“ไปให้พ้นนะอย่ามายุ่ง” หญิงสาวเบือนหน้าหนีขณะใช้สองมือเล็กยันอกล่ำสัน
“ยังจะปฏิเสธอีกเหรอ แฉะขนาดนี้” มือใหญ่คลำช่องทางรักวนไปมาพลางเขี่ยติ่งกระสันเล่น เจย์เดนช้อนตามองหญิงสาวอย่างชอบใจที่เห็นเธอทำหน้าเซ็กซี่ ก่อนสอดนิ้วยาวเข้าในโพรงอ่อนนุ่มขยับขึ้นลงตามอารมณ์พิศวาส
“อื้อ อย่า…” หน้างดงามส่ายไปมาอย่างทรมาน สมองสั่งให้ผลักไสเขาไปให้พ้น แต่ร่างกายอ่อนระทวยให้เขาสัมผัสง่าย ๆ ไม่เข้าใจเลยเป็นอะไรกันแน่ถึงควบคุมตัวเองไม่ได้
“ฉันว่าเธอพร้อมแล้วนะ” เจย์เดนเปิดลิ้นชักข้างหัวเตียงและหยิบคอนดอมนำมาสวมใส่ จากนั้นจับขาเรียวแยกออกจากกันกว้างๆ และสอดแทรกความเป็นชายใส่ในตัวเธอพรวดเดียว ทว่าแค่ส่วนหัวรับรู้ถึงความคับแน่น
“อึก เจ็บ…” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก ณิชาพยายามจะเขยิบตัวหนีให้หลุดจากท่อนลำขนาดใหญ่ แต่อีกคนรั้งไว้อย่างเอาแต่ใจ
“อยู่เฉย ๆ สิ”
“ณิเจ็บนะคะ” เธอบอกเสียงอ่อน ขณะเดียวกันหยาดน้ำใสหลั่งไหลรินข้างหางตา
“เธอก็อย่าเกร็งสิ ถ้าไม่อยากเจ็บ”
“คุณก็ปล่อยณิไปสิคะ” เสียงหวานสั่นเครือ ไม่เข้าใจเลยเขาจะรั้งเธอไว้ทำไม
“อย่าทำเหมือนไม่เคยไปหน่อย ไม่เคยเจอไซซ์แบบฉันล่ะสิ” เขาไม่เชื่อหรอกเธอจะไม่เคยผ่านมือชายใด
“ณิไม่เคยจริง ๆ” หน้าจิ้มลิ้มส่ายไปมา
เธอต้องทำอย่างไรเขาถึงจะเชื่อตนเองว่าไม่เคยมีอะไรกับใคร และไม่ได้ทำร้ายคริสตัล
“หุบปากซะ!! ฉันไม่อยากฟังคำโกหก” ชายหนุ่มก้มหน้ามองจุดเชื่อมระหว่างกันก่อนดันความเป็นชายเข้าพรวดเดียวจนสุด
“กรี๊ด!!” ณิชากรีดร้องลั่นห้องปานจะขาดใจ หญิงสาวกำหมอนใบใหญ่แน่นเพื่อข่มความเจ็บปวด ขณะนี้รู้สึกเหมือนร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ
“คุณ…ณิเจ็บ”
“ผ่อนคลายเข้าไว้ ห้ามเกร็ง” เจย์เดนก้มมองส่วนนั้นของเขากับเธอ คิดไม่ถึงณิชาจะไม่เคยผ่านมือใครมาก่อน หากไม่ได้สัมผัสด้วยตัวเองคงไม่มีทางรู้เด็ดขาด
“เอาออกไปได้ไหมคะ” ส่งสายตาเว้าวอนคนเหนือร่างหวังขอความเห็นใจ
“ไม่” คำตอบจากคนตัวโตทำให้หน้าหวานสลด เจย์เดนทาบริมฝีปากหยักลงบนกลีบปากอวบอิ่ม ดูดดื่มอย่างคนหิวกระหาย
จูบนุ่มนวลของมาเฟียหนุ่ม ทำณิชารู้สึกผ่อนคลายและตอบรับจูบอย่างเงอะงะ
เมื่อร่องรักเริ่มปรับสภาพคุ้นชินกับท่อนเนื้อขนาดใหญ่ จึงเริ่มสาวสะโพกสอบเข้าออกด้วยจังหวะเนิบนาบขณะยังคงแลกลิ้นอย่างอ่อนโยน
“อื้อ” ความสุขที่ได้รับทำเอาณิชาเคลิบเคลิ้มพร้อมเปล่งเสียงครางต่ำในลำคอ ก่อนปิดตาสนิทและปล่อยเรือนร่างให้ผ่อนคลายกับบทรัก
“ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอยังไม่เคย” เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหูขาวสะอาด
เจย์เดนดูดเลียซอกคอหอมกรุ่น แล้วประทับรอยแดงมากมายแบบที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน ไม่รู้ทำไมถึงอยากตีตราจองเธอเป็นของเขาเพียงผู้เดียว
“อื้อ อ๊ะ”
จังหวะการกระแทกกระทั้นหนักหน่วงมากยิ่งขึ้น หญิงสาวจึงส่งเสียงลั่นห้องประสานเสียงเนื้อกระทบกัน
“อื้อ เสียวเหลือเกิน” เธอเพิ่งจะเคยรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรก ไม่รู้ต้องบรรยายอย่างไรดี คราแรกเจ็บแต่สักพักเริ่มดีขึ้น
แขนขาวเนียนโอบกอดกายแกร่งแน่น ทุกครั้งที่เขาทำรุนแรงเธอจะขีดข่วนเต็มแผ่นหลังกว้างเพื่อระบายความเสียวซ่าน
“รู้สึกยังไงบ้าง ชอบไหม”
“อื้อ ไม่รู้” ณิชาส่ายหัวไปมา เธอไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น นอกจากความรู้สึกแปลก ๆ ที่เพิ่งเคยสัมผัส
“งั้นเหรอ เดี๋ยวฉันทำให้เธอรู้เอง” เจย์เดนฉีกยิ้มดั่งคนเจ้าเล่ห์
ชายหนุ่มถอดถอนแก่นกายจากร่องรัก พลิกคนตัวเล็กให้อยู่ในท่าคลานเข่า จากนั้นส่งท่อนลำขนาดใหญ่ใส่ไปในตัวเธออีกครั้งพรวดเดียว เริ่มละเลงบทสวาทใหม่อีกรอบอย่างดิบเถื่อน ไร้ความปรานีเต็มไปด้วยไฟราคะ
