บทที่8

ทางด้านนอกห้องครัว

“ตาแก่ อาเมิ่งนางทำแค่ปลาย่างแน่หรือทำไมกลิ่นถึงหอมตลบอบอวนไปทั่วบ้านอะไรขนาดนี้” นางเอ่ยถามสามีออกมาอย่างลุกลี้ลุกลน

“ก็จริงน่ะสิ ก็ข้าไปช่วยนางล้างปลา แล้วก็ก่อเตาเองกับมือ จะไม่ใช่ได้อย่างไรกัน” เขาพูดตอบภรรยาพร้อมกับกลืนน้ำลายอังเอื้อก

“ข้าชักจะรอไม่ไหวแล้ว ข้าเข้าไปดูนางสักหน่อยดีกว่า เจ้าว่าดีหรือไม่ หากมีอะไรข้าจะได้ช่วยนางทำด้วย” เอ่ยพูดออกมาพร้อมกับตกลงกับตัวเองในใจ

นางไม่รอให้ตาแก่เอ่ยห้าม หรืออะไรออกมารีบเดินไปยังทางห้องครัวทันที

กลับมาทางด้านเมิ่งฮวา

“อ้าวท่านป้า มีอันใดหรือเจ้าคะ? ” นางกล่าวถามเพราะเห็นท่านป้ามายืนลับๆ ล่อๆ อยู่ตรงประตูห้องครัว

“ข้าเพียงแค่จะมาดูช่วยเจ้าทำอาหารกลางวันน่ะ เห็นตาแก่บอกว่าจะทำแล้วนำไปให้พวกคนงานก่อสร้างอีกด้วย”

“ใช่เจ้าค่ะ แต่อีกไม่นานก็ใกล้จะเสร็จแล้วนะเจ้าคะ เหลือย่างปลาอีก2ตัว ท่านป้าช่วยนำปลาทั้ง10ตัวนี้ไปให้พวกคนงานได้ไหมเจ้าคะ” เมื่อนางเอ่ยจบท่านป้าก็พยักหน้ารับแล้วเอ่ย

“ได้ได้ เดี๋ยวป้าจะนำปลาพวกนี้ไปให้คนงานเอง เจ้าทำต่อไปเถิด”

หลังจากท่านป้าหิ้วถาดปลาย่างออกไป นางก็หันมาย่างปลาอีก2ตัวต่อ ผ่านไปไม่นานปลาย่างก็เสร็จดีแล้ว ท่านป้าก็กลับมาถึงพอดี เมิ่งฮวาก็รีบยกสำรับอาหารขึ้นโต๊ะเตรียมจะกินข้าวกลางวันกันเลย

“ท่านลุง ท่านป้า ข้าเตรียมข้าวมื้อกลางวันเสร็จแล้วเจ้าค่ะ มากินข้าวกันก่อนเถิด” หลังจากนางพูดจบทั้งสองคนก็รีบเดินไปล้างไม้ล้างมือเพื่อจะมากินข้าวกัน

เมิ่งฮวาที่ล้างมือเสร็จแล้วก็ตักข้าวให้ท่านลุงท่านป้าแล้วก็ตัวเองเสร็ตเรียบร้อยก็นั่งรอ เมื่อทั้งสองเดินมานั่งประจำที่ก็เริ่มลงมือกินข้าวกันอย่างไว เพราะความหิวนั้นไม่เคยปรานีใครจริงๆ

“ท่านลุงท่านป้าลองกินน้ำพริกนี้กันด้วยสิเจ้าคะ” น้ำพริกนี้คือน้ำพริกอ่องที่นางนำออกมาจากมิติแล้วก็ผักต้มต่างๆ อีก1ตะกร้าอีกด้วย กินกับปลาย่างคงจะอร่อยดีแท้

เมื่อทั้งคู่ลองชิมก็ติดใจตักกันไม่หยุด

” อื้ม… อร่อยยิ่งนัก! ข้าไม่เคยรู้จักไม่เคยกินมาก่อนเลย” ท่านลุงเอ่ยออกมาพร้อมกับกินไม่หยุด

“ฝีมือดีๆ ถูกปากข้ายิ่งนัก” ท่านป้าก็เอ่ยชมอีกคน

นางทำแค่ยิ้มตอบรับบางๆ แล้วก็กินข้าวกันต่อจนหมด

เอิ้ก!

หลังจากจบมื้ออาหารทุกคนก็ต่างกินกันอย่างอิ่มหน้ำสำราญ อิ่มไม่อิ่มก็ให้ฟังจากเสียงเรอของท่านลุง ฮ่าๆ

เพี๊ยะ!

