บทที่29

“โอ้ เช่นนั้นหรือ เป็นอย่างนั้นก็ดีนัก” ท่านป้ากล่าวออกมาอย่างยินดีกัลการที่จะเริ่มต้นกับการทำมาค้าขายของตนเอง

“ใช่เจ้าค่ะท่านป้า หากว่าร้านบะหมี่ของข้าเปิดอย่างเป็นทางการแล้วข้าจะเชิญท่านลุงกับท่านป้าไปวันเปิดร้านของข้าอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ!”

“ไม่ต้องหรอกๆ จะให้ยายแก่อย่างข้ากับตาแก่ไปทำอันใดกันเล่าไม่แน่หากมีคนเห็นพวกข้าทั้งสองแล้วอาจจะทำให้ไม่อยากเข้าร้านของเจ้าก็ได้หนา” ท่านป้าเอ่ยออกมาอย่างจะห้ามความคิดของนาง

“ท่านป้าอย่าคิดเช่นนั้นสิเจ้าคะ อย่างไรข้าก็ไม่ปล่อยให้ท่านลุงกับท่านป้าต้องไปแล้วขายขี้หน้าผู้ใดแน่นอนเจ้าค่ะ”

“ยายแก่ เจ้าก็อย่าไปเถียงกับอาเมิ่งนักเลย สิ่งไหนที่นางว่าดีมันก็ย่อมต้องออกมาดีอยู่แล้ว” ท่านลุงที่กำลังก้มหน้าก้มตาเก็บของอยู่ ก็ตะโกนตักเตือนภรรยาออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“เฮ้อ… ยายแก่อย่างข้าจะไปพูดอันใดได้เล่า ถ้าอย่างนั้นข้าก็ต้องแล้วแต่เจ้าเถิด” ท่านป้าเอ่ยตอบออกมาอย่างแง่งอนที่ผู้เป็นสามีกล่าวดุนาง

“โถ่ ท่านป้าเจ้าขา ท่านอย่าได้แง่งอนท่านลุงไปเลยเจ้าค่ะ ข้าเชื่อว่าอย่างไรท่านลุงก็ย่อมต้องคิดเผื่อท่านป้าอยู่แล้ว จริงหรือไม่เจ้าคะท่านลุง? ”

“ถูกต้องแล้วอาเมิ่ง เจ้าก็อย่างอนข้าไปเลยหน่า ข้าไม่อยากให้เจ้ากังวลกับเรื่องในอนาคตจนเกินไปนักนะยายแก่ ตอนนี้เจ้าควรจะทำปัจจุบันให้ดีกันก่อนเถิด” ท่านลุงเอ่ยออกมาอย่างเตือนสติท่านป้า แม้แต่นางที่ได้ยินคำพูดของท่านลุงก็ยังได้คิดไปด้วยเช่นเดียวกัน

“เอาล่ะๆ ข้ายอมแล้ว ไม่เถียงกับพวกเจ้าแล้ว เถียงกับพวกเจ้าไปอย่างไรข้าก็ไม่ชนะอยู่แล้วนี่” ท่านป้าบ่นพร้อมกับลุกหนีไปหาท่านลุง “มาตาแก่มีอันใดให้ข้าช่วยทำหรือไม่? ”

“อั้ยโย่ว! ไม่มีๆ ข้าทำเสร็จหมดแล้ว” ท่านลุงเอ่ยตอบพร้อมกับมัดถุงกระสอบป่านสุดท้ายเสร็จเรียบร้อยดี

เมิ่งฮวาที่เห็นว่าท่านลุงเก็บทุกอย่างเสร็จแล้วจึงได้เอ่ยออกมาว่า

“ถ้าหากท่านลุงกับท่านป้าเก็บทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว อย่างนั้นพวกเราไปบ้านของข้าเลยดีหรือไม่เจ้าคะ? ” เมิ่งฮวาเดินมาหาท่านลุงท่านป้าแล้วกล่าวถามออกมา พร้อมกับสะบัดมือทีเดียวเพื่อเก็บถุงกระสอบป่านทั้งหมดเข้ามิติ

ท่านลุงท่านป้าที่เห็นก็ต่างพากันตกใจ แต่พอตั้งสติก็เอ่ยตอบคำถามของเมิ่งฮวาออกมา

“ในเมื่อไม่มีอันใดแล้วเช่นนั้นก็เอาตามที่เจ้าว่าเถิดอาเมิ่ง” ท่านลุงเอ่ยตอบ ส่วนท่านป้าไม่ได้เอ่ยตอบอันใดออกมาทำเพียงแค่พยักหน้าออกมาอย่างเห็นด้วยกันกับท่านลุง

