การเผชิญหน้า

บรรยากาศในห้องเรียนยังคงตึงเครียดอย่างหนัก แม้เสียงคำรามจากปีศาจเงาภายนอกจะเบาลงไปบ้าง แต่ความรู้สึกอึดอัดก็ยังคงคุกคามอยู่ภายในใจของเหล่านักเรียนทุกคน พวกเขายังคงตกตะลึงกับความจริงที่ว่า ลุงภารโรง ไม่ใช่แค่ภารโรงธรรมดา แต่เป็นทายาทของเหล่านักเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ และตอนนี้ เก็น เพื่อนของพวกเขาเองก็มีสายเลือดเวทย์สายขาวไหลเวียนอยู่ในตัวเช่นกัน

โอกิ ซึ่งเป็นคนเงียบๆ และชอบสังเกตการณ์ ค่อยๆ เอ่ยปากถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัยระคนประหลาดใจ "งั้นหรือว่าคุณลุง... คุณลุงก็เป็นทายาทนักเวทย์ด้วยอย่างนั้นเหรอครับ?"

ลุงภารโรงเงยหน้าขึ้นมองโอกิ ดวงตาของท่านทอประกายบางอย่างที่ลึกล้ำยากจะหยั่งถึง "ใช่แล้ว" ท่านตอบรับอย่างหนักแน่น ไม่มีการลังเลแม้แต่น้อย "ฉันก็คือหนึ่งในทายาทสายเลือดนักเวทย์สายขาว"

สิ้นคำตอบของลุงภารโรง เหล่านักเรียนที่ยืนมุงอยู่ต่างก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ปะปนกัน ทั้งความประหลาดใจ ความไม่เชื่อ และความหวังที่ริบหรี่ แต่ก็มีบางคนอย่าง คิชิโระ ที่แทบจะกระโดดด้วยความตื่นเต้น ราวกับกำลังอยู่ในฉากของภาพยนตร์แอ็คชั่นแฟนตาซี

"ไม่จริงน่า!" โช อุทานเสียงดัง "ลุงภารโรงเนี่ยนะ... เป็นนักเวทย์?"

ยูเมะ ที่ปกติจะมองโลกในแง่ดี ตอนนี้ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความสับสน "ถ้าอย่างนั้น... ที่ลุงอยู่ในโรงเรียนมาตลอด... นี่ก็คือ..."

ลุงภารโรงถอนหายใจเล็กน้อย "มันเป็นเรื่องที่ซับซ้อนนักเด็กๆ" ท่านกล่าวพร้อมกับมองไปยังมีดสั้นสีเงินในมือ "หน้าที่ของทายาทสายขาวคือการเฝ้าระวังไม่ให้หายนะครั้งเก่ากลับมาอีก และสถานที่แห่งนี้... โรงเรียนริโอะ... มันเป็นจุดศูนย์กลางของการผนึกพลังทั้งหมดไว้"

แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้เอ่ยอะไรต่อ หรือลุงภารโรงจะได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม...

เพล้งงงง!

เสียงกระจกแตกละเอียดดังสนั่นหวั่นไหว เศษแก้วคมกริวกระเด็นเข้ามาในห้องราวกับห่าฝน ทุกคนร้องกรี๊ด! อย่างตกใจสุดขีด หันขวับไปมองยังทิศทางที่เสียงนั้นมาจากหน้าต่างบานใหญ่ของห้อง ซึ่งบัดนี้กลายเป็นช่องโหว่ขนาดใหญ่ที่มองเห็นท้องฟ้ายามวิกาลที่มืดมิด

นอกหน้าต่างที่แตกละเอียดนั้น ร่างของเงาปีศาจตนหนึ่งกำลังยืนตระหง่าน ร่างของมันสูงใหญ่จนเกือบจะชนเพดานห้อง ดวงตาแดงก่ำราวถ่านไฟฉายแสงจ้องมองเข้ามาในห้องด้วยความกระหาย มันไม่ได้เข้ามาเอง แต่ใช้ ก้อนหินขนาดใหญ่ ที่มันคงคว้ามาจากไหนสักแห่ง โยนเข้าใส่กระจกห้องเรียนอย่างรุนแรง

"ทุกคนหลบอยู่ข้างหลังฉัน!!" ลุงภารโรง ตะโกนเสียงดัง สีหน้าของท่านเปลี่ยนเป็นจริงจังและเคร่งขรึมอย่างที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน

นักเรียนทุกคนไม่รอช้า พวกเขารีบวิ่งกรูกันไปหลบอยู่ด้านหลังลุงภารโรงที่ยืนขวางอยู่กลางห้องเรียน แม้จะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด แต่สัญชาตญาณเอาชีวิตรอดก็บอกให้เชื่อฟังชายชราผู้นี้ที่เพิ่งเปิดเผยความลับอันยิ่งใหญ่ของตัวเอง

