บททั้งหมดของ Forced to Marry the Cold, Blind Billionaire: บทที่ 31 - บทที่ 40

Hinawakan ni Manuel ang noo ni Mandy at marahang tinapik ito. “May asawa ka na, kaya mag-ingat ka sa itsura mo. Tingnan mo yang pawis mong tumutulo.”Napangisi si Mandy nang alanganin at itinuro ang dalang almusal sa kamay ni Manuel. “Kainin mo na, Tito, habang mainit pa.”“Punasan mo muna 'yang pawis mo.”Napailing si Manuel bago tumalikod upang iabot ang almusal kay Conrad.Samantala, ang dalagang nakasuot ng puting T-shirt ay naghalungkat sa kanyang bulsa ngunit hindi niya mahanap ang panyo niya. Papunta na sana siya sa banyo nang biglang lumitaw sa harapan niya ang isang madilim na asul na panyo.Isang pares ng mahahabang daliri ang may hawak nito.Kusa niya itong kinuha. “Salamat.”“Alam mong hindi kita talaga pinaalis para bumili ng almusal, ‘di ba?”Narinig niya ang malamig at mababang tinig ng lalaki. Saglit na natigilan ang kamay ni Mandy na pinupunas ang pawis niya.“Gusto lang namin na lumayo ka para makapag-usap ng mga bagay na ayaw naming marinig mo.”Tuluyan nang huminto

Bilang pinakamagandang paaralan sa bayan, hindi na bago ang eksenang may mahihirap na kamag-anak na humaharang sa mga estudyante sa harap ng eskwelahan upang humingi ng pera.Ngunit kailanman ay hindi inakala ni Mandy na isang araw, si Tita Leticia—na wala naman siyang kahit anong ugnayan sa dugo—ay bigla na lang susulpot sa paaralan upang hanapin siya."Lumabas na lang tayo sa likurang gate."Nakita ni Ronnie ang gulat sa mukha ni Mandy kaya napabuntong-hininga ito. "Hula ko na ngang hindi ka mag-iingat, kaya bumalik ako rito para hanapin ka.""Nai-post na ni Wendy ang litratong ito sa forum ng paaralan. Kapag dumaan ka sa harapan at nahuli ka ng tiyahin mo, siguradong buong eskwelahan ang mag-iisip na ikaw ang tinutukoy na babaeng pinapaaral ng isang mayaman!"Nakaramdam ng panlalamig si Mandy. Talagang nakakatakot ang tsismis.Kailanman ay hindi niya ikinahiya na kasal siya kay Conrad, pero sanay siya sa isang tahimik at payapang buhay—hindi niya gustong maging paksa ng usapan ng ib

Matapos ang maikling palitan ng bati, sumakay na ang lahat sa sasakyan.Si Kuya Greg ang nagmaneho, habang nasa likurang upuan sina Conrad, Mandy, at Ronnie.Tahimik ang loob ng sasakyan—sobrang tahimik na parang kahit ang paghinga nila ay kailangang ingatan.Mula sa rearview mirror, palihim na sinulyapan ni Mandy si Caleb, na naiwan pa rin sa may likuran ng paaralan."Kuya Greg, sigurado ka bang ayos lang na iwan siya mag-isa?"Walang pag-aalinlangang sagot nito habang nagmamaneho, "Huwag kayong mag-alala, Ma’am. Marunong po siyang umuwi mag-isa.""Oh..."Tumango si Mandy at nilingon si Conrad, na nakasandal sa upuan. Hindi niya matiyak kung tulog ba ito o gising. Pagkatapos, lumingon naman siya kay Ronnie, na tahimik lang na nakaupo sa tabi niya.Bigla itong nagtaas ng kilay at nagbigay ng makahulugang tingin kay Mandy bago naglabas ng papel at ballpen mula sa kanyang bag.Mabilis siyang nagsulat at iniabot ito kay Mandy.Napakunot-noo si Mandy bago kinuha ang papel. Nang basahin niy

Mahigpit na kinagat ni Bruno ang kanyang mga ngipin, at dahil sa matinding sakit, nagsimulang magbaluktot ang ekspresyon sa kanyang mukha.“Sir… alam kong may nasabi akong hindi maganda tungkol sa inyo noon, pero huwag ho sana kayong magtanim ng galit sa akin,” pagsusumamo niya.“Ako nga ay talagang mapagtanim ng galit.” May bahagyang ngiti sa labi ni Conrad habang kalmado niyang iniangat ang baso ng pulang alak at marahang tinikman ito.“Narinig ko, matagal mo nang iniisip ang babae ko… at hindi lang isang beses.”Natigilan si Bruno. “Babae mo? Si Mandy?”Parang nakuryente siya at hindi makagalaw.Si Mandy? Ang maliit, patpatin, at isang hamak na probinsyana… paano siya magkakaroon ng koneksyon sa isang makapangyarihang tao tulad ng lalaking ito?At higit pa riyan… paano siya naging babae nito?!Hindi niya napigilang pagmasdan ang lalaking may itim na telang nakapiring sa mga mata.“Ikaw…?""Kung pagbabasehan ang kaugnayan natin sa pamilya, dapat kitang tawaging pinsan.” Isang malamig

Bahagyang natigilan si Mandy, hindi agad naunawaan ang ibig sabihin ng sinabi ni Conrad. "Paano mo sisiguraduhin na hindi na siya muling magtatangka?"Halatang hindi inaasahan ni Conrad ang tanong na iyon at sandaling napatigil. Inabot niya ang ulo ni Mandy at marahang hinaplos ito.Pagkatapos, agad niyang inakay si Mandy gamit ang isang braso habang ang isa naman ay ginamit niya upang itulak ang kanyang wheelchair palayo.Napaka-awkward ng kanilang posisyon, kaya't ilang beses nagpumiglas si Mandy bago tuluyang nakawala.Mabilis niyang pinunasan ang namumulang mukha. "Hayaan mong ako na ang magtulak sa'yo pabalik."Bahagyang ngumiti si Conrad, tila natutuwa. "Masanay ka na. May kapansanan ang asawa mo, kaya kapag naglalambingan tayo, ganito talaga ang magiging sitwasyon."Umiling si Mandy habang tinutulak siya papunta sa elevator. "Pwede naman tayong maglambingan sa bahay, hindi kailangang ganito...""Halimbawa?""Sa sofa... o kaya sa kama... at pwede rin..."Bahagyang tumaas ang sulo