คราวนี้มาเฟียหนุ่มซอยสะโพกเข้าออกแบบไม่ยั้ง ทำณิชากรีดร้องลั่นห้องก่อนหันมองหน้าหล่อเหลา ไม่รอช้าประกบจูบปากนุ่ม ดูดดื่มอย่างคนอดยากมาเนิ่นนาน แล้วเผลองับริมฝีปากอมชมพูอย่างมันเขี้ยว
“อ๊ะ” คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก รับรู้ถึงกลิ่นเลือดเค็มปร่า ทว่าไม่ได้สั่งห้ามให้เขาหยุดกิจกรรมเข้าจังหวะ ทุกอย่างยังคงดำเนินต่อไป
คนตัวโตเปลี่ยนท่าใหม่อีกครั้ง เขาให้ณิชานอนตะแคงส่วนตัวเองโอบกอดเธอจากด้านหลัง โดยจุดเชื่อมระหว่างกันยังไม่หลุดออกจากกัน
ระหว่างสอดแทรกความเป็นชายใส่ในตัวเธอ มือใหญ่ทั้งสองข้างบีบขยำดอกบัวตูมอย่างเมามัน ไม่วายละเลงปลายลิ้นสากเลียบริเวณหัวไหล่มนจนเปียกชุ่ม
“อื้อ อ๊ะ”
“รู้สึกดีไหม” ว่าพลางบีบเคล้นทรวงอกอวบอั๋นสลับการสะกิดยอดถันสีหวาน
“อืม” ณิชาพยักหน้าหงึก ๆ ไม่เคยรู้มาก่อนสิ่งที่กำลังกระทำกับเขาอยู่ตอนนี้จะดีมาก บางครั้งเขารุนแรงแต่ก็อ่อนโยนในเวลาเดียวกัน
“อื้อ คุณ…ณิรู้สึกเหมือนปวดฉี่เลย”
“เธอใกล้จะเสร็จแล้วต่างหาก” มาเฟียหนุ่มตอบอย่างอารมณ์ดี
ความโกรธและความเกลียดชังที่มีต่อณิชา ทำให้ลืมชั่วขณะ นอกจากความสำราญใจที่ได้รับจากคนตัวเล็กก็ไม่สนใจสิ่งใดอีก
“ฉันใกล้จะเสร็จแล้วเหมือนกัน ณิชา” เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อหญิงสาว
เจย์เดนพลิกเธอให้นอนหงายดั้งเดิม แล้วคร่อมร่างบอบบาง จากนั้นยกขาเรียวข้างหนึ่งพาดบ่าแกร่งพลางหันหน้าไปดูดเลียขาเรียวอย่างคลั่งไคล้
กลิ่นกายเฉพาะจากตัวเธอทำเอาหลงใหลยิ่งนัก จนเขาต้องซุกหน้าคลอเคลียคอขาวเนียนซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับคนเสพติดกลิ่นตัวเธอ
“ทำไมตัวหอมขนาดนี้” เหลือบมองหน้าหวานซึ่งแดงก่ำจากการร่วมรัก
“ไม่รู้ค่ะ”
“ฉันใกล้เสร็จแล้ว ขอเอาแรง ๆ ละกัน” เขาไม่ได้ขออนุญาตเพียงแค่บอกให้รับรู้เท่านั้น เผื่อเธอจะเตรียมรับมือ
ชายหนุ่มจับยึดเอวคอดกิ่วแน่นพร้อมเร่งจังหวะเร็วกว่าเดิม แล้วกระแทกเข้าในตัวเธอถี่รัวโดยไร้ความปรานี
“อ๊ะ อ๊า คุณคะ รุนแรงไปแล้ว” เธอนิ่วหน้าเข้าหากันด้วยความเจ็บ
“อดทนหน่อยละกัน ฉันใกล้เสร็จแล้ว” พูดจบ ก้มมองส่วนล่างระหว่างกัน
สักพักผ่านไปกายแกร่งเริ่มเกร็งกระตุกก่อนปลดปล่อยน้ำเชื้อ เจย์เดนถอดท่อนลำออกจากตัวหญิงสาว ก่อนถอดคอนดอมทิ้งและชักรูดเอาน้ำออกจากตัวให้ไหลเปรอะเปื้อนหน้าท้องแบนราบ ไม่วายส่งเสียงคำรามในลำคอ
“เฮ้อ” เขาล้มตัวนอนลงข้างณิชา ซึ่งคนตัวเล็กกำลังหอบหายใจถี่รัวอย่างเหนื่อย
“จะไปไหน” เจย์เดนเอ่ยถามหญิงสาวที่ตั้งท่าจะลุกขึ้นจากเตียง
“กลับห้องค่ะ” เมื่อได้สติจึงรู้แล้วเผลอพลาดทำสิ่งใด ณิชาเลยอยากกลับห้องพักเพื่อทบทวนเรื่องราวก่อนหน้านี้ เธอเสียใจเหลือเกินปล่อยให้ครั้งแรกกับคนป่าเถื่อนเช่นเขา ทั้งที่ตั้งใจเก็บไว้ให้กับคนที่รักในอนาคตในวันเข้าหอ แต่ต้องมาสูญเสียเช่นนี้
“ฉันอนุญาตแล้วเหรอ” ถามเสียงดุ แล้วเด้งตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมคว้าเธอมากอด
“ปล่อยนะคะ” หญิงสาวดิ้นสุดฤทธิ์ ถึงอย่างไรสู้แรงมหาศาลของเขาไม่ได้
“ฉันถามว่าฉันอนุญาตแล้วเหรอ” ตะคอกเสียงดังลั่นอย่างโมโห เพราะไม่เคยถูกใครทิ้งมาก่อนหลังมีอะไรกันเสร็จ จึงค่อนข้างรู้สึกเสียศักดิ์ศรี
“ทำไมฉันต้องฟังคุณด้วย”
“จะทำไมล่ะ ก็เธอเป็นเชลยของฉัน” บอกอย่างคนเหนือกว่า
“ฉันไม่ใช่เชลยของคุณ ฉันไม่เคยทำร้ายใคร คริสตัลบอกคุณหรือไงว่าฉันทำร้ายเธอ” เธอเหนื่อยเกินต้องพูดคำซ้ำ ๆ กับเขา ซึ่งอีกฝ่ายไม่ยอมรับฟัง
“เฮอะ!! ทำมาเป็นดื้อด้าน ทีตอนอยู่ใต้ร่างฉันครางลั่นเชียว” เหลือบมองคนตัวเล็กด้วยสายตาเหยียดหยาม
เพียะ! เธอทนฟังคนตัวโตดูถูกต่อไปไม่ไหว เผลอยกมือเล็กฟาดแก้มสากเต็มเหนี่ยว หญิงสาวไม่อาจล่วงรู้เลยการตบหน้ามาเฟียจะทำให้เธอตกที่นั่งลำบาก
