บทที่9

“เจ้าคิดว่าบ่นเสียงเบาแล้วข้าจะไม่ได้ยินหรืออย่างไร” เสี่ยวเปาพูดถามกับเมิ่งฮวา

“แหะๆ ข้าเปล่าพูดอะไรสักหน่อย” นางกล่าวออกมาอย่างแก้เก้อ

“หึ!”

“ข้าว่าข้าออกจากมิติแล้วดีกว่า~” พูดจบนางก็ออกจากมิติ ทำเป็นลืมเรื่องที่คุยกัน

3 เดือนผ่านไป…

ตอนนี้บ้านของเมิ่งฮวาก็เสร็จสิ้นลงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เตรียมตัวที่จะต้องย้ายเข้าบ้านใหม่ของนางได้แล้ว แต่ด้วยความที่นางอาศัยอยู่กับท่านลุงท่านป้ามานานเลยทำให้นางแสดงอาการอาลัยอาวรณ์ออกมาเล็กน้อย

“ท่านลุงท่านป้า พวกท่านจะไม่ย้ายไปอยู่กับข้าจริงหรือเจ้าคะ” นางกล่าวถามออกมาด้วยใบหน้าเศร้าๆ

“อาเมิ่ง ลุงกับป้าอยู่บ้านหลังนี้มานานแล้ว ถึงตอนนี้ก็ไม่อยากจากบ้านหลังนี้ไปไหน” ท่านลุงเอ่ยออกมากับนาง

“จริงของตาแก่ บ้านหลังนี้สร้างด้วยน้ำพักน้ำแรงของพวกเราตั้งมากมายจะให้ตัดใจไปอยู่ที่อื่น ป้าก็คงจะทำไม่ได้เช่นเดียวกัน”

“แต่ว่า…”

ยังไม่ทันที่นางจะได้กล่าวพูดอะไรออกมาอีกท่านป้าก็รีบเอ่ยขึ้นมาก่อน

“อาเมิ่ง หากเจ้าคิดถึงก็แค่มาหาพวกข้า บ้านของเจ้าก็ไม่ได้ไกลจากบ้านนี้เท่าใดนักเจ้าก็เห็น” เมื่อได้ฟังคำที่ท่านป้ากล่าวก็คิดตาม

“ก็จริงอย่างที่ท่านป้ากล่าวมาเจ้าค่ะ แต่ว่าหากท่านลุงกับท่านป้ามีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจอะไรต้องรีบบอกข้านะเจ้าคะ”

เมื่อทั้งสองคนได้ยินคำพูดของนางก็ยิ้มออกมาอย่างเอื้อเอ็นดู

“ได้ได้ หากมีเรื่องอะไรพวกเราจะรีบบอกเจ้าเป็นคนแรกเลย”

“ท่านลุงรับปากข้าแล้วนะเจ้าคะ”

“ได้ ลุงรับปาก” เขากล่าวพร้อมกับลูบหัวนางด้วยความเอ็นดูดั่งเช่นลูกหลาน

หลังจากวันที่คุยกันวันนั้นก็ผ่านมาเป็นเวลา 2 วันแล้ว ตอนนี้นางก็ย้ายมาอยู่บ้านใหม่ที่เพิ่งจะสร้างเสร็จแล้ว ถึงจะมีเหงามากที่ต้องอยู่คนเดียวแต่ก็ยังดีที่นางมีเสี่ยวเปาอยู่เป็นเพื่อนคอยคุยด้วยตลอดๆ

วันนี้เมิ่งฮวาคิดว่าจะไปตลาด เพื่อที่นางจะไปเดินดูเสื้อผ้า การเป็นอยู่ การขายของของคนยุคนี้เสียหน่อย ไหนๆ สวรรค์ก็ให้ชีวิตใหม่ที่ดีกับนางขนาดนี้ไม่ว่าจะรูปร่างผิวพรรณ หน้าตา หรือด้านทรัพย์สินเงินทอง และด้านอื่นๆ นางก็ล้วนเพรียบพร้อมทั้งนั้น…

และเนื่องจากที่ชาติที่แล้วที่นางจากมานางเหนื่อยมาทั้งชีวิต มาชาตินี้ที่มีมึกอย่างแล้วนางก็จะใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเบื่อไปเลย แต่ยังไม่ทันที่นางจะได้คิดฝันหวานอะไรไปมากกว่านั้นเสียงเสี่ยวเปาก็เอ่ยขัดนางขึ้นมา

