Lahat ng Kabanata ng เมิ่งฮวาชาตินี้ข้าจะมีความสุขที่สุด: Kabanata 41 - Kabanata 50

สีหน้าของนางตอนนี้สะท้อนให้เห็นถึงความอับอายและความขุ่นเคือง“ข้าจะกลับแล้ว ขอตัวนะเจ้าคะ!” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา พยายามห้ามไม่ให้ตัวเองเผลอระเบิดความโกรธเคืองออกมา เขาเป็นบ้าอะไนกันแน่… กล้าทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง เขาชอบเธอหรือไง เฮอะ! จะบ้าหรือไง คนอย่างเขาจะมาชอบเธอได้ยังไง?“เดี๋ยวข้าไปส่ง” เขาพยายามรั้งมือเรียวเอาไว้ แต่กับโดนสะบัดออกอย่างไม่ใยดี“ไม่ต้อง!” เมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอทำกิริยาไม่ดีออกไปเสียแล้ว “อ่า ไม่ต้องเจ้าค่ะ ข้ากลับเองได้” เธอหันหลังกลับแล้วรีบเดินหนีออกมาเลยทันที ไม่รอให้บุรุษผู้นัันได้พูดอะไรต่อเธอเดินหนีออกมาทั้งที่ในตอนนี้ข้อเท้าของเธอนั้นรู้สึกเจ็บระบมไม่น้อย‘เสี่ยวเปาข้าต้องเดินไปทางไหนต่อล่ะเนี่ย?’ เธอนึกถามเสี่ยวเปาออกมาทางความคิด เพราะตอนนี้เธอคิดว่าจนเองกำลังหลงทางแล้วล่ะ[เจ้านี่จริงๆเลย ทางแค่นี้ก็จำไม่ได้] เสี่ยวเปาตำหนิให้เธออย่างไม่จริงจัง [เดินเลี้ยวขวาไป แล้วเลี้ยวซ้ายด้านหน้า]เธอมองเส้นทางก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ ‘อ่า อื้ม!’และเมื่อเดินตามทางที่เสี่ยวเปาบอกไม่นานก็ถึงทางออกเสียแล้ว ช่างดีจริงๆเลยที่ชีวิตเธอมีเสี่ยวเปา… เธอกลับไปที่ร้านบะหมี่

“ช่วย?” เธอสบถออกมาด้วยความมึนงง นางต้องการจะให้เธอช่วยอะไรกันแน่?“ท่านแม่ก็บอกนางไปสิเจ้าคะว่าต้องการจะให้นางช่วยเรื่องอะไร มัวแต่อ้ำๆอึ้งๆอยู่ได้ นางมีเงินตั้งเยอะตั้งแยะเรื่องแค่นี้นางคงจะไม่มาว่าอะไรพวกเราหรอก” นางพูดพลางเบะปากออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรแม้เธอจะเห็นการกระทำของนางแต่ก็ไม่ได้เอ่ยต่อว่าอะไรออกมา “พวกท่านมีอะไรก็รีบๆพูดมาเถอะเจ้าค่ะ ข้ายังมีอะไรให้ต้องไปทำอีกมาก”“คือว่าข้าได้ยินข่าวมาว่าเจ้าเปิดกิจการที่เมืองแล้ว อีกทั้งกิจการของเจ้าก็ยังไปได้ดีอีกด้วย” นางเจียวซิ่งพยายามจีบปากจีบคอพูดออกมาอย่างใจเย็น “ข้าก็เลยอยากจะมาขอให้เจ้ารับนางฟางเหมยเข้าไปทำงานด้วยจะได้หรือไม่?”“…” เธอนิ่งเงียบ ไม่ได้พูดอะไรออกมานางเจียวซิ่งเมื่อเห็นว่าเธอเอาแต่ยืนเงียบไม่พูดอะไร เลยรีบพูดออกมาอีกครั้ง “อั้ยโย่ว… ไหนๆเราก็คนในหมู่บ้านเดียวกันอยู่แล้ว จะช่วยแค่นี้ก็คงไม่มากมายอะไรหรอกใช่หรือไม่?” นางพูดอย่างไร้ยางอาย“แค่นี้ใช่หรือไม่เจ้าคะที่อยากจะขอให้ข้าช่วย?”“อ่าใช่ๆๆ”“เจ้าจะรับข้าเข้าไปทำงานด้วยใช่หรือไม่? แต่ข้าก็มีตำแหน่งที่อยากทำอยู่นะ ข้าอยากจะทำตำแหน่งบัญชีน่ะ เจ้าให้ข้าเป็นคนท

