Semua Bab นางบำเรอนายหัวสิงห์: Bab 31 - Bab 40

“สวยจัง” นารามองต้นกล้าที่กำลังเจริญงอกงาม อิ่มสุขจนล้นใจ เธอไม่คิดเลยมาก่อนว่าตัวเองลงมือทำอะไรแล้วได้ผลลัพธ์ที่น่าพอใจและมีความสุขขนาดนี้ “สวยมากจริงๆค่ะ” นงรักที่ยืนอยู่ข้างๆก้าวเข้ามาหา เธอเห็นนาราขี่จักรยานเข้าสวนตั้งแต่เช้าแล้วเลยอยากตามมาดูสักหน่อย แล้วเธอก็ต้องเอ็นดูเมื่อคนตัวเล็กร้องไห้เหมือนเด็ก “หนูไม่คิดว่าจะปลูกได้เลยค่ะป้า ดีใจจนอยากร้องไห้เลย” จริงๆนะ ตื้นตันใจจนบอกไม่ถูก คนผู้ใหญ่ยิ้มเอ็นดู สอนคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “คนเราถ้าตั้งใจทำ อุทิศให้มันจนสุดหัวใจ ทุกอย่างก็ทำได้ทั้งนั้นแหละค่ะ ถึงจะมีอุปสรรคไปบ้าง แต่มันก็เป็นประสบการณ์ของเรา แต่ก่อนคุณอุดมปู่ของคุณสิงก็ทำแบบนี้ ทั้งผิดพลาด ล้มลุกคลุกคลาน แต่ก็ทำสำเร็จจนได้” “...” นงรักพูดต่อเมื่อเห็นหญิงสาวหันมองอย่างตั้งใจ “นายหัวสิงก็เหมือนคุณปู่ค่ะ รักการทดลอง ไม่ย่อท้อ ขยัน อดทน และฉลาด” “ถึงจะอารมณ์ร้ายไปบ้าง” นาราเสริมให้ ใบหน้าสวยยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาขึ้นมา สิงหราชไม่เคยเล่าถึงความเหนื่อยยากให้ฟังเลย ส่วนมากจะท

“คุณสิงหล่อจังเลยนะคะวันนี้” มาถึงปราณนารีก็ปฏิบัติการเกี้ยวผู้ชายทันที เธอเห็นสิงหราชตั้งแต่หน้างานแล้ว เขาสูง โดดเด่นเกินกว่าใคร แล้วชุดคาบอยของชายหนุ่มวันนี้ก็พลันทำให้หัวใจเต้นแรงด้วย “ขอบคุณครับ” สิงหราชตอบเสียงราบเรียบทำให้คนตัวเล็กหน้าเจื่อนลงถนัดตา แต่หญิงสาวยังคงไม่ยอมแพ้ “แหม ปราณดีใจมากเลยค่ะที่จะได้เจอคุณสิงที่นี่ ปราณขอไปเจอคุณที่ไร่ แต่คุณไม่วางทุกทีเลย คือปราณอยากได้ผลไม้ใหม่ที่คุณสิงปลูกน่ะค่ะ พอดีอยากเปลี่ยนเครื่องเคียงให้ลูกค้า หาอะไรใหม่ๆบ้าง” “ตลาดก็น่าจะมีนะครับ” “ไอ้สิง!” วิกรแทบกระโดดดึงหูเพื่อนเมื่อร่างสูงเอ่ยเสียงนิ่งๆออกมา มันพูดอะไรของมัน ปราณนารีนี่ลูกค้ารายใหญ่เลยนะ เธอรู้จักคนมากมาย คอนเนคชั่นดีๆทั้งนั้น ตอนนี้มันให้เธอซื้อผลไม้ในไร่นิดเดียว แต่เขาไม่อยากให้มันตัดสัมพันธ์เพราะยังไงปราณนารีก็ยังพอจะช่วยธรภูมิตอนลำบากได้ วิกรเปรียบเหมือนผู้ปรึกษาของธรภูมิด้วย เขาไม่อยากให้สิงหราชปล่อยโอกาสไป “เชิญที่ไร่เราได้ครับ ถึงไอ้สิงไม่ว่าง ผมก็ว่างอยู่แล้ว ถามคนอื่นก็ได้ ไร่เราไม่รังเ

เนื่องด้วยเธอไม่อยากเห็นหน้าเจ้าของไร่ นาราเลยตื่นตั้งแต่ตีสี่ครึ่งเพื่อไปสวน ใช่ ต่อไปนี้เธอจะไม่นอนที่ห้องเขาอีกแล้ว แต่เธอจะกลับมาพักที่ห้องตนตามเดิมและจะไม่สนใจสิงหราชอีก เธอจะรีบดูแลต้นไม้เพื่อใช้หนี้ จะไม่สนเขาแม้แต่นิดเดียว อย่าได้หวังจะได้แตะตัวเธอ! “แกงปลาซ่อนค่ะ” ในตอนนี้สิงหราชออกมาจากห้องเจ็ดโมงเช้า ความจริงเขาเข้ามาแค่อาบน้ำ เพราะนาราล็อกประตูไม่ให้เข้าไป น่าอนาถ ถ้าใครมารู้ว่าคนอย่างนายหัวสิงเข้าห้องตัวเองไม่ได้ ทุกคนคงต่อแถวหัวเราะเขา “ขอบคุณครับ ป้านงทำเองเหรอ” มือหนาขยับถ้วยมาตรงหน้าตน กลิ่นน้ำแกงหอมน่ากิน สิงหราชจับช้อนทว่าต้องหยุดชะงักค้างไว้เมื่อนงรักเอ่ย “เปล่าค่ะ คุณนาคทำ ทำตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่คุณสิงมีงาน เธอเลยบอกให้เอาไปให้คนงานทานค่ะ ป้าคิดว่าคุณอยากกินเลยตักไว้ให้” “...” สิงหราชนิ่งไป ทำไมนาราไม่คิดจะบอกกันเลย “คุณนาคตั้งใจทำมากเลยนะคะ ป้าเห็นเธอตั้งใจหั่นปลา บรรจงปลุกรส เธอคงอยากให้คุณสิงกินจริงๆ” แกงปลาซ่อนเป็นอาหารโปรดของเขา สิงหราชชอบเนื้อของมันในบรรดาปลาทั้งหมด เพราะชอ

