Semua Bab เมิ่งฮวาชาตินี้ข้าจะมีความสุขที่สุด: Bab 21 - Bab 30

เมื่อท่านลุงเห็นว่านางยื่นถุงห่อข้าวใส่มือตนเองก็เอ่ยถามออกมา“เสี่ยวเมิ่ง แล้วเจ้าไม่เข้าไปกินข้าวกับลุงกับป้าเจ้าหรือ? ”“ข้าห่อมาให้แค่ท่านลุงกับท่านป้าน่ะเจ้าค่ะข้าอยากให้พวกท่านช่วยชิมฝีมือข้าสักหน่อย ไว้วันหน้าข้าจะมาเอาคำตอบว่าอร่อยหรือไม่ สิ่งนี้เรียกว่าข้าวมันไก่เจ้านะเจ้าคะ ถ้าอย่างนั้นท่านลุงรีบเข้าไปกินเถิดเจ้าค่ะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นชืดเสียก่อน ยังไงข้าคงต้องขอตัวกลับบ้านก่อนนะเจ้าคะ” เมิ่งฮวานางเอ่ยพร้อมกับโบกมือลาท่านลุง แล้วก็เดินหันหลังกลับจวนทันที…ทางด้านตระกูลลี่“มีอะไรหรือตาแก่ สรุปว่าใครมาเคาะประตูเล่า? ” นางจูที่นั่งรอสามีอยู่ที่โต๊ะกินข้าว แต่ก็ยังไม่เห็นสามีเดินกลับมาเลยเดินมาดู แต่ออกมาก็ไม่เห็นเจอใครเลยเอ่ยถามสามีออกมา“เสี่ยวเมิ่งน่ะ นางเอาอาหารที่นางทำมาให้พวกเราชิม” เขาเอ่ยตอบภรรยานางจูชะโงกหน้ามองออกไปทางด้านนอกประตู พร้อมกับเอ่ย“อ้าว แล้วไหนเสี่ยวเมิ่งเล่า ไปไหนแล้วเล่า นางกลับไปแล้วหรือ? ”“นางเดินกลับบ้านไปแล้วน่ะ พวกเราก็รีบปิดบ้านเข้าไปกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นชืดเสียรสชาติเสียก่อน” เขาเอ่ยบอก พร้อมกับเดินนำภรรยาเข้าบ้านไปทันทีนางจูก็ไม่ได้

ก๊อก ก๊อก! “มีใครอยู่หรือไม่เจ้าคะ ที่นี่ใช่บ้านของท่านป้าเนี่ยนเจินหรือไม่เจ้าคะ ข้าเมิ่งฮวาเองเจ้าค่ะ” เมิ่งฮวาเคาะประตู พร้อมกับตะโกนถามออกมาเสียงดังไม่นานเมิ่งฮวาเสียงกุกกักของด้านในตัวบ้าน ไม่นานเสียงก็มาหยุดลงที่ด้านหน้าประตูบ้านแกร๊ก! แอ๊ดด~หลังจากที่ประตูบ้านเปิดออกกว้างท่านป้าเนี่ยนเจินก็เดินโผล่หน้ามาให้นางได้เห็น“เมิ่งฮวารึ? มาแล้วก็เข้ามาคุยกันด้านในบ้านเถิด” ท่านป้าที่เห็นหน้านางก็เอ่ยถามออกมาทันที ก่อนที่จะชักชวนนางเข้าไปในตัวบ้านเมิ่งฮวาพยักหน้า ก่อนที่จะเอ่ยตอบ“เจ้าค่ะ…” เมื่อเมิ่งฮวานางกล่าวจบ ท่านป้าก็ขยับตัวหลบให้นางเดินเข้าไปในบ้าน นางที่เห็นเช่นนั้นก็รีบเดินเข้าไปทันที เมื่อเมิ่งฮวาเดินเข้าบ้านมาเรียบร้อยแล้วท่านป้าก็ปิดประตูบ้านล็อกกอนทันที ก่อนที่จะเดินนำนางเข้าไปนั่งเก้าอี้ที่โต๊ะกลางบ้าน… เมิ่งฮวาก็รีบสาวเท้าเดินตามเข้าไปทันทีเมื่อคนทั้งคู่นั่งลงกันเรียบร้อยแล้ว ท่านป้าก็เอ่ยออกมา“เจ้านั่งรอข้าสักครู่ เดี๋ยวข้าจะไปนำน้ำมาให้ แต่ข้าคงจะไม่มีน้ำหวานหรือชาดีๆ มารับรองเจ้าหรอกนะ บ้านข้าตอนนี้มีเพียงแค่น้ำเปล่าเท่านั้น”“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านป้า น้ำอันใดข้

