บทที่27

เมิ่งฮวาที่ได้เห็นปฏิกิริยาร้อนรนของนางแล้วก็ยิ่งเอ่ยพูดจายียวนกลับไปอีก

“อ้อ เช่นนั้นหรือ? ไม่ใช่ว่าตอนนี้เจ้ากำลังจะพูดจาให้ร้ายคนในหมู่บ้านอยู่หรอกหรือ เพราะต่อให้ข้าจะทำงานหรือไม่ทำงานข้าก็ไม่ได้ไปทำความเดือดร้อนอันใดให้ผู้ใดอยู่ดี หรือเจ้าคิดว่าสิ่งที่ข้าพูดมันไม่จริง? ”

หลังจากที่เมิ่งฮวาเอ่ยพูดจบ ชาวบ้านที่คอยเงี่ยหูฟังอยู่รอบๆ ต่างก็พากันกระซิบกระซาบคุยกันออกมาอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของนาง เพราะตั้งแต่ที่นางมาอาศัยอยู่ในหมู่บ้าน พวกเขาเองก็ไม่เห็นว่านางจะไปก่อเรื่องไม่ดีอันใดเลย

เมื่อนางเจียวซิ่งเห็นว่าชาวบ้านส่วนมากนั้นก็ต่างพากันเข้าข้างเมิ่งฮวา นางจึงได้แต่ยืนทำหน้าเสียออกมา จนกระทั่งสามีของนางเจียวซิ่ววิ่งกระหืดกระหอบมาแล้วหยุดลงตรงด้านหน้านางเจียวซิ่ง แล้วเอ่ยต่อว่านางเจียวซิ่งออกมาต่อหน้าผู้คนในหมู่บ้านอย่างเสียงดัง

“นี่เจ้าออกมาก่อเรื่องอันใดอีกห๊า! ข้าให้เจ้าอยู่บ้านอย่างสงบๆ แต่เจ้าเอาแต่วิ่งแจ้นออกมาหาเรื่องคนในหมู่บ้านเนี่ยน่ะหรือ”

นางเจียวซิ่งที่โดนสามีต่อว่ากลางฝูงชน ก็ถึงกับเสียหน้า ตอนนี้ใบหน้าของนางยับยู่ยี่จนแทบจะดูสีหน้าอันใดไม่ออก

“ท่านพี่ ข้าเปล่านะเจ้าคะ” นางเอ่ยเถียงสามีออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม

“เหอะ! ถ้าเจ้ายังก่อเรื่องอันใดให้ข้าต้องปวดหัว และอับอายอีกก็ลองดูเถิดว่าข้าจะทำอย่างไรกับเจ้าต่อไป!”

“เจ้าค่ะๆ! ท่านพี่ ข้าจะไม่ทำให้ท่านพี่ต้องขายหน้าอีก” นางเจียวซิ่งกัดริมฝีปากพร้อมกับเอ่ยตอบผู้เป็นสามี

ชาวบ้านที่ยืนล้อมวงเพื่อชมเรื่องบันเทิง เพื่อจะได้นำไปเล่าต่อกันฟังอย่างสนุกสนาน บางคนที่ได้เห็นเรื่องของนางเจียวซิ่งก็เบะปากออกมาอย่างสมน้ำหน้า บางคนก็ถึงกับหัวเราะคิกคักๆ ออกมาอย่างสมน้ำหน้า แล้วก็ไม่วายเอ่ยพูดแขวะออกมาเพราะพวกเขาเองก็ไม่ได้ชอบนางเจียวซิ่งกันเท่าใดนัก… นางเจียวซิ่งที่ได้ยินผู้คนบางกลุ่มหัวเราะ แล้วก็เอ่ยพูดกระแนะกระแหนนางออกมาก็ต้องจิกมือตนเองออกมาอย่างอับอาย แล้วก็อดกลั้น

ซึ่งเมิ่งฮวานางเองก็เห็นฉากพวกนี้อย่างชัดเจน แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอันใดออกมา เพราะที่นางเจียวซิ่งต้องโดนเช่นนี้บ้างก็ถือว่าสมควรแล้ว นางเพียงยืนมองเงียบๆ จนกระทั่งสามีของนางเจียวซิ่งเอ่ยพูดกับนางขึ้นมา

“เอ่อ… ข้าต้องขอโทษแทนเมียของข้าด้วยที่นางไปยุ่งวุ่นวายกับเจ้า”