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถิดเจ้าค่ะ ท่านลุงอย่าลืมปิดล็อกประตูบ้านให้ดีนะเจ้าคะ” เมื่อเดินใกล้จะออกมาจากตัวบ้านเมิ่งฮวานางก็เอ่ยเตือนออกมา

“เอาล่ะ ลุงรู้แล้วๆ ”

หลังจากที่ออกมาจากตัวบ้านดินกันเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนก็ยืนรอท่านลุงปิดล็อกประตูบ้าน จนเสร็จเรียบร้อยจึงได้เตรียมจะเดินกันออกไปทันที…

“เดี๋ยวข้าขอไปแก้มัดม้าใต้ต้นไม้ใหญ่ตรงนั้นสักครู่นะเจ้าคะ” พูดจบเมิ่งฮวานางก็รีบวิ่งไปยังใต้ต้นไม้ใหญ่เพื่อแก้มัดม้าแล้วเดินจูงม้ามายังที่ท่านลุงกับท่านป้ารออยู่ทันที

ท่านลุงที่เห็นม้าก็ทำตาโตออกมาอย่างชื่นชม

“มะ…ม้าของเจ้างามนัก ข้าไม่เคยเห็นม้าที่สง่า แล้วก็งดงามเช่นนี้มาก่อนเลย…” ท่านลุงกล่าวชมม้านิลโลหิตของนางออกมาอย่างชื่นชม

ม้านิลโลหิตของนางที่ได้ดื่มกินน้ำวารีสวรรค์ของนางเป็นประจำทุกวันทำให้มันฉลาดแล้วก็สามารถฟังรู้เรื่อง เมื่อได้ยินคำพูดที่ท่านลุงกล่าวชมมันออกมา มันก็ถึงกับแสดงท่าทางเชิดหน้าอย่างเหนือชั้น ม้าที่เจ้าเคยเห็นจะมาสู้ม้านิลโลหิตผู้งดงามอย่างข้าได้อย่างไรกัน หึ! แล้วก็หันหน้าหนีท่านลุงไปทันที …ส่วนเมิ่งฮวาที่เห็นเช่นนั้นก็ถึงกับกรอกตา ก่อนจะเอ่ยออกมา

“ข้าว่าพวกเรารีบเดินไปบ้านกันเถิดเจ้าค่ะ เอาไว้ถึงบ้านแล้วท่านลุงค่อยไปดูมันใกล้ๆ ก็แล้วกันนะเจ้าคะ”

“โอ้! ได้ได้ ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็รีบไปบ้านเจ้ากันเถิด” ท่านลุงกล่าวตอบออกมาอย่างตื่นเต้น

หลังจากนั้นก็เดินกันไปยังทางบ้านของเมิ่งฮวาทันที แต่อย่างไรก็ยังต้องเดินผ่านบ้านของผู้คนในหมู่บ้านทำให้ชาวบ้านบางกลุ่มที่เห็นต่างก็กล่าวถามออกมาอย่างไม่เกรงใจ

“อ้าวนางลี่ นี่พวกเจ้าจะไปที่ใดกันเล่านั่น” หญิงกลางคนในหมู่บ้านผู้หนึ่งเอ่ยถามออกมาอย่างสงสัยใคร่รู้

“อ้อ… ข้ากับตาแก่ก็จะไปอยู่กับหลานสาวของข้าน่ะสิ อาเมิ่งนางกลัวว่าหน้าหนาวหากปล่อยให้ข้ากับตาแก่อยู่ที่บ้านหลังนั้นจะเป็นอันตรายน่ะ” นางเอ่ยตอบออกอย่างจีบปากจีบคอ จนผู้คนบางกลุ่มก็ยังรู้สึกอิจฉาในบุญวาสนาของคนทั้งคู่

“อั้ยโย่ว! ข้าล่ะอิจฉาพวกเจ้าทั้งสองคนจริงจริ๊ง หน้าหนาวปีนี้ก็คงจะไม่ต้องมาดิ้นรนทรมานอย่างที่เคยเป็นเหมือนกับพวกเราอีกแล้ว เห้อ… ได้ไปอยู่บ้านหลังใหญ่หลังโต ทั้งได้กินอิ่มนอนอุ่น”

