บทที่4

หลังจากผ่านมาได้ประมาณ 1 สัปดาห์ ตอนนี้เรื่องอะไรต่างๆ ท่านหัวหน้าหมู่บ้านก็ดำเนินการให้นางจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่ว่าจะเป็นการหาช่างหาคนงานมาสร้างบ้านนางก็หาได้แล้ว ซึ่งตอนนี้นางก็กำลังยืนดูคนงานทำการก่อสร้างบ้านให้นางอยู่ นางสร้างบ้านแบบขนาดปานกลางเพราะอยู่เพียงคนเดียว ซึ่งแบบบ้านที่นางได้นั้นก็ได้มาจากเสี่ยวเปาคนดีคนเดิมของนางนั้นเอง

และในทุกๆ วันเมิ่งฮวาจะต้องแวะมาดูคนงานสร้างบ้าน คอยทำนู้นทำนี่มาแจกคนงาน อย่างเช่นวันนี้นางก็ทำนำมาแจกคนงานให้ดื่มคลายร้อนกันเสียหน่อย จะได้มีแรงสร้างบ้านให้นางเสร็จไวๆ ยิ่งนางเอาใจใส่ มีน้ำใจกับพวกคนงานเท่าไหร่พวกเขาก็ยิ่งอยากตอบแทน แต่ละคนเลยตั้งใจที่จะทำบ้านของนางออกมาให้ดูดีที่สุด

หลังจากที่นางคอยดูคนงานสร้างบ้านแล้ว เมิ่งฮวายังขึ้นเขาไปทำกับดักล่าสัตว์บนเขาอีกด้วย ซึ่งนางก็ได้สัตว์กลับบ้านเป็นประจำทุกวัน ทุกวันนี้ชาวบ้านหลายๆ คนก็ต่างอิจฉาท่านลุงกับท่านป้าจนแทบจะกระอักเลือดเพราะนอกจากจะรับนางที่เป็นคนแปลกหน้าที่ดูเหมือนจะเป็นคนหนูร่ำรวยแล้วยังไม่พอ นางยังขึ้นเขาล่าสัตว์เก่งเสียด้วย เก่งกว่าตาแก่ที่บ้านพวกนางเสียอีก ต่างคนก็ต่างคิดกันว่าวันนี้คนที่เจอนางน่าจะเป็นพวกนางไม่งั้นป่านนี้พวกนางคงจะสบายกันไปเสียแล้ว แค่คิดก็ได้ขบเคี้ยวเขี้ยวฟันกันอย่างเสียดาย

… และวันนี้ก็อีกเช่นเคยเมิ่งฮวาล่ากวางป่าออกมาได้ถึง 2 ตัว ซึ่งขนาดตัวนั้นก็เรียกว่าใหญ่มากเสียด้วย หากนำไปขายคงได้หลายตำลึง ไหนจะเขากวางที่แค่มีคู่หนึ่งก็สามารถนำไปขายที่ร้านสมุนไพรได้ตั้งหลายตำลึงทอง แต่นี่ได้มาถึง 2 ตัว มี2คู่ เช่นนี้จะขายได้กี่ตำลึงทองกันนะ? ผู้คนที่พบเห็นเมิ่งฮวาลากกวางตัวใหญ่ใส่รถเข็นกลับมายังบ้านก็ได้แต่ตกตะลึง อิจฉา และขบคิดไปพร้อมกัน

บ้านตระกูลลี่

“โอ้ อาเมิ่งล่าสัตว์อะไรได้กลับมาอีกแล้วหรือ” ท่านลุงที่กำลังผ่าฟืน เมื่อเห็นนางก็รีบเอ่ยปากถาม

“ท่านลุง ข้าล่ากวางป่าได้ล่ะ”

“อ้อ กวางป่ารึ ห๋า! เจ้าพูดอีกทีสิเจ้าล่าอะไรมาได้นะ” ท่านลุงตาลีตาเหลือกถาม

แต่ไม่ทันที่เมิ่งฮวาจะเอ่ยตอบ

“นี่! ตาแก่ แกจะแหกปากหาพระแสงอะไร ห้ะ!” ท่านป้าเดินฉับๆ ออกมาบ่นท่านลุงที่เสียงดัง

แต่เมื่อท่านป้าหันมาเห็นกวางป้า2ตัวที่นอนอยู่บนรถเข็น แถมยังตัวใหญ่ขนาด2คนอุ้มอีกต่างหาก ก็ตกใจทำตะหลิวหลุดมือ

เคร้ง!