เมิ่งฮวาที่ได้ยินก็หันกลับมามองผู้เป็นสามีของนางเจียวซิ่งอย่างพิจารณา ซึ่งสามีของนางเจียวซิ่งก็ดูเป็นคนทึ่มๆ ทื่อๆ แต่ก็ดูเป็นคนที่เด็ดขาด เป็นคนตรงๆ ไม่แปลกที่นางเจียวซิ่งจะดูกลัวสามีของนางมาก แต่นอกจากนี้ก็ไม่ได้ดูเป็นคนที่ร้ายกาจอันใด เมื่อยืนพิจารณาอยู่ไม่นานเมิ่งฮวานางก็ได้สติก่อนที่จะพยักหน้าแล้วก็เอ่ยตอบออกมา

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้ติดใจอันใดเพียงแค่รำคาญ ถ้าจะให้ดีท่านก็ช่วยดูแลภรรยาของท่านให้ดีอย่าให้มาวุ่นวายกับข้าอีกก็พอเจ้าค่ะ”

นางเจียวซิ่งที่ได้ยินคำพูดของนางก็โมโห แล้วตะโกนโวยวายขึ้นมา

“เจ้า! …” แต่ยังไม่ทันที่นางเจียวซิ่งจะได้เอ่ยโวยวายออกมาอีก

“เงียบ! เจ้าอยากจะลองดีกับข้าใช่หรือไม่ ห๊ะ! เจ้าอยากจะทำให้ข้าขายหน้ามากหรือยังไง”

หลังจากที่สามีของนางเจียวซิ่งเอ่ยดุออกมานางเจียวซิ่งก็หดคอลงอย่างกริ่งเกรง แล้วก็ไม่ได้เอ่ยอันใดออกมาอีก …เมื่อสามีของนางเจียวซิ่งเห็นว่านางเจียวซิ่งเงียบลงจึงได้หันมาเอ่ยกับนางอีกรอบ

“ได้ขอรับ ต่อไปข้าจะดูแลเมียของข้าให้ดีไม่ให้ไปวุ่นวายกับเจ้าอย่างแน่นอน ข้าต้องขอโทษเจ้าแทนเมียของข้าอีกรอบ”

“เจ้าค่ะ ถ้าเช่นนั้นข้าคงต้องขอตัวกลับบ้านก่อน” พูดจบเมิ่งฮวานาวก็เดินออกมาเลย ไม่ได้สนใจผู้ใดอีก

แต่ในขณะที่กำลังเดินกลับบ้านเสี่ยวเปาก็เอ่ยขึ้นมา

“ข้าล่ะไม่ชอบนางเลยจริงๆ ชอบมายุ่งวุ่นวายกับเจ้านัก ทำไมเจ้าไม่ตบสั่งสอนนางไปสักสองสามทีเล่า!” เสี่ยวเปาเอ่ยออกมาอย่างโมโห

“เจ้านี่นะ โมโหร้ายเสียจริงนะ… แต่ถ้าหากข้าจะจัดการนางไม่สู้ข้าจัดการนางตอนที่ไม่มีผู้คนเห็นแบบนั้นไม่ดีกว่าหรือไง? หึหึ”

เสี่ยวเปาที่ได้ยินนางตอบ ก็เอ่ยออกมาอย่างเห็นด้วย

“จริงสิ! แบบนั้นก็ดี เอาไว้คราวหน้าหากนางมาวุ่นวายกับเจ้าอีก เจ้าก็จัดการนางไปเลยนะ”

“ฮ่าๆ เอาไว้ข้าจะคิดดูอีกที ข้าอยากอยู่อย่างสงบ ไม่ได้อยากจะมีปัญหากับผู้ใดสักเท่าไหร่”

“ก็ได้…”

หลังจากนั้นเมิ่งฮวาก็ไม่ได้เอ่ยพูดอันใดออกมาอีก ทำเพียงรีบสาวเท้าเดินกลับบ้านไปท้นที

.

.