เวลานี้ต้นกล้ากำลังเจริญเติบโต นาราดีใจมากเธอเฝ้ารดน้ำใส่ปุ๋ยมันทุกวัน เธอลงกล้าใหม่เกือบห้าร้อยต้น ทั้งเงาะ ผักป่าหวาน มะยงชิด แน่นอนการกระทำทั้งหมดไม่เกี่ยวกับสิงหราสักคำ เธอยังไม่พูดกับเขา และทำตัวไม่อยากเข้าใกล้ ส่วนเรื่องรูปพวกนั้น เธอเก็บเป็นความลับ นำมันไปไว้ในที่ปลอดภัย “คุณนาคเขาว่าวันนี้พายุจะมา คุณนาคได้ดูข่าวหรือเปล่าครับ” สาทรเดินมาหานาราที่กำลังก้มๆเงยๆตรวจต้นกล้า หญิงสาวหันไปมองทางชายกำยำ ใส่หมวกโม่งปิดหน้าปิดตา ร่างสวยที่อยู่ในชุดกางเกงยีนเสื้อเชิ้ตลุกขึ้น “ดูค่ะ แต่นาคว่าน่าจะไม่หนักเท่าไหร่ แต่ก่อนที่ฝนตกนาคอยากให้พวกเรามาขุดคลองระบายน้ำ เพราะที่ดินแปลงนี้เป็นแปลงใหม่ หนำซ้ำยังอยู่ในที่ลุ่ม กลัวว่ามันจะหายไปกับน้ำหมด” เธอทำใจเรื่องนี้มาประมาณหนึ่งแล้ว ความจริงสวนทุเรียนกับพืชอื่นๆที่ทำไปได้ดีเลย นาราจึงอยากขยายพันธุ์ บุกรุกผืนดินใหม่เพื่อปลุกพืชอื่นๆบ้าง ทว่าไม่ง่ายแต่เธออยากลอง “แต่ทางนี้เป็นทางน้ำป่าผ่านนะครับ เขาว่าห้าปีก่อนน้ำป่าไหล่ผ่านตรงนี้ เอาต้นกล้ากับต้นไม้ที่ปลูกไว้ไปหมดเลย เพราะแบบนั้นพ่อของนายหัวเลยไม่ปลูกอะไรไว้ที่นี

“นายสิงไม่กลับไร่สามวันแล้ว ไปทำอะไรวะ” มือบางที่กำลังตรวจดูต้นกล้าหยุดชะงัก ก่อนจะกลับมาเป็นปกติใหม่เพียงเสี้ยววิ ใช่ สามวันแล้วที่สิงหราชไม่กลับไร่ ไม่รู้ว่าเขาไปไหน ไม่มีใครติดต่อได้ งานของเขาทุกคนมาถามเอาที่เธอ แล้วมันก็ง่ายราวกับปอกกล้วยเข้าปากเมื่อเธอตอบได้และสั่งการอย่างรวดเร็ว เธอซึมซับบางอย่างมาจนไม่รู้ตัว และคนที่ทำให้เธอเป็นแบบนั้น ตอนนี้ไม่รู้ไปอยู่ไหน หรือเขาจะโกรธเธอเรื่องวันนั้น แต่คนอย่างสิงหราชจะอ่อนไหวขนาดนั้นเชียวเหรอ ตอนนี้นาราคิดจนปวดหัวหมดแล้ว และยิ่งเจอแสงแดดแก่ๆยิ่งทำเธอสมองวูบวาบคล้ายจะเป็นลม “เป็นอะไรหรือเปล่านาค” ยุผินเดินเข้ามารับตัวเพื่อนสาวไว้ เพราะเห็นทำท่าจะล้มลงไป ดีนะ เธอเดินเข้ามาเห็นพอดี “เราหน้ามืดน่ะ” แพขนตากะพริบถี่ๆ นวดคลึงศีรษะตัวเอง ยุผินเห็นสีหน้าขาวซีดของเพื่อนแล้วยิ่งไม่สบายใจ “ไปหาหมอมั้ย เดี๋ยวเราพาไป” อยู่แบบนี้ได้เป็นลมไปแน่ นาราส่ายหัว เธอยังไหว “ไม่เป็นไร เราพักสักหน่อย” ยุผินพาเพื่อนไปที่ต้นไม้ใหญ่ ถอดหมวกของตัวเองพัดที่หน้านารา ดีที่เธอเอาเอกสาร