ตอนที่ 13 คำสารภาพ

ในห้องนั่งเล่น

ข้าวหอมเปิดประตูบ้าน ค่อย ๆ หันกลับไปมองเขาอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วผลักบานประตูให้เปิดออกช้า ๆ

“เข้ามาก่อนสิคะ”

เธอพูดเบา ๆ โดยไม่ต้องเอ่ยคำเชื้อเชิญยืดยาว เขาเดินตามเข้าไปโดยไม่ลังเล ก่อนประตูปิดลงอย่างเงียบงัน ทิ้งความวุ่นวายไว้ด้านนอก

แสงไฟอุ่นในห้องนั่งเล่นค่อย ๆ ไล่ความเย็นชาในใจของทั้งสอง และ...ค่ำคืนนี้ ก็เพิ่งจะเริ่มต้น

เขานั่งบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้อง หันไปมองเธอเดินเข้าไปในครัว ก่อนจะกลับออกมาพร้อมแก้วน้ำอุ่นผสมน้ำผึ้งมะนาว 2 แก้ว

“เห็นคุณดื่มไปเยอะในงาน เลยทำอันนี้มาให้ค่ะ”

เธอยื่นให้ เขารับไว้เงียบ ๆ ก่อนดื่มช้า ๆ สายตายังไม่ละไปจากเธอเลยแม้แต่วินาทีเดียว

“คุณเห็นด้วยใช่ไหม?”

เขาเอ่ยขึ้นช้า ๆ พร้อมขยับตัวเข้ามาใกล้… ใกล้จนเธอได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง

“หะ…เห็นอะไรคะ?”

“ว่า…คืนนี้ผมอยากอยู่กับคุณ...แค่สองคน”

เขากระซิบเบา ๆ พร้อมกลิ่นหอมอ่อนจากลมหายใจที่ทำให้เธอเคลิ้ม

“ตะ...ตัวคุณหอมจัง” ‘โอ้ยยยย ยัยข้าว พูดอะไรออกไปเนี่ย!’

เขาหัวเราะเบา ๆ สบตาเธอ

“ชอบเหรอ หึ...”

‘ชอบค่ะ ชอบมากเลย!’ แต่เธอกลับแค่ยิ้ม...แล้วหลบตา

เขาไม่พูดอะไรอีก เพียงแต่นั่งนิ่ง ๆ อยู่ตรงนั้น เหมือนจะรอให้เธอเป็นคนเปิดใจ...อีกนิด

“มาทำอะไรที่เกาหลี แล้ววันนั้นที่บอกจะคอลหาผม...มีอะไรหรือเปล่า”

เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน ขณะมองเธอด้วยแววตาอ่อนแสง ราวกับกลัวว่าเธอจะตกใจมากกว่าที่เป็นอยู่แล้ว

เธอก้มหน้าหลบสายตาคมนั้น แก้มใสขึ้นสีระเรื่อ ก่อนเสียงเล็กจะตอบเบาๆ

“ไม่มีอะไรค่ะ...แค่...คิดถึง”

คำสุดท้ายหลุดออกมาราวกับลมหายใจ เบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่กลับดังชัดเจนในใจของเขา

ไดออนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่รอยยิ้มจะค่อยๆ คลี่บนใบหน้าแบบห้ามไม่อยู่ รอยยิ้มที่ทั้งขี้แกล้ง ขี้เล่น และ...ตกหลุมรักเธอหมดหัวใจ

“คิดถึงผม?”

คิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างแกล้ง ๆ ใบหน้าหล่อนแดงซ่านจนถึงใบหู ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงดี ได้แต่นั่งเม้มปาก แอบหลบสายตาเขาอย่างน่ารัก

“ขอโทษนะครับ...” เขาเปลี่ยนจากโหมดกวนมาเป็นจริงจัง

“วันนั้นผมอยู่กองถ่าย กำลังจะเข้าฉากพอดี...ผมเลยไม่ได้รับสายคุณ แต่ผมโทรกลับนะ ทั้งโทรทั้งไลน์...”

“ฉันต้องขึ้นเครื่องพอดีค่ะ จะตอบได้ยังไงละ”

เธอว่า พร้อมโยค้อนเล็กๆให้เขาอย่างน่ารัก เขาหัวเราะเบา ๆ กับท่าทีของเธอ

“แล้ววันนี้...ทำไมถึงไปอยู่ในงานวันเกิดของพัคจองฮุนได้?”

