All Chapters of หวงรักยัยตัวร้าย: Chapter 61 - Chapter 70

19.20 น.ฉันนั่งสังเกตหน้าตาของพี่น้องคู่นี้เพื่อหาข้อแตกต่างมาเปรียบเทียบจุดเด่นจุดด้อย เขาคล้ายคลึงกันมากไม่มีอะไรจะให้ติหล่อแบบแพ็คคู่เหมือนเฮียๆ ฉันเลยอ่ะ แต่พี่ไกรเขาจะมีรูปร่างสูงใหญ่กว่าหน่อย บุคลิกก็เคร่งขรึมมากกว่าขุน ดูรวมๆ แล้วมีเสน่ห์เหลือเกิน เนื้อเพลงผุดขึ้นมาในหัวสมองทันที บ้านนี้เขาตั้งชื่อลูกชายแบบเท่ห์ๆ ออกแนวนักรบในสมัยก่อน เก๋ดีฉันชอบ คือมันดูมีที่มาที่ไปอ่ะ มีความเป็นไทยแท้ บ่งบอกถึงความแข็งแกร่งสมชายชาตรีขนานแท้เลย คนโตชื่อว่านายเกรียงไกร คนเล็กชื่อนายขุนพล พ่อชื่อนายชาติชาย แม่ชื่อนางสร้อยมาลามีความเข้ากัน“หนูทานอะไรก็น่าอร่อยไปหมดเลยลูก พ่อนี่นั่งมองเพลินเลย” คุณพ่อท่านยิ้มใจดี คงไม่คิดว่าหนูตะกละเกินเยียวยาใช่ไหมคะพ่อขากินไม่ได้หยุดปากเลย“คงเป็นเพราะว่าหนูหิวบวกกับอาหารอร่อยถูกปากทุกอย่างเลยมั้งคะคุณพ่อ พุงหนูจะแตกก็งานนี้แหละค่ะ” ฉันกลั้วหัวเราะ ตั้งแต่มานั่งนี่ฉันยังไม่หยุดกินเลย ทุกคนเอาใจฉันมาก โดยเฉพาะคุณแม่ที่เห็นอาหารบนโต๊ะพร่องลงก็รีบกวักมือเรียกพนักงานให้นำมาเมนูมาเสิร์ฟขึ้นโต๊ะอยู่เรื่อยๆ ล่าสุดนี่ก็ขนมจีบสูตรชาววังไส้กุ้ง สีเหลืองอร่าม รสชาติอร่อย

Kunpon Talksห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ ที่มีพื้นที่ใช้สอยแบ่งกั้นไว้เป็นสัดส่วน หรูหราสมราคาที่แพงเอาเรื่อง ในรูปแบบบ้านขนาดย่อส่วนลงมาเหมาะสมกับคนที่ใช้ชีวิตโสด มีคู่แต่ยังไม่มีลูกหรือชอบความสะดวกสบายในหลายๆ ด้าน สำหรับผมไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนขอแค่มีเมียหมูก็อยู่ได้ทุกที่ผมขนของมาไว้ห้องหมูพอๆ กับที่ผมขนของหมูบวกซื้อเพิ่มให้มาไว้ห้องผมจนเต็มไปหมดแทบทุกพื้นที่ เพื่อที่จะได้ไม่เป็นปัญหาในเรื่องเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้เฉพาะอย่างหากว่าคืนนี้อยากจะนอนที่ไหนก็ไปได้เลยโดยไม่ต้องเก็บ แต่ส่วนใหญ่เราจะอยู่ห้องหมูนั่นแหละเพราะใกล้มหาลัยมากกว่า เหมือนอย่างเช่นตอนนี้ผมกลับมาถึงคอนโดก็ห้าโมงสิบห้านาที จับแยกชนิดเลือกเอาของสดที่ซื้อติดมือกลับมาพอประมาณใส่ตู้เย็นเอาไว้ก่อน ซื้อตุนมากไม่ได้เพราะเดี๋ยวเราจะไม่อยู่ห้องกันหลายวันของมันจะเสียซะเปล่าๆ และมันก็ไม่ได้มีโอกาสพิเศษอะไรที่ผมลุกมาเข้าครัวด้วยตัวเอง ผมแค่มีความตั้งใจอยากจะทำอาหารเย็นไว้รอหมูที่เลิกเรียนแล้วขอไปเดินซื้อของใช้กับเพื่อนที่ห้างต่อเท่านั้นเอง หลายวันมานี้หมูแดงมักจะถูกคนนั้นคนนี้ดึงตัวไปโน่นไปนี่อยู่บ่อยครั้งจนผมเริ่มหงุดหงิดเมื่อไม่สา