“ตาแก่แกนี่มันยังไง กินจนเรอออกมาขนาดนี้ได้อย่างไรกัน ห๋า!” เสียงท่านป้าตีท่านลุงดังเพี๊ยะ แล้วก็ไม่วายที่บ่นกระปอดกระแปดออกมา

“โอ๊ย! เจ้าจะตีข้าทำไมนังแก่ ก็ฝีมือของอาเมิ่งอร่อยขนาดนี้จะไม่ให้ข้ากินขนาดนี้ได้อย่างไรกัน” ท่านลุงก็เอ่ยเถียงออกมาอย่างอ้อมแอ้ม

“แกนี่มัน!”

“ท่านป้าท่านลุงอย่าเถียงกันเลยเจ้าค่ะ” นางรีบเอ่ยห้ามก่อนที่จะได้ตีกันจริงๆ

“จิ๊! ข้าเห็นแก่อาเมิ่งหรอกนะตาแก่” ท่านป้ารีบเอ่ยออกมาเพราะกลัวเสียหน้า แต่ท่านลุงก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ทำเพียงช่วยนางเก็บถ้วยชาม

ท่านป้ารีบเอ่ยออกมา

“เพ้ย! เจ้าไม่ต้องทำ ไปทำงานของเจ้าเถิด พวกถ้วยชามเดี๋ยวข้าช่วยอาเมิ่งเก็บล้างเอง ไปไป” ท่านป้ารีบกล่าวไล่ท่านลุงให้ไปทำงานของตัวเอง ไม่ต้องมาช่วยพวกนางเก็บถ้วยชามข้าว

“โอ้ได้ได้ เช่นนั้นเดี๋ยวข้าไปเก็บฟืนเพิ่มอีกสักหน่อยก็แล้วกัน” ท่านลุงเอ่ยบอกออกมา

“ไปเถอะๆ ” ท่านป้ารีบเอ่ย

หลังจากที่ท่านลุงเดินออกจากบ้านไปแล้ว ท่านป้าก็หันมาช่วยนางเก็บถ้วยชามเตรียมจะไปล้าง แต่ท่านป้าก็เอ่ยมาเสียก่อน

“อาเมิ่ง เจ้าก็ไปพักผ่อนเสียบ้าง ตรงนี้เดี๋ยวป้าจะล้างเอง” เมื่อได้ยินเช่นนั้นนางก็ไม่ได้เอ่ยจัดอะไรท่านป้าออกมา เข้าห้องล็อกประตูเพื่อจะเข้ามิติไปนอนพักทันทีเพราะอากาศตอนนี้ช่างร้อนอบอ้าวเสียจริง เข้ามิติไปนอนเปิดเครื่องปรับอากาศนอนให้เย็นฉ่ำยังดีเสียกว่า

เสี่ยวเปาอดไม่ได้ที่จะค่อนแคะออกมา

[นี่นายท่าน ท่านติดสบายเสียจริงเชียว] เมิ่งฮวาที่อ้าปากเตรียมจะเถียงก็หาวหวอดๆ ออกมาเสียก่อน ก่อนจะเอ่ยออกมา

“หาว! ข้าไม่เถียงกับเจ้าหรอก ข้านอนดีกว่า เชอะ”

คล้อยหลังจากพูดไม่นานนางก็ผล็อยนอนหลับไปอย่างสบายใจ เสี่ยวเปาก็ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมาเพื่อเป็นการรบกวนการนอนของนาง…

…

ผ่านไปประมาณ1ชั่วยาม เมิ่งฮวาที่ผล็อยหลับไปก็เริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาบิดขี้เกียจ

“อื้อ! เสี่ยวเปา ข้านอนไปนานหรือไม่เนี่ย” เมื่อบิดขี้เกียจเสร็จก็เอ่ยถามกับเสี่ยวเปาทันที

[ประมาณ1ชั่วยามได้กระมัง ตื่นแล้วก็ลุกไปล้างหน้าล้างตาเสียสิ มานอนบิดขี้เกียจไปๆ มาๆ อยู่ได้] เมื่อได้ยินเสียงบ่นของเสี่ยวเปา เมิ่งฮวาก็อดไม่ได้ที่จะทำหน้ายู่

“เจ้านี่ขี้บ่นเสียจริง” นางบ่นอย่างอ้อมแอ้ม แต่ก็ไม่สามารถเล็ดลอดของระบบอย่างเสี่ยวเปาไปได้หรอก