บทที่25

หลังจากที่เมิ่งฮวากินข้าวแล้วก็จัดการเก็บจานออกไปล้างคว่ำเก็บทันที รวมถึงนำขวดน้ำที่นางดื่มหมดแล้วออกไปทิ้งถังขยะด้วย

เมื่อทำทุกอย่างเสร็จแล้วนางก็มานั่งจ๋องอยู่ตรงโซฟา รอให้ข้าวที่กินไปย่อยพร้อมกับขบคิดว่าจะไปทำอันใดต่อดีเพราะนี่ก็เพิ่งยามเว่ย (13:00-14:59 น.) เอง

[หากเจ้าเบื่อ เจ้าก็ไปบ้านตระกูลลี่สิ ตั้งแต่บ้านเสร็จเจ้าก็ไม่ค่อยได้ไปนั่งคุยเล่นกับทั้งสองคนเลยนะ] เสี่ยวเปาเอ่ยออกมาเมื่อเห็นว่านางทำท่าทีเบื่อๆ

เมิ่งฮวาที่คิดตามคำพูดของเสี่ยวเปาก็พยักหน้าออกมา

“จริงด้วย ที่เจ้าพูดออกมาก็จริงนะ ข้าไม่ค่อยได้ไปที่บ้านที่บ้านท่านลุงท่านป้าจริงๆ นั่นแหละ หากไปก็ไปแค่นำของไปให้แล้วก็กลับ”

เสี่ยวเปาที่ฟังเมิ่งฮวาพูดเจื้อยแจ้วแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอันใดออกมาอีก ทำเพียงรับฟังเมิ่งฮวา

“อืม… ตกลงว่าวันนี้ข้าไปบ้านท่านลุงท่านป้าดีกว่า” เมิ่งฮวานางพูดออกมาพร้อมกับตกลงกับตัวเอง เมื่อคิดได้แล้วนางก็จัดการออกจากมิติทันทีเพื่อที่จะไปบ้านท่านลุงท่านป้า …เมื่อออกจากมิติแล้วนางก็ออกจากบ้านพร้อมกับจัดการล็อกประตูบ้านให้เรียบร้อย แล้วเดินมุ่งไปยังบ้านตระกูลลี่ทันที แต่ในขณะเดินไปก็พบเจอชาวบ้านบ้างประปรายเป็นระยะๆ บางคนก็เอ่ยทักทายเมิ่งฮวานางก็ออกมาอย่างอัธยาศัยดี แต่บางคนก็เอ่ยทักทายแต่ก็ไม่วายเอ่ยแซะออกมาด้วยความอิจฉา และบางคนก็เลือกที่จะมองเมินใส่นางหรือไม่ก็เดินเชิดหน้าใส่นางเหมือนไม่อยากจะสนทนาด้วย ซึ่งนางเองก็ไม่ได้เก็บคนพวกนี้มาใส่ใจให้ปวดสมองนัก ทำเพียงยิ้มตอบรับ หรือเลือกพูดคุยดีๆ กับคนที่ดีด้วยก็พอ ส่วนคนที่ไม่ดีนางก็ไม่ไปยุ่งด้วยแต่หากยังขืนมายุ่งกับนางอีกนางก็ไม่มีข้อยกเว้นที่จะไม่โต้ตอบเช่นกัน

.

.

หลังจากเดินมาไม่นานก็เดินมาถึงบ้านของท่านลุงกับท่านป้าทันที

ตระกูลลี่

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“ท่านลุง ท่านป้าเจ้าคะ ข้าอาเมิ่งเองเจ้าค่ะ!” นางเคาะประตู พร้อมตะโกนเอ่ย

เมิ่งฮวาที่ยืนรออยู่ก็ได้ยินเสียงกุกกักๆ ภายด้านในบ้าน ก็รับรู้ได้ทันทีว่ากำลังมีคนเดินออกมาเปิดประตูให้ …ไม่นานประตูด้านหน้านางก็ถูกเปิดออกจริงๆ

“อาเมิ่งมาเร็ว เข้ามาๆ ด้านในก่อน” ท่านป้าเปิดประตูให้พร้อมกับเอ่ยบอกนาง

“ได้เจ้าค่ะท่านป้า” เมิ่งฮวาตอบพร้อมกับเดินเข้าตัวบ้านไปทันที ส่วนท่านป้าที่ปิดประตูเรียบร้อยแล้วก็เดินตามนางเข้ามา

“แล้วนี่ท่านลุงกับท่านป้ากำลังทำอันใดกันอยู่หรือเจ้าคะ? ”