“เอ่อ… ท่านลุงท่านป้าเป็นอันใดกันหรือเจ้าคะ” นางกล่าวถามพร้อมกับเกาหัวแกรกๆ

แต่ท่านลุงกับท่านป้ามัวแต่ยืนค้างตกคะลึงกันอยู่ เสี่ยวเปาเลยเอ่ยตอบนางแทน

[ก็นายท่านเล่นล่ากวางป่ามาได้เช่นนี้ใครเขาจะไม่ตกใจกันเล่า แค่เขากวางป่าคู่หนึ่งไปขายที่ร้านขายสมุนไพรก็ได้หลายตำลึงทองแล้ว แต่นี่นายท่านสามารถล่าได้มาถึง2ตัวเชียวล่ะ] เมื่อเมิ่งฮวาได้ยินเสี่ยวเปาตอบก็เข้าใจทันที

“ท่านลุงท่านป้าเจ้าคะ!” เมิ่งฮวาจะโกนเรียกเสียงดัง

“อะ… เอ่อ อาเมิ่ง นี่เจ้าล่ามาเองหรือ” ท่านลุงที่ได้สติก่อนก็เอ่ยถาม

“ใช่เจ้าค่ะ” นางกล่าวตอบพร้อมกับผงกหัว

“เจ้ารู้มูลค่าของกวางป่าหรือไม่อาเมิ่ง”

“ข้าไม่รู้เจ้าค่ะท่านลุง หากท่านลุงอยากจะนำไปขายก็นำไปขายเถิดเจ้าค่ะ” เมิ่งฮวากล่าวออกมาอย่างไม่ยี่หระ

“เพ้ย! เจ้าเป็นคนล่ามาได่จะมาให้ข้าง่ายๆ ได้เช่นไรกัน อีกอย่างมูลค่าของกวางป่า2ตัวนี้ก็ไม่ใช่น้อยๆ ”

“จริงอย่างที่ตาแก่ว่า เจ้าเก็บเอาไว้เถิด แค่ทุกวันนี้พวกข้าก็ได้รับมามากเกินไปแล้ว”

“ท่านลุงท่านป้าอย่าคิดมากเลยเจ้าค่ะ แค่สมบัติที่ข้ามีในแหวนมิติก็ใช้ไม่รู้จะหมดเมื่อใดอยู่แล้ว ท่านทั้งสองนำไปขายแล้วเก็บเงินไว้ใช้ในยามจำเป็นเถิดเจ้าค่ะ ถือว่าข้าตอบแทนที่ท่านทั้งคู่ต่างก็ต้อนรับขับสู้ข้าเป็นอย่างดี ไหนจะดูแลข้าเหมือนลูกเหมือนหลานอีกะ”

“เจ้านี่นะ รู้จักหาเหตุผลมาให้พวกข้ารับของจากเจ้าเสียจริง” ท่านลุงเอ่ยออกมาอย่างจนใจ

“ก็ข้าพูดจริงนี่เจ้าคะท่านลุง” นางพูดพร้อมกับกระพริบตาปริบๆ

“ได้ได้ ข้าสองคนยอมเจ้าละ ตาแก่เจ้ารีบนำกวาง2ตัวนี้ไปขายเถิด”

“ได้ได้”

หลังจากนั้นไม่นานท่านลุงก็หาผ้ามาคลุมปิดไว้เพื่อบดบังสายตาผู้คน แล้วเข็นรถที่มีกวางป่าอยู่บนรถออกไปทันที