น้ำเสียงเขาอ่อนลง แต่สายตายังคงไม่ละจากเธอ...เต็มไปด้วยคำถาม และความไม่พอใจบางอย่าง

“ฉันไปกับมินยง เรากำลังจะขยายแบรนด์ที่เกาหลี งานนั้นเลยเป็นโอกาสดีที่จะได้เจอคนในวงการมากขึ้นค่ะ”

เธออธิบายอย่างตรงไปตรงมา

“แต่คุณดูสนิทกันมากกว่าคนที่เพิ่งเจอกันนะ…”

เธอถอนหายใจเบา ๆ ก่อนเลิกแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นผ้าพันแผลที่พันรอบแขนเรียว

“มันทำอะไรคุณ?”

เสียงเขาเข้มขึ้นทันที ร่างกายขยับเข้ามาใกล้ ดวงตาคมกริบจ้องแขนของเธอราวกับจะฆ่าคนได้

“ใจเย็นก่อนค่ะ เขาไม่ได้ทำอะไรฉันเลย”

เธอรีบบอก ก่อนจะค่อยๆ เล่าให้ฟังถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

“ตอนเช้าฉันออกไปวิ่ง แล้วเจอแมวติดอยู่บนต้นไม้ ฉันเลยปีนขึ้นไปช่วย...แล้วก็...”

“อย่าบอกนะว่าคุณตกลงมา แผลนี่ก็คือผลของความ ‘ซน’ ใช่ไหม”

เขาหยิบแขนเธอขึ้นมาวางไว้บนตักเบาๆ นิ้วโป้งลูบผ่านผ้าพันแผลด้วยความอ่อนโยน

“ไม่เจ็บเหรอ…” เขาถามเสียงเบา

“เจ็บมากเลยค่ะ” เธอทำหน้าหงอยทันที เหมือนจะร้องไห้ออกมาเสียให้ได้

“อย่าซนแบบนี้อีก...รู้ไหม หึ”

เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ ลูบศีรษะเธอเบา ๆ อย่างปลอบใจ ราวกับเจ้าหญิงตัวน้อยที่เขาหวงแหน

หญิงสาวสะบัดหน้าหนีเบา ๆ ก่อนจะบ่นงุ้งงิ้ง

“ข้าวไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ อย่ามาหาว่าข้าวซนสิ”

“ผมชอบจังเลย...” เขาหัวเราะเสียงต่ำ

“เวลาคุณเรียกตัวเองว่า ‘ข้าว’...น่ารักชะมัดเลยครับ น้องข้าวของผม”

เธอเบิกตาโพลง รีบหันมามองหน้าเขา แต่สิ่งที่เจอกลับเป็นรอยยิ้มละมุนที่เต็มไปด้วยความรู้สึกดี ๆ จนเธอพูดอะไรไม่ออก

หัวใจดวงเล็กของเธอ...กำลังเริ่มถูกครอบครองทีละนิด ด้วยผู้ชายคนนี้...ที่หวงเธอ รักเธอ และ...ไม่เคยยอมให้ใครเข้ามาแทนที่เธอในใจได้เลย

“ฉัน...” ร่างบางลุกขึ้นยืน ก่อนจะหันกลับไปหยิบของบางอย่างจากกระเป๋าสะพายใบเล็ก

“เอาแขนมาสิ”

เธอเอ่ยเสียงเบา ใบหน้าแดงเรื่อ ขณะทำท่าจะสวมกำไลให้เขา ชายหนุ่มมองหน้าเธอนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นแขนออกไปอย่างว่าง่าย ดวงตาจับจ้องเธอไม่วาง รอคอยสิ่งที่เธอจะทำต่อ

“เรียบร้อยแล้ว... คุณชอบไหม?”

เธอเงยหน้ามองเขา ยิ้มเขิน กำไลเรียบหรูประดับเพชรเม็ดเล็กฝังอยู่ด้านใน เป็นข้อความที่เธอตั้งใจออกแบบมาเองกับมือ

“ฉัน... ฉันแค่อยากให้คุณรู้ว่า ฉัน...”

เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ สายตานุ่มลึก รอฟังถ้อยคำที่อยากได้ยินจากปากของเธอมานานแสนนาน

ตึกตัก... ตึกตัก... หัวใจของทั้งคู่เต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะ

“เราเป็นแฟนกันนะ”