“ลุงกับป้ากำลังช่วยกันเย็บผ้าห่มอยู่น่ะ อีกไม่กี่เดือนก็จะถึงหน้าหนาว ป้ากับลุงได้ข่าวมาว่าปีนี้หน้าหนาวที่จะถึงนี้จะหนาวกว่าทุกๆ ปี เห้อ…” ท่านป้ากล่าวตอบเมิ่งฮวาพร้อมกับทำหน้าสลดๆ

“เอ่อ… ท่านป้าเป็นอันใดไปหรือเจ้าคะ? หน้าหนาวที่จะถึงมันร้ายแรงมากหรือเจ้าคะ” เมิ่งฮวาเอายถามออกไปด้วยความสงสัย

“ใช่แล้วล่ะอาเมิ่ง หน้าหนาวที่จะถึง หรือปีที่ผ่านๆ มานั้นล้วนแต่ลำบากกันนัก หากบ้านใดหรือครอบครัวใดที่มีเสบียงอาหารไม่เพียงพอก็อาจจะตายตกเหมือนปีที่ผ่านๆ มากันเป็นแน่ แต่ถึงจะรู้ว่าอาจจะต้องตายหากมีเสบียงไม่พอแต่จะให้ทำอย่างไรกันได้เล่าก็ในเมื่อร้านรวงต่างๆ ก็ต่างพากันตักตวงเพิ่มราคาเอาเปรียบชาวบ้านตาดำๆ กันเช่นนี้…” ท่านป้าเอ่ยออกมาพร้อมกับทำท่าทีหดหู่ออกมาด้วยความสลดใจ

“ท่านลุงท่านป้าเจ้าขา ข้าว่าหน้าหนาวปีนี้พวกท่านไปอาศัยอยู่กับข้าที่บ้านเถิดเจ้าค่ะ เพราะที่นี่ก็เก่ามากแล้วไม่รู้ว่าหน้าหนาวที่จะถึงนี้หิมะจะทับถมจนบ้านพวกท่านพังหรือไม่ แล้วพวกเราก็ช่วยกันทำพวกผักดอง อาหารแห้งเก็บสะสมไว้แจกเป็นเสบียงช่วยเหลือชาวบ้านตอนหน้าหนาวที่จะถึงนี้กันเถิดเจ้าค่ะ” เมิ่งฮวาเอ่ยอย่างออกความคิดเห็น

“อาหารแห้ง ผักดองอย่างนั้นหรือ? ที่เจ้าพูดมามันคือสิ่งใดกันเล่า ป้ากับลุงอยู่มาจนอายุปูนนี้แล้วยังไม่เคยได้ยินเลยนะอาเมิ่ง” ท่านป้ากล่าวถามออกมาด้วยความสงสัย

“อ่า… พวกท่านไม่รู้จักหรือเจ้าคะ พวกของแห้งก็คือการนำเนื้อสัตว์ต่างๆ มาแร่ให้บางๆ แล้วนำไปตากแดดเจ้าค่ะ หากตากแดดจนแห้งแล้วก็จะสามารถนำมาเก็บไว้กินได้นานเลยทีเดียว ส่วนผักดอง ก็คือการนำพวกผักต่างๆ มาดองน้ำเกลือแล้วนำมาเก็บใส่ไหไว้หรือใส่อันใดก็ได้ที่สามารถใส่แล้วสามารถหาที่ปิดที่ลมจะไม่สามารถเข้าไปได้น่ะเจ้าค่ะ ของดองพวกนี้จะสามารถเก็บไว้ได้นานอีกเช่นเดียวกัน หากกินกับข้าวต้มจะอร่อยมากเจ้าค่ะ อืม… หากจะกินกับไข่ต้มให้อร่อยก็คงจะต้องมีไข่เค็มด้วย ส่วนวิธีการทำไข่เค็มที่ข้ากำลังพูดถึงก็คือการนำไข่เป็ดมาดองในน้ำเกลืออีกเช่นเดียวกันเจ้าค่ะ นำมาทำอาหารได้หลายอย่างเลยนะเจ้าค่ะแถมยังอร่อยมากอีกด้วย เอาไว้ข้าจะทำให้ท่านลุงกับท่านป้าได้ลองชิมนะเจ้าคะ”

ท่านลุงท่านป้าที่พากันนั่งฟังก็รู้สึกว่าตัวเองได้เปิดหูเปิดตาเสียแล้ว เพราะพวกเขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าสามารถทำเช่นนี้ได้ด้วย

“เอาเป็นว่าท่านลุงกับท่านป้ามาอยู่กับข้าที่บ้านนะเจ้าคะ จะได้ช่วยกันทำเสบียงอาหารเก็บไว้เยอะๆ ”

