บทที่28

เมื่อเมิ่งฮวาขี่ม้ามาได้สักพักใหญ่นางก็ขี่มาถึงหน้าประตูเมืองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นางกระโดดลงจากหลังม้าแล้วจูงม้าเดินไปต่อแถวเพื่อจะจ่ายเงินเข้าไปยังในเมือง

…

ต่อแถวไม่นานก็ถึงคิวของเมิ่งฮวา

“6 อีแปะ” ชายหนุ่มที่เป็นทหารคอยรักษาหน้าประตูเมืองเอ่ยกับเมิ่งฮวาออกมา

เมิ่งฮวาไม่ได้เอ่ยตอบอะไรออกไปแต่หยิบเงิน 6อีแปะออกมาจากถุงเงินแล้วยื่นให้แก่ชายหนุ่มคนนั้นไปทันที

“เชิญ เข้าไปได้” ชายหนุ่มเอ่ยหลังจากที่ได้รับเงินจากนางไปแล้ว

เมิ่งฮวาไม่ได้เอ่ยตอบอันใดออกมาทำเพียงแค่พยักหน้าออกมาพร้อมกับจูงม้าเข้าเขตตัวเมืองไปทันที เมื่อพ้นเขตผู้คนไปแล้วเมิ่งฮวาก็กระโดดขึ้นหลังม้าแล้วขี่ไปยังจวนเจ้าเมืองตามที่ชายหนุ่มขายร้านได้นัดแนะกับนางเอาไว้

จวนเจ้าเมือง

เมิ่งฮวาที่ขี่ม้าเข้ามาถึงจวนเจ้าเมืองแล้วนางก็กระโดลงจากหลังม้า พร้อมกับจูงม้าไปได้ต้นไม้ใหญ่ แล้วนำน้ำในกระบอกมาเทป้อนม้ารอชายหนุ่มมา… แต่เมิ่งฮวาที่ขี่ม้ามานานก็รู้สึกคอแห้งเช่นเดียวกันจึงได้หยิบกระบอกน้ำอีกกระบอกออกมาเปิดแล้วกระดกกิน

“พี่ฮวามานานหรือยังขอรับ? ” เสียงชายหนุ่มเอ่ยดังแว่วมา

เมิ่งฉวาที่กำลังจะเก็บกระบอกน้ำก็รีบเงยหน้ามอง

“อ้าวเสี่ยวจ้านมาแล้วรึ? ข้าเพิ่งมาเมื่อสักครู่เอง” เมิ่งฮวานางกล่าวตอบพร้อมกับเก็บกระบอกน้ำ

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราเข้าไปในจวนกันเถิดขอรับ”

“เจ้าเดินนำข้าไปสิ” เมิ่งฮวาเอ่ยพร้อมกับผงกหัวให้ชายหนุ่มเดินนำออกไป

“ขอร๊าบ~” ชายหนุ่มกล่าวตอบเมิ่งฮวาออกมาอย่างกะล่อน พร้อมกับเดินนำออกไป

เมิ่งฮวาที่เห็นเช่นนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก ทำเพียงแค่ส่ายหัวไปมาพร้อมกับเดินตามชายหนุ่มออกไป

.

เมื่อเดินเข้ามาถึงพายในจวนเจ้าเมืองแล้ว เมิ่งฮวาก็เห็นว่าด้านหน้าของนางเป็นห้องขนาดใหญ่ที่มีชั้นเอกสารต่างๆ วางอยู่มากมาย แล้วก็มีโต๊ะทำงานส่วนด้านหลังโต๊ะทำงานก็มีชายชราคนหนึ่งนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ส่วนอีกฝั่งตรงข้ามก็มีเก้าอี้ว่างวางไว้อยู่สองตัว เมื่อนางกวาดตาไปมาเพื่อสำรวจ

“คาระวะขอรับท่านเจ้าเมือง”

“คาระวะเจ้าค่ะท่านเจ้าเมือง”

“อืมๆ ไม่ต้องมากพิธีอันใดกันขนาดนั้น เชิญพวกเจ้านั่งลงกันก่อน”

เมิ่งฮวาที่กล่าวทักทายเสร็จก็มัวแต่คิดอะไรอยู่ แต่เมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่มข้างตัวขยับเก้าอี้ออกมาก็เลยหันกลับมาสนใจเก้าอี้ตรงหน้าก่อนที่จะเอ่ยขอบคุณชายหนุ่มแล้วนั่งลง

“เชิญนั่งเก้าก่อนขอรับพี่ฮวา”

