กัน “เอ่อ ข้าเครียดไปสักหน่อย ภาระก็มาก เลย...อยากผ่อนคลายไวๆ” เขาเขิน ใช่... เหตุใดนางจะไม่รู้ การให้นางชักท่อนลำ แล้วใช้ลิ้น ปาก ดูดเล้าโลม สลับการครอบริมฝีปากเข้าออกลำอุ่นๆ เพียงไม่กี่อึดใจ ฝ่ายเขาก็หลั่งไหล ถึงนางจะมีความสุข แต่อดน้อยใจไม่ได้ “หม่อมฉันไม่ยอม ท่านพี่กินอิ่มคนเดียว แล้วยังทำท่าเหมือนจะหมดแรงด้วย” นางว่าและส่งสายออดอ้อน ด้วยความสิเน่หามากล้น ทั้งห่วงใยที่นางถูกขังคุกมู่ชิงเฉินเฮ่อเลยไม่ทันยั้งมือ เผลอสาดน้ำรักอย่างบ้าคลั่ง เปรอะทั้งใบหน้างาม และลูกกรงเหล็ก “เสี่ยวอี้ ข้าอึดและมีพลังมากแค่ไหน เจ้ารู้ดี เมื่อครู่แค่ตื่นเต้นมากไปสักหน่อย” “เช่นนั้นจงแสดงให้หม่อมฉันเห็นใหม่เถิดเพคะ” มู่ชิงเฉินเฮ่อ สูดลมหายใจลึก แน่นอนเขาจะทำเรื่องขายหน้าให้ตนเองด้วยการปลดปล่อยราวกับเด็กหนุ่มเข้าหอครั้งแรกไม่ได้อีกเป็นอันขาด “ปากเจ้า หน้าอ
You may also like
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว
หลิ่วเยว่120.4K viewsทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ
หิมะที่ปลิดปลิว61.8K viewsลิขิตรักภรรยาตัวร้าย
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ24.2K viewsชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม
เย่ชิงขวง99.6K viewsเชลยรัก ท่านอ๋องแฝดนรก
องค์หญิงโนเนม280 viewsข้ามภพเปลี่ยนชะตาร้ายยุค70
พี่สาวตระกูลหลี่273 viewsขยะผู้นี้ข้ายกให้เจ้า
BigM00N129 viewsเล่ห์ปีศาจ
JIeC500 views