“ชอบความรุนแรงสินะ” แสยะยิ้มชั่วร้าย
เจย์เดนกระชากณิชาพร้อมจับกดลงบนที่นอน จากนั้นมอบบทสวาทรุนแรงกว่าก่อนหน้าหลายสิบเท่า ทั้งหนักหน่วงและดิบเถื่อนเพราะความโมโหทำให้เขาขาดสติยับยั้ง
กิจกรรมเข้าจังหวะดำเนินตลอดทั้งคืน แม้จบลงหลายครั้งแต่มาเฟียหนุ่มยังคงตักตวงเรื่อย ๆ ซ้ำหลายรอบ
แสงตะวันยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนโทนสีดำ ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรา บ่งบอกถึงรสนิยมมาเฟียหนุ่มเป็นอย่างดีคนตัวเล็กบนเตียงปรือตาขึ้นเชื่องช้า เพื่อปรับสภาพให้คุ้นชินกับแสงแยงตา“อื้อ”“ตื่นแล้วก็ไสหัวไปซะ”เสียงดังในระยะใกล้เคียงทำให้ณิชาหันมองก่อนพบกับเจ้าของห้องในสภาพชุดคลุมอาบน้ำ เส้นผมเปียกชุ่ม ไม่ต้องบอกก็รู้เพิ่งผ่านการอาบน้ำมาหมาด ๆ“คุณ” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หญิงสาวเด้งตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมคว้าผ้าห่มคลุมเรือนร่างร่างกายของเธอเต็มด้วยรอยแดงมากมาย ตอกย้ำได้ดีว่าเรื่องเมื่อคืนคือความจริงไม่ใช่ความฝัน เธอกับเขามีอะไรกันแล้ว“ไม่ต้องห่วงผู้หญิงจืดชืดอย่างเธอ ฉันไม่กินซ้ำสองหรอก”คำพูดของมาเฟียจอมโหดทำให้เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน เพื่อข่มความเจ็บปวด เขาช่างเป็นผู้ชายที่แย่ที่สุด“ทำไมยังไม่ไปอีกล่ะ” เธอไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหนทำเอาเขางุนงงไม่น้อย ก่อนเจย์เดนจะนึกบางอย่างขึ้นได้แล้วพูดออกมา“อยากได้เงินสินะ” เท้าใหญ่ก้าวเดินไปข้างเตียง เขาเปิดลิ้นชักพร้อมหยิบอะไรสักอย่างออกมา ก่อนกรอกจำนวนเงินลงในเช็คนำไปยื่นให้เธอ“รับไปสิ แล้วรีบไสหัวกลับไปทำงาน”“อะไรคะ” นัยน์ตากลมโตมองสิ่งที่อยู
“นี่มันอะไร ไททัน” ลีออนแพทย์หนุ่มประจำตระกูลหรือน้องบุญธรรมของเจย์เดนเอ่ยถามหลังจากตรวจร่างกายณิชาเสร็จเรียบร้อย“เอะอะเสียงดังอะไรกัน ลีออน” เสียงทุ้มของเจย์เดนแทรกขึ้น ก่อนเดินมาหยุดข้างกายของน้องบุญธรรม“พี่ ผู้หญิงคนนี้คือใคร” หันมองณิชาก่อนจ้องมองหน้าเจย์เดนอย่างเค้นคำตอบ“ไม่ใช่เรื่องของนาย เสร็จแล้วก็กลับไปได้”“แต่…” แพทย์หนุ่มจำใจต้องเงียบลง ทันทีที่เห็นใบหน้าไม่พึงพอใจของพี่ชายบุญธรรม“ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปได้แล้ว”“ครับ” ก่อนจากไป ลีออนเหลือบมองสาวเอเชียอีกครั้งด้วยความสงสัย“ไททันไปส่งลีออน”“ครับ” โน้มตัวทำความเคารพเจ้านายหนุ่ม แล้วจากไปพร้อมกับลีออน ปล่อยให้เจย์เดนอยู่กับณิชาตามลำพังมาเฟียหนุ่มเดินมานั่งบนเตียงข้างคนตัวเล็ก เขาช้อนตามองเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง คาดเดาไม่ได้เลยคนตัวโตกำลังคิดอะไรอยู่ แววตาที่มองเธอเย็นยะเยือกทำเอาใครก็ตามที่ได้เห็นต้องรู้สึกเย็นสะท้านทั่วร่างกาย“อย่าฝันว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ”ณิชาเริ่มรู้สึกตัว ดวงตากลมโตลืมขึ้นอย่างชักช้า ก่อนสะดุ้งที่เห็นมาเฟียจอมโหด หญิงสาวรีบเด้งตัวอย่างไวและถอยหลังหนีชิดหัวเตียง“เฮอะ กลัวเหรอ”“คุณมันเลวที่สุด”“ด่
“เข้าไป” เจย์เดนเปิดประตูห้องหนึ่งพร้อมสั่งคนตัวเล็กข้างกายเข้าไปข้างใน“ไม่เอา” หญิงสาวส่ายหน้าไปมา เธอกลัวความมืดจึงไม่กล้าเข้าไปตามลำพัง“นี่คือบทลงโทษของเธอ เข้าไปซะ!!”