บททั้งหมดของ เหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า: บทที่ 11 - บทที่ 20

ฉ่า ๆฉู่ ๆเสียงดังฉ่าเมื่อกุ้งแดงถูกโยนลงในน้ำมันเดือด กลิ่นหอมของกระเทียมและเครื่องปรุงฟุ้งไปทั่วทั้งห้องครัว ทำเอาคนที่กำลังทำอาหารต้องน้ำลายไหลด้วยความหิว ตอนนี้นางหิวจนแสบท้องไปหมด ทั้งที่ก่อนหน้าก็กินแอปเปิลหมดไปเป็นลูก แต่ก็ไม่อาจจะต้านทานความหิวโหยได้เลย หรือว่านางได้กลายเป็นตัวตะกละไปแล้วสินะ“หอมมาก ดีล่ะข้าจะจัดการไม่ให้เหลือสักตัวเลยคอยดู” แม่ครัวหัวป่าคิดอย่างหมายมาด จัดการตักกุ้งผัดกระเทียมใส่จาน พร้อมด้วยข้าวสวยร้อน ๆ กินคู่กัน“อืมมม อาโหลยยยย” ใบหน้างามหลับตาพริ้มดื่มด่ำกับรสชาติอาหารฝีมือตัวเอง ข้างจานกุ้งผัดกระเทียมก็ยังมีถ้วยน้ำแกงเห็ดแสนอร่อยไว้กินคู่กันหลังจากจัดการอาหารลงท้องไปจนเกลี้ยง หนังตาก็เริ่มหย่อน หนิงเซียนปิดปากหาวหวอด รีบจัดการเก็บถ้วยชามให้เสร็จ เพื่อที่ว่านางจะได้กลับมาเอนหลังนอนสักตื่น เอาไว้ค่อยลุกขึ้นมาจดบันทึกที่ทำค้างไว้ตั้งแต่เมื่อวานต่อให้จบก็แล้วกันแต่แล้วแทนที่จะได้นอนเอนหลังแล้วค่อยตื่นขึ้นมาอีกรอบอย่างที่คิดไว้ กลับกลายเป็นว่านางตื่นอีกทีก็ตอนรุ่งเช้าไปเสียได้ อีกทั้งสิ่งที่ทำให้หนิงเซียนต้องอารมณ์เสีย ก็ตรงที่ดันไปฝันเห็นสามีตัวร้าย ฝั

วันเวลาผ่านไปนานนับเดือน วันที่หนิงเซียนคาดการว่าจะได้พบกับอ๋องเหลียงเฟิง กลับไม่เป็นไปตามเนื้อเรื่องในนิยาย หรือไม่อาจเป็นไปได้ว่า การที่นางซึ่งเป็นคนจากโลกอื่นเข้ามาสวมร่างของหนิงเซียน ก็อาจจะทำให้เนื้อเรื่องทั้งหมดที่ควรจะเป็นคลาดเคลื่อนไปได้หรือไม่ แต่ก็มิอาจจะวางใจได้จนกว่าจะผ่านพ้นวันนี้ไปในอีกทางหนึ่งถ้าหากเป็นไปตามเนื้อเรื่องจริง ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้าง เพราะคนที่อยู่ตอนนี้มิใช่หนิงเซียนตัวจริง อีกทั้งนางยังรู้เรื่องราวของการตายครั้งนี้เป็นอย่างดี สามารถหลบเลี่ยงเหตุการณ์ร้าย ๆ ไปได้และถ้าตนรักษาชีวิตหนิงเซียนไว้ได้จนถึงวันที่พระนางได้ครองรักกัน จากนั้นไม่แน่ว่านิยายเรื่องนี้จะจบลงแบบแฮปปีเอนดิงสำหรับทุกฝ่าย แล้วหนิงเซียนตัวจริงก็จะได้กลับร่างเดิม ใช้ชีวิตดั่งที่นางต้องการแต่มีสิ่งหนึ่งที่ยังค้างคาอยู่ภายในใจ นั่นก็คือความสงสารตัวร้ายผู้นั้น แม้เขาจะใจร้ายกับหนิงเซียนมากเพียงใด แต่สิ่งที่เขาได้พบเจอมันก็โหดร้ายไม่ต่างกัน หากจะโทษก็ควรจะโทษนักเขียนเถิด ทำให้ตอนจบของตัวร้ายและตัวประกอบหายไปอย่างบัดซบสิ้นดี อ๋องเหลียงเฟิงเป็นโอรสเพียงพระองค์เดียวของพระสนมเอกเหลี

