All Chapters of Stumble Love รักสะดุดใจ: Chapter 21 - Chapter 30

ชายหนุ่มเดินมาถึงตรงริมฟุตบาท วางกระเป๋าลงรีบโบกเรียกแท็กซี่ที่ป้ายด้านหน้าระบุว่า “ว่าง” ผ่านมาพอดี หลินมองตามในสิ่งที่เขาทำ ไม่กล้าถามไถ่อะไร แท็กซี่จอดกดกระจกลง ถามว่าจะไปไหนกัน ชายหนุ่มบอกสถานที่ พุทธมณฑลสายหนึ่งและบอกชื่อคอนโด คนขับพยักหน้าตอบรับ เขาเปิดประตู บอกให้หลินขึ้นไปก่อน ตัวเขาเองเอากระเป๋าไปไว้ที่กระโปรงหลังรถ และขึ้นไปนั่งที่เบาะข้าง ๆ หญิงสาวทำหน้างง ๆ ไม่รู้ว่าเขาจะพาเธอไปที่ไหน แต่ไม่ใช่ที่โรงแรมแน่ ๆ “เดี๋ยวไปกินที่คอนโดนะ แถวนี้คงไม่สะดวก ทนหิวนิดหนึ่งนะครับ” เขาหันมาบอกเธอ แล้วจับมือหญิงสาวมากุมไว้ที่ตักของตน หลินได้แต่นิ่งเงียบไป รู้สึกอ่อนเพลียมาก และตอนนี้ไม่มีแรงจะไปโต้แย้งอะไรกับใคร ค่อย ๆ ซบหัวลงที่หัวไหล่ของเขาหลับตาลงอย่างว่าง่าย ‘อะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิดเถอะ’เธอบอกกับตัวเองในใจ ชายหนุ่มก้มลงมองดวงหน้าเธอ เห็นขนตายาวเป็นแพ หน้าที่ไม่มีเครื่องสำอางปกปิดยังเนียนนุ่มน่าสัมผัสนัก เขากระชับมือที่กุมอยู่ และใช้มืออีกข้างโอบกอดเธอไว้ แท็กซี่ขับพาทั้งสองคนไปจนจุดหมาย เมื่อถึงจุดหมายแล้ว ชายหนุ่มเรียกเธอเสียงเบา “หลินครับ น้องหลินครั

ชายหนุ่มหยุดการกระทำ แต่ยังจับข้อมือเธอไว้แน่น ก้าวขาตัวเองเข้าไปในอ่าง ทิ้งตัวลงนั่ง ดึงตัวเธอให้นั่งตามลงไปในอ่างน้ำด้วย เขาให้เธอนั่งทับไปบนตัวเขา กายสัมผัสกาย เขาค่อย ๆ บรรจงอาบน้ำให้เธอ ขัดไปทุกซอกทุกมุม หญิงสาวรู้สึกบอกไม่ถูก ก้มหน้างุดไม่กล้าสบตา ใจหวิว ๆ รู้เลยว่าเขาจะทำอะไรต่อไป “พี่พีคคะ หลินเจ็บร้าวระบมไปหมดทั้งตัวแล้ว คืนนี้พี่พีคอย่าทำอะไรหลินอีกเลยนะคะ” รีบพูดเพื่อให้เขาหยุดการกระทำนี้ ก่อนที่มันจะเลยเถิดไปกันใหญ่ “พี่ไม่ได้ทำอะไรนี่คะ แค่อาบน้ำให้หลินเท่านั้นเอง” เขาบอกแต่มือก็ยังไม่หยุด “พี่พีคก็หยุดมือสิคะ หลินอาบเองได้” เธอทำเสียงแข็งขึ้นมานิดหน่อย ชายหนุ่มหยุดมือ และรวบเอวบางเข้าประชิดตัว ก้มลงหอมไปที่แก้มงาม “งั้นกอดกันเฉย ๆ แช่น้ำอุ่นสักพักนะ” เขาพูดเสร็จ วางเกยคางที่หัวไหล่เธอ หญิงสาวถอนหายใจเบา ๆ เขาเลยจุ๊บไปที่แก้มอีกครั้งหนึ่งด้วยความเอ็นดู อยู่ได้สักพักใหญ่ ก่อนจะปล่อยแขนที่กอดเธอไว้ แล้วหันไปหยิบสบู่ มาถูให้ตัวเองบ้าง ส่งสบู่ในมือให้กับหลิน “ถูหลังให้พี่หน่อยสิครับ” แล้วรีบหันหลังให้เธอ หญิงสาวค่อย ๆ ถูหลังให้ชายหน

