บทที่24

ก๊อก ก๊อก!

“มีใครอยู่หรือไม่เจ้าคะ ที่นี่ใช่บ้านของท่านป้าเนี่ยนเจินหรือไม่เจ้าคะ ข้าเมิ่งฮวาเองเจ้าค่ะ” เมิ่งฮวาเคาะประตู พร้อมกับตะโกนถามออกมาเสียงดัง

ไม่นานเมิ่งฮวาเสียงกุกกักของด้านในตัวบ้าน ไม่นานเสียงก็มาหยุดลงที่ด้านหน้าประตูบ้าน

แกร๊ก!

แอ๊ดด~

หลังจากที่ประตูบ้านเปิดออกกว้างท่านป้าเนี่ยนเจินก็เดินโผล่หน้ามาให้นางได้เห็น

“เมิ่งฮวารึ? มาแล้วก็เข้ามาคุยกันด้านในบ้านเถิด” ท่านป้าที่เห็นหน้านางก็เอ่ยถามออกมาทันที ก่อนที่จะชักชวนนางเข้าไปในตัวบ้าน

เมิ่งฮวาพยักหน้า ก่อนที่จะเอ่ยตอบ

“เจ้าค่ะ…” เมื่อเมิ่งฮวานางกล่าวจบ ท่านป้าก็ขยับตัวหลบให้นางเดินเข้าไปในบ้าน นางที่เห็นเช่นนั้นก็รีบเดินเข้าไปทันที เมื่อเมิ่งฮวาเดินเข้าบ้านมาเรียบร้อยแล้วท่านป้าก็ปิดประตูบ้านล็อกกอนทันที ก่อนที่จะเดินนำนางเข้าไปนั่งเก้าอี้ที่โต๊ะกลางบ้าน… เมิ่งฮวาก็รีบสาวเท้าเดินตามเข้าไปทันที

เมื่อคนทั้งคู่นั่งลงกันเรียบร้อยแล้ว ท่านป้าก็เอ่ยออกมา

“เจ้านั่งรอข้าสักครู่ เดี๋ยวข้าจะไปนำน้ำมาให้ แต่ข้าคงจะไม่มีน้ำหวานหรือชาดีๆ มารับรองเจ้าหรอกนะ บ้านข้าตอนนี้มีเพียงแค่น้ำเปล่าเท่านั้น”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านป้า น้ำอันใดข้าก็กินได้ทั้งนั้น” เมิ่งฮวานางกล่าวตอบออกมาด้วยน้ำเสียงสบายๆ

“ได้ได้ เจ้ารอข้าสักครู่” นางเอ่ยพูดกับเมิ่งฮวา

เมื่อท่านป้ากล่าวพูดจบนางก็เดินไปตักน้ำมาให้นางดื่ม ไม่นานท่านป้าก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำ1ใบที่มีน้ำอยู่ในแก้ว ก่อนที่จะวางแก้วน้ำไว้ตรงด้านหน้านาง พร้อมกับนั่งลงด้านตรงข้ามกับนาง

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านป้า” เมิ่งฮวากล่าวขอบคุณ พร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบ ก่อนที่จะเอ่ยเข้าเรื่อง

“ที่ข้ามาวันนี้เพราะจะมาทำเรื่องสัญญารายลักษณ์อักษร ลายนิ้วมือให้เรียบร้อยน่ะเจ้าค่ะ”

“อืมได้… ข้าจำได้ เจ้านำเอกสารสัญญาขึ้นมาเถิด” ท่านป้าเนี่ยนเจินเอ่ย

เมิ่งฮวาที่นำเอกสารออกมาจากมิติตั้งแต่เคาะประตูบ้านแล้ว ก็รีบนำเอกสารสัญญาขึ้นมาวางบนโต๊ะตรงหน้าท่านป้าทันที

“นี่เจ้าค่ะท่านป้า แต่ว่าเอ่อ… ท่านป้าอ่านอักษรพวกนี้ออกหรือไม่? ให้ข้าอ่านให้ฟังหรือไม่เจ้าคะ” เมิ่งฮวากล่าวถามท่านป้าออกมา

“อืมเอาสิ ป้าเองก็อ่านอักษรพวกนี้ไม่เป็นเสียด้วย ขอบใจเจ้ามาก”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ถ้าอย่างนั้นข้าจะเริ่มอ่านให้ฟังเลยนะเจ้าคะ” เมิ่งฮวาเอ่ยถาม

“ได้ได้”

