Semua Bab ชะตาฟ้าลิขิตสวรรค์: Bab 11 - Bab 20

"เจ้าค่ะคุณหนู"ไป๋หลางรับคำก่อนจะเปิดผ้าม่านของรถม้าออก"นี่เจ้าหยุดก่อน คุณหนูใหญ่ปวดหนัก"คนขับรถม้าหยุดรถกะทันหัน ก่อนพยักหน้าให้ไป๋หลาง"คุณหนูเจ้าคะ บ่าวสงสัยว่าคนขับรถม้าของจวนเป็นคนละคนกับตอนมาเจ้าค่ะ""เจ้าแน่ใจเหรอ"ไป๋หลางพยักหน้าด้วยตาที่สั่นเทา หลิวลี่เซียนจึงเดินลงจากรถม้าแล้วพิจารณาชายคนดังกล่าวตรงหน้า จริงเหมือนที่ไป๋หลางบอกนาง ถ้าชายตรงหน้ามิใช่คนขับรถม้าของจวนตระกูลหลิวแล้วเป็นใครกัน?"ที่นี่มิใช่ทางกลับจวนตระกูลหลิว เจ้าจะพาข้าไปที่ใด?"หลิวลี่เซียนจ้องมองชายตรงหน้าด้วยแววตาเรียบเฉย ไม่ใช่ว่านางใจกล้าคิดจะต่อสู้กับชายตรงหน้า แต่นางแค่ต้องการรู้ว่าชายคนนี้เป็นคนของผู้ใดกัน"คนขับรถม้าของจวนข้าไปไหน"ชายตรงหน้ายังคงไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น หลิวลี่เซียนเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อยหลิวลี่เซียนหันไปมองไป๋หลางก่อนจะล้วงหยกหญิงงามโชคดีออกมาจากแขนเสื้อของนาง ก่อนจะกระซิบกับไป๋หลางด้วยน้ำเสียงหนักแน่น"ไป๋หลาง เจ้าตั้งสติแล้วฟังข้าให้ดีนะ""เจ้าค่ะคุณหนูใหญ่""เจ้าเอาหยกนี่ติดตัวไว้ ไปที่ศาลาร้องทุกข์บอกว่าต้องการพบกับท่านชุนหลาง บอกเขาว่าข้าหลิวลี่เซียนคุณหนูจวนตระกูลหลิวต้

หลิวลี่ซือที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างว่าองค์ชายรองส่งหมั่นโถวมาให้หลิวลี่เซียน ทั้งยังมีกระดาษแผ่นน้อยที่เขามอบให้พี่สาวฝาแฝดของนาง ก็ยิ่งทำให้ในใจของนางเหมือนมีไฟร้อนเผาไหม้อยู่ในใจตลอดเวลา นางลอบกำมือไว้แน่นจนรู้สึกได้ถึงความเจ็บของเล็บที่จิกลงไปบนฝ่ามือนุ่มๆ ของนาง แต่ใบหน้าของหลิวลี่ซือกลับไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาแม้แต่น้อย ก่อนจะก้าวเดินไปหาหลิวลี่เซียนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม"พี่ใหญ่ช่างมีวาสนายิ่งนัก น้องมิเคยเห็นองค์ชายรองแสดงความโปรดปรานผู้ใดมาก่อน"หลิวลี่เซียนที่กำลังคิดไม่ตกกับหมั่นโถวตรงหน้าว่านางจะกินมันเช่นไรให้หมด เมื่อได้ยินเสียงของหลิวลี่ซือน้องสาวฝาแฝดของนาง กลับยิ่งทำให้นางรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย จากน้ำเสียงของหลิวลี่ซือทำไมนางจะเดาไม่ออกว่าน้องสาวของนางกำลังพูดจาประชดประชันนางอยู่ หลิวลี่เซียนละสายตาจากหมั่นโถวตรงหน้า ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้หลิวลี่ซืออย่างอ่อนโยน แม้ว่าหลิวลี่ซือจะไม่ชอบนางแล้วอย่างไร การเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกันย่อมเป็นสิ่งที่หลีกหนีไม่พ้น หากน้องสาวผู้นี้ไม่ล้ำเส้นนางจนนางทนไม่ไหว นางก็จะพยายามไม่ถือสาหาความอันใด แต่ถ้าหากวันหนึ่งหลิวลี่ซือคิดทำอะไรที่เป็นอ

