บทที่5

เมื่อเห็นท่านลุงเข็นรถเข็นออกไปจนลับสายตาแล้ว ท่านป้าก็รีบก้มเก็บตะหลิวที่ตกพื้นแล้วกลับเข้าครัวเพื่อไปทำอาหาร เนื่องจากวันไหนที่ท่านป้าเห็นเมิ่งฮวายุ่งๆ นางก็จะเป็นคนอาสาทำอาหารแทนนางเอง

ยามโหย่ว (17:00-18:59 น.)

เมิ่งฮวาที่นั่งปักผ้ากับท่านป้ารอท่านลุงอยู่ในห้องโถง เมื่อได้ยินเสียงประตูท่านป้าก็รีบกระวีกระวาดวางผ้าที่ปักอยู่ลงข้างตัวแล้วลุกขึ้นเดินไปหาท่านลุง จนเมิ่งฮวาอดที่จะเอ่ยขึ้นมาไม่ได้

“ท่านป้าทำใจเย็นๆ ก่อนเถิดเจ้าค่ะ” เมื่อได้ยินเมิ่งฮวาพูดท่านป้าก็พยายามยืนสงบสติอารมณ์รอท่านลุง

แต่เมื่อเห็นหน้าท่านลุง ท่านป้าก็รีบเอ่ยถาม เหมือนลืมว่าเมื่อครู่ตัวเองพยายามทำใจให้เย็นอยู่ เมิ่งฮวาที่เห็นเช่นนั้นก็อดจะส่ายหัวออกมาอย่างยิ้มๆ ไม่ได้

“เป็นอย่างไรบ้างตาแก่ ขายมาได้กี่ตำลึงหรือ”

“เจ้าเบาเสียงลงหน่อยเถิดยายแก่ มาๆ มานั่งคุยกันในห้องโถดเถิด” ท่านลุงเอ่ยปราม พร้อมกับเดินนำเข้าไปยังห้องโถง

เมื่อเดินมาถึงห้องโถงท่านลุงก็รีบนำถุงเงินออกมาจากอก แล้วเทนำลึงเงินออกมาต่อหน้าทุกคน

“นะ… นี่ มากถึงเพียงนี้” เมื่อเห็นกองตำลึงเงินตรงหน้ายายแก่อย่างนางก็แทบจะหัวใจวายตายเสียให้ได้ ตั้งแต่เกิดมานางเคยจับเงินตำลึงมากถึงเพียงนี้แต่เมื่อใดกันเล่า?

“เอ่อ … มันคือจำนวนเงินเท่าใดหรือเจ้าคะท่านลุง” เมิ่งฮวากล่าวถามเพราะนางนับไม่ไหวจริงๆ

“40 ตำลึงทอง ร้านสมุนไพรที่ลุงไปขายเขาให้ราคายุติธรรม เขากวางป่าขายได้ข้างละถึง 10 ตำลึงทอง หากไปขายร้านอื่นคงโดนกดราคา แล้วก็คงไม่ได้ราคามามากถึงเพียงนี้

“เป็นเช่นนั้น”

“แต่ลุงว่าเจ้าเก็บเงินที่ไปขายนี้เอาไว้เถิด” เมื่อท่านลุงเอ่ย ท่านป้าที่ได้สติก็รีบพยักหน้าแล้วเอ่ยออกมาอย่างเห็นด้วย

“ใช่ใช่ เจ้าเก็บเงินนี้เอาไว้เถิด”

“ท่านลุงท่านป้าเจ้าคะ ข้าบอกไปแล้วว่าจะให้ก็คือจะให้ พวกท่านเก็บเงินนี้เอาไว้เถิดเจ้าค่ะ”

ท่านป้าที่เตรียมจะอ้าปากค้านก็โดนท่านลุงจับมือ แล้วก็ส่ายหัวห้ามเอาไว้เสียก่อน เพราะรู้ว่าต่อให้ค้านเช่นไรก็คงจะแพ้ให้นางอยู่ดี

“ได้ได้ ยายแก่เช่นข้ากับตาแก่ขอบใจเจ้ามาก” นางกล่าวปล่อยกับก้มหน้าปาดน้ำตาออกจากหน้า

“ก็ข้าเป็นหลานของพวกท่านนี่เจ้าคะ จะไม่ให้ข้ากตัญญูต่อพวกท่านได้เช่นไรกัน” ทันทีที่ทั้งสองคนได้ยินคำที่นางพูดก็น้ำตาซึมออกมาด้วยความทราบซึ้ง เนื่องจากคนทั้งคู่นั้นนอกจากจะไม่มีญาติแล้ว ยังไม่มีลูกหลานที่ไหนอีกด้วย

“อืม เจ้าเป็นหลานของตาแก่อย่างข้า หากใครกล้ามารังแกเจ้าก็คงต้องเห็นดีกับตาแก่อย่างข้าแน่”

“ใช่ ยายแก่เช่นข้าก็จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมารังแกหลานสาวเพียงคนเดียวของข้าด้วยเหมือนกัน!”

