สายเลือดนักเวทย์และอาวุธที่ถูกเก็บซ่อน

บรรยากาศในห้องเรียนยังคงอึมครึมภายใต้แสงไฟสลัว ๆ ที่กะพริบไม่หยุด เสียงคำรามของปีศาจเงาจากภายนอกประตูยังคงดังก้องเป็นระยะ ๆ แต่ความสนใจของนักเรียนทุกคนกลับพุ่งตรงไปยัง ลุงภารโรง และเรื่องราวเหนือธรรมชาติที่ท่านเพิ่งเปิดเผย ทุกคนยังคงตกตะลึงกับความจริงที่ว่าโรงเรียนแห่งนี้คือสถานที่แห่งตำนาน และพวกเขาได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของมันโดยไม่ได้ตั้งใจ

แต่ในกลุ่มนักเรียนเหล่านั้น มีเพียงคนเดียวที่กำลังจมดิ่งสู่ความรู้สึกผิดอย่างหนัก นั่นคือ เก็น ใบหน้าของเขามีสีหน้าซีดเผือด ดวงตาแดงก่ำจากการข่มความรู้สึกไว้ เขาจ้องมองหีบไม้ที่ลุงภารโรงวางลงบนโต๊ะด้วยความรู้สึกผิดบาป เสียงของลุงภารโรงที่ว่า "พวกเธอได้ไปเปิดหีบต้องสาปเข้าหนะสิ" ยังคงดังก้องอยู่ในหัว

ไอโกะ ที่สังเกตเห็นความผิดปกติของรองหัวหน้าห้อง เธอเดินเข้าไปใกล้เก็นอย่างช้าๆ แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "เก็น... นายเป็นอะไรไป?"

เก็นเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาฉายแววเจ็บปวด "ก็เพราะฉัน... เพราะฉันเปิดหีบใบนั้นออก พวกปีศาจพวกนั้นถึงได้หลุดออกมา..." เสียงของเขาสั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้า เขาพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้ไหลออกมา

ยูเมะ รีบเดินเข้ามาข้าง ๆ ไอโกะ เธอกุมมือเก็นเบา ๆ "ไม่ใช่นายคนเดียวนะเก็น พวกเราก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วยกันหมดนั่นแหละ"

โช พยักหน้าเห็นด้วย "ใช่แล้วเก็น! เราไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นนี่หว่า"

ฟูมิโกะ เสริม "เรื่องนี้มันต้องมีทางแก้ไขได้แน่ ๆ นายอย่าโทษตัวเองเลยนะ"

เคนตะ ตบไหล่เก็นเบา ๆ "เราจะหาทางรับผิดชอบร่วมกัน"

คำพูดของเพื่อน ๆ ทำให้เก็นรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย แต่ความรู้สึกผิดยังคงเกาะกินใจเขาอยู่

ลุงภารโรงที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่ตลอด ค่อย ๆ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง "เก็น... พวกเธอทุกคนฟังลุงให้ดีนะ" ท่านลุกขึ้นยืนช้า ๆ แล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงกลางห้อง เหล่านักเรียนต่างเงียบเสียงลงและหันไปมองลุงภารโรงอย่างพร้อมเพรียง

"หีบต้องสาปใบนี้... มันไม่ใช่แค่หีบธรรมดาที่ใครจะเปิดได้ง่าย ๆ" ลุงภารโรงเริ่มอธิบาย "มันถูกสร้างขึ้นด้วยเวทมนตร์โบราณและถูกผนึกไว้ด้วยพลังที่แข็งแกร่งที่สุด นั่นก็คือ 'เลือดบริสุทธิ์ของเหล่านักเวทย์สายขาว' เอง"

ทุกคนต่างเงียบกริบ รอฟังคำอธิบายต่อไป

"คำสาปของเลือดบริสุทธิ์นี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อป้องกันไม่ให้ปีศาจแห่งความมืดหลุดรอดออกมาโดยง่าย... และนั่นหมายความว่า มีเพียงคนที่มี 'สายเลือดนักเวทย์สายขาว' เท่านั้น ที่จะสามารถเปิดมันได้!"