“ไม่เอา ขอร้องอย่าทำแบบนี้”“เธอไม่มีสิทธิ์ขัดขืน” เขาผลักร่างเล็กไปด้านในก่อนล็อกประตูโดยไม่สนใจเสียงร้องของณิชา แล้วเดินออกห่างจากบริเวณนั้นปัง! มือเล็กทุบประตูถี่รัวพลางส่งเสียงเรียกคนข้างนอก ทว่าไม่มีใครสนใจเลย กระทั่งเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าจนหยุดลง“ฮึก ฮือ ๆ ณิกลัวเหลือเกิน” หญิงสาวนั่งชันเข่าและปล่อยน้ำตาปลอบประโลมจิตใจในยามนี้ภาพความทรงจำในอดีตพรั่งพรูเข้ามาในหัวราวกับหนังม้วนหนึ่ง แม้อยากสลัดทิ้งก็ทำไม่ได้เพราะสถานการณ์ในตอนนี้บีบบังคับทำให้นึกถึงย้อนหลังไปเมื่อสิบสามปีก่อน ในคืนที่ฝนตกหนักภายในบ้านขนาดปานกลาง เด็กหญิงวัยสิบขวบกำลังถูกแม่เลี้ยงฉุดกระชากและลากพาไปยังที่หนึ่ง “น้าจะพาณิไปไหน” ณิชาในวัยสิบขวบถามด้วยเสียงสะอื้น“พาแกไปขังไง ดื้อนักใช่ไหม”“ณิไม่ได้ดื้อนะคะ” เด็กหญิงพยายามอธิบายให้ผู้เป็นแม่เลี้ยงฟัง “มันโกหกแม่ นังณิมันตีหนูด้วย” เด็กหญิงอีกคนรุ่นราวคราวเดียวกับณิชาแทรกขึ้น“แกตีลูกฉันด้วย
ท่ามกลางความเงียบสงัดมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงาน นับจากสาวใช้ออกจากห้องราว ๆ เกือบห้านาที ณิชาและเจย์เดนต่างฝ่ายต่างไม่ยอมเปล่งวาจาใดออกมาสักคำ กระทั่งหญิงสาวทนไม่ไหวเพราะอึดอัดมากเหลือเกินจึงพูดขึ้นทำลายความเงียบ“คุณคะ”“อะไร” หันขวับมองคนตัวเล็ก อยากจะรู้เหลือเกินจะมาไม้ไหน ผู้หญิงอย่างเธอร้ายลึกยิ่งนักซึ่งเขาจะไม่มีวันหลงกลเด็ดขาด“ณิยอมคุณทุกอย่างแล้ว ขอร้องอย่าทำแบบนั้นกับณิอีกเลย” ณิชาหมายถึงการขังเธอไว้ในห้องใต้ดิน“พูดแบบนี้หมายความว่าไง” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ปรายตามองคนตัวเล็ก“ณิยอมทุกอย่างไม่ว่าคุณจะทำอะไรกับณิ แต่อย่าขังณิไว้ที่ห้องนั้นอีกเลย ณิกลัว” เสียงหวานเริ่มสั่นเครือ“เฮอะ! มุกตื้น ๆ คิดว่าฉันดูไม่ออกเหรอ จะหลอกให้ฉันตายใจใช่ไหม หลังจากนั้นก็จะหนี”“ณิพูดจริง ๆ นะคะ ณิยอมทำทุกอย่างตามคำสั่งของคุณ” เธอเหนื่อยเกินกว่าจะโต้แย้ง“พูดจริงเหรอ ที่บอกว่าจะยอมทุกอย่าง” ถามอย่างมีเลศนัย สายตาคมกริบคอยจ้องคนตัวเล็กราวกับจับผิด“ค่ะ”“ถ้าเธอไม่ได้โกหก ฉันจะลองเชื่อดูสักครั้ง แต่ถ้าเธอกล้าหลอกฉันรู้ไว้ด้วยว่าฉันไม่ปล่อยไว้เด็ดขาด”“ณิไม่กล้าหลอกคุณหรอกค่ะ” หญิงสาวมอง
หลังจากเจย์เดนอิ่มหนำจึงอุ้มคนตัวเล็กไปวางบนเคาน์เตอร์ที่มีกระจกสะท้อนภาพคนทั้งสองณิชาเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เมื่อชายหนุ่มถอดอาภรณ์ออกจนหมดสิ้น เผยให้เห็นกายแกร่งแสนสมบูรณ์ อกล่ำสันและกล้ามเนื้อแขนเป็นมัด ๆ โดยเฉพาะส่วนนั้นของเขาชี้ผงาดพร้อมกระแทกกายแกร่งขยับตัวเข้าใกล้หญิงสาว ฝ่ามือหนาจับขาเรียวแยกออกจากกัน ไม่รอช้าสอดแทรกความเป็นชายเข้าในตัวเธอจนสุดลำ“อื้อ” ณิชาโอบกอดคนตัวโตแน่น เธอรู้สึกจุกเมื่ออีกคนเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว“เจ็บเหรอ” ถามเสียงโทนต่ำ“ค่ะ”“ถ้าเจ็บก็กอดฉันแน่น ๆ ฉันจะเริ่มขยับแล้ว”“อื้อ” ดวงตากลมโตหลับพริ้ม จังหวะการกระแทกของเขานุ่มนวลจนเธอรู้สึกผ่อนคลาย“ไม่ต้องกลั้น ปล่อยออกมาเลย ฉันอยากได้ยินเสียงหวานของเธอ” มาเฟียหนุ่มพูดพร้อมถอดเสื้อผ้าให้คนตัวเล็ก จนตอนนี้เธอและเขาอยู่ในสภาพเปลือยทั้งคู่กายคนทั้งสองแนบชิดกันราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นปราด ลมหายใจเริ่มถี่รัวมากขึ้น“อ๊ะ อ๊า” สุดท้ายณิชาไม่สามารถกลั้นเสียงร้องได้อีกต่อไป เธอเปล่งเสียงดังลั่นห้องน้ำ ซึ่งเขารู้สึกพึงพอใจมากก่อนกดจูบแก้มนุ่มหนัก ๆ ไม่วายงับหนึ่งทีอย่างมันเขี้ยวเจย์เดนใส่เข้าในตัวอีกคนแบบไม่ยั้งให้สาสม
แสงตะวันในยามเช้าสาดกระทบมายังปลายเตียง หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นอนก่อนจัดการกิจวัตรประจำวันจนเสร็จเรียบร้อย แล้วแบกร่างไร้เรี่ยวแรงไปทำงานดั่งทุกวัน แม้เมื่อคืนเพิ่งผ่านศึกรักหนักหน่วงมากแค่ไหน พอเช้าต้องไปทำหน้าที่แม่บ้างซึ่งห้ามปริปากบ่นสักคำในเมื่ออยู่ในฐานะเชลยไม่มีสิทธิ์พูดหรือแสดงท่าทีใด ๆ ทั้งสิ้นให้เจ้าของคฤหาสน์เห็น ต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว แม้กระทั่งการโต้เถียงหรือทะเลาะกับแม่บ้านคนอื่น ๆ ยังทำไม่ได้“เฮ้อ อยากกลับบ้านจัง” ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความรู้สึกมากมาย ไม่รู้ว่าต้องอยู่ในฐานะเชลยอีกนานแค่ไหน จนกว่าเขาจะยอมปล่อยเป็นอิสระหญิงสาวมองทางเบื้องหน้าพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอด จากนั้นรีบมุ่งหน้าไปยังที่หมายหลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย เธอไม่รอช้าไปยังห้องนอนของเจย์เดนตามคำสั่งที่ได้รับเมื่อคืน คือการทำความสะอาด ขณะกำลังปัดฝุ่นตามซอกเตียง ทันใดนั้นสายตาดันปะทะเข้ากับรูปภาพใบหนึ่ง เมื่อหยิบขึ้นดูพบว่าเป็นภาพของสาวสวยคนหนึ่ง ผมลอนสีบลอนด์ ดวงตาสีครามราวกับน้ำทะเล ช่างเป็นผู้หญิงสวยมาก ใครที่ได้เห็นต้องหลงใหลตามกัน ขนาดเธอเป็นผู้หญิงยังรู้สึกชอบเลย“ใครเหรอ สวยจ
จากเหตุการณ์เมื่อช่วงกลางวัน เจย์เดนเอาแต่นั่งดื่มเหล้าตั้งแต่เย็นจรดค่ำอย่างหงุดหงิดที่ห้องทำงานของบาร์“โธ่เว้ย!! หมดแล้วเหรอวะ” กระแทกขวดเหล้าลงบนโต๊ะกระจกตัวเตี้ยเบื้องหน้าความรู้สึกตอนนี้พลุ่งพล่านยิ่งนัก หากใครเข้ามารบกวนเวลานี้คงโดนไม่ใช่น้อย สาเหตุนั่นมาจากณิชา เพราะโมโหที่เธอสร้างปัญหาไม่จบไม่สิ้น แต่พอได้เห็นแววตาเศร้าของคนตัวเล็กก็ทำเอาปวดหนึบ จนเขาเองไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่สุดท้ายมานั่งดื่มเหล้าระบายความเครียด จากเดิมตั้งใจจะทำงานแต่จิตใจว้าวุ่นเหลือเกิน จนไม่อาจทำอะไรทั้งนั้น“ไททัน เอาเหล้ามาหน่อย” ตะโกนบอกคนนอกห้อง สักพักไททันเปิดประตูเข้ามาพร้อมขวดเหล้า“ได้แล้วครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มวางขวดเหล้าตรงหน้าเจย์เดน แล้วจากไปทันใดเนื่องจากอารมณ์ของเจ้านายไม่คงที่ เขากลัวโดนลูกหลงแอ๊ด! พ้นร่างไททันไม่กี่นาทีประตูห้องเปิดอีกครั้ง ชายหนุ่มเตรียมจะอ้าปากด่าเพราะคิดว่าเป็นลูกน้องคนสนิท แต่หยุดชะงักเมื่อเห็นหน้าบุคคลมาใหม่“มาทำไม” เอ่ยถามเสียงเรียบ แล้วหันมาสนใจดื่มเหล้าต่อ ก่อนอีกคนจะเดินไปนั่งตรงโซฟาข้างกายเขา“นี่เป็นคำพูดแรกของคนที่ไม่ได้เจอตลอดหนึ่งสัปดาห์เหรอ เย็นช
“คุณณิชาครับ”“คะ” คนตัวเล็กกำลังจะกลับห้องเป็นอันต้องหยุดชะงักก่อนหันหลังไปมองคนที่เรียกตัวเอง “มีธุระอะไรกับณิหรือเปล่าคะ”“คุณณิชาจะไปไหนเหรอครับ”“เรียกณิเฉย ๆ เถอะค่ะ”“ครับ”“แล้วมีธุระอะไรกับณิเหรอคะ” เป็นไปไม่ได้คนอย่างไททันจะเรียกเธอเฉย ๆ หากไม่มีเรื่องสำคัญ“เย็นนี้คุณต้องไปงานเลี้ยงกับบอส”“หมายถึงณิต้องไปงานเลี้ยงกับเจ้านายของคุณเหรอคะ” ถามกลับอีกครั้ง เผื่อเข้าใจผิด“ครับ”“ทำไมต้องเป็นณิด้วยคะ” เมื่อเช้ายังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แล้วตอนนี้เกิดอะไรถึงอยากให้ไปงานเลี้ยงด้วย เธอเดาอารมณ์เจย์เดนไม่ได้เลย “เอ่อ ผมก็ไม่ทราบครับ” เขามีหน้าที่ทำตามคำสั่งเจ้านายเท่านั้น จึงไม่สามารถล่วงรู้ถึงความคิดของเจย์เดน“ณิต้องทำยังไงบ้าง” แม้อยากปฏิเสธมากแค่ไหน ย่อมทราบดีคงทำไม่ได้ จำเป็นต้องยอมรับโดยปริยาย“สักพักจะมีคนจากห้องเสื้อมาช่วยแต่งตัวให้คุณณินะครับ”“ค่ะ” หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากคุยรายละเอียดเพิ่มกับไททันเสร็จเรียบร้อย จึงไปรอคนจากห้องเสื้อยังห้องนอนรับรองแขกที่เคยพักครั้งก่อนณิชานั่งรออย่างใจเย็นพร้อมกับครุ่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งผ่านไปสักพักคนจากห้องเสื้อปรากฏ จากน