“ขอบใจเจ้ามากนะเสี่ยวจ้าน” เมิ่งฮวานางเอ่ยตอบออกมาพร้อมกับส่งยิ้มให้

เมื่อทั้งสองคนนั่งลงเรียบร้อยแล้ว บทสนทนาก็เริ่มขึ้นทันที

“แล้วที่มาวันนี้พวกเจ้ามาด้วยเรื่องอันใดกันเล่า? ” ท่านเจ้าเมืองกล่าวถาม

“พวกข้าจะมาทำสัญญาซื้อขายหน้าร้านน่ะขอรับท่านเจ้าเมือง”

“อ้อ… เตรียมเอกสารกันมาครบแล้วใช่หรือไม่? ” ท่านเจ้าเมืองเอ่ยถาม

“ครบแล้วขอรับ” เสี่ยวจ้านกล่าวตอบ

“ถ้าอย่างนั้นรอสักครู่ เดี๋ยวข้าจะไปหยิบหนังสือสัญญามาให้พวกเจ้า” ท่านเจ้าเมืองกล่าวพร้อมกับหยัดกายลุกขึ้นออกจากเก้าอี้ แล้วเดินออกไปทันที

เมิ่งฮวาที่มองสังเกตอะไรไปเรื่อยๆ เสี่ยวจ้านก็เอ่ยออกมา

“พี่ฮวา ตอนที่อยู่ในจวนแห่งนี้ข้าว่าท่านเก็บสายตาของท่านเอาไว้สักหน่อยเถิดขอรับ ไม่เช่นนั้นท่านเจ้าเมืองอาจจะเกิดไม่พอใจท่านเอาได้”

เมิ่งฮวาที่ชอบสังเกตเมื่อได้ยินคำเตือนของเสี่ยวจ้านก็รีบดึงสายตากลับมา พร้อมกับกล่าวตอบ

“อืม… ข้ารู้แล้ว ขอบใจเจ้ามาก”

.

หลังจากรอไม่นานท่านเจ้าเมืองก็เดินกลับมาแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมทันที

“อ่ะนี่ เอกสารซื้อขายของพวกเจ้า รีบประทับลายนิ้วมือของพวกเจ้าเข้าสิส่วนตรงพยานข้าจะเป็นคนประทับลายนิ้วมือให้พวกเจ้าทั้งสองคนเอง เอกสารมีทั้งหมด3ฉบับ ของพวกเจ้าคนละ1ฉบับ ส่วนข้าจะเก็บเอาไว้หนึ่งฉบับ”

เมื่อท่านเจ้าเมืองเอ่ยจบ เมิ่งฮวานางก็พยักหน้าออกมาอย่างรับรู้พร้อมกับหยิบเอกสารขึ้นมาอ่าน เมื่ออ่านจบแล้วเห็นว่าไม่มีอะไรผิดพลาดตรงไหนก็ทำการประทับลายนิ้วมือของตัวเองลงไปทันที

…เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วเมิ่งฮวานางก็หยิบถุงเงินที่เตรียมเอาไว้ขึ่นมาจ่ายให้แก่เสี่ยวจ้าน แล้วก็ไม่ลืมค่าน้ำชาให้ท่านเจ้าเมืองอีก 1ตำลึงทอง ท่านเจ้าเมืองที่เห็นเช่นนั้นก็พยักหน้าออกมาอย่างพึงพอใจก่อนที่จะยื่นเอกสาร2ฉบับให้แก่เมิ่งฮวากับเสี่ยวจ้านคนละ1ฉบับ แต่ของเมิ่งฮวาจะมีเอกสารร้านที่นางซื้อมาเพิ่มอีก1ฉบ้บ

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราคงต้องขอตัวลาท่านเจ้าเมืองก่อนนะเจ้าคะ” เมิ่งฮวาเอ่ย

“อืม…”

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เดินออกจากจวนท่านเจ้าเมืองกันทันที

……

ด้านหน้าจวนเจ้าเมือง

“ถ้าไม่มีอันใดแล้วข้าคงต้องขอตัวลากลับจวนก่อนนะขอรับพี่ฮวา ท่านก็เดินทางปลอดภัยนะขอรับ” เสี่ยวจ้านกล่าว แต่ก็ไม่ลืมที่จะกล่าวอวยพรให้แก่นาง

“เจ้าเองก็เช่นกันนะ ถ้าอย่างนั้นแยกกันตรงนี่แหละ”

“ขอรับ”

เมื่อบทสนทนาจบลงทั้งสองคนก็แยกย้ายกันไปทันที เสี่ยวจ้านเดินขึ้นรถม้าออกไปทันที ส่วนเมิ่งฮวานางก็เดินกลับไปใต้ต้นไม้ใหญ่ แล้วจัดการแก้ปมเชือกที่มัดอยู่ออกแล้วจูงม้าออกมาพร้อมกับกระโดดขึ้นหลังม้าทันที ก่อนที่จะขี่ม้าออกมาจากจวนเจ้าเมืองเพื่อกลับไปยังหมู่บ้านซานซี

.