สิ้นคำพูดของลุงภารโรง ห้องเรียนก็ตกอยู่ในความเงียบงันชั่วขณะ ทุกคนต่างเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงกับความจริงที่เพิ่งได้รับรู้

เก็น ตัวแข็งทื่อ ดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างตกใจที่สุด ราวกับโดนฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ ไม่ใช่แค่เก็นเท่านั้น แต่เพื่อน ๆ คนอื่น ๆ ด้วย ต่างก็หันไปมองเก็นเป็นตาเดียว ใบหน้าของพวกเขามีทั้งความประหลาดใจ ความสงสัย และความไม่เชื่อ

"หมายความว่า... เก็น... นายคือ...?" ไอโกะ พูดไม่ออก เธอชี้ไปที่เก็นด้วยมือที่สั่นเทา

ยูเมะ อ้าปากค้าง "งั้นแสดงว่า... เก็นมีสายเลือดนักเวทย์เหรอคะ?!"

เก็นเองก็ยังคงอยู่ในอาการช็อก เขาพึมพำเสียงแผ่ว "งั้นแสดงว่า... ผมมีสายเลือดนักเวทย์เหรอครับ..."

ลุงภารโรงมองไปยังเก็น ดวงตาของท่านฉายแววแห่งความเข้าใจและเห็นใจ "ใช่... ไม่ผิดแน่" ท่านเอ่ยยืนยันคำตอบอย่างหนักแน่น พลางมองไปยังนอกหน้าต่างที่เมฆฝนเริ่มเคลื่อนตัวเผยให้เห็นแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาสลัว ๆ ราวกับกำลังบอกใบ้ถึงการเริ่มต้นของบางสิ่งบางอย่าง

"สายเลือดของนักเวทย์สายขาวได้หลับใหลอยู่ในตัวเจ้ามานานนับศตวรรษ เก็น... จนกระทั่งหีบใบนี้ถูกเจ้าเปิดออก พลังที่แท้จริงจึงได้ตื่นขึ้น" ลุงภารโรงกล่าวอย่างจริงจัง ก่อนที่เขาจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมตัวเก่าที่สวมอยู่ และหยิบบางสิ่งบางอย่างออกมา

สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของทุกคนคือ มีดสั้นสีเงินวาวเล่มหนึ่ง ลวดลายบนด้ามจับและใบมีดดูแปลกตา ไม่เหมือนมีดทั่วไปที่เคยเห็น มันมีประกายแสงสีเงินเรืองรองอ่อน ๆ เปล่งออกมา ท่ามกลางความมืดสลัวของห้องเรียน มีดเล่มนั้นดูราวกับของวิเศษจากเทพนิยาย

ทุกคนต่างเบิกตากว้าง ต่างพากันยื่นหน้าเข้าไปมองใกล้ ๆ ด้วยความสงสัยระคนตื่นเต้น

"นี่... นี่มันคืออะไรครับลุง?" โช ถามขึ้นเป็นคนแรก เสียงของเขาเต็มไปด้วยความทึ่ง

ฟูมิโกะ เพ่งมองลวดลายบนใบมีด "ลวดลายสวยจังเลยค่ะ... มันคืออะไรคะ?"

ไดชิ พึมพำ "เหมือนของในเกมเลยว่ะ"

ลุงภารโรงยื่นมีดสั้นเล่มนั้นออกไปด้านหน้าอย่างช้า ๆ แสงจากมีดสีเงินส่องกระทบใบหน้าของท่าน เผยให้เห็นรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก

"นี่คือ 'มีดลงอาคม'" ลุงภารโรงตอบ เสียงของท่านเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและจริงจัง "มันถูกร่ายเวทย์ไว้ด้วยพลังของนักเวทย์สายขาวเมื่อหลายร้อยปีก่อน สำหรับจัดการกับพวกปีศาจเงาโดยเฉพาะ!"

คำพูดของลุงภารโรงสร้างความหวังครั้งใหม่ขึ้นในใจของเหล่านักเรียนที่กำลังสิ้นหวัง ถ้ามีอาวุธที่สามารถจัดการกับปีศาจเงาได้ นั่นหมายความว่าพวกเขายังมีโอกาส! แต่ความสงสัยยังคงเกาะกินใจพวกเขาอยู่... ทำไมลุงภารโรงถึงได้มีอาวุธวิเศษนี้อยู่ในครอบครอง?