บทที่26

เมิ่งฮวาที่เดินเข้ามาในห้องครัวแล้วก็คิดอยู่สักพักว่าวันนี้จะทำเมนูอันใดดี คิดไปคิดมากสักพักก็คิดได้ว่าวันนี้นางจะทำก็คือเมนูราดหน้าหมูหมัก เมื่อเมิ่งฮวานางเตรียมวัตถุดิบต่างๆ ออกมาจากมิติแล้วก็มาจัดการทำการหั่นอะไรเตรียมเรียบร้อยแล้วพร้อมที่จะปรุงอาหารทันที…

ซึ่งขั้นตอนแรกเมิ่งฮวานางก็จะเริ่มจากการหมักหมูก่อนเพราะว่าหากการที่ราดหน้าของเราจะอร่อยก็อยู่ที่เราหมักหมูนี่แหละ นำหมูมาใส่อ่างผสม ปรุงรสด้วยน้ำปลา ซอสหอยนางรม และซอสปรุงรส ใส่พริกไทยป่น ขยำให้ส่วนผสมเข้ากัน จากนั้นเติมไข่ 2 ฟอง และน้ำเปล่า น้ำทำให้หมูดูดซับน้ำทำให้เนื้อสัมผัสนุ่มไม่แข็งกระด้าง จัดการนวดเนื้อหมูไปจนกว่าเนื้อหมูจะดูดซึมซับน้ำและเครื่องปรุงจนแห้ง จากนั้นก็จะคลุมพลาสติกถนอมอาหาร นำเข้าตู้เย็น อย่างน้อย ครึ่งชั่วยาม ถ้าต้องการจะให้หมูนุ่มมากกว่านี้ก็หมักข้ามคืนจะยิ่งดีมากแต่นางรีบกินก็ใช้เวลาหมักเพียงเท่านี้ก็พอ

ต่อไปก็จะเป็นวิธีลวกผักคะน้าทำราดหน้า ระหว่างนี้เมิ่งฮวาจะมาทำการลวกผักคะน้าก่อน เพราะถ้าหากไม่ลวกก่อน เวลาใส่ในน้ำราดหน้าพอนานไปสีของคะน้าจะเปลี่ยนเป็นสีคล้ำ แต่ถ้าใช้วิธีลวกก่อนแบบนี้ผักในราดหน้าก็จะเขียวและความกรอบของคะน้ายังคงอยู่นั่นเอง เริ่มจากตั้งน้ำให้เดือด ใส่น้ำตาลทรายและเกลือ นำคะน้าลวกไม่นานประมาณ 2-3 นาที หรือจนพอใจ ตักขึ้นมาใส่ในน้ำเย็นจัดทันที พอผักคะน้าเริ่มเย็นลงคะน้าก็จะกรอบและเป็นสีเขียวสดน่ากิน และวิธีสุดท้ายก็คือการทำน้ำราดหน้านั่นเอง ก่อนอื่นก็ต้องทำการตั้งกระทะแล้วใส่น้ำมัน เจียวกระเทียมให้หอม ใส่เต้าเจี้ยวลงผัดให้หอม พอกระเทียมเริ่มเหลือง เติมน้ำเปล่าลงไป รอจนน้ำเดือด แล้วก็ใส่ซุปก้อนลงไป รอน้ำเดือดอีกครั้ง และซุปก้อนละลายดีแล้วก็นำหมูที่หมักไว้ใส่ลงไป รอให้หมูสุก ปรุงรสด้วยน้ำตาลทราย ใส่เห็ดกับแครอทลงไปรอจนสุก ปรุงรสด้วยซีอิ๊วขาว จากนั้นก็เตรียมแป้งข้าวโพดผสมน้ำรอไว้ พอน้ำราดหน้าเดือด ใส่แป้งที่ละลายน้ำลงไป คอยคนตลอดเพื่อไม่ให้แป้งจับกันเป็นก้อน คนจนได้ความเหนียวที่เราต้องการ เมื่อน้ำราดหน้าเหนียวข้น ชิมรสตามชอบแล้วนำผักคะน้าที่ลวกไว้ใส่ลงไปคนให้เข้ากัน แล้วจึงค่อยปิดเตา

……

เมื่อเมิ่งฮวานางทำเสร็จแล้วก็จัดการจัดใส่ชามอาหารอย่างสวยงาม แล้วยกถาดอาหารที่มีชามราดหน้าออกไปให้ท่านลุงกับท่านป้ากินกันทันที

“อาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วหรืออาเมิ่ง” ท่านป้าที่เงยหน้าขึ้นจากกองผ้าห่มนวมก็เอ่ยถามนางออกมา

“เสร็จแล้วเจ้าค่ะท่านป้า พวกท่านลุกขึ้นมากินข้าวกันก่อนเถิดเจ้าค่ะ”

เมื่อเมิ่งฮวานางพูดจบท่านลุงกับท่านป้าก็รีบพากันลุกพรึบทันทีเหมือนกับว่ารอเวลานี้มานาน

เมื่อนั่งลงเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าวกันเรียบร้อยแล้วก็จัดการกินราดหน้ากันอย่างเอร็ดอร่อยทันที

“อื้ม! อร่อยยิ่งนัก สิ่งนี้ที่เจ้าทำเรียกว่าอันใดหรืออาเมิ่ง? ” ท่านลุงได้ลองชิมราดหน้าไปแล้วก็เอ่ยถามออกมาด้วยความชอบใจ

“เรียกว่าราดหน้าหมูหมักเจ้าค่ะท่านลุง หากไม่อิ่มก็สามารถเติมได้อีกนะเจ้าคะ ข้าทำไว้เยอะเลยทีเดียว” เมิ่งฮวาเอ่ยตอบ พร้อมกับบอก

“ได้ได้ งั่ม!”

เมิ่งฮวาที่เห็นทุกคนกิยกันอย่างเอร็ดอร่อย ก็หันมาจัดการราดหน้าในชามของตัวเองด้วยเช่นเดียวกัน …ไม่นานราดหน้าในชามของเมิ่งฮวาก็หมดลงซึ่งนางก็กินอิ่มจนแน่นท้องมาก แต่ท่านลุงกับท่านป้ายังลุกออกจากโต๊ะกินข้าวแล้วเดินไปเติมราดหน้าเพิ่มอยู่เลย

___

หลังจากที่ท่านลุงกับท่านป้ากินราดหน้ากันจนอิ่มแปร้แล้ว ก็ต่างพากันนั่งลูบท้องของตัวเองป้อยๆ ด้วยความแน่นเนื่องจากกินราดหน้าไปเยอะ เมิ่งฮวาจึงได้นำชามราดหน้าของท่านลุงท่านป้าแล้วก็ของตัวเองออกไปล้างทำความสะอาดทันทีปล่อยให้ทั้งสองคนได้นั่งย่อยอาหารกันไปเสียก่อน

เมื่อล้างชามเสร็จแล้วก็เดินกลับมาที่โต๊ะกินข้าวที่ท่านลุงกับท่านป้ายังนั่งกันอยู่ทันที

“เป็นไงบ้างเจ้าคะ ยังรู้สึกไม่สบายท้องกันอยู่หรือไม่เจ้าคะ? ” เมิ่งฮวากล่าวถามออกมาหลังจากที่นั่งลงเก้าอี้ตัวเดิม

“เริ่มดีขึ้นแล้วล่ะอาเมิ่ง เอิ้ก…” ท่านลุงเอ่ยตอบนาง พร้อมกับหลุดส่งเสียงเรอออกมา

“ข้าว่าเดี๋ยวข้าไปชงยามาให้พวกท่านกินกันดีกว่า รอสักครู่นะเจ้าคะ”

หลังจากนั้นเมิ่งฮวาก็เดินไปที่ครัวพร้อมกับหยิบแก้วน้ำออกมา2ใบเทน้ำใส่แก้วแล้วก็หยดน้ำวารีสวรรค์ใส่แก้วใบละ1หยด จากนั้นก็นำยาฟู่แก้ท้องอืดมาหย่อนใส่แก้วทั้ง2ใบทันที เมื่อละลายแล้วก็ยกออกมาให้ท่านลุงท่านป้าดื่มกันทันที

“นี่ยาเจ้าค่ะท่านลุงท่านป้า ค่อยๆ ยกจิบแก้ท้องอืด ท้องเฟ้อนะเจ้าคะ”

“ขอบใจเจ้ามากนะอาเมิ่ง” ท่านป้าเอ่ยออกมา

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านป้า เรื่องแค่นี้เอง” เมิ่งฮวาตอบพร้อมกับยิ้มตอบท่านป้าออกมา