“ก็อย่างว่าละนะ วาสนาผู้ใดก็วาสนาผู้นั้น…” นางลี่เอ่ยตอบหญิงชาวบ้านคนนั้นออกมา จนผู้คนได้ฟังถึงกับพูดไม่ได้เถียงไม่ออกกันเลยทีเดียว “ถ้าพวกเจ้าไม่มีอันใดจะถามไถ่แล้วอย่างนั้นพวกข้าคงต้องขอตัวก่อน ไปกันเถิดตาแก่ อาเมิ่ง”

“อืม” ท่านลุงที่ได้ยินก็กล่าวตอบออกมาในลำคอ พร้อมกับเดินนำออกไป

“เจ้าค่ะท่านป้า…”

ให้หลังทั้งสามคนไปแล้ว หญิงชาวบ้านผู้นั้นก็ยังไม่จบกับเรื่องที่สนทนาเมื่อสักครู่ อดไม่ได้ที่จะพูดออกมาอย่างกระแนะกระแหน

“จิ๊! ก็แค่บังเอิญช่วยลูกหลายคนร่ำคนรวยผู้หนึ่งเท่านั้น ฮึ้ย! ทำไมไม่เป็นข้ากันนะ” นางอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมาอย่างอิจฉาในวาสนาของคนทั้งสอง

“นี่นางโจวเจ้าก็อย่าฝันหวานนักเลย ยังไม่รีบกลับบ้านไปช่วยยายโม่วอีก ข้าเห็นนางตะโกนด่าเจ้าเอ็ดตะโลไปเก้าบ้านแปดบ้านแล้วกระมัง” ชายกลางคนที่ไม่ได้สนใจเรื่องของผู้อื่นมากนัก แต่ก็อดไม่ได้ที่เอ่ยพูดออกมา

นางโจวที่ได้ยินว่านางโม่งกำลังตะโกนด่านางก็ถึงกับทำท่าหลุกหลิกกริ้งกรอกตาไปมาอย่างครุ่นคิดว่าจะหาทางรอดยัยแก่นี่อย่างไร เพราะหากนางโต้เถียงออกไปดีไม่ดีคงได้ถูกนางทุบตีกลับมาอีกเป็นแน่…

…

ตัดภาพกลับมาที่เมิ่งฮวา

หลังจากที่เดินเข้ามาภายในตัวบ้านกันเรียบร้อยแล้ว เมิ่งฮวานางก็นำม้าไปเข้าคอกแล้วเทน้ำให้อาหารมันทันที ก่อนที่จะพาท่านท่านลุงกับท่านป้าเดินไปยังห้องนอนของตัวเองกันทันที

“นี่เจ้าค่ะ ห้องนอนของท่านลุงกับท่านป้า ส่วนอันนี้จะเป็นห้องน้ำห้องส้วมนะเจ้าคะ เชิญท่านลุงกับท่านป้าจัดของแล้วก็พักผ่อนกันตามสบาย เดี๋ยวข้าจะไปเตรียมทำอาหารมื้อเย็นรอ หากเสร็จแล้วข้าจะมาเรียกนะเจ้าคะ …อ้อ หากท่านลุงจะไปดูเจ้าเสี่ยวเทาก็ไปได้เลยนะเจ้าคะ”

“หืม? เจ้าเสี่ยวเทา…” ท่านลุงเอ่ยออกมาอย่างสงสัย

“อ้อ ก็เจ้าม้าตัวนั้นนั่นแหลเเจ้าค่ะ ข้าตั้งชื่อให้มันว่า เสี่ยวเทา” เมิ่งฮวานางอธิบายตอบท่านลุบออกไป

“โอ้ เป็นเช่นนั้น ได้ได้ ขอบใจเจ้ามากนะอาเมิ่ง”

“เจ้าค่ะ”

เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้ว เมิ่งฮวานางก็เดินออกจากห้องนอนของท่านลุงท่านป้ามายังห้องครัวเพื่อจะเตรียมทำอาหารมื้อเย็นทันที… ซึ่งวันนี้เมิ่งฮวานางก็ตัดสินใจว่านางจะทำอาหารมื้อเย็นที่ไม่หนักท้องจนเกินไปซึ่งก็เป็นอาหารง่ายๆ นั่นก็คือ ต้มจืดเต้าหู้ไข่สาหร่าย แล้วก็ไข่เจียวหมูสับ แล้วก็ผัดพริกแกงกินกับข้าวสวยร้อนๆ อีกหนึ่งอย่างก็เพียงพอแล้ว