Semua Bab BonaFide Love รักจำยอม: Bab 91 - Bab 100

"อุแหวะ..."แค่รู้สึกตัวว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ ลิลินก็ลุกขึ้นมาอ้วกเอาสิ่งที่พะอืดพะอมในคอออกทันที ก่อนที่จะล้มตัวลงไปนอนอีกครั้ง และสูดหายใจเข้าลึกๆ ลึกๆจนเปิดตาตื่นขึ้นมาพรึบ!"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด""ลิลินจะกรี๊ดทำไม!""แล้วทุกคนจะมาจ้องหน้าลินทำไม!!>[]หญิงสาวหยัดลุก และมองทุกคนที่ยืนจ้องเป็นตาเดียว เธอทั้งตกใจ ทั้งงง มาได้ไง? ใครเชิญ? แล้วทำไมต้องมายืนจ้องครบทีมซะขนาดนี้"ก็ลินเป็นลมน่ะลูก^^" มาม๊าตอบยิ้มๆ "ลินเป็นลมแล้วไงคะ ไม่เห็นต้องมาเลย มันขัดจังหวะ วันนี้หมอณภัทรขอลินแต่งงาน ลินต้องการอยู่กับเขาแค่สองคน!"ทุกคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก สำหรับลิลินผู้ชายที่หนึ่งยังไง..ก็อย่างงั้น และเธอเองก็พึ่งถูกขอแต่งงาน ควรได้สวีทหวานกับหมอณภัทรสิ ญาติโกโหติกาจะมาที่นี่ทำไม! "แต่พวกเรามาแสดงความยินดีนะ นี่..ลิน มีอะไรจะบอกพวกเรารึป่าว" มาม๊าพยายามถามหญิงสาว และลูบเบาๆที่แขนของเธอจนตอนนี้...ลิลินไล่มองทุกคนที่ยืนอยู่ทีละคน..ทีละคน จนไปมองที่ปลายฝนที่ก้มหน้าก้มตา และข้างๆเธอก็คือหมอณภัทร ที่ยืนพิงกระจกฉีกยิ้ม และถือซองยาอะไรบางอย่างอยู่แต่เอ๊ะ..ยา?!!"หมอ...นั่น ยะ..ยาใคร?O_O"และแล้ว..

"ไม่เห็นหน้าเห็นตานานเลยนะ-_-"ทันทีที่ติณห์ลงจากรถสปอร์ตคันหรู อดีตแพทย์หญิงแม่ของเขา ก็เดินกอดอกออกจากบ้านมาทักทาย ซึ่งตอนนี้รถตู้อาลพาสสีดำสามคันและคนขับรถ กำลังสแตนบายรอเขาอยู่คนเดียว"ผมแค่อยากมีเวลาส่วนตัว -_-" ติณห์ตอบเรียบๆ และไม่ยอมสบตาแม่ของเขา"ทำไมต้องทำหน้าตึงใส่แม่ ที่มันเป็นแบบนี้ก็เพราะตัวเองทั้งนั้น ติณห์ต้องบริหารคนตั้งกี่คน แต่เที่ยววิ่งตามผู้หญิงไม่รับผิดชอบงาน จำไว้นะ..แม่พูดคำไหนคำนั้น ถึงติณห์จะประชดแม่...แม่ก็ไม่ใจอ่อนหรอก""ผมรู้ครับและผมก็ไม่ได้ประชด ผมก็มาแล้ว..มาทำตามคำสั่งแม่ทุกอย่าง เราจะไปกันเมื่อไหร่? ใครจะไปกับผมบ้าง""พ่อจะไปส่ง ส่วนอันติง.." แม่ของติณห์เว้นช่วง และหันไปมองสาวร่างเล็ก ที่เดินถือกระเป๋าเป้ออกมาพอดีจนเธอตอบว่า.."อันติงไม่ไปค่ะ ไม่ว่าง พี่ติณห์ไปกับพ่อเถอะ ฝากหอมแก้มคุณปู่คุณย่าด้วยนะ""ฝากอย่างอื่นไม่ได้รึไง?" ซีอีโอหนุ่มถามน้องสาว ที่ตอนนี้เธอเดินไปใส่รองเท้าผ้าใบแล้ว จนรายนั้นหันกลับมายิ้มแฉ่ง และตอบเขาว่า.."งั้นฝากขอตังค์ค่ะ ขอมาให้ได้นะคะ!^^""อืมโอเค แต่ทำไมพักนี้ดูอ้วนขึ้น? ได้ออกกำลังกายบ้างรึป่าวอันติง?"เท่านั้นแหละ..หญิงส