[แต่ข้าว่าเจ้าขี้เกียจมากกว่าน่ะสิ]

“ข้าไม่ได้ขี้เกียจเสียหน่อย เจ้าอย่ามาพูดจาปรักปรำข้านะ” นางกล่าวเถียงออกมาอย่างข้างๆ คูๆ

เสี่ยวเปาที่ไม่อยากจะเถียงกับนางก็เลยเอ่ยเปลี่ยนเรื่องคุย

[แล้วเจ้าจะเข้าเมืองใช่หรือไม่ เกวียนจะออกตอนยามเฉิน (07:00-08:59 น.) หากเจ้าจะไปก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยเสีย] เมื่อได้ยินคำพูดเสี่ยวเปาก็หันไปมองนาฬิกา

“จริงหรือ ถ้าอย่างนั้นข้าต้องรีบไปอาบน้ำแต่งตัวก่อน”

พูดจบนางก็รีบวิ่งจู้ดเข้าห้องน้ำไปทันที

…

เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเมิ่งฮวานางก็รีบออกจากมิติแล้วเดินไปยังจุดที่เกวียนวัวจอดรอคน แต่เมื่อเดินมาถึงก็เห็นว่ามีคนยืนรอกันอยู่ รวมถึงยัยป้าหน้าเหลี่ยมที่เคยมีปัญหากับนางเมื่อหลายเดือนก่อนด้วย

“อั้ยโย่ ไม่คิดว่าจะได้เห็นคุณหนูผู้ร่ำรวยมารอเกวียนวัวเป็นด้วย” เมื่อยัยป้าหันมาเห็นนางก็ไม่วายที่จะพูดค่อนแคะนาง แต่เมิ่งฮวาก็แสร้งทำเป็นหูทวนลมแล้วเมินไป แต่เหมือนจะยิ่งทำให้ยัยป้าโมโหขึ้นมา

“นี่! ข้าพูดด้วยเจ้าไม่ได้ยินหรือ!” นางกล่าวพูดเสียงดังจนผู้คนหันมามองพร้อมกัน

แต่นางก็หาได้สนใจไม่ นางยังคงเงียบ แต่อีกฝ่ายก็ยังคงหาเรื่องนางไม่หยุดหย่อน

“ทำเป็นคุณหนูผู้ดีตีนแดงไปเถิด หึ! กะอีแค่อดีตกระมัง ข้าก็อยากจะรู้นักว่าถ้าเงินหมดแล้วสภาพจะเป็นเช่นใด ยังจะกล้าหยิ่งยโสเช่นนี้อยู่หรือไม่” พูดจบนางก็สะบัดหน้าหนี

นางก็ยังคงเงียบต่อไป แต่ที่เงียบก็เพราะคุยกับเสี่ยวเปาทางจิตอยู่

[นี่เจ้าไม่คิดจะเถียงนางหน่อยหรืออย่างไร] เมื่อได้ยินคำพูดเสี่ยวเปานางก็เอ่ยตอบ

“ก็แค่หมาบ้าเห่า เจ้าจะให้ข้าไปเห่าตอบทำไมกัน? ข้าไม่ใช่หมาเสียหน่อย”

[แต่นางกำลังพูดถึงเจ้าเสียๆ หายๆ] เสี่ยวเปายังคงพูดอย่างไม่ยอมแพ้

“แล้วใช่เรื่องจริงหรือไม่เล่า มันก็แค่เรื่องที่ข้าแต่งขึ้นมาก็เท่านั้น ก็คงไม่แปลกที่จะมีคนคิดเช่นนี้ จริงหรือไม่? เจ้าก็เห็นว่าตอนนี้ข้าร่ำรวยเพียงใดและก็คงที่จะไม่มีวันลำบาก หรืออดอยากเสียด้วย”

[นั่นมันก็ใช่…]

“เพราะฉะนั้นเจ้าก็อย่าไปให้ค่าคนพวกนี้นักเลยน่า หากไม่มาจุ้นจ้าน วุ่นวายกับข้าจนเกินไปล่ะก็ …”

[ได้ ต่อไปข้าก็จะคอยเตือนสติเจ้าเอง] เมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวเป่านางก็อดที่จะยิ้มไม่ได้

“ได้!”

หลังจากนั้นนางก็ขึ้นมานั่งบนเกวียนวัว เมื่อเกวียนวัวเริ่มขยับแล้วก็หันมาสนใจธรรมชาติด้านข้างแทน…