หลังจากนั้นเมิ่งฮวาก็เริ่มอ่านข้อความ หรือข้อตกลงที่ตกลงกันไว้บนเอกสารออกมาให้ท่านป้าฟังตั้งแต่บรรทัดแรกจนถึงบรรทัดสุดท้ายด้วยความใจเย็น… จนกระทั่งนางอ่านจนจบก็เงยหน้าขึ้นมาเอ่ยถามท่านป้าเนี่ยนเจินที่ฟังอยู่

“ข้อตกลงตามที่เราตกลงกันเอาไว้ ท่านป้าพอใจแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ หรือท่านป้าต้องการแก้ไขข้อตก หรือเพิ่มอันใดอีกหรือไม่เจ้าคะ? ”

“ป้าไม่ต้องการอันใดเพิ่มแล้วล่ะ ข้อตกลงที่เจ้าว่ามาก็ให้ป้ามากจนเกินไปแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นท่านป้าจะประทับลายนิ้วมือเลยใช่หรือไม่เจ้าคะ”

“ใช่ใช่”

หลังจากนั้นท่านป้าเนี่ยนเจินก็ประทับลายนิ้วมือลงบนเอกสารจนทุกอย่างเสร็จสิ้นเรียบร้อยดีหมดแล้ว

“นี่นะเจ้าคะ ตำลึงก้อนแรกที่ข้าจะให้ท่านป้าตามข้อตกลง เดือนหน้าข้าจะนำมาให้อีกนะเจ้าคะ” เมิ่งฮวายื่นเงินตำลึงจำนวน 10 ตำลึงเงินออกมาให้แก่ท่านป้าเนี่ยนเจินตามข้อตกลง

“ขอบใจเจ้ามากนะ” ท่านป้ายื่นมือออกมาเก็บเงินตำลึงตรงหน้าด้วยมืออันสั่นเทาพร้อมกับเอ่ยขอบคุณนางออกมาด้วยความซาบซึ้ง

“หากท่านอยากจะตอบแทนข้า เอาเป็นว่าถ้าหากร้านเปิดแล้วท่านก็ช่วยทำรายได้ให้เข้าร้านเยอะๆ ก็พอเจ้าค่ะ ฮ่าๆ ” เมิ่งฮวาเอ่ยบอกท่านป้าที่ทำท่าทีซาบซึ้งออกมาด้วยความขบขัน

“ได้ได้ เจ้าไม่ต้องห่วงนะ… ป้าจะพยายามอย่างเต็มที่”

“เจ้าค่ะ ถ้าอย่างไรวันนี้ข้าคงต้องขอตัวกลับบ้านก่อนนะเจ้าคะ แต่ว่าช่วงนี้ก่อนที่ร้านจะเปิดท่านป้ามีธุระอันใดสำคัญหรือมีอันใดเกิดขึ้นกับท่านก็ไปหาข้าที่หมู่บ้านซานซีได้นะเจ้าคะ บ้านข้าจะอยู่ท้ายหมู่บ้านเลย” เมิ่งฮวาเอ่ยออกมา พร้อมกับบอกรายละเอียดเพราะท่านป้าจะได้ไม่ต้องไปถามหาให้ยุ่งยาก

“อืม… ขอบใจเจ้ามาก”

“เช่นนั้นวันนี้ข้าคงต้องขอตัวกลับก่อน ข้าลาเจ้าค่ะ…” เมิ่งฮวากล่าว

“เดินทางโดยปลอดภัยแล่านังหนูเมิ่งฮวา”

“เจ้าค่ะท่านป้า ท่านป้าก็รักษาสุขภาพด้วย”

“ได้ได้…”

หลังจากนั้นท่านป้าก็เดินออกมาส่งเมิ่งฮวาทางด้านนอกตัวบ้าน เมิ่งฮวาก็ไม่รอช้ารีบเดินไปปลดเชือกที่มัดม้าไว้พร้อมกับกระโดดขึ้นหลังม้าแล้วขี่ออกไปทันที…

ไม่นานเมิ่งฮวานางก็ขี่ม้าออกมาจากตัวหมู่บ้านหนีหรู่เป็นที่เรียบร้อย แล้วรีบขี่ม้ากลับไปยังหมู่บ้านซานซีของตนเองทันทีเพราะหากช้ากว่านี้นางคงได้ตายเพราะอากาศร้อนที่แผดเผานางเป็นแน่

