Lahat ng Kabanata ng เมิ่งฮวาชาตินี้ข้าจะมีความสุขที่สุด: Kabanata 51 - Kabanata 60

เมิ่งฮวาฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บอย่างรวดเร็วหลังจากได้รับการดูแลจากหมอประจำจวน ความเจ็บปวดที่ท้องน้อยลดลงจนแทบไม่รู้สึก ทั้งที่ตัวเองก็ยังมีแผลอยู่ แต่ท่าทีของนางกลับแสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่นที่จะหาคำตอบให้ได้“เสี่ยวเปา… ข้าอยากรู้ความจริงมากขึ้นแล้ว” นางพูดกับตัวเองในใจ ขณะที่กำลังทบทวนแผนการที่จะทำให้รู้ถึงเบื้องหลังของขบวนการลับที่ตามล่าเธอและเชื่อมโยงไปถึงอดีตของเธอในโลกนี้[เจ้าควรไปที่หอจดหมายเหตุ เพื่อหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับครอบครัวหรือการติดต่อกับราชสำนักที่อาจจะเป็นกุญแจสำคัญ] เสี่ยวเปาให้คำแนะนำ“ข้าคิดเหมือนกัน… ถ้าหากว่าข้ามีข้อมูลเกี่ยวกับอดีตบางอย่าง อาจทำให้ข้ารู้ว่าเหตุใดถึงตกเป็นเป้าหมายได้” เมิ่งฮวาตอบ ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงเมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว เมิ่งฮวาจึงตัดสินใจออกเดินทางไปยังหอจดหมายเหตุในเมืองเสียนหยางอีกครั้ง ครั้งนี้นางจะไม่ไปคนเดียว เพราะโจวจางเหว่ยยังคงคอยเฝ้าระวังและดูแลอย่างใกล้ชิด หลังจากที่ครั้งก่อนเขาเกือบจะสูญเสียเธอไป“ข้าจะไปกับเจ้า” โจวจางเหว่ยที่มาหาเธอที่ห้องพักของนางตอนเช้ากล่าวอย่างมั่นใจ เมิ่งฮวามองไปที่เขา ท่าทางที่แสดงออกถึงความห่วงใยที่ไ

เช้าตรู่วันใหม่มาเยือน ทว่าในจวนของโจวจางเหว่ยกลับไม่ได้เงียบสงบดังเช่นทุกวันยามฟ้ายังไม่สว่างดี เหล่าคนรับใช้และองครักษ์ก็ต้องตื่นตัวเร็วกว่าปกติ หลังเหตุการณ์ลอบโจมตีเมื่อคืนนี้ ทุกคนต่างเพิ่มความระมัดระวังเป็นเท่าตัว ทางเดินบางช่วงจัดให้มีหน่วยตรวจเวรยามคอยจับตาดูตลอดเวลาเมิ่งฮวาใช้เวลาทั้งคืนกับการถอดรหัส แม้กระทั่งยามพระอาทิตย์ใกล้จะโผล่พ้นขอบฟ้า นางก็ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะ โดยที่รอบข้างเต็มไปด้วยกระดาษแผ่นแล้วแผ่นเล่า ตัวอักษรจำนวนมากถูกขีดเขียนไว้อย่างเป็นระเบียบ กระนั้นสติของนางก็ยังคงแจ่มชัด“เจ้าไม่ยอมนอนเลยหรือ?” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆจากด้านหลัง เมิ่งฮวาหันไปพบกับโจวจางเหว่ยที่เดินเข้ามาใกล้อย่างเงียบเชียบ ใบหน้าของเขาดูเคร่งขรึมปนกังวล“ข้ายังไม่ง่วง” นางบอกพลางฝืนยิ้มน้อยๆ หากแต่สีหน้าอิดโรยเห็นได้ชัดโจวจางเหว่ยเหลือบตามองกองกระดาษที่เกลื่อนอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะถอนหายใจ “งั้นอย่างน้อย ก็ดื่มน้ำอุ่นนี่สักหน่อยเถอะ” เขาเลื่อนถ้วยน้ำอุ่นที่นำติดมือมาวางตรงหน้านางเมิ่งฮวาพยักหน้าเบาๆ ดื่มน้ำแล้วก็รู้สึกคอชุ่มขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว“เมื่อคืนนี้… หลังจากที่คนชุดดำบุกเข้ามา

วันที่สองของการเดินทางแสงแรกของวันสาดส่องผ่านทิวเขาสูง มอบแสงทองอ่อนๆให้กับขบวนที่กำลังมุ่งหน้าผ่านเส้นทางที่ทุรกันดาร ในตอนนี้เมิ่งฮวากับโจวจางเหว่ย กำลังเคลื่อนตัวเข้าใกล้เป้าหมายของพวกเขา ‘อู่หวัง’ ซึ่งเป็นสถานที่ที่ทุกคนในขบวนรู้ดีว่าเต็มไปด้วยความลับและความอันตรายการเดินทางในช่วงเช้านี้เป็นไปอย่างเงียบๆเพราะทุกคนรู้ดีว่าอีกไม่นาน พวกเขาจะถึงจุดที่ไม่เคยมีใครได้สำรวจอย่างละเอียด ไม่ว่าจะเป็นขุนนางหรือแม้แต่ผู้คุ้มกันจากราชสำนักก็ไม่สามารถเข้าไปในเขตนี้ได้โดยง่าย“เจ้าไม่รู้สึกแปลกๆเหรอ?” เมิ่งฮวาหันไปถามโจวจางเหว่ย หลังจากที่ขบวนเดินไปได้ครู่ใหญ่โจวจางเหว่ยหยุดเดินและหันมามองรอบตัวเขา ท่าทางเขาค่อนข้างระมัดระวัง ขณะเดียวกันก็สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวขององครักษ์ที่คอยตรวจตราเส้นทาง“ข้ารู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากล” เขาพูดพร้อมขมวดคิ้วหนัก เมื่อเขามองไปยังป่ารอบข้างที่ดูเหมือนจะเงียบเกินไป “แต่เราต้องรีบไปถึงจุดหมาย หากรอมากเกินไปอาจทำให้พวกมันมีโอกาสจัดการกับเรา”เมิ่งฮวากำหมัดเล็กน้อยแต่ก็รู้ดีว่าโจวจางเหว่ยพูดถูก พวกเขาต้องรีบไปถึงอู่หวังและค้นหาความจริงให้ได้ ไม่เช่นนั้นก็จะต้อ