เมื่อเดินมาสักพักก็มาถึงบ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นางก็จัดการเข้าบ้านแล้วล็อกประตูปิดทันที… แล้วก็รีบเดินเข้าบ้านไปยังห้องนอน ก่อนที่นางจะกลับเข้ามิติไปจัดการอาบน้ำ

***

ภายในมิติ

เมื่อเมิ่งฮวานางเข้ามิติมาแล้วนางก็จัดการถอดเสื้อผ้าชุดที่นางใส่อยู่ตอนนี้ออกแล้วโยนใส่ตะกร้าผ้า ก่อนที่จะเดินไปหยิบผ้าเข็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการอาบน้ำชำระร่างกายทันที…

เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้วเมิ่งฮวาก็เดินออกจากห้องน้ำพร้อมกับนำผ้าเช็ดตัวเช็ดตัวพร้อมกับห่อกายออกมา แล้วมาจัดการใส่ชุดนอนก่อนที่จะเดินไปล้มตัวลงนอนลงกับเตียงนอนคิงไซส์อย่างเหนื่อยอ่อน เนื่องจากวันนี้นางทำนู้นทำนี่มาหลายอย่างจนรู้สึกว่าวันนี้นางจะใช้พลังกายไปแทบจะหมดเสียแล้ว นางที่ตาปรือพร้อมกับหลับตาง ก็จัดการดึงมาผ้าห่มขึ้นมาห่มร่างระหงษ์ของตนเอง ไม่นานนางก็ผล็อยหลับลงไปด้วยความเหนื่อยล้า

……

ยามเหม่า (05:00-06:59 น.)

เมิ่งฮวานางที่นอนหลับไปเป็นเวลานานก็เริ่มขยับตัวขยุกขยิกไปมา ก่อนที่จะกระพริบตาตื่นจากการนอน

“หาว~ นี่ยามเหม่า (05:00-06:59 น.) แล้วหรือเนี่ย” จากที่นางง่วงๆ อยู่พอหันมาเห็นนาฬิกาปลุกข้างหัวเตียงนอนก็ถึงกับกระเด้งตัวออกจากที่นอนไปยังห้องน้ำทันที แต่ก็ไม่ลืมที่จะคว้าผ้าเช็ดตัวตามไปอีกด้วย

.

ผ่านไป 1เค่อ [15นาที] หลังจากนั้นเมิ่งฮวาก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพหัวเปียกโชกเนื่องจากนางสระผมนั่นเอง… นางไม่รอช้าก็รีบไปเป่าผม แต่งตัวแล้วก็แต่งหน้าทันที

…หลังจากที่จัดการทำอะไรเรียบร้อยแล้วก็มานั่งกินข้าวเช้าที่มีอยู่ในมิติทันทีก่อนที่จะออกไปด้านนอก ซึ่งนางก็ไม่ต้องรีบทำเวลาอย่างทุกๆ ทีแล้วเพราะไม่ต้องไปยืนรอเกวียนตอนเช้าอย่างทุกที ตอนนี้นางตัดสินใจที่จะขี่ม้าไปเอง เวลาจะไปหรือจะกลับจะได้ไม่ต้องมารอผู้ใด อีกอย่างจะได้ไม่ต้องมานั่งคิดว่าจะเจอยัยป้ามหาภัยนั่นให้เสียอารมณ์อีกหรือไม่ด้วย… เมื่อคิดไปคิดมาก็เลิกคิดแล้วหันกลับมาสนใจกับการกินข้าวต่อทันที ซึ่งวันนี้นางกินข้าวผัดทะเลจากร้านประจำที่นางสั่งทำมานั่นเอง

.

.

เมื่อเมิ่งฮวาเห็นว่าได้เวลาสมควรแล้วนางก็รีบเตรียมตัวจูงม้าออกมาแล้วทำการปิดล็อกประตูบ้านทันที เมื่อจัดการเรียบร้อยแล้วนางก็ทำการกระโดดขึ้นหลังม้าแล้วทำการขี่ม้าออกจากตัวหมู่บ้านไปอย่างว่องไว …ไม่นานเมิ่งฮวานางก็ขี่ม้าออกมาจากเขตหมู่บ้านซานซีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นางก็ไม่ได้สนใจเท่าใดนักเพราะมัวแต่สนใจจดจ่ออยู่กับการขี่ม้าด้วยความเร็วไปเรื่อยๆ ด้วยความเร็วเช่นนี้ไม่นานเมิ่งฮวานางก็ขี่ผ่านหมู่บ้านต่างๆ มาแล้ว3-4หมู่บ้าน อีกไม่นานเมิ่งฮวานางก็คงจะขี่ม้ามาถึงตัวเมืองเป็นแน่แล้ว…