Semua Bab นางบำเรอนายหัวสิงห์: Bab 41 - Bab 50

“ซื้ออะไรมาเยอะแยะคะเนี่ย” นงรักมองหญิงสาวตัวเล็กที่ขี่จักรยานเข้ามาในบ้าน หลายวันมานี้นาราไม่ขึ้นมาบนบ้านใหญ่เลย จึงแปลกใจที่อยู่ๆวันนี้ขี่รถเข้ามา “ของมาทำอาหารน่ะค่ะ หนูขอใช้ครัวได้มั้ยคะ” นาราถือถุงมากมายเดินมา นงรักรีบเข้าไปช่วย “ได้สิคะ ไม่มีใครขึ้นมาบนบ้านเลยป้าเหงาเหง๊าๆ นี่ว่าแต่ติดต่อคุณสิงได้มั้ยคะ” นาราส่ายหัว “ไม่ได้ค่ะ” ไม่ใช่ว่าติดต่อไม่ได้ แต่เธอไม่ได้โทรไปหาเขาต่างหาก ทั้งไลน์หรือช่องทางอื่นๆที่สามารถติดต่อสิงหราชได้นาราไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะกลัว กลัวว่าถ้าทักเขาไปก่อน เขาจะไม่ตอบกลับมา “เฮ้อ ไปไหนก็ไม่รู้ไม่บอกใครเลย ป้าโทรไปก็ไม่รับ พรุ่งนี้ป้ากะว่าถ้าคุณสิงยังไม่มาจะส่งไอ้น้อยไปตามหาแล้ว เล่นทิ้งไร่ไปแบบนี้ ไม่ดีเลยค่ะ” ขาดผู้ปกครองที่ทุกคนเกรงขามแล้ว พวกจิ๊บจ๊อยมันจะเกรงกลัวได้ยังไง เธอละหนักใจจริงๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายหัวของไร่กันแน่ นารายืนฟังนิ่ง ไม่อยากคิดว่าที่สิงหราชหายไปเป็นเพราะเธอ ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะมาสนใจกับเรื่องแค่นี้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้สึกผิด แต่ในสายตาเธอสิงหรา

นาราขับมอเตอร์ไซค์กลับมาที่บ้านหลังใหญ่ของไร่ ก่อนมองไปที่ชายชุดสีกากีที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว หญิงสาวยิ้มเอ่ยกับชายในเครื่องแบบ “ได้หลักฐานสำคัญแล้วค่ะ” สุดท้ายศาลก็ให้ประกันตัวสิงหราชเพื่อออกมาสู้คดี ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพราะเขาไม่เคยมีมูลเรื่องแบบนี้มาก่อน ทั้งยังตรวจสอบรายได้กับการส่งออกเพื่อดูว่าสามารถเป็นไปได้มั้ยที่นายหัวหนุ่มจะจำหน่ายสารเสพติดได้ แถมการตรวจสารเสพติดในร่างกายยังเป็นศูนย์อีกด้วย เมื่อสิงหราชกลับมาพร้อมกับผู้กำกับหนุ่ม ทุกคนในไร่ก็ต่างเฮกัน ไม่เหมือนครั้งก่อนที่ก่นด่านายหัวเสียๆหายๆ ยังยินดีเพิ่มขึ้นไปอีกเมื่อเห็นพี่น้องของสิงหราชเดินทางมาด้วย นาราได้แต่มองชายหนุ่มจากที่ไกลๆ เธอยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าเขาปลอดภัยดี ไม่รู้สิ เธอคงไม่มีหน้าไปเจอเขา วันนั้นเธอตบหน้าเขาไปฉาดใหญ่ แถมความสัมพันธ์ของเขากับผู้หญิงคนนั้นยัง... “ทำไมมายืนตรงนี้ล่ะครับน้องนาค” วิกรเดินเข้ามา เขากำลังจะมาหาสิงหราชพอดี ทว่าเห็นหญิงสาวมองอยู่ จึงเดินเข้ามาถาม “ไม่เข้าไปหามันเหรอครับ” ถ้าเข้าไปหา นายหัวของไร่คงดีใจไม่น้อย วิกรคิดแบบนั

นาราไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆคนตัวโตถึงได้ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ซ้ำยังทำราวกับว่าไม่ไปไหน นาราขมวดคิ้วยุ่ง หรือเธอยืนอยู่ตรงหน้ารูปปั้นยักษ์หรือเปล่า ทำไมถึงนิ่งขนาดนั้น สูงด้วย แต่เพราะนึกว่ามีงานที่ต้องทำจึงเอ่ย “หลีกไปค่ะ” เธอต้องไปเก็บลูกเมล่อนที่มันเสีย อีกไม่นานจะได้ขายแล้ว ไม่มีเวลามาคุย “เอ๊ะคุณ” ทว่าพอเดินออกมา สิงหราชกลับบังทางออกไว้ นาราถอนหายใจ ไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับเขา “จะเอายังไง” มีอะไรก็พูดมา ไม่ใช่ยืนเป็นยักษ์ปักหลั่นอยู่แถวนี้” ร่างบางเงยหน้ามองคนตัวโต ซึ่งเขาหลุบตามองโดยไม่หลบสายตาเช่นกัน หลังจากวันนั้นวันที่เขากลับมา เธอไม่ค่อยได้มีโอกาสคุยกับเขาเลย เข้าไร่ทุกวัน กลับมานอนตาย ส่วนเขาก็เหมือนมีสิ่งที่ต้องให้จัดการมากมาย ตอนนี้ราวกับว่าตัวเธอและเขาได้เติบโตขึ้นแล้ว ไม่ใช่วันที่ต้องทะเลาะกันทุกวันอย่างไม่มีเหตุผล “ไปในเมืองกับฉัน” สุดท้ายสิงหราชก็ยอมปริปากออกมา นาราถอนหายใจเล็กๆ เพราะนึกว่าเขาจะยืนมองเธอถึงค่ำซะแล้ว “ไปทำไมคะ” หญิงสาวถามกลับ เพราะเธอยังมีงานที่ไร่ให้ทำต่อ แล้วเสียงทุ้มก็ตอบสั้