เมิ่งฮวาที่มองคนทั้งคู่ที่กล่าวพูดออกมาด้วยความฮึกเหิม ก็อดที่จะยิ้มกว้างออกมาไม่ได้เพราะตั้งแต่ที่นางได้มาอยู่ยังยุคนี้ก็มีเพียงคนสองคนนี้ที่คอยดูแล เอ็นดูนางมาตลอด

“ได้เจ้าค่ะ หากต่อไปใครกล้ามารังแกข้าข้าจะรีบมาฟ้องท่านป้ากับท่านลุงทันทีเลยเจ้าค่ะ”

“ดีดี”

“แต่ตอนนี้ข้าว่าพวกเราไปกินข้าวกันก่อนดีหรือไม่เจ้าค่ะ ท้องข้าม้วนตัวจนแทบจะเป็นเกรียวเสียแล้ว แหะๆ ”

เมื่อทั้งสองคนได้ยินก็หัวเราะออกมาด้วยความขบขัน แล้วรีบนำตำลึงเงินใส่ถุงเงินเช่นเดิมแล้วนำไปซ่อนไว้ภายในห้องนอนอย่างมิดชิด แล้วรีบเดินไปนำอาหารที่ท่านป้าทำไว้เสร็จแล้วออกมาตั้งโต๊ะเตรียมลงมือจะกินข้าวกันทันที …อาหารมื้อค่ำนี้ก็ผ่านไปอย่างอิ่มเอมใจ บนโต๊ะอาหารมีแต่รอยยิ้ม แล้วก็เสียงหัวเราะตลอดมื้ออาหารนี้

หลังจากที่การกินอาหารมื้อค่ำนั้นผ่านพ้นไปก็แยกย้ายกันอาบน้ำพักผ่อนกันทันที เนื่องจากวันนี้ทุกคนเหนื่อยกันมากจริงๆ

เมื่อเข้าห้องแล้วเมิ่งฮวาก็ปิดประตูต่างๆ อะไรให้เรียบร้อย แล้วเข้าไปในมิติเพื่ออาบน้ำสระผม แล้วนอนพักผ่อนเปิดเครื่องปรับอากาศอย่างสบายใจ

“เสี่ยวเปาเจ้ามีแต่เสียงในหัวของข้าหรือ เจ้าไม่สามารถเป็นคนได้หรือ” เมิ่งฮวาถามออกมาอย่างข้องใจ

[ใช่ ข้าเป็นแค่ระบบ สามารถทำได้แค่พูดคุยกับนายท่านผ่านทางจิตได้เท่านั้น]

เมื่อเมิ่งฮวาได้ยินคำตอบเช่นนี้ก็รู้สึกเสียใจ เพราะนางก็แอบรู้สึกเหงาขึ้นมาบ้างนิดหน่อยแต่ถึงกระนั้นถึงเสี่ยวเป่าจะไม่สามารถเป็นคนได้ แต่แค่คอยพูดตอบกับนางเท่านี้นางก็พอใจแล้ว

“เช่นนั้นหรือ ถึงข้าจะแอบเสียใจกับคำตอบนิดหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังดีกว่าไม่มีเจ้าอยู่ใกล้ๆ ข้า”

[นายท่านไม่ต้องห่วง ข้าไม่มีวันทิ้งนายท่านไปไหนหรอก] เสี่ยวเปารีบพูดออกมา เพราะกลัวนางจะคิดว่าเขาจะทิ้งนางไป

“จริงนะ พูดแล้วก็อย่าทิ้งข้าไปไหนล่ะ”

[รู้แล้วน่า ข้าไม่ทิ้งไปไหนหรอกน่า นายท่านนี่นะ]

หลังจากนั้นนางก็นอนคุยกับเสี่ยวเปาไปเรื่อยๆ ก่อนจะเผลอหลับไป