ท่านลุงท่านป้าที่ได้ยินก็ได้แต่ทำท่าทางขบคิด ก่อนที่ท่านป้าจะเอ่ยตอบตกลง

“ได้ ลุงกับป้าคงต้องขอรบกวนเจ้าแล้วนะอาเมิ่ง”

“ไม่รบกวนเลยเจ้าค่ะ แต่ว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้หลังจากที่ข้าเข้าเมืองเสร็จเรียบร้อยแล้วข้าจะมาช่วยท่านลุงกับท่านป้าขนของที่จำเป็นไปบ้านข้านะเจ้าคะ” เมิ่งฮวาเอ่ยบอกออกมา

“เร็วถึงเพียงนั้นเลยหรือ? อีกหลายเดือนกว่าจะหน้าหนาว” ท่านลุงเอ่ยถามออกมาด้วยความตกใจ

“ยิ่งเร็วก็ยิ่งดีนะเจ้าคะ จะได้ช่วยกันทำพวกผักดองแล้วก็อาหารแห้งเก็บไว้ได้เยอะๆ ไงเจ้าคะ จะได้มีเพียงพอที่จะแจกจ่ายชาวบ้าน”

“ก็จริงของอาเมิ่งนะตาแก่ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ป้ากับลุงจะเก็บของที่จำเป็นรอเจ้ากลับมาจากเมืองเองก็แล้วกัน” ท่านป้าเอ่ย

“ได้เลยเจ้าค่ะท่านป้า”

“แล้วเจ้าเล่าอาเมิ่งมาหาลุงกับป้าของเจ้าที่บ้านมีอันใดหรือไม่? ” ท่านลุงกล่าวถามนาง

“ไม่มีอันใดหรอกเจ้าค่ะท่านลุง ข้าเพียงแค่มาอยากจะมานั่งเล่นที่นี่เท่านั้นน่ะเจ้าค่ะ ข้าอยู่บ้านคนเดียวเบื่อยิ่งนัก”

“โอ้… เป็นเช่นนี้ แต่เดี๋ยวต่อไปมียายแก่ไปอยู่เป็นเพื่อนเจ้าก็ไม่เหงาแล้วนะอาเมิ่ง ฮ่าๆ ” ท่านลุงพูดออกมาอย่างขบขัน

“แบบนั้นจะดีมากเลยเจ้าค่ะ ฮ่าๆ ”

“พวกเจ้านี่นะ” ท่านป้ากล่าวพูดออกมาพร้อมกับส่ายหัวระอา

เมิ่งฮวากับท่านลุงก็ไม่ได้เอ่ยอันใดออกมาเพราะมัวแต่หัวเราะขบขันกันอยู่

…

หลังจากนั้นทั้งสามก็พูดคุยกันอย่างสัพเพเหระ จนกระทั่งเมิ่งฮวาเอ่ยออกมาเพราะเห็นว่าเป็นเวลาเริ่มจะเย็นแล้ว

“วันนี้ข้าจะเป็นคนทำอาหารให้ท่านลุงกับท่านป้ากินเองนะเจ้าคะ พวกท่านทำผ้าห่มนวมกันต่อเถิดเจ้าค่ะ” เมิ่งฮวาเอ่ยอาสาออกมา

“ได้สิ ลุงกับป้าล่ะคิดถึงอาหารฝีมือเจ้าจะแย่แล้ว” ท่านลุงเอ่ยออกมา

“ก็ใช่น่ะสิ เจ้าไปทำอาหารเถิดอาเมิ่ง เพราะตาแก่น่ะเบื่ออาหารฝีมือยายแก่อย่างข้าจะแย่แล้ว” ท่านป้าไม่วานทร่จะเอ่ยกระแนะกระแหนท่านลุงออกมา

“นี่ยายแก่ เจ้าอย่ามาพูดจาหาเรื่องข้าสิ”

“เอ่อ… ท่านลุงกับท่านป้าอย่าทะเลาะกันเลยนะเจ้าคะ… เดี๋ยวข้าจะรีบเข้าครัวไปทำอาหารเดี๋ยวนี้แหละเจ้าค่ะ” เมิ่งฮวานั่งกล่าวตัดบทออกมา เพราะคิดว่าท่านลุงกับท่านป้าคงจะหิวเป็นแน่

“ได้/ได้” ท่านลุงที่เลิกทะเลาะกันแล้วก็หันมาตอบนางอย่างพร้อมเพรียงกัน

เมิ่งฮวาที่เห็นดังนั้นก็ไม่รอช้ารีบเดินเข้าครัวทันที…