หลังจบศึกรักณิชานอนหันหลังให้เจย์เดน หญิงสาวอยากจะกลับห้องเหมือนทุกครั้งแต่เขาไม่อนุญาต จึงทำได้แค่พลิกตัวไปอีกด้านและปล่อยน้ำตาให้ไหลเปียกหมอน“เสียใจขนาดนั้นเลยเหรอ ที่ฉันพูดแบบนั้น” เจย์เดนขยับกายเข้าใกล้ณิชาพร้อมยกแขนกำยำโอบเอวคอดกิ่ว ซุกหน้าคมคายกับคอระหงด้วยความหลงใหลในกลิ่นกายสาวความจริงเขาไม่มีเจตนาจะพูดเช่นนั้น แค่อยากปล่อยน้ำรักใส่ในตัวเธอเท่านั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำทำไมถึงอยากทำแบบนั้น ทั้งที่กับคนอื่นไม่เคยทำเลยแต่กับเธอช่างแตกต่างออกไป“คุณจะทำร้ายณิยังไงก็ได้ แต่อย่าเอาลูกมาเป็นเครื่องมือ” ใบหน้าหวานเปื้อนคราบน้ำตาหันมองเจย์เดน สายตาของเธอบ่งบอกถึงความเสียใจเป็นอย่างมาก“แล้วทีเธอทำกับคริสล่ะ รู้ไหมว่าคริสเสียใจมากแค่ไหน”“ณิไม่ได้ทำร้ายคริสตัล เมื่อไรคุณถึงจะเชื่อกันบ้าง” เอ่ยบอกด้วยเสียงสะอื้น เธอเหนื่อยเหลือเกินจนบางครั้งก็อยากหายไปเลย“ทำไมฉันต้องเชื่อผู้หญิงอย่างเธอ”“สักวันคุณจะเสียใจที่ทำแบบนี้กับณิ” หญิงสาวผลักคนตัวโตออกห่างและเตรียมจะลุกขึ้นจากเตียงให้เร็วที่สุด เจย์เดนไวกว่าคนตัวเล็กจึงกระชากท่อนแขนเรียวจนเธอล้มเซอยู่บนตัวเขา มาเฟียหนุ่มใช้สองแขนแกร่งรัดร่างเล็กเพื่
หลายอย่างที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์ช่วงนี้ทำเอาณิชางุนงงไม่น้อย ทุกคนเป็นมิตรกว่าเมื่อก่อน แต่ยังไม่มีใครเข้ามาคุยกับเธออยู่ดียังคงหลีกเลี่ยงเหมือนเดิม สำหรับเธอแค่นี้ดีมากแล้วเพราะไม่อยากมีปัญหากับใคร หนำซ้ำเหล่าสาวใช้ที่เคยรังแกก็ไม่เห็นหน้าอีกเลย ไม่รู้หายไปไหน“ทำไมตื่นเต้นอย่างนี้นะไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย” มือเรียวยกขึ้นทาบหน้าอกด้วยอาการใจเต้นระรัว ขณะนั่งอยู่ปลายเตียงรอเจย์เดนอาบน้ำหลังจากคืนนั้นที่เขาปล่อยเธอไป ผ่านมาแล้วสองสัปดาห์นี่เป็นครั้งแรกเขาเรียกหาอีกหนทำเอาเธอประหม่าไม่น้อยแอ๊ด! เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมเสียงฝีเท้าใหญ่กำลังก้าวเดินมาหาก่อนหยุดตรงหน้าณิชา“หวังว่าคืนนี้จะไม่มีอะไรผิดพลาดอีกนะ” เจย์เดนเชยปลายคางเล็กขึ้นมาสบตา“ไม่ค่ะ” เอ่ยตอบเสียงแผ่วเบา ใจสาวเต้นถี่รัวแทบทะลุออกนอกอก กายสาวสะท้านอย่างตื่นเต้น นานมากแล้วระหว่างเธอและเขาไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่าก็นับตั้งแต่เธอเข้าโรงพยาบาลความปรารถนาที่เจย์เดนมีต่อณิชาพลุ่งพล่านมากยิ่งขึ้น เขาไม่รีรอจะประกบปากหยักลงบนปากนุ่ม ดูดด่ำความหวานอย่างคนหิวกระหายขณะเดียวกันล้วงเข้าในเสื้อของณิชา ไต่เต้ามายังทรวงอกอวบอั๋นห่อหุ้มด้วยบรา
“ไททัน” เจย์เดนตะโกนเรียกลูกน้องคนสนิท บอดี้การ์ดหนุ่มได้ยินเสียงของเจย์เดนเรียกรีบวิ่งมาทันใด“ครับ” ถามพลางหอบหายใจ เพราะวิ่งขึ้นบันไดมา“ฉันอยากได้กล่องยา”“บอสเป็นอะไรหรือเปล่า” ปรายตามองเจ้านายด้วยความเป็นห่วง“ฉันไม่ได้เป็นอะไร แต่ณิชาเป็น”“ผมจะรีบไปเอามาให้เดี๋ยวนี้” ไททันหายไปจากบริเวณนั้นไม่นานก็กลับมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาล แล้วยื่นให้แก่เจ้านายหนุ่ม“ไปสืบมาระหว่างที่ฉันไม่อยู่เกิดอะไรขึ้นกับณิชา”“ครับ”เจย์เดนหมุนตัวเข้าไปหาณิชาในห้องนอน ดวงตาคมช้อนมองคนตัวเล็กบนเตียงซึ่งหลับไปแล้ว เขานั่งลงข้างเธอก่อนถอดเสื้อและละเลงยาลงบนผิวกายเนียนนุ่มที่มีรอยช้ำอย่างเบามือ “มีอะไรทำไมถึงไม่พูดวะ” เขารู้สึกหัวเสียเป็นอย่างมากที่เห็นร่างกายคนตัวเล็กมีรอยช้ำ หนำซ้ำเธอยังปิดปากเงียบไม่ยอมบอกสักคำว่าเกิดอะไรขึ้น จนเขาต้องให้ไททันตามสืบเองชายหนุ่มก้มหน้าหล่อจูบหน้าผากเกลี้ยงเกลาอย่างนุ่มนวล ก่อนปัดเส้นผมปรกหน้าไปด้านข้าง และใส่เสื้อผ้าให้เธอดั้งเดิมเจย์เดนยังคงมองคนหลับปุ๋ยอย่างน่าเอ็นดูหลายนาที ไม่มีท่าทีจะขยับตัวไปไหน อัตราการเต้นหัวใจเริ่มผิดจังหวะยิ่งระรัวมากขึ้น จนเขาต้องเอามือมาบีบหน้