หลังจากพาสามีตัวร้ายกลับมาพักรักษาตัวที่กระท่อมน้อยอันแสนคับแคบ ก็ทำเอาหนิงเซียนแทบนั่งไม่ติด หญิงสาวพยายามขบคิดเนื้อเรื่องในนิยายที่พอจะจำได้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ เดิมทีตัวร้ายจะได้พบกับนางเอกของเรื่อง ทำให้เขาตกหลุมรักเยว่สืออย่างแท้จริง แต่ดูเหมือนว่าเวลาที่เกิดขึ้นจะคลาดเคลื่อน เพราะว่ามันเกิดขึ้นเร็วกว่าที่เขียนไว้ในนิยายมันต้องมีอะไรผิดพลาดอย่างแน่นอน ทุกอย่างเกิดขึ้นจริงแต่ทว่า ช่วงเวลา เหตุการณ์ที่ไม่เป็นไปตามเนื้อเรื่อง คาดการณ์อะไรที่แน่นอนมิได้เลย ราวกับว่ามีอะไรสักอย่างที่มองไม่เห็นอยู่เบื้องหลังเรื่องราวอันวุ่นวายในตอนนี้สิ่งที่นางควรระวังที่สุดก็คือ การร่วมหอกับสามีตัวร้ายอีกครั้ง จะให้เกิดเหตุการณ์อันเลวร้ายแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด ความพยายามทั้งหมดที่นางทำมาจะสูญเปล่าหลายวันมานี้หญิงสาวได้แต่นั่งเฝ้าคนเจ็บด้วยความเอือมระอา เทวดามองลงมาจากบนฟ้าก็ยังรู้เลยว่าพ่อตัวร้ายนั้นแกล้งเจ็บ ทั้งที่ตัวเขาก็แทบจะหายดีแล้วด้วยซ้ำ บาดแผลเพียงเล็กน้อยแค่นั้นจะทำอะไรคนหนังหนาเช่นเขาได้หรือคนที่ผ่านศึกรบมามากมายฆ่าคนเป็นว่าเล่นราวกับผักปลา ต้องมานอนเจ็บทำอะไรด้วยตนเองไม่ได้ ต้อง

หนิงเซียนจัดการยกอาหารขึ้นโต๊ะไว้เพียงสองที่เท่านั้น สำหรับตัวนางเองและหัวหน้าองครักษ์ ในส่วนของท่านอ๋องนางได้แยกสำรับไว้ต่างหาก เพราะท่านอ๋องยังไม่หายดีจำต้องยกเข้าไปให้กินในห้อง ส่วนที่เหลือก็จะแบ่งให้คนที่คอยเฝ้ายามด้านนอก“องครักษ์มู่มาพอดีเลย ข้าทำอาหารเสร็จแล้ว รบกวนให้คนยกอาหารตรงนั้นออกไปกินได้เลยเจ้าค่ะ ส่วนของท่านกับข้าอยู่บนโต๊ะ ประเดี๋ยวข้าเอาสำรับไปให้ท่านอ๋องเสร็จแล้วจะออกมากินด้วยเจ้าค่ะ ท่านไม่ต้องรอข้ากินก่อนได้เลย”เดิมทีหนิงเซียนก็มิได้รับความเคารพจากเหล่าผู้ติดตามสามีตัวร้ายอยู่แล้ว นางจึงทำตัวราวกับหญิงรับใช้ผู้หนึ่ง ประหนึ่งว่าตนเองมิใช่ภรรยาเขามาก่อน ก็แค่ตำแหน่งอนุภรรยา มิต่างอะไรกันกับสาวใช้ข้างห้อง พิเศษกว่าหญิงรับใช้ก็แค่ได้ร่วมเตียงคอยปรนนิบัติก็เท่านั้น“อนุหนิงข้าว่าท่านทานพร้อมท่านอ๋องดีกว่านะขอรับ” มู่หลางกล่าวเตือน ท่านอ๋องเปลี่ยนไปแม้เพียงเล็กน้อยเขาก็สัมผัสได้ บางทีหลังจากนี้พวกเขาอาจจะปฏิบัติต่ออนุหนิงเหมือนเดิมไม่ได้แล้วก็เป็นได้“ได้อย่างไรเจ้าคะ ข้าจะตีตนเสมอท่านได้อย่างไร” หากให้นางต้องนั่งกินข้าวร่วมกับตัวร้าย มีหวังกินข้าวไม่อร่อยกันพอดีไม่รอ

แสงแดดอ่อน ๆ ในยามเช้าและการอบอุ่นร่างกายก่อนหน้านั้น ทำให้ชุดสีเขียวอ่อนเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ทำให้ผ้าแนบไปกับเนื้อยิ่งขึ้น ส่งผลให้ยิ่งขับเน้นสัดส่วนเว้าโค้งของร่างกาย กระนั้นหนิงเซียนก็มิได้ใส่ใจ ด้วยรอบข้างมีเพียงป่าเขาห่างไกลบ้านเรือนคนในหมู่บ้านกายงามยกมือสองข้างขึ้นประกบกันเหนือหัว ขาซ้ายยื่นออกไปด้านหน้าพร้อมงอเข่า ขาขวาเหยียดตรงไปด้านหลัง หญิงสาวทำสลับข้างกันอยู่เช่นนั้นข้างละสิบครั้ง จากนั้นจึงเปลี่ยนท่าใหม่ โดยการทำท่าโก้งโค้งเหยียดตัวเป็นรูปสามเหลี่ยม ทำค้างไว้เช่นนั้นไม่นานก็กลับมายืนตรงเช่นเดิมเหล่าองครักษ์ทั้งหลายที่คอยเฝ้ารักษาความปลอดภัยให้กับนายเหนือหัวทั้งสอง แม้พวกเขาจะหลบอยู่ในที่ซ่อนมิมีผู้ใดมองเห็น ต่างก็พากันหันหลังให้กับภาพตรงหน้า ใบหน้าทุกคนแม้จะดูเรียบเฉยแต่ก็ยังมีคงซับสีด้วยความเขินอาย ได้แต่ไว้อาลัยให้กับอนุหนิงที่อาจหาญทำท่าทางล่อแหลมเช่นนี้ ท่านอ๋องขึ้นชื่อว่าเป็นบุรุษที่รักแรงหวงแรง พวกเขาก็ได้แต่ภาวนาให้อนุหนิงเอาชีวิตรอดมาได้“หากไม่อยากตายก็ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มตวัดตามององครักษ์ใต้อาณัติอย่างไม่พอใจ เหลียงเฟิงถึงกับหัวร้อนกับท่าทางแสนประหลา