เหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า의 모든 챕터: 챕터 41 - 챕터 50

หนิงเซียนหอบเอาตำราตรงไปหาเหลียงอ๋องทันที แต่กระนั้นก็ไม่ลืมหยิบเอาหน้ากากอนามัยขึ้นมาสวม เพราะกลิ่นตัวเขามันช่างทำลายล้างเสียเหลือเกิน นี่ก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้วนางก็ยังคงเหม็นเช่นเดิมร่างบางตรงเข้าไปนั่งเตียงตั่งที่ถูกวางเยื้องหน้าต่างฝั่งตรงกันข้ามกับคนตัวโต จากนั้นก็เริ่มเปิดตำราทีละหน้าแสร้งทำเป็นไม่สนใจท่าทางใคร่รู้ของอีกฝ่าย แต่ทั้งที่จริงแล้วกลับเหลือบตามองเป็นระยะ เฝ้ารอให้อ๋องปากร้ายเป็นฝ่ายทักทายก่อน ทว่านั่งอยู่เป็นนานรอแล้วรอเล่า เขาก็เอาแต่จับจ้องไม่ปริปากพูดแม้แต่คำเดียว“อะแฮ่ม”“นั่งเงียบจนน้ำลายติดคอหรือไร” เหลียงเฟิงวางงานตรงหน้าลง ก่อนจะพยักหน้าให้มู่หลางไปนำน้ำอุ่นและของว่างมาให้อนุคนงามได้ทานระหว่างนั่งอ่านตำรา หรือเขาควรจะหาสาวใช้สักคนไว้คอยปรนนิบัติหนิงเซียน แต่เมื่อฉุกคิดได้ว่าเรือนหลังนี้ทั้งเก่าและคับแคบไม่เหมาะจะอยู่หลายคน จึงเปลี่ยนความคิดเสียใหม่ อีกไม่นานก็จะพานางกลับวังอ๋อง ถึงเวลานั้นค่อยจัดหาคนไว้คอยดูแลก็แล้วกันหนิงเซียนแทบจะสำลักน้ำลาย โดนทุกดอกแล้วบอกเป็นห่วงตลอดเชียวนะเพคะ หญิงสาวรีบเก็บสีหน้าพร้อมกับปั้นยิ้ม แต่แล้วก็กลับเป็นทำปากขมุบขมิบต่อว่าอี

“ทุกคนเห็นภาพที่ข้าชี้ให้ดูไหมเจ้าคะ ผักผลไม้เน่าเสียแค่บางส่วน แม้ดูภายนอกอาจจะคิดว่าแค่ตัดส่วนที่เน่าออกไปก็ไม่เป็นไร ส่วนที่ยังดีอยู่ก็สามารถนำกลับมากินได้เช่นเดิม แต่ทุกคนรู้หรือไม่ผักผลไม้พวกนี้ไม่ได้เน่าเสียธรรมดา แต่เพราะเกิดจากโรคของพืชต่างหาก ถ้ากินในปริมาณมากก็จะทำให้เกิดอาการคลื่นไส้อาเจียน ท้องเสีย มีไข้ ปวดศีรษะ ปวดท้อง หรือบางคนอาการหนักก็อาจจะถึงขั้นตายได้นะเจ้าคะ” หญิงสาวกวาดสายตามองทุกคนอีกครั้ง พร้อมกับชี้ไปยังภาพแต่ละภาพที่นางวาดขึ้นด้วยตนเองชาวบ้านแต่ละคนต่างแตกตื่นกับสิ่งที่ได้รับฟัง พวกเขาไม่สามารถโต้เถียงได้เลย ในบางครั้งมีการนำผักผลไม้ที่เน่าเสียกลับมากินดั่งเช่นหนิงเซียนกล่าวมาจริง โดยเฉพาะยามหน้าแล้งที่ขาดแคลนอาหาร พวกเขาคนจนธรรมดามีหรือจะมีทางเลือกมากนัก ก็ได้แต่หากสิ่งที่พอจะนำกลับมากินได้เพื่อให้อิ่มไปวัน ๆ เท่านั้นเอง“ข้าไม่คิดว่าจะมีผลเสียร้ายแรงเช่นนี้” ชาวบ้านบางคนพึมพำขึ้นมาอย่างตกใจ มิน่าเล่าบุตรหลานถึงได้บ่นปวดท้องกันอยู่บ่อย ๆ“ที่แท้มันก็เกิดจากโรคในพืชผักนี้เอง” พวกเขาคิดว่าเป็นเพราะทำงานหนัก ทำให้พักผ่อนไม่เพียงพอเสียอีก ไม่นึกว่ามันเกิดจากเรื