“ฉันจะไม่ไปไหน ฉันจะกลับมา” สัญญาแล้วนะ ถ้าเขาผิดสัญญา เธอจะไม่ยกโทษให้จริงๆด้วย นายหัวหนุ่มลงมาจากรถ ความเงียบที่กัดกินรอบบริเวณ แสงสว่างของตะวันถูกความมืดมิดกลืนลงทุกที สิงหราชกำปืนในมืออย่างกระชับ หันมองซ้ายขวาอย่างละเอียดรอบคอบ คำนวณถึงทิศทางของปืนที่ลอบทำร้ายเขาเมื่อครู่ ก่อนลงมาเขาบอกให้นาราติดต่อไปยังเพื่อนของตนให้ตามมาสมทบ ร่างสูงใหญ่ใช้รถเป็นที่กำบัง แล้วในตอนนั้นเองที่กระสุนปืนยิงเข้าที่รถอีกครั้ง ได้ยินเสียงกรีดร้องเล็กน้อยของร่างบางภายในรถ ความรู้สึกโกรธพุ่งพรวดมาที่คนฟังหลายเท่า สิงหราชตัดสินใจลั่นไกกระสุนไปยังทิศทางทิศทางหนึ่งที่คาดว่าน่าจะมีโจรผู้ร้ายซ่อนอยู่ และทันใดนั้นกระสุนก็เฉียดผ่านตัวเขาไป ชายหนุ่มขบกรามแน่น ไม่คิดว่าพวกมันจะหลบซ่อนตัวขนาดนี้ ตอนนี้เขาแค่รอเวลา รอเวลาให้คนคนหนึ่งมา แล้วตอนนั้นสิ่งที่รอคอยก็มาถึง รถตำรวจของไกรพบขับมาจากไกลๆ และจอดตรงหน้านายหัวธรภูมิด้วยความรวดเร็ว “เป็นยังไงบ้าง” ไกรพบและตำรวจอีกห้านายรีบลงจากรถตรงเข้ามาหาเพื่อน สิงหราชสั่งเสียงดังว่า “ตามมันเข้าไปในป่า” ตอนนี้

“มึงไม่เห็นเหรอที่โล่งขนาดนี้กูฉี่ไม่ออกหรอก อยู่ที่บ้านกูต้องเข้าห้องน้ำโถฉี่เป็นแสน มึงจะให้กูฉี่ที่โล่งแบบนี้นี่นะ กูทำไม่ได้ พาไปที่ที่รกกว่านี้ ไม่งั้นกูฉี่ไม่ออก” ความจริงโกหก ชักโครกที่ไร่ก็ราคาธรรมดาทั่วไปนี่แหละ ใครจะบ้าซื้อราคาเป็นแสน ถึงจะรวยแต่ไม่ได้โง่เสียเงินกับของแบบนั้นนะ เรื่องมากจังโว๊ย เหมี่ยงกับเพื่อนละอยากบ้าตาย ไอ้นายหัวดูสมบุกสมบันขนาดนี้ แต่ทำตัวเหมือนลูกคุณหนูไปได้ เข้าใจว่ารวย แต่ขนาดโถฉี่ราคาเป็นแสน บ้าหรือเปล่า แต่เอาเถอะ ตอนนี้พวกเขาต้องเร่งเวลา เกิดเถียงมากแล้วไอ้นายหัวนี่เรื่องมากอีกจะซวยเอา เพราะแบบนั้นเหมี่ยงกับเพื่อนเลยพาสิงหราชเดินมาอีกหน่อย ที่ตรงนี้มีพุ่มไม้เยอะพอควร มือหนาปลดเข็มขัดตัวเองออก เกิดเสียงโลหะปะทะกันเล็กน้อย โจรร้ายทั้งสองโล่งใจที่พวกมันจะได้ไปจากที่นี่เสียที แล้วในตอนนั้นเองนายหัวหนุ่มพูดขึ้นอีกครั้ง “ของกูใหญ่จังวะ ของมึงใหญ่หรือเปล่า” “รีบๆฉี่ไป จะได้ไปสักที” สิงหราชหัวเราะราวกับว่าไม่ได้ตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้าย “จริงๆนะ ใหญ่เท่าแขนเด็กเลย ใครเคยกับกูก็ชอบทั้งนั้น” ตั้งแต่ถู