เมิ่งฮวาที่เดินเข้ามาในห้องครัวแล้วก็คิดอยู่สักพักว่าวันนี้จะทำเมนูอันใดดี คิดไปคิดมากสักพักก็คิดได้ว่าวันนี้นางจะทำก็คือเมนูราดหน้าหมูหมัก เมื่อเมิ่งฮวานางเตรียมวัตถุดิบต่างๆ ออกมาจากมิติแล้วก็มาจัดการทำการหั่นอะไรเตรียมเรียบร้อยแล้วพร้อมที่จะปรุงอาหารทันที…ซึ่งขั้นตอนแรกเมิ่งฮวานางก็จะเริ่มจากการหมักหมูก่อนเพราะว่าหากการที่ราดหน้าของเราจะอร่อยก็อยู่ที่เราหมักหมูนี่แหละ นำหมูมาใส่อ่างผสม ปรุงรสด้วยน้ำปลา ซอสหอยนางรม และซอสปรุงรส ใส่พริกไทยป่น ขยำให้ส่วนผสมเข้ากัน จากนั้นเติมไข่ 2 ฟอง และน้ำเปล่า น้ำทำให้หมูดูดซับน้ำทำให้เนื้อสัมผัสนุ่มไม่แข็งกระด้าง จัดการนวดเนื้อหมูไปจนกว่าเนื้อหมูจะดูดซึมซับน้ำและเครื่องปรุงจนแห้ง จากนั้นก็จะคลุมพลาสติกถนอมอาหาร นำเข้าตู้เย็น อย่างน้อย ครึ่งชั่วยาม ถ้าต้องการจะให้หมูนุ่มมากกว่านี้ก็หมักข้ามคืนจะยิ่งดีมากแต่นางรีบกินก็ใช้เวลาหมักเพียงเท่านี้ก็พอต่อไปก็จะเป็นวิธีลวกผักคะน้าทำราดหน้า ระหว่างนี้เมิ่งฮวาจะมาทำการลวกผักคะน้าก่อน เพราะถ้าหากไม่ลวกก่อน เวลาใส่ในน้ำราดหน้าพอนานไปสีของคะน้าจะเปลี่ยนเป็นสีคล้ำ แต่ถ้าใช้วิธีลวกก่อนแบบนี้ผักในราดหน้าก็จะเขียว