บางครั้งการไม่มีคนปากร้ายคอยบังคับขู่เข็ญให้ทำตามใจ มันช่างเงียบเหงาไม่น้อย หลายวันก่อนองค์ฮ่องเต้ได้ทรงเรียกตัวเหลียงเฟิงกลับเมืองหลวงอย่างกะทันหันแม้เจ้าตัวไม่อยากจะกลับแต่ก็ขัดรับสั่งของพระบิดาไม่ได้ จึงได้ทิ้งองครักษ์ส่วนหนึ่งพร้อมกับมู่หลางคนสนิทไว้ดูแลหนิงเซียน ส่วนตัวเขาเร่งรีบออกไปโดยที่ไม่ได้บอกลานางสักคำ เพียงเพราะไม่อยากรบกวนเวลานอนพักผ่อนหลังจากนางตื่นขึ้นมารู้ว่าอ๋องตัวร้ายไปโดยไม่บอกกล่าว ทำให้หนิงเซียนดูเซื่องซึมไปไม่น้อย ทว่าทุกการกระทำกลับรู้ไปถึงเหลียงอ๋องทั้งหมด จากรายงานของมู่หลางที่ส่งรายงานอย่างละเอียดไม่มีขาดตกบกพร่องแม้แต่คำเดียวตามคำสั่งผู้เป็นนายผ่านไปกว่าสิบวันก็มิได้ข่าวหรือแม้แต่จดหมายสักฉบับ จากความเหงากลับกลายเป็นความโกรธเคืองอย่างไม่ทราบสาเหตุ อ๋องหนุ่มทำราวกับว่าบุตรในท้องของนางไม่มีตัวตน แค่จะถามถึงบุตรเขาสักคำไม่มีเลยหรือ เหตุใดเมื่อตอนอยู่ด้วยกันถึงได้เป็นห่วงนักหนาเพื่อไม่ให้ตนเองฟุ้งซ่านมากเกินไป หนิงเซียนจึงหากิจกรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำ โดยการถักหมวกและถุงมือถุงเท้าแบบง่าย ๆ ไว้สำหรับเจ้าตัวน้อยที่กำลังจะเกิดมา“องครักษ์มู่ เรือนหลังนี้ผุพังมากแล

ตั้งแต่บรรทัดแรกจึงถึงครึ่งหน้ากระดาษก็ยังไม่มีตัวอักษรใดกล่าวถึงหนิงเซียนและบุตรในครรภ์เลยสักตัว กว่าจะเข้าเรื่องที่เขาต้องการก็เหลืออีกเพียงแค่สามบรรทัดสุดท้ายเท่านั้น“เจ้ากลับไปบอกให้มู่หลางเขียนเฉพาะเรื่องที่ข้าสั่งไว้ก็พอ อย่างอื่นไม่ต้อง ข้าไม่ได้อยากรู้” ชายหนุ่มขย้ำจดหมายในมือเป็นก้อน ก่อนจะปามันลงพื้นด้วยความโมโห“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง” ทหารองครักษ์ที่ได้รับคำสั่ง รีบร้อนออกไปในทันที มิรู้ว่ามู่หลางเขียนอะไรรายงานถึงได้ทำให้ท่านอ๋องไม่พอใจถึงเพียงนี้ หรืออาจจะเป็นเรื่องการศึก เช่นนั้นเขาต้องรีบไปเสียแล้วผ่านไปสามวันจดหมายที่เหลียงเฟิงเฝ้ารอก็มาถึง เมื่อได้รับชายหนุ่มจึงรีบเปิดมันออกอ่านทันที แต่ทว่าในจดหมายนั้นมันกลับมีข้อความไม่เต็มบรรทัดเสียด้วยซ้ำอนุหนิงกินอิ่มและนอนหลับดีพ่ะย่ะค่ะ “มู่ หลาง” ชายหนุ่มขมกรามเป็นสันนูน ได้แต่คาดโทษคนสนิทไว้ในใจ รู้สึกปวดเศียรเวียนเกล้าเหลือเกิน เห็นทีคงจะต้องเร่งจัดการเรื่องทางนี้ให้แล้วเสร็จโดยไวเสียแล้วผ่านไปไม่กี่วันเหลียงเฟิงก็ถูกเรียกตัวเข้าพบอย่างที่เขาต้องการ ชายหนุ่มออกเดินทางเข้าวังตั้งแต่เช้า เมื่อไปถึงเขาก็ตรงดิ่งเข้าห้องทรงงานฝ่

อีกฟากหนึ่งคนที่ยังไม่รู้ว่าชะตาของตนเองได้เปลี่ยนไปแล้วตลอดกาล กำลังเพลิดเพลินกับการตกแต่งรอบ ๆ บ้านให้ดูสวยงาม ในเมื่อมันเป็นบ้านอันสำคัญที่เต็มไปด้วยความทรงจำดี ๆ จะปล่อยปละละเลยให้ทรุดโทรมไม่มีสีสันอย่างไรร่างบางนั่งเก้าอี้ไม้คอยชี้นิ้วสั่งเหล่าองครักษ์ที่กำลังปลูกดอกกุหลาบรอบรั้วบ้าน ไม่เว้นแม้แต่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ที่นางมักจะแอบหนีมานอนเล่นเป็นประจำใต้ต้นไม้นั้นมีแคร่ตัวใหญ่ตั้งตระหง่าน หนิงเซียนได้สั่งให้ทำหลังคาเพิ่มกลายเป็นเพิงหมาแหงนขนาดย่อม ตกแต่งด้วยม่านผ้าโปร่งสีเขียวใบไผ่ปกปิดหมดทั้งสี่ด้าน ด้านในมีเบาะและโต๊ะเตี้ยไว้สำหรับนั่งดื่มชา นั่งชมบรรยากาศดี ๆแม้บ้านจะดูเล็กไปสักหน่อย ทว่าพื้นที่ว่างโดยรอบก็กว้างพอสมควร เพียงพอที่จะจัดสรรให้ดูเป็นระเบียบและสวยงาม เสียดายที่นางไม่ได้เป็นคนปลูกดอกไม้พวกนี้เองกับมือ เพราะไม่ว่าจะหยิบจับสิ่งใดก็ถูกคนของท่านอ๋องแย่งไปทำเสียหมด จึงรู้สึกขัดใจไม่น้อยเมื่อก่อนนางคิดจะหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อให้พ้นจากเรื่องวุ่นวายและเอาชีวิตรอด แต่เมื่อยิ่งหนีเท่าใดก็ยิ่งเข้าใกล้สิ่งที่หวาดกลัวมากเท่านั้น ราวกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างคอยชักจูงให้มาบรรจบกั