“วางกระเป๋านี้ไว้ในห้องนี้ด้วยนะคะ”เขาหันมาออกคำสั่ง “พี่สั่งอาหารเอาไว้แล้ว เดี๋ยวจะมีคนมาส่ง ถ้ายังไงหลินเปิดประตู แล้วช่วยเซ็นรับไว้ด้วยนะครับ” เขาพูดต่อก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป เขายังหอมแก้มเธออีกฟอดใหญ่ “พี่จะอาบน้ำให้เร็วที่สุดค่ะ” เธอได้แต่มองตามเขาเข้าห้องน้ำไป ถอนหายใจออกมาดัง ๆ มีพนักงานชายมาส่งอาหารตามที่เขาบอก หญิงสาวเดินไปเปิดประตูห้องให้พนักงานเข้ามา เขาเดินเข้ามาแล้ววางสำรับอาหารไว้ที่โต๊ะกินข้าว พนักงานส่งบิลให้เธอเซ็นรับ เขาก็โค้งคำนับขอบคุณ แล้วกลับออกไป เธอไปนั่งรอเขาที่โต๊ะอาหาร ทอดสายตามองออกไปที่ผนังกระจกใสนั้นคิดลำดับเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมาแค่หนึ่งวัน มันทำให้ชีวิตเธอเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยหรือ เธอจะบอกเรื่องราวที่ชวนอึดอัดใจนี้กับใครได้บ้าง พีคแต่งตัวด้วยชุดที่ดูสบาย ๆ ไม่ได้เป็นทางการมากนัก เขาเดินเข้ามา เห็นเธอนั่งเหม่อมองออกไปด้านนอก ไม่สนใจว่ามีใครเดินเข้ามา เขาสวมกอดเธอจากด้านหลังเธอ หอมแก้มสวยอย่างจงใจ แล้วนั่งลงเก้าอี้ตัวที่ติดกัน “วันนี้ หลินจะไปบางใหญ่ แถวไหน พี่จะไปส่ง” เขาถาม และเลื่อนอาหารให้เธ

(“ค่ะ ค่ะ ป้าผิดตลอด ๆ เลย รีบเลยนะคะ เพราะคุณหนูต้องแวะไปรับอาหารทะเลที่ป้าสั่งไว้กับเจ๊แอ๋วในตลาดบางขุนเทียนด้วย ด่วนนะคะ”) ภุชงค์ทั้งรักและสนิทกับป้าสายใจมาก ซึ่งเมื่อก่อนที่เขายังไม่เพลย์บอยจ๋าขนาดนี้ เขาก็จะขลุกอยู่กับป้าสายใจ ช่วยทำนู่นนี่นั่นทั้งวัน เมื่อขับรถเป็นใหม่ ๆ สมัยวัยทีน ก็อาสาพาป้าสายใจไปจ่ายตลาดทุกที ซึ่งจะทำให้เขารู้หมดว่า ร้านไหนบ้างที่เป็นร้านประจำของที่บ้าน “ขอรับ ...คุณนายสายใจ มีอย่างอื่นอีกไหมครับ” ภุชงค์ส่งเสียงตอบรับ ยั่วอารมณ์ป้านิด ๆ (“ไม่มีแล้วค่ะ แต่คุณหนูคะ ต้องรีบหน่อยนะคะ เพราะต้องให้เด็กในครัวมาตระเตรียมด้วย เดี๋ยวไม่ทัน ป้าสายใจโดนคุณนายเฉ่งเอาแน่ ๆ ด่วนนะคะ ด่วน อย่ามั่วโอ้เอ้อยู่ล่ะ”) ป้าสายใจพูดดักอย่างรู้ทัน ว่าเรื่องเถลไถล คือเรื่องที่หนึ่งของภุชงค์ “ได้ครับ ไม่พลาดแน่ ๆ จะไปเดี๋ยวนี้เลย” ภุชงค์หันไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้อง เป็นเวลาสิบเอ็ดนาฬิกา เขากำลังจะลุกจากเตียง ก็มีมือนุ่มมาคว้าที่แขนเขาไว้ “อ้าว... ตื่นแล้วหรือจ๊ะ ผมทำเสียงดังไปหน่อย” ดารานางเอกสาวที่เขาควงไปในงานเปิดตัวโรงแ

หลินเดินเข้าไปในบริเวณบ้านของอากำธร มีการตกแต่งแบบสไตล์ล้านนาไทย ประดับประดาไปด้วยโคมไฟ และร่มสีสันสวยงาม เปิดเพลงคำเมืองคลอเบา ๆ ในงาน “เจ้ ๆ เจ้หลิน ทางนี้เจ้า” มีมี่ส่งเสียงเรียกพี่สาว สองสาวเดินเข้ามาสวมกอดกันแน่น หลินใช้มือลูบหลังเธอด้วยความเอ็นดู “จะสูงเต้าปี่แล้วเนอะ กึดเติงหาขนาดเลย เตี่ยอยู่ไหนนิ แล้วเปิ้นมางานอะหยังกัน” พร้อมถามไถ่น้องสาว “ปะ มาตางเพ่เจ้า” มีมี่จับกุมมือพี่สาวให้เดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ มีมี่ยิ้มกว้าง กอดแขนพี่สาวแน่น จากที่ไม่เคยเจอกันมานาน ได้แต่คุยผ่านทางไลน์ และวิดีโอคอลบางครั้ง “งานหมั้นเจ้ฟาง” *ฟางลูกสาวคนโตของอากำธร อายุมากกว่าหลินสองปี “หยังบ่บอกปี่ก่อน บ่ส่งซิกกันกำแล้ว” เธอต่อว่าน้องสาวที่ไม่ได้บอกเธอล่วงหน้า “จะอั่น ก็บ่ใจ่เซอร์ไพรส์นะกะ” หลินใช้มือขยี้หัวน้องสาวเบา ๆ ระหว่างทางเดิน ก็มีญาติพี่น้องส่งเสียงทักทายมาเป็นภาษาเหนือตลอดทาง หลินรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก เธอยิ้มทักทาย และยกไหว้ไปตลอดทาง “บ่ปะกันเมินเน้อ” “น้องหลิน งามขึ้นจ้าดนักน้ะ” “โอ้... นั่นลุ ลูกอ้ายขจร