บทที่6

รุ่งเช้าวันถัดมา…

เมิ่งฮวาตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่หลังจากที่ใช้เวลานอนไปถึง10ชั่วโมง วันนี้นางคิดว่าจะทำอาหารเมนูง่ายๆ นั่นก็คือนำโจ๊กจากในมิติออกมาอุ่น แล้วก็นำซาลาไส้หมูสับออกมานึ่ง แต่กระนั้นกลิ่นอาหารก็ยังส่งกลิ่นหอมฟุ้งลอยตามลมไปทั่วบ้าน ส่งผลทำให้คนที่นอนหลับไหลอยู่ในห้องนอนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

“วันนี้เจ้าทำอะไรแต่เช้าหรืออาเมิ่ง ส่งกลิ่นหอมไปทั่วบ้าน ปลุกยายแก่เช่นข้าให้ลุกจากที่นอนมาเสียได้” ท่านป้าที่ลุกล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อยแล้ว ก็รีบเดินเข้ามาภายในครัวเพื่อถามไถ่เมิ่งฮวา

“วันนี้ข้าทำโจ๊กหมูสับธรรมดา กับซาลาเปาไส้เนื้อเจ้าค่ะท่านป้า” เมิ่งฮวากล่าวตอบ

“แล้วนี่ตาแก่ไปไหนเสียเล่า ตื่นขึ้นมาข้าก็ไม่เจอเสียแล้ว”

“ข้าเห็นท่านลุงไปหาบน้ำมาเติมตั้งแต่ยามเหม่า (05:00-06:59 น.) แล้วเจ้าค่ะท่านป้า ป่านนี้คงใกล้เสร็จแล้วกระมัง” นางกล่าวบอกท่านป้า เพราะตอนที่นางออกมาจากห้องก็เห็นท่านลุงเหมือนกำลังจะออกไปไหนแต่เช้ามืด นางเลยเอ่ยถาม แล้วได้คำตอบว่ากำลังจะไปหาบน้ำมาเติมใส่โอ่ง

“ข้านี่แย่จริงๆ เผลอนอนยาว จนพวกเจ้าลุกขึ้นมาทำงานเสียจนเสร็จหมดแล้ว”

“ท่านป้าท่านอย่าคิดมากเลยเจ้าค่ะ งานแค่นี้ข้าทำได้สบายมากเจ้าค่ะ” เมิ่งฮวาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าเช่นนั้นเดี๋ยวข้าจะช่วยเจ้ายกอาหารเช้าขึ้นโต๊ะเอง” เมื่อได้ยินท่านป้าพูดเช่นนั้นนางก็ไม่ได้กล่าวปฏิเสธ

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ช่วยกันยกอาหารออกมาขึ้นโต๊ะ ก็เห็นท่านลุงเดินเข้าบ้านมาพอดี

“มาแล้วหรือตาแก่ รีบไปล้างไม้ล้างมือมาเร็วเข้าจะได้รีบมากินข้าวเช้ากัน” ท่านป้ารีบบอกกับท่านลุงที่เดินเข้าบ้านมาแล้ว

“ได้ได้”

… รอไม่นานท่านลุงก็ล้างไม้ล้างมือจนสะอาดดีแล้ว ก็รีบเดินมานั่งประจำที่พร้อมกินข้าวเช้า

“หืม ซาลาเปาที่เจ้าทำช่างน่ากินนัก นอกจากจะขาวเนียน แล้วยังลูกใหญ่อีกด้วย กลิ่นเนื้อกลิ่นแป้งซาลาเปาตีกันในจมูกจนข้าท้องใส้ปั่นป่วนไปหมดแล้ว” ท่านลุงกล่าวชม พร้อมกับกลืนน้ำลายไปด้วย

“ถ้าเช่นนั้นก็กินกันเถิด” ท่านป้าที่ได้ยินเสียงท่านลุงกลืนน้ำลายก็รีบเอ่ยออกมาทันที เพราะหากช้ากว่านี้ตาแก่คงได้น้ำลายฟูมปากเป็นแน่

