ขันทีน้อย

“เสี่ยวหู่ เจ้านี่เก่งนะ ทำให้เหยาเฟยอุ้มมาส่งด้วยพระองค์เองได้”

ฝ่ามือเรียวของขันทีอันกึ่งขยี้กึ่งนวดคลึงบนลำตัวและขนของเสี่ยวหู่

‘สบายสุดๆ มันแปลกตรงไหนกัน’ “เหมียวๆๆ”

ขันทีอันเห็นการตอบกลับของเสี่ยวหู่ก็พูดต่อ

“ปกติเหยาเฟยแทบไม่ออกนอกเขตตำหนัก ถ้าไม่มีรับสั่งจากไทเฮาหรือฮ่องเต้ ขนาดสวนดอกไม้ยังไม่ค่อยไปเลย”

“เหยาเฟยเป็นพวกอินโทรเวิร์ตหรือนี่ ” “เหมียวๆๆๆ”

ขันทีอันมือหนึ่งตักน้ำอุ่นมาค่อยๆรดบนตัวของเสี่ยวหู่ มืออีกข้างค่อยๆลูบน้ำบนขนออก พลางกระซิบเบาๆ “ข้าพูดกับเจ้า เจ้าก็อย่าไปบอกใครนะ”

‘เรื่องนี้ขันทีกับนางกำนัลในวังก็น่าจะรู้มั้ย ความลับตรงไหนกัน’

“ได้ๆ ข้าจะเหยียบไว้ให้มิด” “เหมียวๆๆ” เสี่ยวหู่ตกปากรับคำ ยังไม่ทันสะบัดน้ำออกจากตัวก็ถูกผ้าผืนน้อยห่อหุ้มร่างเพื่อเช็ดตัว

เมื่ออาบน้ำเสร็จ ขณะที่อยู่ระหว่างทางกลับตำหนักเหอเซิ่ง ท้องฟ้าที่สดใสก็พลันถูกปกคลุมไปด้วยกลุ่มเมฆหนาดำทะมึน แสงสว่างหายไปในพริบตา ความมืดครึ้มเข้าครอบคลุม ท้องฟ้าเกิดเสียงดังกัมปนาท แสงจากอสนีบาตวาบพาดผ่านเหนือพระราชวัง ทันใดนั้นเอง ขันทีอันที่กำลังอุ้มเสี่ยวหู่ก็ล้มลง พลันหมดสติทั้งคนทั้งแมว

‘ฉันเป็นอะไรกัน หมดสติอีกแล้วหรือ แล้วเตียงทำไมแข็งแบบนี้’ คิดแล้วพลางขยับตัว

“โอะ โอ๊ย หละ หลังข้า ปวด”

“หย่วนหังเจ้าฟื้นแล้วสินะ” ขันทีหนุ่มน้อยคนหนึ่งชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ เอ่ยปากถามอยู่ข้างเตียง

เถียนจิ้งหลานที่กำลังมึนๆงงๆอยู่ถามอย่างสงสัย

“หย่วนหัง ผู้ใดกัน” จากนั้นหันไปมองหน้าคู่สนทนาและมองไปรอบๆห้อง

“เจ้าหมดสติจนจำอะไรไม่ได้แล้วหรือ เจ้าคืออันหย่วนหังไงล่ะ เป็นขันทีในตำหนักเหอเซิ่งของฮ่องเต้ ได้สติก็ดีแล้ว วันนี้ฮ่องเต้ให้เจ้าพักผ่อนได้ เดี๋ยวข้าไปทำหน้าที่แทนเจ้า”

ขันทีหนุ่มน้อยยังพูดเจื้อยแจ้ว ไม่ได้สนใจสายตางุนงงของฝ่ายตรงข้าม

‘ฉันย้ายมาสิงร่างขันทีอันแล้วสินะ ’เถียงจิ้งหลานในร่างขันทีอันกล่าวตอบด้วยเสียงแผ่วเบา

“ขอบใจเจ้ามาก ละ แล้วแมวล่ะ”

คู่สนทนากล่าวด้วยเสียงหงุดหงิดเล็กน้อยว่า

“เสี่ยวหู่ไม่เป็นอะไรหรอก แค่ข่วนแขนข้าไม่กี่แถวเอง ตอนนี้อยู่ที่ตำหนักเหอเซิ่ง” เขากล่าวพลางถลกแขนเสื้อตัวเองลูบที่รอยแผลแดงยาว