“ได้ ไว้คราวหน้าข้าจะมาหาเจ้าใหม่ ในตอนที่ท่านลุงกับท่านป้าของเจ้าอยู่ด้วย” เธอไม่ทันได้ตอบอะไรออกมา กว่าจะรู้สึกตัวเขาก็หายตัวไปจากตรงหน้าเธอแล้ว“อ้าว! อาเมิ่ง…มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ?” นางลี่ที่เดินเข้าบ้านมาก็ต้องตกใจเพราะไม่คิดว่าเมิ่งฮวานางจะยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน“ตกใจอะไรของเจ้ายายแก่ อาเมิ่งก็คงได้ยินเสียงของเจ้าน่ะสิก็เลยลงมารอรับ ใช่หรือไม่อาเมิ่ง?” ลี่คุนเอ่ยออกมาอย่างยิ้มๆด้วยความรู้สึกยินดี“ใช่ ใช่เจ้าค่ะ” เธอยิ้มอย่างแก้เก้อออกมา “แล้วนี่ทำไมวันนี้ท่านลุงกับท่านป้าถึงได้กลับกันมาเร็วนักล่ะเจ้าคะ?”“อ้อ พอดีวันนี้ที่ร้านงานไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่ก็เลยกลับมาเร็วน่ะ” ลี่คุนตอบออกมาอย่างยิ้มๆ ตอนแรกที่เมิ่งฮวาเสนองานนี้ออกมาให้กับเขาและภรรยา ก็คิดว่ามันคงจะเป็นงานที่ยุ่งยากกว่านี้เสียอีก ทว่ากับไม่ใช่อย่างที่คิดเลย… มันดูง่ายและเป็นระบบอย่างมาก หรือส่วนหนึ่งก็อาจจะเป็นเพราะเมิ่งฮวาจัดการระบบของร้านได้เป็นอย่างดีก็ได้เธอพยักหน้ารับอย่างรับรู้ “อย่างนี้นี่เอง”“นี่อาเมิ่ง ตอนที่ป้านั่งเกวียนกลับมาป้าได้ยินพวกชาวบ้านคุยกันว่านางเจียวซิ่งพาลูกสาวมาก่อเรื่องที่นี่งั้นหรือ?”

“ข้าหรือ? ยั่วยวนเจ้าหรือ?” หญิงสาวกระพริบตาปริบๆทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทว่ารอยยิ้มมุมปากของนางกลับเผยให้เห็นถึงความเจ้าเล่ห์ที่ซุกซ่อนอยู่โจวจางเหว่ยเลิกคิ้วขึ้น ริมฝีปากแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “อย่างนั้นหรือ?” เขากระซิบเสียงพร่า พลางขยับใบหน้าลงมาใกล้ร่างบางจนปลายจมูกของเขาแทบจะชนกับปลายจมูกของนาง “หากเจ้าไม่ตั้งใจยั่วยวนข้า แล้วเหตุใดถึงกล้าทำเช่นนั้นเล่า?”“ข้าแค่…” เมิ่งฮวาพยายามเบี่ยงหน้าหนีสายตาร้อนแรงของบุรุษตรงหน้า ทว่ามือหนาของเขากลับเอื้อมมาประคองใบหน้าของนางเอาไว้แน่น ไม่ปล่อยให้นางได้หลีกเลี่ยงสายตาของเขาแม้แต่น้อย “อ่า… ข้าแค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง…”“ล้อเล่น?” โจวจางเหว่ยหัวเราะเสียงต่ำในลำคอ ท่าทางของเขาดูอันตรายยิ่งขึ้น “เจ้าน่ะ… ไม่รู้หรือว่ากับบุรุษแล้ว เรื่องเช่นนี้ล้อเล่นไม่ได้”“ข้าก็แค่…” หญิงสาวเม้มปากแน่น นางรู้สึกถึงไอร้อนที่แผ่กระจายออกมาจากร่างสูงที่บดเบียดเข้ามาใกล้ นางอยากจะผละหนีไปเสียให้พ้น ทว่ากลับถูกวงแขนแข็งแกร่งโอบรัดแน่นขึ้น“หรือว่า… เจ้ากำลังต้องการให้ข้าตอบสนองเจ้าอย่างนั้นใช่หรือไม่?” เสียงทุ้มต่ำของเขาดังข้างใบหูของนาง ริมฝีปากหนาไล้ไปตามข้างแก้มขาว ก

ทันทีที่ร่างของเมิ่งฮวาถูกดึงเข้ามาในอ้อมกอดของโจวจางเหว่ย นางรู้สึกถึงแรงกระแทกจากด้านหลัง โจวจางเหว่ยใช้ตัวเองเป็นเกราะกำบังให้นางโดยไม่ลังเลเสียงโลหะเสียดสีกันดังขึ้น พร้อมกับประกายแสงแวบหนึ่งก่อนที่ชายชุดดำจะถอยห่างออกไป“จางเหว่ย! เจ้าบาดเจ็บหรือไม่?” เมิ่งฮวาตะโกนถามด้วยความเป็นห่วง นางรีบใช้มือเล็กจับที่แขนเขา พบว่ามีรอยบาดเป็นแนวยาวอยู่บนแขนเสื้อของเขา“ข้าไม่เป็นไร” โจวจางเหว่ยกัดฟันแน่น เขากวาดสายตามองไปรอบๆพบว่าชายชุดดำที่พยายามทำร้ายพวกเขากำลังจะหลบหนี“ตามไป!” โจวจางเหว่ยออกคำสั่งใหัองครักษ์ ก่อนจะรีบพุ่งตัวไปไล่ตามอีกฝ่าย“เดี๋ยว! เจ้าระวังตัวด้วยนะ!” เมิ่งฮวาเอ่ยตามหลังอย่างร้อนใจ แต่บุรุษผู้นั้นวิ่งไล่หายไปอย่างรวดเร็ว นางจึงตัดสินใจวิ่งตามไปด้วยชายชุดดำหลบเข้าไปในตรอกแคบๆโจวจางเหว่ยพุ่งตามเข้าไปโดยไม่ลังเล มือขวาชักดาบออกมาจากเอว เตรียมพร้อมต่อสู้เมิ่งฮวาวิ่งมาถึงพอดีแต่ยังไม่ทันจะได้เข้าไปช่วย ก็เห็นว่าชายชุดดำยกดาบขึ้นจู่โจมโจวจางเหว่ยจากมุมอับ“จางเหว่ย ระวังข้างหลัง!” เมิ่งฮวาตะโกนเตือนทันทีโจวจางเหว่ยเบี่ยงตัวหลบได้ทันท่วงที ก่อนจะฟันสวนกลับไปอย่างเฉียบคม ชาย