“งั่ม งั่ม ข้าไม่เคยกินซาลาเปาที่รสชาติดีเช่นนี้มาก่อน แถมใส้ข้างในซาลาเปายังมีเนื้อแน่นอีก” ท่านลุงที่กัดซาลาเปาพร้อมกับเคี้ยวตุ้ยๆ แล้วเอ่ยชม

“จริงด้วย ไหนจะโจ๊กหมูสับนี่อีกเนื้อข้าวขาวเนียน นุ่มแบบนี้ ข้าเพิ่งเคยจะได้กินเป็นครั้งแรกเลย ฝีมือเจ้านี่ดีนักอาเมิ่ง”

เมื่อได้ยินท่านป้าที่กล่าวชมก็ได้แต่เกาแก้มแก้เก้อ เพราะนางไม่ได้ทำเองจริงๆ นางทำเพียงแค่นำออกจากมิติแล้วมาอุ่นก็เท่านั้น

กินไปกินมาก็จบมื้อเช้าไปอีกมื้อ ตอนนี้เมิ่งฮวาก็เดินเท้าออกจากบ้านเพื่อที่จะมาดูการก่อสร้างบ้านของนางอยู่ เมื่อเห็นคนงานช่วยกันทำบ้านให้นางกันอย่างขยันขันแข็งเมิ่งฮวาก็ยิ้ม พร้อมกับพยักหน้าออกมาอย่างพึงพอใจ

หลังจากที่ยืนดู แล้วก็ยืนคุยกับคนงานก่อสร้างบ้านมานาน พอหอมปากหอมคอเมิ่งฮวาก็ปลีกตัวออกมาทันที แล้วเตรียมจะขึ้นเขาแล้วไปที่แม่น้ำตรงภูเขาน้ำตกทางด้านในเพื่อที่จะตกปลาออกมาสัก 10 ตัว เมิ่งฮวานางคิดว่าจะเก็บไว้ทำอาหารกินเองสัก2ตัว ส่วนอีก8ตัวก็คิดว่าจะย่างให้คนงานกินกันเป็นอาหารมื้อกลางวัน เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วเมิ่งฮวาก็ถือกระป๋องใส่ปลาแล้วก็ของอุปกรณ์ต่างๆ ขึ้นเขาไป เมื่อเห็นว่าพ้นสายตาคนงาน แล้วก็ชาวบ้านแล้วนางก็นำของที่ถืออยู่เข้ามิติทันที พร้อมกับสะบัดแขนไล่ความเมื่อยขบ…

ซ่า… ซ่า…

หลังจากที่เดินมานานนางก็ได้ยินเสียงน้ำตกที่ไหลตกกระทบน้ำด้านล่าง นางจึงรีบก้าวเท้าเดินไปอย่างเร่งรีบ

เมื่อเดินมาได้สักพักก็ถึงน้ำตกทันที นางก้มหัวลงมองก็เห็นปลาเล็กปลาใหญ่แวกว่ายกันอยู่ภายในน้ำอย่างเริ่งร่า เพราะตั้งแต่เป็นปลามาพวกมันก็ไม่เห็นว่าจะมีใครสามารถจับพวกมันได้ทัน นั่นยิ่งทำให้พวกมันทระนงตนยิ่งนัก พอเวลาที่เห็นผู้คนพวกมันก็ชอบที่จะว่ายตามกระแสน้ำเพื่อยั่วประสาทของผู้คนที่พบเห็น

“หึ! วันนี้ข้าจะตกพวกเจ้าแล้วนำไปย่างให้มันรู้ไป อยากจะกวนประสาทข้านักใช่หรือไม่” หากใครที่ผ่านมาแล้วพบเห็นว่านางยืนเถียงกับปลาในแม่น้ำคงจะหัวเราะเยาะด้วยความขบขันเป็นแน่

เมิ่งฮวาก็ไม่รอช้า รีบนำคันเบ็ดมาใส่เหยื่อแล้วเหวี่ยงลงแม่น้ำทันที…