“ข้าเซี่ยงข่ายรุ่ยเกิดมาไม่เคยโดนสตรีนางใดข่วน ยกเว้นแมวอย่างเสี่ยวหู่ เสี่ยวหู่ก็นะ ทำตัวดีไม่กี่วันกลับมาดุอีกแล้ว แต่แมวของโอรสสวรรค์ ข้าไม่ถือสา ข้ายินดี ข้าเต็มใจ”

ขันทีหนุ่มน้อยแซ่เซี่ยง กล่าวด้วยน้ำเสียงภูมิใจ แต่คนฟังกลับรู้สึกว่าเขากำลังปลอบใจตัวเองอยู่

“เจ้าพักผ่อนเถอะ ข้าไปทำงานต่อล่ะ” กล่าวจบขันทีเซี่ยงก็เดินออกจากห้องไป

“เหมียว” เสียงแมวน้อยร้องเรียกให้ขันทีอันต้องลืมตาตื่นขึ้นท่ามกลางแสงสลัวจากภายนอก

“เจ้าการ์ฟีลด์ มาปลุกข้าทำไมแต่เช้ามืด เจ้าหิวหรือ”

แม้เถียนจิ้งหลานจะเคยเป็นแมวในช่วงเวลาไม่กี่วันก็ตาม แต่ก็พอเดาได้ว่าเจ้าแมวน้อยต้องการสื่อถึงอะไร

“แล้วข้าต้องทำอะไรบ้างเนี่ย เจ้าอย่าเพิ่งเร่งข้า ข้าขอคิดก่อน”

กล่าวจบก็หลับตาลงทบทวนถึงความทรงจำของขันทีอัน ภาระหน้าที่ในแต่ละวันที่ต้องทำ รวมถึงชื่อเพื่อนร่วมงานแต่ละคน

เมื่อได้สิ่งที่ต้องการรู้แล้วก็ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ “เข้าใจล่ะ เดี๋ยวข้าไปบอกห้องครัวหลวงให้เตรียมอาหารให้เจ้า”

เมื่อขึ้นยามเหม่า (5.00-6.59 น.) ของอีกวัน เถียนจิ้งหลานในร่างของขันทีอันก็รีบไปตำหนักเหอเซิ่งเพื่อรอรับใช้ฮ่องเต้

“เจ้าทำอะไรกับเสี่ยวหู่ของเจิ้น เมื่อวานพอฟื้นขึ้นมาก็กลายเป็นแมวที่ร้ายกาจเหมือนเดิม” เสียงเย็นเยียบของฮ่องเต้เอ่ยถาม

ขันทีหนุ่มออกอาการขยุกขยิก กล่าวเสียงเลิกลักตอบฮ่องเต้

“มะ หม่อมฉันไม่ได้ทำอันใดเลยพะย่ะค่ะ คงเป็นเพราะเสียงฟ้าผ่า กะ กาฟี เอ้ย เสี่ยวหู่ตกใจ สติเลยกลับมาเหมือนเดิมพะย่ะค่ะ”

“เป็นเช่นนั้นหรือ” ตาหงส์ของฮ่องเต้มองไปยังขันทีอัน ดูจากที่ไกลๆก็รู้ว่ากำลังทรงจับผิดอยู่

“เจ้าไปเตรียมอาหารให้เสี่ยวหู่ได้แล้ว”

“พะย่ะค่ะ” ขันทีอันน้อมรับคำสั่ง หมุนตัวกลับเพื่อจะก้าวเดินออกจากห้อง เพียงแต่เขาหมุนตัวขณะที่กำลังประหม่าทำให้ขาไม่ตอบสนองกับความคิด ขาซ้ายขวาพันกันเอง จากนั้นก็ ‘โครม’ ล้มหน้าคะมำตรงประตู

มิรอให้ฮ่องเต้เอื้อนเอ่ยอะไร ก็ตะลีตะลานตะกายออกนอกห้อง เมื่อลุกขึ้นได้จึงรีบเดินออกจากตำหนัก

ฮ่องเต้ซึ่งจับตามองตั้งแต่แรก เห็นขันทีอันทุกอากัปกริยา ก็ถอนหายใจ “เสี่ยวหู่สติมา ขันทีอันสติไป” แถมท่าเดินยังคล้ายสตรีไม่มีผิดเพี้ยน