เมื่อเมิ่งฮวาขี่ม้ามาได้สักพักใหญ่นางก็ขี่มาถึงหน้าประตูเมืองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นางกระโดดลงจากหลังม้าแล้วจูงม้าเดินไปต่อแถวเพื่อจะจ่ายเงินเข้าไปยังในเมือง…ต่อแถวไม่นานก็ถึงคิวของเมิ่งฮวา“6 อีแปะ” ชายหนุ่มที่เป็นทหารคอยรักษาหน้าประตูเมืองเอ่ยกับเมิ่งฮวาออกมาเมิ่งฮวาไม่ได้เอ่ยตอบอะไรออกไปแต่หยิบเงิน 6อีแปะออกมาจากถุงเงินแล้วยื่นให้แก่ชายหนุ่มคนนั้นไปทันที“เชิญ เข้าไปได้” ชายหนุ่มเอ่ยหลังจากที่ได้รับเงินจากนางไปแล้วเมิ่งฮวาไม่ได้เอ่ยตอบอันใดออกมาทำเพียงแค่พยักหน้าออกมาพร้อมกับจูงม้าเข้าเขตตัวเมืองไปทันที เมื่อพ้นเขตผู้คนไปแล้วเมิ่งฮวาก็กระโดดขึ้นหลังม้าแล้วขี่ไปยังจวนเจ้าเมืองตามที่ชายหนุ่มขายร้านได้นัดแนะกับนางเอาไว้จวนเจ้าเมืองเมิ่งฮวาที่ขี่ม้าเข้ามาถึงจวนเจ้าเมืองแล้วนางก็กระโดลงจากหลังม้า พร้อมกับจูงม้าไปได้ต้นไม้ใหญ่ แล้วนำน้ำในกระบอกมาเทป้อนม้ารอชายหนุ่มมา… แต่เมิ่งฮวาที่ขี่ม้ามานานก็รู้สึกคอแห้งเช่นเดียวกันจึงได้หยิบกระบอกน้ำอีกกระบอกออกมาเปิดแล้วกระดกกิน“พี่ฮวามานานหรือยังขอรับ? ” เสียงชายหนุ่มเอ่ยดังแว่วมาเมิ่งฉวาที่กำลังจะเก็บกระบอกน้ำก็รีบเงยหน้ามอง“อ้าวเสี่ยวจ้าน

หลักจากที่เมิ่งฮวาเตรียมอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงได้ยกอาหารออกมาตั้งโต๊ะอาหาร แล้วรีบเดินไปตามคนทั้งสองที่กำล้งพักผ่อนอยู่ในห้องเลยทันทีก๊อก ก๊อก ก๊อก!“ท่านลุงท่านป้าเจ้าคะ ข้าเตรียมอาหารเย็นเสร็จแล้วรีบออกมากินกันก่อนเถิด”“โอ้! ได้ได้ เดี๋ยวลุงกับป้าจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” เมื่อท่านลุงเอ่ยพูดจบก็เปิดประตูแล้วเดินนำท่านป้าออกมา…“อาหารฝีมือของอาเมิ่งอร่อยไม่เปลี่ยนเลยนะ ป้ากินแล้วแทบจะกลืนลิ้นเลยทีเดียว”“ท่านป้าก็ชมข้าเกินไปแล้วเจ้าค่ะ ฝีมือข้าก็แค่พื้นฐานธรรมดาเท่านั้น” เมิ่งฮวาเอ่ยตอบท่านป้าออกมาอย่างเก้อเขิน“ไม่เกินไปหรอก ที่ข้าพูดก็เรื่องจริงทั้งนั้น ไม่เชื่อก็ดูตาแก่สิ กินข้าวไม่ยอมเงยหน้ามองผู้ใดเลย”“เพ้ย! ข้าก็นั่งกินข้าวของข้าเงียบๆ เจ้าจะมาพูดจาหาเรื่องข้ารึ”“พอๆ เจ้าค่ะ พวกท่านอย่าตีกันเลย รีบกินข้าวกันต่อดีกว่าเจ้าค่ะ หากอาหารเย็นชืดจะไม่อร่อยเอานะเจ้าคะ”“โอ้จริงๆ อย่างที่เจ้าว่า ว่าแต่ต้มจืดของเจ้านี่ลุงลองซดแล้วคล่องคอดีนัก ซู้ด!” ท่านลุงเอ่ยพร้อมกับซดน้ำซุปต้มจืดสาหร่ายอย่างเอร็ดอร่อย“หากอร่อยท่านก็กินเยอะๆ นะเจ้าคะ ท่านป้าด้วยนะเจ้าคะ นี่เจ้าค่ะ!” เมิ่งฮ