"หนูหมายถึง...ให้ติณห์กลับมาจากราชบุรีก่อนกำหนดเหรอ?"แม่ของติณห์ถาม แล้วรีบดึงสมุดสีชมพูจากมือพ่อมาดูด้วยเพราะท่านเอง ก็ตื่นเต้นที่จะมีหลานตัวน้อยเช่นกัน แต่ที่เงียบขรึมนั้น..แค่หมั่นไส้ลูกชายที่ทำอะไรไม่ถูกไม่ควร"ค่ะ..ถ้าแบบนั้น จะเป็นการรบกวนคุณพ่อคุณแม่เกินไปมั้ยคะ ถ้าไม่ได้..เอ่อไม่เป็นไรค่ะ^^""ได้สิ ได้...หนูจะไปตามกลับเองใช่มั้ย แม่จะได้จัดการเรื่องรถ ไม่ก็ให้คนขับรถที่บ้านไปส่ง"เมื่อเป็นไปตามหวัง..ปลายฝนก็ยิ้มกว้างออกมาทันที ก่อนที่เธอจะรีบตอบตกลง และยกมือไหว้ขอบคุณพ่อแม่ของติณห์ สุดท้ายแม่ก็ใจดีอย่างที่ลิลินพูด เพราะหลังจากบอกเรื่องหลานและท่านรู้ความต้องการของปลายฝนปุ๊บ พ่อกับแม่ติณห์..ก็ยอมตามใจว่าที่ลูกสะใภ้ เข้าอกเข้าใจเธอทุกอย่างท่านให้คนตามดูแลปลายฝนไปส่งถึงบ้าน แถมยังจัดการเรื่องรถ และหาคนขับที่ดีที่สุดพาปลายฝนไปราชบุรีด้วยจนวันต่อมา..หลังปลายฝนจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพ เธอก็กลับบ้านมาจัดกระเป๋า และเตรียมตัวออกเดินทางที่บ้าน"ไปราชบุรีเหรอปลายฝน ไปทำไมลูก? ลิลินไปด้วยรึป่าว"แม่บุญธรรมเดินมาถามตกใจ เพราะปลายฝนพึ่งบอกท่านปุบปับไม่ทันข้ามวัน เธอก็ลากกระเป๋าออกมาจัดซะ

มื้อค่ำกับคุณปู่คุณย่าอบอุ่นกว่าที่คิด..ถึงแม้คนที่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองแพ้ท้องแทนเมียอย่างติณห์จะอ้วกแล้วอ้วกอีกก็ตามจนตอนนี้เขารู้ว่าเขาไม่ได้ตรอมใจหรือประชดใครทั้งนั้น เขาป่วยแน่ๆและเขาก็ไม่ไหวแล้ว!"ขอตัวนะครับ! อ้วกกกกกกกก""ไหวมั้ยนั่น.." คุณปู่ถามตามหลังคนวิ่งดุ่มๆเข้าไปคะย่อนในห้องน้ำ ติณห์เอาทุกอย่างที่พึ่งยัดเข้าไปหมาดๆออกมาหมดเกลี้ยง"อ้วกกกกกกกก""ดีขึ้นมั้ยติณห์?""ผมต้องไม่สบายแน่ๆปู่ แพ้อากาศหรือแพ้อาหารแน่ๆ อ้วกกกกก~~!!"แพ้ท้องต่างหาก!ปลายฝนคิดในใจ ก่อนจะหันกลับไปยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กลับคุณย่าและเมื่อติณห์เดินกลับมา..ทุกคนก็เข้าสู่โหมดเงียบและทานอาหารต่อ ซึ่งที่เงียบก็เพราะส่วนนึงปลายฝนกำลังคิดแผนการบอกเรื่องท้อง ทำยังไงดี..บอกแบบไหนดีนะ..."อ้วกกกกกกก" นั่นแหละ..ขณะที่ปลายฝนครุ่นคิด ติณห์ก็วิ่งไปอ้วกอีกรอบ มันเป็นมื้อที่เต็มไปด้วยความสงสารปนสะใจ แต่ทั้งนี้..ก็ไม่มีใครกล้าหัวเราะออกมาหรอก ปล่อยให้ซีอีโอหนุ่มคนนั้น เขารับชะตากรรมแพ้ท้องไปคนเดียวจนทุกคนกินข้าวเสร็จแยกย้ายกันเข้าห้องพัก ห้องที่นี่ไม่ใหญ่มาก มีเตียงตู้เสื้อผ้าและโต๊ะทำงานไม้สักตามสไตล์บ้านสวนและเมื่อติ

พิธีกร : แสดงว่าคุณลิลินก็ไม่ได้ปรับอะไรเลยใช่มั้ยคะลิลิน : ไม่หรอก..ฉันปรับค่ะ พอหมอเขาพูดแบบนั้นฉันเองก็ไม่อยากให้เขาเหนื่อยใจ ฉันพยายามปรับอะไรที่ปรับได้ เช่นเรื่องเข้าครัว เรื่องนิสัยใจร้อนของตัวเอง ฉันก็พยายามปรับๆลดๆมันลงบ้าง พิธีกร : แหม ก็เพราะรักและแคร์ใช่มั้ยคะ? เอาล่ะค่ะ เรามาฝั่งเจ้าบ่าวบ้าง..^^พิธีกรเว้นช่วงครู่นึง เมื่อลิลินก้มเช็ดน้ำตาและส่งไมค์คืนให้หมอณภัทร ก่อนที่จะเปิดกระดาษสคริปต์อ่าน และถามเขาว่า..พิธีกร : คุณหมอ...พูดจริงหรือเปล่าคะ? ที่บอกว่ารับได้และไม่ให้คุณลิลินเปลี่ยนอะไร?ลิลินหันขวับมองหน้าพิธีกรทันที ที่เธอพูดไปเมื่อกี้มันไม่มีความหมายเลยรึไง เดี๋ยวเถอะ.. หมอณภัทร : พูดจริงครับ แต่มันก็เป็นคำพูดที่เป็นจิตวิทยาด้วย การที่เราจะเปลี่ยนใครสักคนจริงๆมันไม่จำเป็นต้องพูดหรือสั่ง เราแค่ทำให้เธอรู้สึกรัก..จนรู้ว่าต้องทำเพื่อเราเท่านั้น แต่ทั้งนี้ผมก็รับได้จริงๆนะครับ เพราะผมรักผู้หญิงคนนี้ไปแล้ว..ไม่ว่าเธอจะบอกว่าตัวเองนิสัยไม่ดี หรือไม่เป็นงานบ้าน ผมก็รัก^^ทุกคำ..ทุกประโยค..ลิลินตื้นตันมาก เธอมองชายหนุ่มที่ตัวเองรักทั้งน้ำตา และตอนนี้ก็ไม่สนว่าเครื่องสำอา