เมื่อเมิ่งฮวาขี่ม้ามาได้สักใหญ่ประมาณ 1 ชั่วยาม ก็กลับมาถึงเขตประตูหมู่บ้านซานซีของตนเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว …เมิ่งฮวาไม่รอช้าก็รีบขี่ม้าเข้าไปยังตัวบ้านตัวเองทันทีเพราะตอนนี้นางปวดเอวเป็นอย่างมากแถมตอนนี้นางเองก็ร้อนมากด้วยเช่นกัน

…หลังจากขี่ม้ามาถึงตัวบ้านก็รีบกระโดดลงจากม้าแล้วเปิดประตูรั้วก่อนที่จะหันมาปิดประตูแล้วจูงม้าเข้าคอกก่อนที่จะนำน้ำวารีสวรรค์ แล้วก็หญ้าให้ก่อนที่เมิ่งฮวานางจะเดินกลับเข้าตัวบ้าน …เมื่อเดินเข้ามาถึงตัวบ้านแล้วเมิ่งฮวานางก็รีบเดินเข้าห้องแล้วล็อกประตูก่อนที่จะเข้ามิติเพื่ออาบน้ำสระผมชำระเหงื่อไคล แล้วก็ฝุ่นผงที่กระทบหน้ามาตลอดทั้งวัน

ไม่รอช้านางก็รีบจัดการปลดชุดที่สวมใส่อยู่ออกแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำทันที วันนี้นางไม่ได้แช่ตัวอย่างเช่นทุกวัน นางเดินไปที่ฝักบัวแล้วจัดการเปิดน้ำแล้วสระผม อาบน้ำจนเรียบร้อยดีแล้วก็รีบเช็ดตัวแล้วออกไปแต่งตัวทันที

……

เมื่อจัดการอาบน้ำสระผมแต่งตัวเรียบร้อยดีแล้ว นางก็เดินไปยังห้องครัวเพื่อหาอะไรที่อยู่ในมิติมากินรองท้องง่ายๆ เพราะวันนี้นางขี่ม้าเป็นเวลานานจนนางอดที่จะรู้สึกปวดเอวมากไม่ไหว… หลังจากเลือกได้แล้วว่าจะกินข้าวผัดกระเพราทะเลที่เคยสั่งทำใส่กล่องไว้ก่อนที่จะมายังที่แห่งนี้ นางก็หิ้วกล่องข้าวพร้อมกับน้ำเปล่า1ขวดมาวางที่โต๊ะอาหาร ก่อนที่จะจัดการกินข้าวกล่องด้วยความหิวโหย เพราะตั้งแต่เช้านอกจากแซนด์วิชเมิ่งฮวานางก็ยังไม่ได้กินอันใดอีกเลย …เมิ่งฮวานางจัดการตักข้าวกล่องเข้าปากอย่างรวดเร็วพร้อมกับเคี้ยวตุ้ยๆ จนเสี่ยวเปาอดที่จะเอ่ยอันใดออกมาไม่ได้

[ข้าว่าเจ้าน่ะกินให้ช้าลงหน่อยเถิด เดี๋ยวจะติดคอเอา]

แค่ก แค่ก!

หลังจากที่เสี่ยวเปากล่าวจบ เมิ่งฮวาก็ข้าวติดคอทันที จนนางรีบยื่นมือเปิดขวดน้ำดื่มดื่มไปอีกหลายอึก

[นั่นไง! ข้ายังพูดไม่ทันขาดคำ เจ้านี่มันจริงๆ เลย] เสี่ยวเปาเอ่ยบ่นเมิ่งฮวานางออกมา

อึก!

“เห้อ! ข้านึกว่าข้าเกือบจะตายสะละ แต่เจ้านี่มันชอบขี้บ่นจริงๆ เลยนะ!” เมิ่งฮวาบ่นงึมงัมออกมาพร้อมกับทำหน้ายู่

[ก็เจ้ามันชอบทำตัวให้น่าบ่น ข้าก็อดไม่ได้ที่จะบ่นเจ้าน่ะสิ] เสี่ยวเปาเอ่ยตอบคำพูดของนาง

“แต่ว่าข้ายังไม่ทันได้ทำอันใดเลยนะ! เจ้าใส่ร้ายข้าอีกแล้วนะ” เมิ่งฮวานางเอ่ยเถียงออกมาอย่างไม่ยอมแพ้

[ข้าพูดความจริงตั่งหากเล่า]

“ข้าไม่คุยกับเจ้าแล้ว ข้าจะกินข้าวต่อแล้ว!” หลังจากนั้นเมิ่งฮวานางก็ตักข้าวเข้าปากด้วยความโมโห