ก๊อก! เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นปลุกณิชาตื่นจากภวังค์ ซึ่งกำลังนั่งชันเข่าบนเตียงขนาดกะทัดรัด หญิงสาวผงกศีรษะมองอย่างสงสัย ก่อนหย่อนเท้าลงแตะพื้นแล้วเดินไปเปิดประตูให้แก่คนข้างนอก“คุณเจย์” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง คิดไม่ถึงจะเป็นเขา“เข้าไปข้างใน” ไม่พูดเปล่า เจย์เดนดันคนตัวเล็กเข้าข้างในและรีบล็อกห้องทันใดด้วยความกลัวจะมีใครผ่านมาเห็น“คุณมาทำไมคะ” ค่อย ๆ ถอยหลังหนีคนตัวโต“ทำไมฉันจะมาไม่ได้” แขนกำยำโอบเอวคอดกิ่วพร้อมผลักคนตัวเล็กให้แผ่นหลังแนบชิดลงบนที่นอน ส่วนเขาก็คร่อมร่างเธอ“คุณเองไม่ใช่เหรอที่ไล่ณิ” หญิงสาวเบือนหน้าหนีพร้อมเอามือเรียวยันอกกว้างเพื่อเว้นระยะห่าง“โกรธเหรอ” ชายหนุ่มจับหน้าหวานให้หันมาสบตากัน“เปล่าค่ะ” ณิชาพยายามเบนสายตาไปด้านอื่น จนคนตัวโตรู้สึกหงุดหงิดเธอทำราวกับไม่อยากเห็นหน้ากันชายหนุ่มแนบริมฝีปากหยักบนกลีบปากอวบอิ่ม คราแรกณิชาขัดขืนไม่ยอมทำตามความปรารถนาของคนเหนือร่าง สุดท้ายต้องพ่ายแพ้ให้กับความอ่อนโยนของเขาจูบแสนหวานละมุนลิ้นไม่ได้สัมผัสมานานทำณิชาอ่อนระทวยง่ายดาย เผลอส่งเสียงร้องครางต่ำในลำคอ ก่อนสอดแขนเรียวคล้องคอแกร่ง จากนั้นปลดปล่อยเรือนร่างให้เขาสัมผัสเต
ณิชารักษาตัวอยู่โรงพยาบาลนานเป็นเดือนกว่าจะหายเป็นปกติ นับจากวันนั้นที่มีปากเสียงกับเจย์เดน เขาไม่มาเยี่ยมเธออีกเลย ระหว่างรักษาตัวก็ยังมีลีออนแวะเวียนมาคุยเล่นบ้าง พอทำให้คลายเหงาแต่ลึก ๆ ในใจมักจะมองหาคนใจร้ายเสมอ“พรุ่งนี้กลับบ้านได้แล้วนะครับ”“ค่ะ” ส่งยิ้มอ่อนแก่แพทย์หนุ่ม ท่าทางของเธอไม่ได้บ่งบอกถึงอาการดีใจสักนิด กลับกันฉายถึงความกังวลมากกว่า“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ถามพลางหรี่ดวงตามองใบหน้าสวย“เปล่าค่ะ”“ถ้ามีอะไรบอกผมได้นะครับ”“ขอบคุณนะคะ” สำหรับณิชาถึงลีออนจะใจดีกว่าเจย์เดนหลายเท่า แต่ไม่สนิทใจมากพอจะเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้ฟัง“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรก็เรียกได้เสมอ”“ค่ะ” ปรายตามองตามหลังชายหนุ่มจนลับหาย แล้วหันหน้ามองวิวข้างนอกอย่างครุ่นคิด หลายอย่างที่ผ่านเข้ามาในช่วงนี้ ทำให้เธอได้รับรู้อะไรมากมาย“คุณณิครับ”“คะ” หญิงสาวหันหน้ามองบุคคลมาใหม่และรีบเช็ดน้ำตาอย่างเร็วซึ่งไม่รู้ไหลตอนไหน “คุณณิร้องไห้ทำไมเหรอครับ”“คุณไททัน มีอะไรหรือเปล่าคะ” รีบเปลี่ยนประเด็นทันใดถึงแม้เจย์เดนจะไม่มาเยี่ยมณิชา แต่มาเฟียหนุ่มสั่งให้ไททันคอยดูแลหญิงสาวอย่างใกล้ชิด ไม่ให้คลาดสายตาเ
หลังจากมาถึงโรงพยาบาล หญิงสาวถูกนำตัวส่งห้องฉุกเฉินทันที ซึ่งเจย์เดนนั่งคอยหน้าห้องอย่างกระวนกระวายใจกอปรกับเป็นห่วงคนตัวเล็ก“บ้าเฮ้ย!! ทำไมเธอต้องโดนยิงด้วยวะ” มือหนาประสานเข้าหากันพลางปรายตามองพื้น วินาทีนี้รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นระรัวแทบทะลุออกนอกอก ทั้งร้อนรุ่มไปหมด“พี่ เกิดอะไรขึ้น” แพทย์หนุ่มในชุดกาวน์สีขาวสะอาดตาเดินมาหยุดตรงหน้าเจย์เดน“ลีออนช่วยณิชาด้วย” เด้งตัวลุกไปประชันหน้าลีออน“หมายถึงผู้หญิงคนนั้นเหรอ”“อืม ช่วยหน่อย”“ครับ ผมจะพยายามทำให้เต็มที่”“ฝากด้วยนะลีออน” ทั้งที่ทราบดีน่าจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่ใจหนึ่งอดเป็นห่วงไม่ได้“ครับ” แพทย์หนุ่มเหลือบมองห้องฉุกเฉินครู่หนึ่ง ไม่รอช้าย่างกรายเข้าข้างในเพื่อปฏิบัติหน้าที่“เฮ้อ” หย่อนก้นนั่งลงพร้อมถอนหายใจเฮือกด้วยความโล่งอก ตอนนี้เธอถึงมือแพทย์คงไม่น่าจะเป็นอะไรมาก“เธอห้ามเป็นอะไรนะณิชา ฉันต้องเอาคืนเธอให้มากกว่านี้”เวลาล่วงเลยผ่านไป การช่วยเหลือณิชาผ่านพ้นไปด้วยดี โชคดีไม่โดนจุดสำคัญ เธอจึงรอดพ้นมาอย่างปลอดภัย ก่อนจะโดนย้ายไปห้องพักฟื้น“บอสครับ” ประตูห้องถูกเปิดพรวดพร้อมกับเสียงเรียกของลูกน้องคนสนิท“เป็นไงบ้างได้เ