ท่ามกลางกลิ่นอับชื้นและความเยียบเย็นของห้องหิน ขบวนของเมิ่งฮวาและโจวจางเหว่ยตัดสินใจหยุดพักชั่วคราวเพื่อฟื้นแรงและประเมินสถานการณ์ โดยมีองครักษ์สองนายผลัดกันออกไปยืนเฝ้าที่ปากอุโมงค์เพื่อป้องกันมือสังหารศัตรูที่อาจกลับมาได้ทุกเมื่อเมิ่งฮวานั่งพิงกำแพงที่ขรุขระ หายใจผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อยหลังจากผ่านการต่อสู้อันบีบคั้น เหลือบมองสมาชิกในขบวนที่ได้รับบาดเจ็บก็กำลังนั่งพักผ่อนเช่นกัน บางคนก็หลับตาปลดปล่อยความตรึงเครียดโดยมีอาวุธวางข้างตัวไม่ห่าง“ทุกคนเหนื่อยกันมาก…” โจวจางเหว่ยเอ่ยเสียงเบา ดวงตาเข้มทอแววห่วงใย “แต่เรายังต้องก้าวต่อไป หากพ้นคืนนี้แล้วเดินไปอีกไม่ไกลก็อาจถึงใจกลางอู่หวัง”เมิ่งฮวาพยักหน้ารับ เธอเองก็รับรู้ถึงแรงดึงดูดบางอย่างที่ลึกลงไปในภูเขานี้ คล้ายกับว่ามันรอให้เธอมาค้นพบมานานแสนนาน“นายท่าน!” องครักษ์คนหนึ่งที่เดินตรวจลึกเข้าไปในอุโมงค์ร้องเรียกเบาๆ สะท้อนเสียงมาไกล ราวกับค้นพบอะไรบางอย่างโจวจางเหว่ยและเมิ่งฮวาลุกขึ้นทันที นำองครักษ์บางส่วนถือคบไฟตามเข้าไปยังโพรงแคบภายในห้องต่อไปในโพรงนั้น… พื้นหินเรียบแต่ผนังสองข้างกลับคดเคี้ยวด้วยลวดลายสลักเป็นรูปคนและสัตว์ในท่าทางแป

การต่อสู้ในโถงมังกรยังคงดุเดือด ดาบกระทบกันเสียงดังสนั่น เสียงเหล็กเสียดสีกันดังไปทั่วทุกมุมโถง บางครั้งสายตาของเมิ่งฮวาก็เหลือบไปเห็นบันไดลับที่เปิดลงไปยังส่วนลึกของปราสาท อาการบาดเจ็บจากการต่อสู้รุนแรงทำให้ความคิดของเธอพร่าเบลอ แต่เธอรู้ดีว่าถ้าไม่รีบตัดสินใจตอนนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นจะทำให้พวกเขาพลาดโอกาสสำคัญไปท่ามกลางการต่อสู้ที่รุนแรงนักฆ่าหลายคนเริ่มแยกตัวออกไป โดยมีท่าทางเหมือนจะเริ่มมีกลยุทธ์บางอย่าง การโจมตีของพวกมันแม่นยำและรวดเร็ว หลายครั้งที่เมิ่งฮวากับโจวจางเหว่ยต้องใช้กลยุทธ์หลบหลีกและโจมตีสวนกลับ หากพวกเขายังไม่สามารถหยุดยั้งพวกมันได้ กลุ่มของพวกเขาจะต้องถูกต้อนให้มุมในไม่ช้า“พวกมันกำลังพยายามล่อเราไปที่มุม!” เมิ่งฮวาตะโกนเตือน โจวจางเหว่ยหันไปมองเธอด้วยความเป็นห่วงแต่เขาก็ไม่มีเวลาพูดอะไร เพราะมือสังหารอีกคนพุ่งมาที่เขา โจวจางเหว่ยต้องหลบการโจมตีและสวนกลับด้วยกระบี่ในมือ“ข้าจะไม่ปล่อยให้พวกเจ้าหลบหนีไปได้แน่!” เขาตะโกนสั่งองครักษ์ที่ยืนข้างๆ พลางฟันกระบี่ของตนอย่างแม่นยำเสียงของดาบกระทบกันดังตึงตังจนหลายคนสะดุ้ง แต่ท่ามกลางความยุ่งเหยิงนั้น เมิ่งฮวามองเห็นช่องว่างระห