หลังจากที่ส่งหลิวลี่เซียนขึ้นรถม้ากลับจวนไปแล้ว จ้าวจิ้งเทียนก็กลับเข้าไปในหอเสี่ยวเอ้ออีกครั้ง เพื่อพบกับใครบางคน"ท่านตามข้ามาด้วยเหตุใด ท่านเหมยไป๋อวี้"จ้าวจิ้งเทียนมองชายตรงหน้าด้วยแววตาเย็นเยียบเหมยไป๋อวี้ เขาคือซื่อจื่อผู้สืบทอดเพียงคนเดียวของจวนโหวตระกูลเหมย ท่านปู่ของเขาเป็นทหารร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับเสด็จปู่ของจ้าวจิ้งเทียน หรือก็คือฮ่องเต้องค์ก่อนที่เสด็จสวรรคตไปนานแล้ว ส่วนบิดาของเขาเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุด เมื่อไม่นานมานี้ตัวของเหมยไป๋อวี้เองก็ได้เลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าองครักษ์หน่วยสืบสวนของวังหลวงด้วยความดีความชอบทำให้ตระกูลเหมยได้รับพระราชทานเป็นจวนโหวสืบต่อมาจนถึงปัจจุบัน เป็นตระกูลที่กุมอำนาจทางการทหารเอาไว้ไม่น้อย และอาสาวของเขา นามว่าเหมยเหยาก็ได้เข้าวังหลวงถวายตัวและได้เป็น มเหสีรองเหมย อำนาจในวังหลังรองมาจากจ้าวฮวงโหวเสด็จแม่ของจ้าวจิ้งเทียนถึงแม้ตระกูลเจินของจ้าวจิ้งเทียนจะไม่ได้กุมอำนาจทางทหารเอาไว้ในมือเท่าตระกูลเหมย แต่บัณฑิตและทหารลับจำนวนไม่น้อยก็ถูกเขาฝึกฝนไว้ใช้งานไม่ได้ด้อยไปกว่าตระกูลเหมยมเหสีรองเหมยเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันไม่น้อย ทำให

ตำหนักจ้าวฮวงโหวจ้าวจิ้งเทียนคิดไตร่ตรองเรื่องของเจินเซียงมาสักพักก่อนจะเข้าไปขอพบกับจ้าวฮวงโหวเสด็จแม่ของเขา"ถวายพระพรเสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ""ลุกขึ้นเถิด มานั่งข้างแม่เร็วเข้า จิ้นหมิง"จ้าวจิ้งเทียนลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงข้างพระวรกายของจ้าวฮวงโหว เขามองพระพักตร์ของเสด็จแม่ตนเองอย่างลำบากใจเรื่องนี้หนักหนาเกินกว่าเขาจะแก้ไขเองจริงๆ"ว่าอย่างไรจิ้นหมิง""ที่ลูกมาเข้าเฝ้าเสด็จแม่วันนี้ เพราะมีเรื่องสำคัญสองเรื่องอยากกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ""ไหนเจ้าว่ามาสิ"จ้าวจิ้งเทียนหันไปมองเหล่านางกำนัลเป็นเชิงให้ออกไปให้หมด ก่อนจะยกมือขึ้นไปปลดผ้าคลุมใบหน้าของเขาออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นใบหน้างดงามราวกับเทพเซียนของเขา รอยแผลบนใบหน้าจางหายไปจนหมดสิ้นแทบไม่ทิ้งร่องรอยใดเหลือไว้ ราวกับว่าไม่เคยมีบาดแผลน่ารังเกียจนั่นอยู่บนใบหน้าของเขามาก่อน"จิ้นหมิง!!! ลูกแม่ นี่เจ้า หมอเทวดารักษาเจ้าจนหายดีแล้วหรือ สวรรค์ช่างเมตตายิ่งนัก!!!"จ้าวฮวงโหวยื่นมือมาจับที่ใบหน้าของจ้าวจิ้งเทียนอย่างดีใจปนตกใจ น้ำตาของนางเอ่อคลออย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ จ้าวจิ้งเทียนกุมมือของพระมารดาเอาไว้ด้วยความรักใคร่ ก่อนจะยิ้มให้จ้าวฮวงโห

รุ่งเช้าหลิวลี่เซียนไปที่เรือนของฮูหยินลี่หยางเพื่อรับประทานอาหารเช้าที่เรือนของมารดา ฮูหยินลี่หยางเอ่ยปากชมว่าหม่าล่าที่นางนำมาให้กินนั้นแปลกตาและอร่อยยิ่ง ส่วนหลิวลี่ซือที่นั่งร่วมโต๊ะด้วยนั้นลอบบิดเบ้มุมปากตนด้วยความริษยาตั้งแต่ที่พี่สาวนางตกน้ำครานั้นก็ดูเปลี่ยนไป เมื่อก่อนนางช่างอ่อนแอและขี้โรคนัก โดนลมเพียงนิดก็ไม่สบายต้องนอนรักษาตัวอยู่ในจวนเป็นนานแรมเดือน แต่ตอนนี้นางดูแข็งแรงไม่เจ็บป่วยไข้เหมือนแต่ก่อน ซ้ำยังดูงดงามสดใสยิ่งน่าถลกหนังหน้านางให้มันพังพินาศไปเสียหลังจากที่กินข้าวเช้าเสร็จแล้ว หลิวลี่ซือก็เดินออกมาจากเรือนฮูหยินลี่หยาง ก่อนจะจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าออกนอกจวนไปที่หอเป่าชิงเพื่อหาซื้อเครื่องประดับหลิวลี่ซือเป็นคนรักสวยรักงามยิ่ง นางชอบสะสมเครื่องประดับอัญมณีที่งดงามหลากหลายเมื่อเลือกเครื่องประดับได้ตามที่ต้องการแล้ว หลิวลี่ซือเตรียมให้อวี้จู้สาวรับใช้คนสนิทจ่ายค่าเครื่องประดับของนาง แต่ทว่ามีมือปริศนาข้างหนึ่งยื่นมาก่อน"แม่นาง ค่าเครื่องประดับนี้นายของข้าจะเป็นคนจ่ายให้ท่านเอง"หลิวลี่ซือหันไปมองก่อนจะพบกับบุรุษผู้หนึ่ง เขาแต่งกายคล้ายองครักษ์ในวังหลวง"นายของเจ