ลุงภารโรงยืนนิ่ง ดวงตาจับจ้องไปยังเงาปีศาจที่กำลังส่งเสียงคำรามขู่คำรามอยู่ด้านนอก ท่านกำ มีดสั้นสีเงินวาววับ ในมือแน่น แสงเรืองรองสีเงินจากมีดส่องสว่างท่ามกลางความมืดมิดของห้องเรียน ราวกับเป็นแสงแห่งความหวังเดียวที่พวกเขามีในตอนนี้

"มัน... มันเข้ามาไม่ได้ใช่ไหมคะลุง?" ไอโกะ ถามด้วยเสียงสั่นเครือ เธอกุมมือเพื่อนร่วมชั้นที่อยู่ข้างๆ อย่างแน่นหนา

ลุงภารโรงไม่ตอบคำถามนั้นทันที ท่านหันกลับมามองไอโกะ แววตาของท่านเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและจริงจัง ท่านล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ และหยิบ ขวดแก้วเล็กๆ ใสๆ ใบหนึ่ง ที่มีของเหลวสีดำคล้ายหมึกบรรจุอยู่เต็มออกมาจากกระเป๋า จากนั้นก็โยนมันไปให้ไอโกะอย่างรวดเร็วและแม่นยำ

ไอโกะรับขวดแก้วนั้นไว้ในมือด้วยความประหลาดใจ ขวดแก้วเย็นเฉียบในอุ้งมือของเธอ

"นี่คืออะไรคะ?" ไอโกะถามด้วยความสงสัย

ลุงภารโรงไม่เสียเวลาอธิบายรายละเอียดมากนัก สีหน้าของท่านแสดงออกถึงความเร่งรีบ "มันคือ 'ขวดใส่ดวงจิตเงาปีศาจ'" ท่านตอบเสียงดังฟังชัด "เมื่อฉันจัดการพวกมันได้แล้ว... เธอจะต้อง เปิดฝาออก แล้วตั้งจิตให้นิ่ง"

ทุกคนต่างงุนงง แต่ก็พยายามตั้งใจฟังอย่างเต็มที่

"เธอจะได้ยิน 'เสียงคาถา' บางอย่างที่ถูกบรรจุไว้ในนั้น" ลุงภารโรงกล่าวต่อ ดวงตาของท่านจับจ้องไปยังดวงตาของไอโกะอย่างจริงจังและเด็ดขาด "จง ร่ายคาถาตามนั้น โดยห้ามผิดเพี้ยนแม้แต่คำเดียว... เข้าใจไหม?!"

คำสั่งของลุงภารโรงนั้นชัดเจนและหนักแน่นราวกับคำบัญชาจากผู้ที่รับรู้ถึงภารกิจอันยิ่งใหญ่ ไอโกะมองขวดแก้วในมือสลับกับมองใบหน้าเปื้อนฝุ่นของลุงภารโรง เธอรับรู้ได้ถึงความสำคัญของหน้าที่ที่กำลังจะได้รับ

"เข้าใจค่ะ!" ไอโกะตอบรับเสียงดังฟังชัด แม้ในใจจะยังคงหวาดกลัว แต่ความมุ่งมั่นและความรับผิดชอบในฐานะหัวหน้าห้องก็ทำให้เธอพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเพื่อนๆ และแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้น

ลุงภารโรงพยักหน้าเล็กน้อยอย่างพอใจกับคำตอบของไอโกะ ท่านหันกลับไปเผชิญหน้ากับช่องหน้าต่างที่แตกละเอียด ที่ซึ่งเงาปีศาจตนมหึมากำลังยืนจ้องมองเข้ามาด้วยดวงตาแดงก่ำ

"พวกเธอทุกคน... หลบให้ดีล่ะ" ลุงภารโรงเอ่ยเสียงเบา แต่ก็ยังคงเต็มไปด้วยพลัง ท่านกำมีดสั้นสีเงินในมือแน่น ประกายแสงเรืองรองจากมีดส่องสว่างขึ้นราวกับตอบรับเจตจำนงของท่าน

เสียงคำรามของปีศาจเงาดังขึ้นอีกครั้ง และมันก็ง้างกรงเล็บขนาดมหึมาเตรียมพุ่งเข้าใส่ห้องเรียนอีกครั้ง ทุกคนต่างเงียบกริบ กอดกันแน่นด้วยความกลัว จ้องมองไปยังร่างของลุงภารโรงที่ยืนเผชิญหน้ากับความมืดมิดเพียงลำพัง ราวกับเป็นปราการด่านสุดท้ายที่จะปกป้องพวกเขาจากหายนะครั้งนี้