“คุณณิชาครับ”“คะ” คนตัวเล็กกำลังจะกลับห้องเป็นอันต้องหยุดชะงักก่อนหันหลังไปมองคนที่เรียกตัวเอง “มีธุระอะไรกับณิหรือเปล่าคะ”“คุณณิชาจะไปไหนเหรอครับ”“เรียกณิเฉย ๆ เถอะค่ะ”“ครับ”“แล้วมีธุระอะไรกับณิเหรอคะ” เป็นไปไม่ได้คนอย่างไททันจะเรียกเธอเฉย ๆ หากไม่มีเรื่องสำคัญ“เย็นนี้คุณต้องไปงานเลี้ยงกับบอส”“หมายถึงณิต้องไปงานเลี้ยงกับเจ้านายของคุณเหรอคะ” ถามกลับอีกครั้ง เผื่อเข้าใจผิด“ครับ”“ทำไมต้องเป็นณิด้วยคะ” เมื่อเช้ายังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แล้วตอนนี้เกิดอะไรถึงอยากให้ไปงานเลี้ยงด้วย เธอเดาอารมณ์เจย์เดนไม่ได้เลย “เอ่อ ผมก็ไม่ทราบครับ” เขามีหน้าที่ทำตามคำสั่งเจ้านายเท่านั้น จึงไม่สามารถล่วงรู้ถึงความคิดของเจย์เดน“ณิต้องทำยังไงบ้าง” แม้อยากปฏิเสธมากแค่ไหน ย่อมทราบดีคงทำไม่ได้ จำเป็นต้องยอมรับโดยปริยาย“สักพักจะมีคนจากห้องเสื้อมาช่วยแต่งตัวให้คุณณินะครับ”“ค่ะ” หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากคุยรายละเอียดเพิ่มกับไททันเสร็จเรียบร้อย จึงไปรอคนจากห้องเสื้อยังห้องนอนรับรองแขกที่เคยพักครั้งก่อนณิชานั่งรออย่างใจเย็นพร้อมกับครุ่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งผ่านไปสักพักคนจากห้องเสื้อปรากฏ จากน
จากเหตุการณ์เมื่อช่วงกลางวัน เจย์เดนเอาแต่นั่งดื่มเหล้าตั้งแต่เย็นจรดค่ำอย่างหงุดหงิดที่ห้องทำงานของบาร์“โธ่เว้ย!! หมดแล้วเหรอวะ” กระแทกขวดเหล้าลงบนโต๊ะกระจกตัวเตี้ยเบื้องหน้าความรู้สึกตอนนี้พลุ่งพล่านยิ่งนัก หากใครเข้ามารบกวนเวลานี้คงโดนไม่ใช่น้อย สาเหตุนั่นมาจากณิชา เพราะโมโหที่เธอสร้างปัญหาไม่จบไม่สิ้น แต่พอได้เห็นแววตาเศร้าของคนตัวเล็กก็ทำเอาปวดหนึบ จนเขาเองไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่สุดท้ายมานั่งดื่มเหล้าระบายความเครียด จากเดิมตั้งใจจะทำงานแต่จิตใจว้าวุ่นเหลือเกิน จนไม่อาจทำอะไรทั้งนั้น“ไททัน เอาเหล้ามาหน่อย” ตะโกนบอกคนนอกห้อง สักพักไททันเปิดประตูเข้ามาพร้อมขวดเหล้า“ได้แล้วครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มวางขวดเหล้าตรงหน้าเจย์เดน แล้วจากไปทันใดเนื่องจากอารมณ์ของเจ้านายไม่คงที่ เขากลัวโดนลูกหลงแอ๊ด! พ้นร่างไททันไม่กี่นาทีประตูห้องเปิดอีกครั้ง ชายหนุ่มเตรียมจะอ้าปากด่าเพราะคิดว่าเป็นลูกน้องคนสนิท แต่หยุดชะงักเมื่อเห็นหน้าบุคคลมาใหม่“มาทำไม” เอ่ยถามเสียงเรียบ แล้วหันมาสนใจดื่มเหล้าต่อ ก่อนอีกคนจะเดินไปนั่งตรงโซฟาข้างกายเขา“นี่เป็นคำพูดแรกของคนที่ไม่ได้เจอตลอดหนึ่งสัปดาห์เหรอ เย็นช
แสงตะวันในยามเช้าสาดกระทบมายังปลายเตียง หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นอนก่อนจัดการกิจวัตรประจำวันจนเสร็จเรียบร้อย แล้วแบกร่างไร้เรี่ยวแรงไปทำงานดั่งทุกวัน แม้เมื่อคืนเพิ่งผ่านศึกรักหนักหน่วงมากแค่ไหน พอเช้าต้องไปทำหน้าที่แม่บ้างซึ่งห้ามปริปากบ่นสักคำในเมื่ออยู่ในฐานะเชลยไม่มีสิทธิ์พูดหรือแสดงท่าทีใด ๆ ทั้งสิ้นให้เจ้าของคฤหาสน์เห็น ต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว แม้กระทั่งการโต้เถียงหรือทะเลาะกับแม่บ้านคนอื่น ๆ ยังทำไม่ได้“เฮ้อ อยากกลับบ้านจัง” ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความรู้สึกมากมาย ไม่รู้ว่าต้องอยู่ในฐานะเชลยอีกนานแค่ไหน จนกว่าเขาจะยอมปล่อยเป็นอิสระหญิงสาวมองทางเบื้องหน้าพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอด จากนั้นรีบมุ่งหน้าไปยังที่หมายหลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย เธอไม่รอช้าไปยังห้องนอนของเจย์เดนตามคำสั่งที่ได้รับเมื่อคืน คือการทำความสะอาด ขณะกำลังปัดฝุ่นตามซอกเตียง ทันใดนั้นสายตาดันปะทะเข้ากับรูปภาพใบหนึ่ง เมื่อหยิบขึ้นดูพบว่าเป็นภาพของสาวสวยคนหนึ่ง ผมลอนสีบลอนด์ ดวงตาสีครามราวกับน้ำทะเล ช่างเป็นผู้หญิงสวยมาก ใครที่ได้เห็นต้องหลงใหลตามกัน ขนาดเธอเป็นผู้หญิงยังรู้สึกชอบเลย“ใครเหรอ สวยจ