.

ผ่านไป 1 ชั่วยาม เมิ่งฮวานางก็ขี่ม้าเข้ามายังหมู่บ้านทันที แต่นางไม่ได้ขี่ม้าตรงกลับไปที่บ้านของตัวเองทันที นางขี่ม้ามุ่งหน้าตรงไปยังบ้านของท่านลุงกับท่านป้าเพื่อจะไปช่วยคนทั้งสองเก็บของสัมภาระเสียก่อน

บ้านตระกูลลี่

เมื่อมาถึงบ้านท่านลุงท่านป้าเป็นที่เรียบร้อยแล้วเมิ่งฮวานางก็กระโดดลงจากหลังม้าแล้วนำไปผูกใต้ต้นไม้อย่างเช่นทุกครั้งทันที ก่อนที่จะเดินมาเคาะประตูบ้าน

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“ท่านลุง ท่านป้า ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ” เมิ่งฮวานางเคาะประตูเสร็จก็รีบตะโกนบอกทันที

ยืนรอไม่นานนางก็ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวภายในบ้าน ก่อนที่ประตูจะเปิดออก

“ทำไมมาไวนักเล่าอาเมิ่ง นี่เพิ่งยามเว่ย (13:00-14:59 น.) เอง ป้านึกว่าเจ้าจะมาเย็นกว่านี้เสียอีก “

“ข้าเสร็จธุระในตัวเมืองไวน่ะเจ้าค่ะท่านป้าก็เลยมาไว แล้วนี่พวกท่านเก็บกันเสร็จแล้วหรือเจ้าคะ? ”

“เสร็จแล้วล่ะอาเมิ่ง มามา เข้าบ้านมาก่อน” ท่านป้าเอ่ยพร้อมกับหลีกทางให้นางเดินเข้าบ้าน เมิ่งฮวานางก็เดินเข้าบ้านมาทันที

เมิ่งฮวาที่เดินนำท่านป้าเข้าไปในตัวบ้านก็เห็นท่านลุงนั่งเก็บของอยู่ จึงได้เอ่ยทักท่านลุงออกมา

“ท่านลุงมีอันใดให้ข้าช่วยหรือไม่เจ้าคะ? ”

“ไม่ต้องๆ ลุงทำเองได้แค่นี้เองสบายมาก เจ้าไปนั่งคุยกับป้าของเจ้าเถิด” ท่านลุงเอ่ยพร้อมกับโบกมือไปมาเป็นเชิงว่าเป็นไร

“มามาอาเมิ่ง มานั่งคุยกับป้าดีกว่า ไม่ต้องไปสนใจตาแก่หรอก” ท่านป้าเอ่ยพร้อมกับกวักมือเรียก

“เจ้าค่ะท่านป้า” เมิ่งฮวาเอ่ยพร้อมกับหยัดกายลุกขึ้นเดินไปหาท่านป้า

เมื่อเดินมาถึงเมิ่งฮวานางก็นั่งลงข้างๆ ท่านป้า

“เป็นอย่างไรบ้างเล่าอาเมิ่ง วันนี้เข้าไปในตัวเมืองมา” ท่านป้าถามไถ่นางออกมาด้วยความห่วงใย

“ก็ไม่มีอันใดมากหรอกเจ้าค่ะท่านป้า วันนี้ข้าเพียงแค่ไปทำสัญญาซื้อขายหน้าร้านน่ะเจ้าค่ะ”

“หืม? ซื้อร้านอย่างนั้นรึ แล้วนี่เจ้าจะค้าขายสิ่งใดเล่า” ท่านป้าที่ได้ยินก็ทำท่าทางตกใจปนสนใจ

“ข้าก็คิดว่าจะเปิดร้านบะหมี่น่ะเจ้าค่ะท่านป้า ตอนนี้ก็ได้คนทำบะหมี่แล้ว เหลือเพียงแค่ปรับปรุงซ่อมแซมร้านเพิ่มอีกสักหน่อยก็คงจะเปิดได้แล้วเจ้าค่ะ”