หลังจากนั้นก็นั่งคุยเรื่องสัพเพเหระกันไปเรื่อย จนกระทั่งได้เวลาที่เมิ่งฮวาจะต้องกลับบ้านตัวเองแล้วเพราะเริ่มที่จะมืดค่ำแล้ว เมิ่งฮวาจึงได้เอ่ยขอตัวลา

“ข้าขอตัวลากลับบ้านก่อนนะเจ้าคะท่านลุงท่านป้า”

“ให้ตาแก่เดินไปส่งหรือไม่เล่าอาเมิ่ง? ” ท่านป้าเอ่ยถาม

“นั่นนะสิอาเมิ่งนี่ก็เริ่มมืดค่ำแล้ว ให้ลุงเดินไปส่งเจ้าหรือไม่เล่า? ” ท่านลุงเอ่ยต่อท่านป้าทันที

“ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะท่านลุงท่านป้า เดินไปไม่นานก็ถึงบ้านของข้าแล้วพวกท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้านะเจ้าคะ”

“เอาอย่างนั้นหรือ? ” ท่านป้ากล่าวถามเพื่อความแน่ใจ

“เอาแบบนี้แหละเจ้าค่ะ ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวไปก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะมาช่วยพวกท่านเก็บของนะเจ้าคะ”

หลังจากนั่นเมิ่งฮวานางก็เดินกลับบ้านตัวเองไปทันที… แต่ในขณะเดินกลับก็เจอเข้ากับอริของตัวเองเข้าพอดีเพราะเนื่องจากนี่ก็เป็นเวลาเย็นแล้วผู้คนในหมู่บ้ายก็ต่างพากันเลิกงานกันหมดแล้ว คนเลยเยอะกว่าตอนที่นางเดินไปบ้านของท่านลุงท่านป้า

“แหมแหม ช่างสบายเสียเหลือเกินนะ เดินเชิดหน้าไปเชิดหน้ามาอยู่ในหมู่บ้านทั้งวัน งานการอันใดก็ไม่ได้ทำ หึ!”

“เสียงหมูเสียงหมาที่ไหนมาร้องอยู่แถวนี้กัน? เสียงเหมือนพวกขี้อิจฉาเสียด้วยซ้ำกระมัง” เมิ่งฮวากล่าวตอบพร้อมดับเหยียดตามองอย่างสมเพช

“นี่เจ้า! นังแพศยา เจ้ามองข้าแบบนี้หมายความว่ายังไง ห๊า!” นางตะโกนโวยวายแล้วกล่าวถามออกมาอย่างกับคนบ้า

“หืม? มองแบบใดเล่า เจ้าคิดไปเองหรือไม่ ข้าก็มองของข้าปกตินะ” เมิ่งฮวานางก็ตอบกลับอย่างยียวนกวนประสาท

“เจ้า! เจ้า! เจ้า! …” นางชี้นิ้วใส่นางอย่างโมโห แต่ก็เหมือนว่าไม่รู้จะด่านางว่าอันใดออกมาดี

“ข้า? ข้าทำไมหรือ” เมิ่งฮวาแสร้งกล่าวถามออกมาพร้อมทำหน้าใสซื่อ

“นี่เจ้ากำลังกวนประสาทข้าอยู่อย่างนั้นหรือ? หึ! เจ้ามันก็แค่หญิงขี้เกียจอยู่ไปก็มีแต่จะทำให้หมู่บ้านของข้าเสียชื่อเสียง!” นางตะโกนชี้หน้าว่านาง จนชาวบ้านต่างพากันมารุมดูอย่างสนุกสนาน

“ห๊ะ? เจ้าเป็นบ้าหรือไง ข้าจะทำงานหรือไม่ทำงานแล้วมันไปเดือดร้อนหรือเป็นปัญหากับใคร หรือมันเป็นปัญหากับเจ้ากันแน่?” เมิ่งฮวากล่าวถามออกมาอย่างดุดัน เพราะนางก็เริ่มหงุดหงิดยัยคนนี้แล้วเช่นกัน

“นี่! นี่เจ้า! อย่ามาพูดจาให้ร้ายข้าแบบนี้นะ! ข้าก็แค่กลัวว่าคนอื่นจะเอาไปนินทากันเสียๆ หายๆ แล้วจะว่ามาถึงคนในหมู่บ้านตั่งหากเล่า!” นางตอบเถียงออกมาอย่างตะกุกตะกัก