“กับคนนี้จะมากหรือว่าน้อยก็ขึ้นได้ง่ายๆ อยู่แล้ว แค่เพียงคนเดียวเท่านั้น” ผมกระซิบและยึดเอวบางแล้วจับโยก ก้นแน่นๆ ที่นั่งทับเสียดสีกับขุนน้อยที่แข็งเป็นหินอยู่ในกางเกง เกยคางวางเอาไว้บนลาดไหล่เล็กตักข้าวเข้าปากตัวเองบ้าง พลางยักคิ้วให้เมียหมูที่ตวัดสายตาค้อนให้ขวับๆ แต่ปากกลับอมยิ้มซะอย่างนั้น“ขุน ป้อนอีกๆ เอาผัดฉ่ามั่ง หนวดปลาหมึกๆ” นิ้วเรียวเล็กของหมูชี้ไปที่จานผัดฉ่าที่ผมยังไม่ได้ตักป้อน ข้าวสวยสองจานแต่ผมตักกินแค่จานเดียว ผมคำหมูคำโคตรเจริญอาหาร“ว่าขุนว่าเป็นหนวดปลาหมึก ?” ผมทำเป็นไม่เข้าใจ“จะกินหนวดปลาหมึกต่างหาก ส่วนไอ้มือปลาหมึกอ่ะห้ามไปก็ไม่เคยจะฟังกันอยู่ดี” หมูทำหน้างอง้ำและแหงนมองผมจนคอตั้ง ปากยื่นแบบนี้อยากจูบให้ปากเบิร์นเลย ผมอมยิ้มกับความคิดตัวเองแล้วแนบริมฝีปากลงประทับที่หน้าผากใส“โอเค แต่หลังจากอิ่มข้าวแล้วเดี๋ยวให้กินขุนต่อ”“จิ๊!”Kunpon Endอิ่มท้องกับอาหารแสนอร่อยฝีมือขุนฉันก็มานั่งเอกเขนกดูทีวีไปพลางๆ ระหว่างรอพ่อบ้านส่วนตัวทำความสะอาดจานชามอยู่ในครัว เดิมทีฉันจะเป็นคนรับหน้าที่ต่อเองเพราะหลัวสุดที่รักทำอาหารให้กินแล้ว แต่เจ้าตัวไม่ยอมและไล่ให้ฉันมานั่งอยู่ที่

ฉันสะลึมสะลือลุกขึ้นมานั่งขยี้หูขยี้ตาเมื่ออยู่ๆ ก็สะดุ้ง อ่า นี่ฉันนอนหลับไปนานเท่าไหร่นะ แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหนแล้ว ยังบนเครื่องบินใช่ไหม แต่เอ๊ะ! เครื่องบินที่นั่งมามันไม่มีเตียงนอนแบบที่ฉันกำลังนั่งนี่นา ขุนก็ไม่อยู่ด้วย เขาหายไปไหน แล้วนี่ฉันถูกพามาที่ไหน ? ถูกจับตัวมาขายหรือเรียกค่าไถ่รึเปล่า“ไม่นะ! ม่ายยย”“หมวย / หมูแดง”“พิ้งค์! มินนี่!” ฉันตะโกนอย่างยินดีเมื่อเห็นเพื่อนรักทั้งสองคนเดินเร็วเข้ามาหา พลางคว้ามือของยัยสองคนนี้มาจับเอาไว้แล้วเขย่าแรงๆ พร้อมกัน คือดีใจอ่ะเจอเพื่อน“แกแหกปากร้องโวยวายขึ้นมาทำไมหมวย เป็นอะไรรึเปล่า อาการแกดูไม่ค่อยปกตินะฉันว่า” พิ้งค์ถามฉันอย่างเป็นห่วงแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆ สีหน้าดูเป็นกังวลจนเกินเหตุ คือว่าฉันไม่ได้เป็นบ้านะเหยพวกแก ยังปกติดี“นั่นสิ ไม่...ม่ายอะไร ฝันร้ายหรือว่ายังไง เล่ามาๆ” มินนี่นั่งลงบ้าง สายตาสองคู่จ้องฉันอย่างกดดัน เพื่อนมีท่าทางมึนงงกันแบบนี้ฉันคงไม่ได้ถูกจับตัวมาขายหรือเรียกค่าไถ่“ก่อนอื่นฉันต้องขอถามว่าตอนนี้เรากำลังอยู่ที่ไหนกัน และขุนหายตัวไปไหน” ฉันขมวดคิ้วมุ่น คำถามแรกก็สงสัย คำถามสองนี่หนักกว่า ปล่อยให้ฉันอยู่โดดเดี

“เห็น ?” ผมคว้าเอวคอดกิ่วไซส์เอสแล้วดึงเข้ามาหาตัวจนใบหน้าเราห่างกันเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้นจมูกก็จะแตะกัน สัมผัสได้ถึงลมหายใจอบอุ่น และหอมสะอาดของกันและกัน ผมยกมือลูบแผ่นหลังบางอย่างปลุกปลอบอารมณ์ที่ไม่คงที่ให้เย็นลงกว่านี้ หน้าเชิดๆ ของหมูยิ่งเชิดไปกันใหญ่เมื่อผมถามออกไปคล้ายไม่พอใจ ในการกระทำของเธอซึ่งเอาจริงๆ ก็คือไม่พอใจนั่นแหละ “เห็นขุนแล้วทำไมถึงไม่ยอมเรียกล่ะหมูเห็นแล้วทำเหมือนไม่เห็นทำไม ?”“...”เงียบ... หมูไม่ตอบโต้อะไรออกมา ได้แต่ทำหน้ายุ่งๆ คิ้วขมวด และปากยื่น ในหัวน้อยๆ กำลังคิดอะไรอยู่ผมว่าผมเดาออก และสิ่งที่หมูแดงทำนั้นมันคือ ‘การประชด’ ดีๆ นี่เอง ไม่อย่างนั้นไม่มีทางที่จะอยู่เฉย ปากอาจจะปฏิเสธว่ามันไม่เป็นความจริงหากผมพูดจี้ใจคนปากแข็งออกมา เชื่อเถอะว่าไม่มีใครรู้ใจและความคิดของหมูน้อยๆ คนนี้ดีไปมากกว่าผมหรอก“ขุนไม่อยากให้เราต้องมาโกรธกันเองนะ เพราะมันจะทำให้เราทั้งสองคนต่างไม่มีความสุข และอยากจะบอกว่าสิ่งที่เห็นมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดนะหมูจ๋า คนพวกนั้นก็เล่นน้ำในส่วนของเขาไป ขุนไม่ได้ให้ความสนใจ ไม่ได้แก้ตัวเพื่อให้ตัวเองพ้นความผิดที่มีสาวๆ มาอยู่ใกล้ๆ แต่มันคือเ